Koszmar tłustego czwartku

Niewinny młodzieniec przestąpił próg cukierni, rozejrzał się badawczo po asortymencie i zapytał:

– Dzień dobry, czy są pączki z marmoladą różaną?

– Nie.

Zdziwiła go obcesowość sprzedawczyni, ale miał mocne postanowienie, by kontynuować zakupy, ponieważ chciał świętować, jak należy.

– A może z marmoladą wiśniową?

Odpowiedź, która nadeszła, była jednak krótka i zwięzła:

– Nie.

Chłopak nie poddawał się.

– Czy są w ogóle jakieś pączki?

– Nie.

Dłonie, które trzymał w kieszeniach, zacisnęły się w pięści.

– Czy byłaby pani tak uprzejma i zaproponowała mi kupno czegokolwiek?

– Nie.

Młodzieniec coraz mniej rozumiał zaistniały przebieg zdarzeń.

– Czymś pani podpadłem?

– Nie.

– Czy to jakieś żarty?

– Nie.

– Czy mogę liczyć na jakieś wyjaśnienia?

– Nie.

– Czy pani tutaj pracuje?

– Nie.

Poczuł, że tego było już za wiele.

– Proszę mi się wylegitymować.

– Nie.

Pomyślał chwilę, po czym zapytał:

– Czy pani tutaj nie pracuje?

– Nie.

Postać sprzedawczyni pozostała nieruchoma. Jej spojrzenie nadal zdawało się utkwione w nieistniejących przedmiotach umiejscowionych pod sufitem.

– Czy ja śnię?

– Nie.

– Czy ja nie śnię?

– Nie.

– Czy mógłbym się dowiedzieć, dlaczego ciągle mówi pani: „Nie”?

– Nie.

– Czy gdybym inaczej formułował pytanie, uzyskałbym inną odpowiedź?

– Nie.

– Chciałbym już stąd wyjść.

Chwycił za klamkę drzwi, lecz ta nie poddała się jego naciskowi, równocześnie usłyszał:

– Nie.

Dreszcz przebiegł mu po plecach. Za oknem niebo pociemniało.

– Czy to koniec? – zapytał szeptem.

– Nie.

– Czy to początek?

–  Nie.

Zdążył jeszcze usłyszeć fragment rozmowy o czasie potrzebnym do ugotowania jajka na miękko, zanim stracił przytomność.

Data publikacji: 09.03.2019