felietony

Czyli o tym, jak hip-hopowa akcja charytatywna otworzyła przed nami nowy krąg piekła, pisze

Stale uganiamy się za czymś, jak za wiatrem, podczas gdy wszystko, czego nam potrzeba, już tu jest. Tu i teraz. Na wyciągnięcie ręki. Czy to banalna lekcja? I tak, i nie…

Co wspólnego ma Michael Jordan z powodzią tysiąclecia? Czyli kilka słów o nowym serialu Netflixa „Ostatni taniec”.

O zdumiewających związkach czasu i nadziei w nowej nienormalności.

Trwa wojna z koronawirusem. Można toczyć ją, przeprowadzając zmasowany atak albo precyzyjnie uderzając w źródło zagrożenia.

World Press Photo po raz trzeci ogłosiła nominacje do nagród. Wśród szóstki kandydatów do zdjęcia roku jest Polak, Tomek Kaczor.

Czyli o zaskakujących pożytkach z pandemii i dobrych stronach bycia w domu.

Hasłem do nowego zwrotu w sztuce teatralnej jest królestwo roślin. Plants rule.

Czyli jak wydłużyć życie o kilka, a nawet kilkanaście minut.

Sprawny, efektywny, niezależny i zrozumiały wymiar sprawiedliwości potrzebny jest nam wszystkim. Od zaraz!

Świat staje się coraz lepszym miejscem do życia (przynajmniej dla ludzi).

Jeśli kwiaty zostały stworzone po to, aby się nimi zachwycać, to znaczy, że Stwórca chciał, abyśmy mieli zmysł estetyczny i potrafili docenić jego dzieło. Czy to też nie jest objaw próżności?

Artyści podnoszą kwestię: Indianie a sprawa polska. Ale czy taka kwestia istnieje?

„Kupujcie polskie rap płyty” – nawoływał Grammatik na swoim klasycznym debiucie. W obecnej sytuacji paraliżu rynku koncertowego warto to zawołanie znacząco rozszerzyć.

Owszem, trochę panikujemy. Ale też szczerze przejmujemy się sytuacją, w której bardzo dużo zależy od tego, czy zechcemy działać solidarnie.

Podobno „Dżuma” Alberta Camusa sprzedaje się świetnie. Podobno nie ma mydła w Lidlu, papieru toaletowego w „biedrze”, a podawać ręki na powitanie już nie wypada.

Czy wiecie, kim był Andy Gill? Jeśli nie wiecie, to dowiedzcie się dlaczego.

To mądrość prawie tak stara jak świat, że wiele spraw przyjmujemy za pewnik, a doceniamy dopiero, gdy je stracimy. Weźmy śnieg – póki był po pas, narzekaliśmy, że utrudnia życie i włoskich trzewiczków nosić nie pozwala. A kiedy go nie ma, szlochamy.