Berenika Steinberg

Kiedy dojeżdżamy do Pokrzydowa, do gospodarstwa Aleksandry i Mieczysława Babalskich, jest wczesne popołudnie. Słońca brak, zimno, jak to w styczniu. Żałuję trochę, że nie zawitaliśmy tu o innej porze roku. Wtedy może dotknęłabym świeżych owoców, poczuła zapach trawy. A tak – tylko szarość i chłód. Jeszcze nie wiem, jak bardzo się mylę. Berenika Steinberg

Tuląc się do nogi fortepianu, odpoczywając w fotelu z głośnikami pod siedzeniem, dotykając dłonią altówki albo rapując w języku migowym na wibrującej podłodze – głusi i niedosłyszący opowiadają, jak zaspokajają swój głód muzyki. Berenika Steinberg

Zasadnicza sprawa w kulturze pasterskiej jest taka, że do człowieka nic nie należy. Pasterz pasie nie swoje owce na nie swojej ziemi. Całość jego bytu opiera się na relacjach międzyludzkich. Wędruje i tylko od tego, jak się z ludźmi dogada, zależy, gdzie dalej pójdzie. Pasterz przychodził i odchodził. Własność prywatna nie ma dla niego aż takiego znaczenia. Bo do człowieka i tak nic nie należy. I tak nic po nim nie zostanie. Ziemia do mnie nie należy, dziecko do mnie nie należy. Nawet moje życie do mnie nie należy. Berenika Steinberg