Teksty na przekroj.pl

O feralnym wrześniowym wieczorze 1951 r., kiedy William S. Burroughs zastrzelił swoją żonę Joan Vollmer i o tym, co z tego wynikło dla światowej literatury pisze Julia Fiedorczuk.

O potędze języka, wierności sobie i prawdzie. Sylwetkę Laury Riding poetki, prozaiczki, myślicielki i autorki jedynej w swoim rodzaju językowej utopii kreśli Julia Fiedorczuk.

Od ponad pół wieku mieszka w górach Sierra Nevada, gdzie pisze wiersze i „praktykuje dzikość”. Wierzy, że poezja może pomóc w walce z systemem, który niszczy nie tylko Ziemię, lecz także nasze dusze. O amerykańskim poecie pisze Julia Fiedorczuk

Była „mistrzynią ciszy”, jak mawiał o niej meksykański noblista Octavio Paz. O poetce, która potrafiła szlifować wiersz nawet przez dekadę, oraz o tym, jak jej poezja odsłania kolejne poziomy znaczeń, pisze Julia Fiedorczuk.

Wdychaliście kiedyś hel? Można po nim mieć niezły odlot!

Zawsze, kiedy czeka się na tramwaj, na pobliski przystanek przyjeżdża akurat autobus. I odwrotnie.

O tym, co można znaleźć we własnym oku, opowiada

Korespondencja znanego fotografika z osadzonym w zakładzie karnym w Minnesocie ukazuje uwalniającą siłę sztuki i porcelanową kruchość wolności każdego z nas.

Było jak u Hitchcocka. W moim pięcioletnim ledwie życiu wydarzyła się sprawa wielka. Napisałam chybotliwie: „Dziś z Anią i ciocią Krysią pojechałam do Ćmielowa na wakacje. W pociągu były firanki”. Felieton o pisaniu i korzyściach z pisania.

Czy samochody są dobre, czy złe? Czy da się o nich w ogóle myśleć w kategoriach etycznych? Autorem felietonu – bardziej o sztuce niż motoryzacji – jest Stach Szabłowski.

Naczelny coach redakcji na tropie własnego sobowtóra i marnych jego imitacji.

Źli zostaną ukarani, dobrzy nagrodzeni, prawda zostanie objawiona – wizja nieuchronnego końca przemawia do naszej kulturowej wyobraźni. Ale takie myślenie to pułapka. Przyszłość znajduje się w ludzkich – nie boskich – rękach.

Budzenie się z ignorancji w kontekście katastrofy klimatycznej i Szóstego Wielkiego Wymierania jest bolesne i tak: samotne.

Jedno pandemii zawdzięczam. Ożywczą myśl, że miasto nie jest niezbędne. Żegnam myślenie o nim jako o wyłącznym synonimie przyszłości.

Językowych przybyszów zwykło się określać jako wyrazy zapożyczone. Dziwna to nazwa – jak już dawno zwrócono uwagę – bo przecież wyrazów takich się nie zwraca, „właściciela” nie pyta się o pozwolenie, on zresztą niczego nie traci, nie wyzbywa się rzeczy „pożyczonej”. Felieton o podróżujących słowach.

Filozof opowiada o różnych rodzajach chodzenia.

Felieton o życiowej energii, której w dzieciństwie mamy więcej niż w dorosłym życiu.

Niezwykłą telefoniczną znajomość wspomina Mateusz Kołczinger.

Zachód słońca to trochę obraz, a trochę rzeźba. Podziwiamy go i zapominamy o nim. Jak patrzeć na to zjawisko, zwłaszcza latem?

O tym, czy warto wspierać dzieci w ich szkolnych obowiązkach.