Bardzo się ucieszyłem, że zimę w „Przekroju” sponsoruje cisza (jak literki „sponsorują” kolejne odcinki Ulicy Sezamkowej). Jestem zawodowym widzem i czasami nie wyrabiam, kiedy znowu leci techno, podtyp trance, i świeci stroboskop z pięcioma trybami pracy, od najwolniejszego w górę.

Powinniśmy skupić się na rozwiązaniach, które pozwalają wykorzystać zanieczyszczenia i przekształcić odpady w ekologiczne produkty.

Wierzymy w to, że polską szkołę da się zreformować. A wyczekiwaną reformę przyniosą ruchy oddolne.

Było to ostatniej jesieni. Październik, zmierzch, warszawska Praga. Krążyły słuchy, że tego wieczoru coś – a może nawet ktoś – zapłonie. W oczekiwaniu, nie bez obaw, gromadziliśmy się w tłumek artystycznych gapiów na podwórku gmaszydła przy Lubelskiej 30/32.

O zwierzętach (lub bestiach), które miały zbiorową obsesję...

Naprzeciwko mnie siedziały jakieś dwie panie i czytały „Przekrój". — Czytałaś felieton Grodzieńskiej? — spytała jedna. — Mowy nie ma — odpowiedziała druga — dawniej jeszcze czytywałam, ale od czasu, kiedy się dowiedziałam, jak ona się zachowuje u obcych ludzi, nie mogę patrzeć na to nazwisko...

Niezależnie od tego, jak twarde będą fundamenty, na których zbudujemy swoje życie – a mogą za nie służyć tożsamość religijna, gromadzone latami pieniądze, zestaw przekonań albo wartości, taka czy inna misja albo powołanie – otóż, niezależnie od tego, jak nienaruszalne i potężne będą, prędzej czy później i tak, mówiąc słowami klasyka, rozpłyną się w powietrzu.

Czy każdy dźwięk jest przeciwieństwem ciszy? Czy każda myśl – emocja – każde słowo – oznaczają zmącenie spokoju?

Dlaczego już nie „wpadamy“ do siebie bez uprzedzenia i nie „zaglądamy“ na herbatę? Czyli o tym, jak i dlaczego nasze domy stały się tabu.

Dlaczego Sempołowska mogła być działaczką społeczną, a Wasilewska musiała zostać działaczem, dlaczego Curie-Skłodowska była jeszcze pracownicą naukową, a dr Cytowska już jest pracownikiem?

Wojna na granicy turecko-syryjskiej nie jest pierwszą, która toczy się na oczach całego świata. Przypadek Kurdów wydaje się jednak o tyle szczególny, że mamy tu do czynienia z grupą demonstracyjnie opuszczoną przez supermocarstwo, które wcześniej używało jej do realizacji swoich politycznych celów.

„Nasza planeta” to być może pierwszy film przyrodniczy tak dobitnie pokazujący wywołane przez naszą cywilizację cierpienie zwierząt – i właśnie o tym chcę dziś napisać, wychodząc od szczególnie drastycznej sceny pojawiającej się pod koniec drugiego odcinka.

Oto kilka powodów, dla których nie wybiorę się na wakacje do Arabii Saudyjskiej, mimo że następca tronu książę Salman tak serdecznie zaprasza.

Uchodzą za obciach. Traktowane bywają z wyższością. Kwitowane ironicznym uśmiechem. Oklaski są jednak w tej sytuacji nie tylko jak najbardziej na miejscu – są wręcz wskazane.

Można powiedzieć, że przeznaczenie krwi spełnia się w skali mikro – w żyłkach, tętniczkach i ich połączeniach tworzących niemapowalny labirynt godny samego króla Minosa. Co ma jednak począć XXI-wieczny Tezeusz, próbujący namierzyć swojego Minotaura, którym jest przykładowo tętniak lub zator miażdżycowy? Na pomoc przychodzą mu pokryte hydrożelem robakopodobne mikroroboty prosto z MIT.

Przy obiedzie w stołówce Czytelnika kolega pyta: „Kto dostanie Nobla?”. „A kogo to obchodzi?” – myślę, skoro ekstraklasę literatury tworzą dziś rynek i emocje globalne.

W Polsce tęcza nie jest prostą sprawą.

„Zapiski z wygnania” w reżyserii Magdy Umer są spektaklem rocznicowym: na 50. rocznicę Marca ’68. Mógłbym powiedzieć nieoryginalnie, że na „Zapiskach” płakałem, ale płakał chyba każdy, kto widział to przedstawienie.