„Grâce à Dieu” (Dzięki Bogu) podczas 69. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie otrzymał Grand Prix Jury. Obraz nawiązuje do głośnej sprawy księdza Bernarda Preynata, który w latach 1971–1991 opiekował się grupą harcerzy w okolicach Lyonu. Dziś wiemy, że na obozach molestował około 70 nieletnich, a jego przełożony – kardynał Philippe Barbarin, arcybiskup Lyonu – co najmniej kilka lat tuszował sprawę. Film opowiada o chłopcach, którzy już jako dorośli mężczyźni wnieśli oskarżenie, wywołując burzę na miarę bostońskiego „Spotlight”. Z reżyserem „Grâce à Dieu” François Ozonem podczas Berlinale rozmawiał Mateusz Demski

Radosna feministka i radosny antyfaszysta – ich rady zabieram z Berlinale do domu. Prawdziwe historie znów były najbardziej nieprawdopodobne. Podsumowanie zakończonego w weekend 69. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie przygotował Jan Pelczar

Eksperyment literacki oparty na intrygującej zamianie ról proponuje Grzegorz Uzdański

Nieustannie trzeźwy Mr. Jones. Okropnie pijany Herr Honka. Walcząca o akceptację Petrunija. Poznajcie bohaterów pierwszego weekendu Berlinale. Relację z festiwalu przygotował Jan Pelczar

Źródłem sukcesu baśni braci Grimm była nie tyle wierność wobec ludowego przekazu ustnego, ile jej przeciwieństwo w postaci adaptacji hołdującej mieszczańskim wyobrażeniom o dobrym smaku. Niezbyt znaną historię kultowych opowieści przybliża autorka jednego z przekładów Eliza Pieciul-Karmińska

Czym jest dobry kryminał? Łamigłówką, zabawą z czytelnikiem, która przynosi radość z rozwiązanej zagadki. Powinna to być zwarta, nie za długa historia z zaskakującym zakończeniem. Jak te napisane przed laty przez mistrzów gatunku: Patricię Highsmith, Rossa Macdonalda i Raymonda Chandlera. O gatunku noir pisze Magda Kuydowicz

Chciałem stworzyć uniwersalną opowieść. Najbardziej uniwersalna jest właśnie walka o przetrwanie. Nie trzeba interpretować wypowiedzianych słów, by zrozumieć, że komuś jest zimno. Dylemat: uciekać i zostawić kogoś bez pomocy czy nie, też jest łatwy do przedstawienia – mówi Joe Penna, muzyk debiutujący jako reżyser pokazywanym w Cannes filmem „Arktyka”. Polska premiera filmu już w piątek. Z twórcą rozmawiał Jan Pelczar

Istnieją takie badania, że dziecko po urodzeniu rozpoznaje głosy, a nawet konkretne melodie, które słyszało w życiu płodowym. Miałam taką refleksję, że gdy Dawid słucha tych melodii, to są one nawiązaniem do „życia przed życiem” w podwójnym znaczeniu – jego życia przed urodzeniem, a jednocześnie życia, które istniało, zanim przyszedł na świat – życia poprzednich pokoleń. Z Bellą Szwarcman-Czarnotą i Różą Ziątek-Czarnotą, współautorkami książki „W poszukiwaniu złotego jabłka. Lider Buch – śpiewnik rodzinny”, rozmawia Agnieszka Drotkiewicz

Kolejną Makabreskę zilustrował Sebastian Kudas, a napisał Michał Rusinek

Na solowej płycie Misi Furtak „Co przyjdzie?” wspomnienia osobistych rozczarowań przenikają się z niepokojem o przyszłość świata. Nie znając odpowiedzi na postawione w tytule pytanie, artystka wypatruje przyszłości z nadzieją i obawą. Rozmawia Jan Błaszczak

Wiersz o ssakach „niewyobrażalnie brzydkich swoją innością” przetłumaczył Bartosz Wójcik, a napisał Stewart Brown

Krzysztof Kieślowski dał mi szansę zdarcia maski, zrzucenia wędzidła szekspirowskiego tekstu, w którym nie można przekręcić choćby sylaby. Otrzymałem coś, o czym wtedy mogliśmy tylko marzyć, czyli wolność. Przekonywał mnie, że występ przed kamerą jest szansą powiedzenia czegoś od siebie. Kino zaczynało się dla niego w miejscu, w którym mogliśmy przekazać nasz stosunek do współczesnego świata – mówi Jerzy Stuhr, jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów teatralnych i filmowych. Rozmawia Mateusz Demski