Szukaj
„Gaudeamus igitur, iuvenes dum sumus!”– dziwna to pieśń, wzywająca do wesołości brać studencką, a przecież mówiąca o przemijaniu i rychłej śmierci...
Dlaczego Sempołowska mogła być działaczką społeczną, a Wasilewska musiała zostać działaczem, dlaczego Curie-Skłodowska była jeszcze pracownicą naukową, a dr Cytowska już jest pracownikiem?
„Ty nie wiesz, ale baba cmentarna, to musi być mądra, o! Dawniej, jak ktoś umarł, to ledwo kto oczy zamknął, to taka przy nim już była. Wiedziała, co i jak przy nieboszczyku zrobić. I zwyczajna była ze śmiercią i nie bała się trupa dotknąć. Wiedziała, jak świece zestawić i jak to wszystko urządzić, żeby się nieboszczyk nie wrócił więcej. Co to dziś ludzie wiedzą? — Nic!”. Reportaż Ewy Kossak, opatrzony zdjęciami Wojciecha Plewińskiego, został opublikowany w 1957 roku.
„Oczekiwano nadejścia don Paquita, który w każdej chwili mógł się pojawić w drzwiach w swoim nienagannym granatowym garniturze i z dalią w butonierce, szczerząc zęby w uśmiechu i hołubiąc miłośnie w zanadrzu premiowy kupon. Tego wieczora don Paquito się nie zjawił. Nie zjawił się także następnego dnia...” Publikujemy archiwalne opowiadanie w tłumaczeniu Barbary Kowalewskiej.
José Maria Mijangos Fernández otrzymał za to opowiadanie I nagrodę (spośród 178 uczestników) w konkursie ogłoszonym przez wydawnictwo Alfaguara, czasopismo „El País” i klub Círculo de Bellas Artes w 1997 roku. Konkurs polegał na rozwinięciu pierwszego zdania „Don Kichota” Cervantesa, znanego na pamięć wszystkim Hiszpanom. Nagrodzone opowiadanie zostało opublikowane 31 maja 1997 w czasopiśmie „El País”.
Dziś fragmenty prac egzaminacyjnych studentów biologii. Na pocieszenie autorów humoru zeszytów szkolnych (podstawowych i średnich) i na początek roku akademickiego.
Można by rzec, że tyle jest wersji czapek, ile uczelni. Nie ma jednego obowiązującego wzoru. Z latami zmieniał się jej kształt i kolor.
Przedstawiamy archiwalną próbkę typów, zwanych grotołazami. Artykuł został opublikowany w „Przekroju” w 1957 roku, a jego autorem jest prof. Zbigniew J. Wójcik.
Witkacy wiele osiągnął pracą własnych rąk. A jednym ruchem nogi zniweczył kilkuletnią przyjaźń! Z okazji 80. rocznicy śmierci artysty w przepastnych archiwach „P” odszukaliśmy wspomnienia jego muzy.
„Opowiadanie Borgesa, tego dziwnego a urzekającego pisarza południowoamerykańskiego. Tematem »Ruin« jest tajemniczy świat snu…” – tak 60 lat temu redakcja „Przekroju” zachęcała do lektury poniższego tekstu. Dzisiejsi redaktorzy chętnie dodaliby coś o teorii umysłu, ale może niech Borges nadal dziwi i urzeka bez dzielenia włosa na czworo.
O jednej z najdziwniejszych „Przekrojowych” okładek i o burzliwych latach 90. pisze Ewa Pawlik. Czyta autorka.
Wprawdzie odmian jaśminu kwitnących pod koniec lata, jak w tym opowiadaniu, jest niewiele, ale bohaterów literackich, którzy przeżywają letnie zauroczenia – wręcz przeciwnie. Tego bohatera jednak nie sposób nie polubić. Czyta Grzegorz Kwiecień.
O burzliwych kolejach życia Adolfa Dymszy i innej niezwykle ciekawej zawartości 666. numeru „Przekroju” opowiada Ewa Pawlik.
O okładce z sierpnia 1995 r. i „bezkrwawych łowach” Włodzimierza Puchalskiego czyta redaktorka Ewa Pawlik.
Konsumpcja ubrań z roku na rok rośnie, dlatego jednym z najbardziej palących problemów w branży odzieżowej jest dziś recykling. A jak on wyglądał w swoim naturalnym środowisku – nie nadmiaru, lecz niedoboru tkanin? Pisze Agata Zborowska. Czyta Kinga Kosik-Burzyńska.
Na sam koniec roku, kolejną historię z okładki opowiada sekretarz redakcji Ewa Pawlik.
