Nagle pojawiła się trójka francuskojęzycznych dzieci. Mój syn pobiegł do nich, a ja, siedząc na nieruchomej karuzeli, przez następną godzinę, w oszołomieniu i zachwycie, patrzyłam, jak bawi się z nimi w ciemnym parku. Oślepiona łzami, które napływały mi do oczu, rozumiałam, że on przeżywa właśnie przygody i emocje, do których ja nie mam już dostępu. Pisze

Wystarczyło niespełna 40 lat, żebyśmy zaczęli na powrót lgnąć do tego (obiektywnie) szkaradzieństwa, tych przedmiotów w stylu vintage, które niedawno najchętniej wyrzucilibyśmy na śmietnik. Czy to rzeczywiście trend, czy może coś znacznie istotniejszego, co wykracza poza upodobania estetyczne, szacunek dla kultury materialnej, potrzebę zrównoważonego rozwoju przez recykling? Odpowiedzi szuka

Po wakacjach wraca się do domu, który pomimo atrakcyjności podróżowania zyskuje jakość, jakiej nie ma żadne inne miejsce. Nasycony jest bowiem naszym życiem, wspomnieniami chwil, kiedy dawał schronienie w chorobie, w trudnych czasach, kryzysach, kiedy był kryjówką, miejscem wspólnych radości, azylem. Pisze

W tym roku udało mi się znaleźć plażę, na której prawie nie było ludzi. Po cichu miałam nadzieję przemyśleć parę spraw, które przywiozłam na wakacje do przegadania z morzem. Ale ono samo przygotowało dla mnie lekcję. Pisze

Jeśli władze polskie nie mają lepszego pomysłu na nasze obchody stulecia niepodległości, niech chociaż ściągają od Brytoli.

Dwaj dziennikarze – Marian Marzyński i Tadeusz Proć – w 1960 r. urządzili klasówki w kilkunastu szkołach, prosząc o wypracowanie na temat „Jaki jest mój ojciec”. Powtórzyliśmy ten eksperyment w Szkole Podstawowej nr 1 w Świdwinie i Szkole Podstawowej nr 357 w Warszawie. Czytajcie i się wzruszajcie! Nie tylko ortografią.