Chciałabym upomnieć się o jednego żółwia, jedną meduzę, skrawek lasu bez śmieci, jedną czystą plażę, osiedle, z którego nie wycięto drzew. Nie jesteśmy tu sami, a inne istoty to nie tylko liczby, „sztuki” oraz kilogramy, ale także pojedyncze byty. Brak szacunku dla niekoniecznie nam służącego więcej-niż-ludzkiego życia na ziemi to jedna z zasadniczych cech naszej samobójczej cywilizacji.

Plasterek ogórka, plasterek pomidora, same na talerzu. Teraz musiałem zdecydować, kto zwycięży w bitwie. O grach i zabawach dzieciństwa oraz o życiu towarzyskim we wczesnej nastoletniości pisze Grzegorz Uzdański.

To milczenie wszechświata jest niesamowite. Intelektualnie do przyjęcia, ale emocjonalnie trudne do wytrzymania. Odsłaniające jakąś głęboką obcość, nieludzkość świata, w którym zainstalowały nas ślepe procesy ewolucji.

Siedzeniem bez ruchu można wywrócić świat. Zrobił to raz chudy staruszek otulony bawełną. I oby zrobiły nam to znów subtelne nastolatki.

Od najmłodszych lat wyrastamy w przekonaniu, że udać się nam musi, że projekt, którym jest nasze indywidualne życie, winien za wszelką cenę spełnić jakieś określone parametry, że – mówiąc wprost – zobowiązani jesteśmy odnieść taki czy inny sukces.

Idzie lato, a z nim upały. Zanim umysł rozleniwieje w lipcowym słońcu, zbieramy myśli o nagości.

A gdybyśmy tak przestali myśleć o sobie jak o oddzielnym, skończonym, zamkniętym „ja”, o jakiejś gotowej rzeczy, która musi kontrolować otoczenie, żeby nie zginąć, podporządkowywać sobie świat, żeby zachować swoją sztywną – podszytą lękiem – tożsamość?

Wbrew założeniom twardego modelu medycznego, który źródeł cierpienia psychicznego poszukuje w biochemii mózgu, i wbrew założeniom modelu psychoanalitycznego, który lokalizuje je w doświadczeniach wczesnego dzieciństwa – dla zdrowia psychicznego populacji istotna jest także, mówiąc wprost, polityka.

Suniemy przez Kraków i przez całą Polskę, ogłuszeni, automatyczni, z przyzwyczajenia, nieświadomi, jakby gdzieś prowadzeni. Zamiast chocholego tańca praktykujemy smogowy pochód. Felieton o „Wyzwoleniu” jako odpowiedzi na „Wesele”, filozofii Stanisława Wyspiańskiego oraz kochaniu nieprzyjaciół.

Wbrew oczekiwaniom wielu żądnych sensacji i pikanterii czytelników „Mnich” Tadeusza Bartosia jest w gruncie rzeczy skondensowanym i wirtuozerskim opisem głębokiej struktury symboliczno-ideowej stojącej u podstaw chrześcijańskiej wizji świata oraz kościelnej praktyki.

Ogłoszenie pierwszych dat na trasie koncertowej nowego albumu Madonny „Madame X” (premiera 14 czerwca) zbiegło się z instrukcją dla fanów. Biletu na koncerty nie można po prostu kupić.

Kiedy sobie tu leżę, rozmyślając o Rachel Carson i Dōgenie, albo po prostu patrząc w jasne dzisiaj i pogodne niebo – czując na sobie łagodne, nieoceniające spojrzenie świata – jestem, przez moment, bogata.

A gdyby tak Światowy Dzień Książki ogłosić dniem wolnym od pracy? Czytać i od świtu do późnej nocy nie mieć nic ważniejszego na świecie?

Dbałość o wiekowe budowle, takie jak Notre Dame, jest w dzisiejszej kulturze terroru teraźniejszości nie tylko gestem o fundamentalnym znaczeniu politycznym, lecz także, a może przede wszystkim, gestem o fundamentalnym znaczeniu egzystencjalnym.

W ostatnich dniach mnóstwo hałasu narobiła inicjatywa pewnego księdza, który postanowił spalić książki ze swojego punktu widzenia nieprawomyślne. Wiele napisano i powiedziano o niebezpieczeństwie tego rodzaju praktyk, o zarazem ponurym i absurdalnym charakterze tego gestu.

Kiedy wprowadziliśmy się do nowego mieszkania, najbardziej dumna byłam z balkonu wychodzącego na zamknięte patio. Ale w upalne letnie noce, gdy wszyscy mieszkańcy otwierali okna sypialni, pożałowałam. Felieton o problemach współżycia miejskiego.

Gdy Niemcy zaczęli prześladować Żydów, przyprowadzili całą ich grupę do majątku Bylickich, aby ich zatrudnił i oczywiście żywił. W pewnej chwili pan Bylicki zobaczył przez okno, że Niemiec strasznie bije starego Żyda. Wybiegł do nich i w niewybredny, wulgarny sposób sklął go za to. Powiedział jeszcze, że zawiadomi niemieckie władze o tym, jak traktują ludzi...

Felieton irracjonalny

O czym myśli samotny bocian w opustoszałym gnieździe? Gdzie właściwie bociany mają dom: tu czy tam? Czy tęsknią za „tam”, gdy są „tu”, i na odwrót?

O swoich współdomownikach, którzy – mimo że mają cztery łapy, a nie dwie nogi – niewiele się w gruncie rzeczy od nas różnią.

Nawet teraz, po 25 albo 27 latach, ciągle się wstydzę tego, co zrobiłem na tamtym boisku, i piszę o tym między innymi dlatego, żeby ten wstyd przełamać. Ile osób wśród nas ma poczucie (nawet jeśli racjonalnie się z nim nie zgadza), że poddając się, rezygnując z bronienia się, i robiąc to ze strachu (przed bólem, cudzą agresją), Niewolnik zrobił w pewnym sensie coś etycznie niewłaściwego?

Stało się. Jordan Peterson i Slavoj Žižek, dwaj bodaj najbardziej dziś głośni i rozpoznawalni publiczni intelektualiści, spotkają się w tak zwanym realu.

Spotkałam się na lanczu ze znajomym, który zamówił lemoniadę i prawie wybił sobie ząb ekologiczną słomką. Słomka była metalowa, czyli etycznie uzasadniona, a zatem niewinna.

GPT2 nie ma żadnych skrupułów, jeśli chodzi o produkcję fake newsów. To zapewne z tego powodu jego konstruktorzy przestrzegają przed potencjalnie destrukcyjnymi efektami jego działalności.

Tytułowy mur, choć niewidzialny, jest wyjątkowo nieprzenikliwy. Wznosi się wszędzie tam, gdzie istnieją mniej lub bardziej radykalne różnice – etniczne, religijne albo polityczne. I gdzie nie umiemy z tymi różnicami żyć, bo nie widzimy w kimś, kto jest inny, człowieka posiadającego jakąś osobistą historię, złożone motywacje, sieć uzasadnień własnych wyborów i decyzji. Widzimy w nim wyłącznie wroga.

Czyli o tym, dlaczego świat stanął na głowie i nikogo nie ma w domu.

Czyż nie byłoby wspaniale, gdyby udało nam się odzyskać, choćby w niewielkim stopniu, wdzięczność za rzeczy, którymi codziennie się posługujemy?

Gdyby to, co ludzie robią sobie nawzajem w Internecie, miało się w proporcji jeden do jednego przekładać na zachowania w świecie analogowym – zapewne nasz gatunek dawno już zniknąłby z powierzchni Ziemi.

Zamiast bać się wsiąść z nimi do windy lub autobusu, zamiast „obtrąbiać” ich w korkach – pokochajmy obcych, którymi dla siebie nawzajem jesteśmy!

W kulturze tak bardzo ceniącej konwenans, zainteresowanej przede wszystkim tym, co się z wierzchu prezentuje jako piękne, szlachetne i poukładane, rozdwojenie – pomiędzy tożsamością przeznaczoną dla innych a realnym, ale ukrytym modus operandi – wydaje się czymś zgoła naturalnym.