Tak cicho, że aż głośno

Czyta się 2 minuty

Pracował m.in. jako reporter radiowy i telewizyjny, teraz jego głównym zajęciem jest pisanie. Obecnie związany z portalem Gazeta.pl. W tekstach lubi opowiadać ludzkie historie. W chwilach wolnych od pracy stara się prowadzić zdrowy tryb życia. Kiedy czyta dobrą cudzą twórczość, słucha dobrej cudzej muzyki i ogląda dobre cudze dzieła, zdarza mu się płonąć z zazdrości.

Na co dzień tęsknimy za ciszą. Hałas otacza nas bowiem ciągle, nawet wtedy, gdy wydaje nam się, że w zasadzie niczego nie słyszymy. Dla przykładu: w cichej sypialni poziom hałasu może sięgać nawet 15–20 dB. Ale zetknięcie z komorą bezechową, np. taką, która znajduje się w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, może być szokiem. Zastosowane w komorze elementy pochłaniająco-rozpraszające powodują, że poziom dźwięku bywa tam wręcz ujemny. Mówiąc wprost: jest tam bardzo, bardzo cicho.

„Jeżeli znajdujemy się w hałaśliwym pomieszczeniu, nasz słuch się przytępia, dlatego często

Informacja

Twoja pula treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu już się skończyła. Nie martw się! Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej, dzięki której będziesz mieć dostęp do wszystkich treści na przekroj.org. Jeśli masz już aktywną prenumeratę cyfrową, zaloguj się, by kontynuować.

Subskrybuj

Marcin Kozłowski:

Pracował m.in. jako reporter radiowy i telewizyjny, teraz jego głównym zajęciem jest pisanie. Obecnie związany z portalem Gazeta.pl. W tekstach lubi opowiadać ludzkie historie. W chwilach wolnych od pracy stara się prowadzić zdrowy tryb życia. Kiedy czyta dobrą cudzą twórczość, słucha dobrej cudzej muzyki i ogląda dobre cudze dzieła, zdarza mu się płonąć z zazdrości.

Data publikacji: 06.12.2019

Artykuł z numeru: Zima 2020

Czytaj również:

Roland Topor:

Francuz, potomek polskich Żydów, syn malarza i rzeźbiarza Abrama Topora. Artysta wszechstronny: malarz, rysownik, scenarzysta, powieściopisarz, ilustrator, dramaturg i aktor. Mistrz czarnego humoru. Żył w latach 1938–1997. „Jaki był Roland Topor? Wzrostu żadnego. Tendencja do tycia. Oczy wybałuszone – prawie wylatujące z orbit, no i ten śmiech to prawie brak wychowania. Ubrany przeciętnie, sans recherche jak mówią Francuzi, zawsze brudne buty i wymięte spodnie, i zarost, wyrastający z zastraszającą szybkością… Jego gusta kulinarne? To już przechodzi wszelkie granice przyzwoitości! […] Przepada za kotletem schabowym z kapustą, makowcem i wszystkim, czego nie cierpi przeciętny Francuz” – wspominał jego przyjaciel, grafik Roman Cieślewicz.

Kiedy stos naukowych książek spadnie ci na głowę, wiedz, że będzie się działo. Przynajmniej w nieokiełznanej wyobraźni XX-wiecznego francuskiego mistrza groteski.

Marsjanin wpatrywał się w Krystynę Spoc trojgiem oczu: zielonym, czerwonym i migającym żółtym. Zawyła ze strachu.

Czytaj dalej

Tak cicho, że aż głośno

Czytaj również:

Cisza, sen trwa!

Logowanie

Rejestracja