Zamiast bać się wsiąść z nimi do windy lub autobusu, zamiast „obtrąbiać” ich w korkach – pokochajmy obcych, którymi dla siebie nawzajem jesteśmy!

W kulturze tak bardzo ceniącej konwenans, zainteresowanej przede wszystkim tym, co się z wierzchu prezentuje jako piękne, szlachetne i poukładane, rozdwojenie – pomiędzy tożsamością przeznaczoną dla innych a realnym, ale ukrytym modus operandi – wydaje się czymś zgoła naturalnym.

Behawiorysta Paul Dolan uważa, że można się nauczyć bycia szczęśliwym, usuwając z naszego otoczenia to, co powoduje, że jesteśmy nieszczęśliwi, i koncentrując się na tym, co sprawia nam przyjemność. Na przykład jeśli nie lubisz hałaśliwych klubów, po prostu do nich nie chadzaj.

Niedawno zmarły Nicolas Roeg, autor kontrowersyjnego „Przedstawienia” (1970), odważnie eksplorujący mroczne zakamarki ludzkiej duszy hollywoodzki outsider, był absolutnym mistrzem w budowaniu poetyckich, głęboko alegorycznych obrazów. To właśnie obrazy, a nie historie, nadają strukturę szczęśliwie wolnym od morałów filmom reżysera, decydując o ich rytmie, nastroju i spójności.

Będzie to felieton o Świętach – co roku wymarzonych i niemożliwych. Też takie macie?

W każdym konflikcie istnieje ukryta tendencja do upodabniania się do siebie zwaśnionych stron. Im bardziej ta tendencja jest nieświadoma, tym intensywniejsza eskalacja przemocy, tym także większe prawdopodobieństwo, że wymknie się ona całkowicie spod kontroli.

Pokusa, aby uwiecznić się w kamieniu lub skale, jest nienowa.

Ciasno, duszno i nieufnie żyje się wśród zakazów. I nie ma na kogo zwalać. To my tacy jesteśmy. Razem budujemy społeczeństwo zakazowo-rozdzielcze. Im więcej sobie zakazujemy, tym bardziej jesteśmy od siebie oddaleni, nieprzyjaźni, siebie nielubiący – pisze Wasza sąsiadka.

Współczesny człowiek żyje w coraz głębszej iluzji, że niczego i nikogo nigdy nie będzie musiał tracić, przemijanie bowiem – i umieranie – traktuje podobnie jak przygody bohaterów swoich ulubionych seriali.

W jakim kraju i nastroju budziłabym się, wiedząc, że prezydent, premier i marszałek sejmu są – jak najznamienitsi ludzie tego świata – na nogach od piątej rano, z umysłem zatopionym w książce? Pewnie powinnam sobie powiedzieć: „Daj spokój, na jakim ty świecie żyjesz? Za dużo książek się naczytałaś!”. Ale chyba właśnie odważnych marzeń nam teraz potrzeba.

Nie wierzę w to, że śmierć można zaakceptować, nie wierzę we wszystkie te cukierkowe opowieści o spokojnym i radosnym podejściu do śmierci, o tym, że nadaje ona życiu sens albo że stanowi jego dopełnienie.

Wyobrażamy sobie, że „ja” to odrębny i kompletny byt, ale w istocie jest tylko formą, którą chwilowo przyjmuje złożona sieć powiązań.

Czyli o botanicznych sekretach dyni, powodach wyjątkowej popularności tego słynnego warzywa i tajemniczych okolicznościach związanych z ocaleniem jej od niemal całkowitego wyginięcia.

Już dawno temu pojawiały się głosy, że zdrowie psychiczne jest sprawą polityczną i że nie w mózgu czy w związkach z rodzicami należy szukać jego źródeł.

W dziennikarstwie, gdzie produkuje się czarne literki na białym tle, od dawna jest problem: białe i czarne lepiej się sprzedaje. W życiu publicznym też albo jesteś z nami, albo przeciwko nam. Czy można coś z tym zrobić?

Globalna sieć informacyjna oplatająca kulę ziemską składa się w znakomitej mierze z włókien wyplatanych przez trzy wielkie koncerny. To one zatem są de facto nowymi właścicielami opinii publicznej.

O najnowszej książce Ewy Wanat "Deutsche nasz" pisze Tomasz Stawiszyński.

„Nie mam takiej wiedzy” to stosunkowo nowy sposób wyrażania tego, co kiedyś mówiło się prościej słowami „Nie wiem”. Popularność tego zwrotu wynika chyba stąd, że rozgrzesza on mówiącego.

Niejedzenie mięsa jest nie tylko słuszne, ale przede wszystkim przyjemne.

Uczenie się jest podstawową czynnością, jakiej od samego urodzenia doświadcza każda istota ludzka. Co jednak kryje się za biologicznym sensem nauki, na czym polega akrobatyka umysłu i czy gry komputerowe naprawdę poprawiają koncentrację?

Coraz częściej mówi się o ekonomicznych konsekwencjach zmian klimatycznych, ale przecież to nie wszystko. Radykalne zmiany środowiska, w którym żyjemy, muszą mieć także konsekwencje emocjonalne i duchowe. Pogoda zawsze bywała zmienna, jednak pewne rzeczy uważaliśmy za wieczne.

Epoka baniek informacyjnych, fake newsów i rzeczywistości wirtualnej powoduje, że w infosferze krążą na równych prawach naprawdę bardzo dziwaczne przekonania. Dlatego merytoryczna dyskusja z nawet najbardziej „odjechanymi” przekonaniami zdaje mi się nieodzowna.

Bombaj, zamieszkany przez ponad 20 mln ludzi, właśnie zakazał używania plastiku. A to tylko początek – w ślad za wielką metropolią pójdą inne miasta w Indiach.

Mnóstwo rzeczy, które niegdyś działy się na mocy bezwładnych procesów losowych, podlega dzisiaj naszej kontroli. Wkraczamy w epokę, w której o momencie własnej śmierci będziemy w wielu przypadkach decydować sami.

Jak daleko podróżują zwierzęta? Jakie destynacje wybierają, gdy podejmują wędrówkę? Które ustanawiają rekordy odległości na lądzie, a które na morzu? Dlaczego podróżują te, a nie inne gatunki?

Wspominam teraz cały ten rytuał: często najpierw pisałam na brudno, następnie, po poprawkach, przepisywałam całość starannym, pochyłym pismem, ozdabiałam rysunkami. Ładna papeteria była w latach 80. prawdziwym skarbem i właśnie taki nostalgiczny skarb chciałam pewnie dać córce, zapominając, że pochodzi ze świata, do którego ona nie ma żadnego dostępu (podobnie jak ja będę najwyżej gościem w kraju Snapchata).

Tylko pielęgnując różnorodność, unikając narzucania jednomyślności, odchodząc od wszelkich postaci monoteizmu, kierując się racjonalnością, nie zaś z góry przyjętymi i niekwestionowalnymi hasłami, można choć trochę odrestaurować od środka polską sferę publiczną.

Jak wygrywać na mundialu i czym jest współzawodnictwo w świecie fauny i flory? Okazuje się, że jedną z dróg do modyfikacji zachowania prowadzącego do porażki może być pętla nawyku. Przymus wykonywania konkretnych czynności napędzany jest zróżnicowanymi bodźcami, a za doskonały przykład podać można wszelkie nałogi.

Nasz opis rzeczywistości bazuje na aparacie wykształconym w ciągu wieków życia i doświadczania świata w ludzkim ciele – z ludzkim mózgiem i ludzkim językiem. Patrząc na świat, w jakimś stopniu obserwujemy zawsze samych siebie. Ale czy świat obserwuje nas? Jak widzą nas zwierzęta, jak doświadczają rośliny?

Takie sytuacje, jak wielka euforia futbolowa w cieniu powolnej śmierci ukraińskiego reżysera Olega Sencowa i niezdolność polityków do jakiejkolwiek w tej sprawie interwencji, odsłaniają niezmierzone morze cynizmu.