Wbrew oczekiwaniom wielu żądnych sensacji i pikanterii czytelników „Mnich” Tadeusza Bartosia jest w gruncie rzeczy skondensowanym i wirtuozerskim opisem głębokiej struktury symboliczno-ideowej stojącej u podstaw chrześcijańskiej wizji świata oraz kościelnej praktyki.

Ogłoszenie pierwszych dat na trasie koncertowej nowego albumu Madonny „Madame X” (premiera 14 czerwca) zbiegło się z instrukcją dla fanów. Biletu na koncerty nie można po prostu kupić.

Kiedy sobie tu leżę, rozmyślając o Rachel Carson i Dōgenie, albo po prostu patrząc w jasne dzisiaj i pogodne niebo – czując na sobie łagodne, nieoceniające spojrzenie świata – jestem, przez moment, bogata.

A gdyby tak Światowy Dzień Książki ogłosić dniem wolnym od pracy? Czytać i od świtu do późnej nocy nie mieć nic ważniejszego na świecie?

Dbałość o wiekowe budowle, takie jak Notre Dame, jest w dzisiejszej kulturze terroru teraźniejszości nie tylko gestem o fundamentalnym znaczeniu politycznym, lecz także, a może przede wszystkim, gestem o fundamentalnym znaczeniu egzystencjalnym.

W ostatnich dniach mnóstwo hałasu narobiła inicjatywa pewnego księdza, który postanowił spalić książki ze swojego punktu widzenia nieprawomyślne. Wiele napisano i powiedziano o niebezpieczeństwie tego rodzaju praktyk, o zarazem ponurym i absurdalnym charakterze tego gestu.

Kiedy wprowadziliśmy się do nowego mieszkania, najbardziej dumna byłam z balkonu wychodzącego na zamknięte patio. Ale w upalne letnie noce, gdy wszyscy mieszkańcy otwierali okna sypialni, pożałowałam. Felieton o problemach współżycia miejskiego.

Gdy Niemcy zaczęli prześladować Żydów, przyprowadzili całą ich grupę do majątku Bylickich, aby ich zatrudnił i oczywiście żywił. W pewnej chwili pan Bylicki zobaczył przez okno, że Niemiec strasznie bije starego Żyda. Wybiegł do nich i w niewybredny, wulgarny sposób sklął go za to. Powiedział jeszcze, że zawiadomi niemieckie władze o tym, jak traktują ludzi...

Felieton irracjonalny

O czym myśli samotny bocian w opustoszałym gnieździe? Gdzie właściwie bociany mają dom: tu czy tam? Czy tęsknią za „tam”, gdy są „tu”, i na odwrót?

O swoich współdomownikach, którzy – mimo że mają cztery łapy, a nie dwie nogi – niewiele się w gruncie rzeczy od nas różnią.

Nawet teraz, po 25 albo 27 latach, ciągle się wstydzę tego, co zrobiłem na tamtym boisku, i piszę o tym między innymi dlatego, żeby ten wstyd przełamać. Ile osób wśród nas ma poczucie (nawet jeśli racjonalnie się z nim nie zgadza), że poddając się, rezygnując z bronienia się, i robiąc to ze strachu (przed bólem, cudzą agresją), Niewolnik zrobił w pewnym sensie coś etycznie niewłaściwego?

Stało się. Jordan Peterson i Slavoj Žižek, dwaj bodaj najbardziej dziś głośni i rozpoznawalni publiczni intelektualiści, spotkają się w tak zwanym realu.

Spotkałam się na lanczu ze znajomym, który zamówił lemoniadę i prawie wybił sobie ząb ekologiczną słomką. Słomka była metalowa, czyli etycznie uzasadniona, a zatem niewinna.

GPT2 nie ma żadnych skrupułów, jeśli chodzi o produkcję fake newsów. To zapewne z tego powodu jego konstruktorzy przestrzegają przed potencjalnie destrukcyjnymi efektami jego działalności.

Tytułowy mur, choć niewidzialny, jest wyjątkowo nieprzenikliwy. Wznosi się wszędzie tam, gdzie istnieją mniej lub bardziej radykalne różnice – etniczne, religijne albo polityczne. I gdzie nie umiemy z tymi różnicami żyć, bo nie widzimy w kimś, kto jest inny, człowieka posiadającego jakąś osobistą historię, złożone motywacje, sieć uzasadnień własnych wyborów i decyzji. Widzimy w nim wyłącznie wroga.

Czyli o tym, dlaczego świat stanął na głowie i nikogo nie ma w domu.

Czyż nie byłoby wspaniale, gdyby udało nam się odzyskać, choćby w niewielkim stopniu, wdzięczność za rzeczy, którymi codziennie się posługujemy?

Gdyby to, co ludzie robią sobie nawzajem w Internecie, miało się w proporcji jeden do jednego przekładać na zachowania w świecie analogowym – zapewne nasz gatunek dawno już zniknąłby z powierzchni Ziemi.

Zamiast bać się wsiąść z nimi do windy lub autobusu, zamiast „obtrąbiać” ich w korkach – pokochajmy obcych, którymi dla siebie nawzajem jesteśmy!

W kulturze tak bardzo ceniącej konwenans, zainteresowanej przede wszystkim tym, co się z wierzchu prezentuje jako piękne, szlachetne i poukładane, rozdwojenie – pomiędzy tożsamością przeznaczoną dla innych a realnym, ale ukrytym modus operandi – wydaje się czymś zgoła naturalnym.

Behawiorysta Paul Dolan uważa, że można się nauczyć bycia szczęśliwym, usuwając z naszego otoczenia to, co powoduje, że jesteśmy nieszczęśliwi, i koncentrując się na tym, co sprawia nam przyjemność. Na przykład jeśli nie lubisz hałaśliwych klubów, po prostu do nich nie chadzaj.

Niedawno zmarły Nicolas Roeg, autor kontrowersyjnego „Przedstawienia” (1970), odważnie eksplorujący mroczne zakamarki ludzkiej duszy hollywoodzki outsider, był absolutnym mistrzem w budowaniu poetyckich, głęboko alegorycznych obrazów. To właśnie obrazy, a nie historie, nadają strukturę szczęśliwie wolnym od morałów filmom reżysera, decydując o ich rytmie, nastroju i spójności.

Będzie to felieton o Świętach – co roku wymarzonych i niemożliwych. Też takie macie?

W każdym konflikcie istnieje ukryta tendencja do upodabniania się do siebie zwaśnionych stron. Im bardziej ta tendencja jest nieświadoma, tym intensywniejsza eskalacja przemocy, tym także większe prawdopodobieństwo, że wymknie się ona całkowicie spod kontroli.

„Zima, za oknem malowniczy śnieg pokrywa drzewa i krzewy. Wracam wspomnieniami do mojej Babicy...” Wpis z bloga „Moje pierwsze 100 lat” z 22 lutego 2013 r.

Patrząc na prawe skrzydło tryptyku „Ogród rozkoszy ziemskich” Hieronymusa Boscha, można odnieść wrażenie, że malarz przeżył w dzieciństwie traumę na lekcjach rytmiki. Rozrzucone po obrazie instrumenty wydają się narzędziami tortur.

Pokusa, aby uwiecznić się w kamieniu lub skale, jest nienowa.

Ciasno, duszno i nieufnie żyje się wśród zakazów. I nie ma na kogo zwalać. To my tacy jesteśmy. Razem budujemy społeczeństwo zakazowo-rozdzielcze. Im więcej sobie zakazujemy, tym bardziej jesteśmy od siebie oddaleni, nieprzyjaźni, siebie nielubiący – pisze Wasza sąsiadka.

Współczesny człowiek żyje w coraz głębszej iluzji, że niczego i nikogo nigdy nie będzie musiał tracić, przemijanie bowiem – i umieranie – traktuje podobnie jak przygody bohaterów swoich ulubionych seriali.