Może to jest wyznanie, może przypomnienie. Ale najwyższy czas na nie: stoicyzm jest filozofią optymistyczną. Co to znaczy? Dlaczego? I po co?

Zaczynając od tego ostatniego: stoicyzm jest optymizmem po to, żebyśmy wszyscy mogli żyć dobrze, mądrze i szczęśliwie. Wymiar praktyczny jest pierwszy i najważniejszy, cały stoicyzm jest przecież po to, abyśmy mogli wieść satysfakcjonujące, udane życie. To znany wątek i nie dotyczy tylko stoicyzmu. W ogóle cała filozofia starożytna była czymś innym, niż filozofia jest współcześnie. Kiedy słyszymy dziś słowo „filozofia”, to wyobrażamy sobie grubaśne cegły, napisane zdaniami piętnastokrotnie złożonymi. Dzisiaj filozofia kojarzy się nam z abstrakcją i mglistymi ideami, jest ona synonimem antypraktyczności i oderwania od życia (czego dowodzą powiedzenia w rodzaju „trzeba robić, a nie filozofować”). Tym samym jest to odwrotność tego, czym była filozofia w Grecji i w Rzymie. W starożytności „filozof” oznaczał mistrza życia praktycznego, życia przemyślanego i uporządkowanego według określonej idei. Filozof to nie był ten, kto dzielił włos na czworo (stoicy, zwłaszcza Epiktet, śmiali się z takiej postawy). Filozof to był ten, kto umiał żyć. I właśnie po porady życiowe się do filozofów zwracano, a nie po intelektualne zawiłości.