Książkę, która powinnna trafić na biurko każdego nowoczesnego rekina biznesu recenzuje Tomasz Wiśniewski

Kliknij, aby przeczytać zimowy numer kwartalnika.

Dwie kolejki. Spotkają się w środku. Potem są marsze, manifestacje, ale i okazje zwykłe – bal maturalny, środek osiedla, jakieś wesele. Zdjęcia wnikliwe i często zabawne. Dopracowane, co nie zdarza się zbyt często. Opracowane specjalnie do druku. Wszystko świetnie. Typografia pasuje, a nie narzuca się wcale, świetnie. No i tu trzeba z tym świetnie skończyć. W ogóle z recenzją. O albumie „Nie – Not” Adriana Wykroty pisze Joanna Kinowska

„Rankiem w ostatni piątek mojego życia powiedziałam mężowi, że wezmę syna ze sobą w podróż, której celu nie znam” – pisze w poruszającym reportażu literackim o uciecze z Syrii i cenie, jaką musiała za nią zapłacić, syryjska poetka Rasha Habbal

Rozrywka zdrowa i tania!

Ponad 3958 ilustracji w jednym miejscu.

W swoim najnowszym filmie Jagoda Szelc kontynuuje badanie tych rejonów kina, gdzie sens się rozmywa, rzeczywistość wibruje, a wieże upadają. I pięknie. „Monument” recenzuje Jakub Popielecki

20 sierpnia 2018 r. pewna drobna 15-latka nie poszła do szkoły. Zamiast tego na kawałku tektury napisała w swoim języku „Szkolny strajk dla klimatu” i usiadła pod budynkiem parlamentu. Nikt, włącznie z nią, nie spodziewał się pewnie, że te wagary zrobią z niej jedną z najważniejszych postaci XXI w. Działo się to w Szwecji, a ta dziewczyna to, oczywiście, Greta Thunberg, która gdyby nawet przypuszczała, że parę miesięcy później będzie znana na całym świecie, zapewne miałaby to w nosie. Pisze Mikołaj Golachowski

Najnowszy, poświęcony rodzinnemu Houston album młodszej z sióstr Knowles przypomina, że lenistwo niekoniecznie idzie w parze z nudą. Album „When I Get Home” recenzuje Jan Błaszczak

Widziałam niedawno film animowany o depresji, której metaforą jest czarny pies. Polska jest moim szarym psem. Mój szary pies kosztuje mnie dużo emocji, nerwów, czasem też pieniędzy. To, że go mam, zamyka mi drogę do wolności, do beztroski, której już prawie nie pamiętam, do różnych przyjemności. Jednak dopóki on przy mnie jest, zostanę z nim. Jakoś się dogadamy. Pisze Anna Rembowska

Widziałam niedawno film animowany o depresji, której metaforą jest czarny pies. Polska jest moim szarym psem. Mój szary pies kosztuje mnie dużo emocji, nerwów, czasem też pieniędzy. To, że go mam, zamyka mi drogę do wolności, do beztroski, której już prawie nie pamiętam, do różnych przyjemności. Jednak dopóki on przy mnie jest, zostanę z nim. Jakoś się dogadamy. Pisze Anna Rembowska