felietony

Czy wiecie, kim był Andy Gill? Jeśli nie wiecie, to dowiedzcie się dlaczego.

To mądrość prawie tak stara jak świat, że wiele spraw przyjmujemy za pewnik, a doceniamy dopiero, gdy je stracimy. Weźmy śnieg – póki był po pas, narzekaliśmy, że utrudnia życie i włoskich trzewiczków nosić nie pozwala. A kiedy go nie ma, szlochamy.

O tym, jak z ludzi dobrze poinformowanych staliśmy się gatunkiem unikającym wiadomości.

Czy jest na polskiej sali ktoś, kto podczas wręczenia Orłów podsumuje nie tylko premiery, hity i międzynarodowe kariery, ale i włoży kij w mrowisko środowiskowych grzechów i grzeszków?

Świeżo upieczony juror Paszportów Polityki zdradza swoje typy w kategorii „Muzyka popularna”. Zastanawia się też, czy bezkompromisowy sznyt tej nagrody mówi więcej o polskich mediach czy rynku muzycznym ostatniej dekady.

Najśmieszniejsze w legendarnej już przemowie Ricky’ego Gervaisa wygłoszonej podczas rozdania Złotych Globów jest to, że... nie ma w niej nic śmiesznego

Owszem, to nie my, tylko korporacje zniszczyły klimat na ziemi. To stwierdziwszy, zacznijmy działać, bo nie ma czasu do stracenia i nikt inny tego za nas nie zrobi.

„Słuchaj, jak nie przestaniesz o tym Zakopanem, to...” Kłótnię w 1948 roku spisała

Załóżmy, że role się odwróciły i zgiełk znalazł się w defensywie przed naporem ciszy. Niemożliwe?

Bardzo się ucieszyłem, że zimę w „Przekroju” sponsoruje cisza (jak literki „sponsorują” kolejne odcinki Ulicy Sezamkowej). Jestem zawodowym widzem i czasami nie wyrabiam, kiedy znowu leci techno, podtyp trance, i świeci stroboskop z pięcioma trybami pracy, od najwolniejszego w górę.

Powinniśmy skupić się na rozwiązaniach, które pozwalają wykorzystać zanieczyszczenia i przekształcić odpady w ekologiczne produkty.

Wierzymy w to, że polską szkołę da się zreformować. A wyczekiwaną reformę przyniosą ruchy oddolne.

Było to ostatniej jesieni. Październik, zmierzch, warszawska Praga. Krążyły słuchy, że tego wieczoru coś – a może nawet ktoś – zapłonie. W oczekiwaniu, nie bez obaw, gromadziliśmy się w tłumek artystycznych gapiów na podwórku gmaszydła przy Lubelskiej 30/32.

O zwierzętach (lub bestiach), które miały zbiorową obsesję...

Naprzeciwko mnie siedziały jakieś dwie panie i czytały „Przekrój". — Czytałaś felieton Grodzieńskiej? — spytała jedna. — Mowy nie ma — odpowiedziała druga — dawniej jeszcze czytywałam, ale od czasu, kiedy się dowiedziałam, jak ona się zachowuje u obcych ludzi, nie mogę patrzeć na to nazwisko...

Niezależnie od tego, jak twarde będą fundamenty, na których zbudujemy swoje życie – a mogą za nie służyć tożsamość religijna, gromadzone latami pieniądze, zestaw przekonań albo wartości, taka czy inna misja albo powołanie – otóż, niezależnie od tego, jak nienaruszalne i potężne będą, prędzej czy później i tak, mówiąc słowami klasyka, rozpłyną się w powietrzu.

Czy każdy dźwięk jest przeciwieństwem ciszy? Czy każda myśl – emocja – każde słowo – oznaczają zmącenie spokoju?

Dlaczego już nie „wpadamy“ do siebie bez uprzedzenia i nie „zaglądamy“ na herbatę? Czyli o tym, jak i dlaczego nasze domy stały się tabu.