Zielonogórską wystawę autora komiksów i ilustratora Macieja Sieńczyka poleca
Paweł Garwol to jeden z najciekawszych współczesnych rysowników komiksowych w Polsce.
Wystawa „Pora na dobranoc...” w Muzeum Miedzi w Legnicy zabierze dorosłych w przeszłość, do dzieciństwa i rytualnego oglądania Wieczorynki, a dzieciakom pokaże, co robili ich rodzice przed snem.
Kaczorek czy pingwin? Bezrobotny Frącek to pradziadek Jeża Jerzego? Co łączy Szancera i Christę? To kilka z wielu pytań, na które odpowiedzi można znaleźć na wystawie „Teraz komiks!” w Muzeum Narodowym w Krakowie. Zachęca
Odsunęłabym na bok kwestie, na ile przedstawiany przez artystki Instagrama feminizm jest rzetelnym źródłem informacji (bo sztuka nie temu służy), czy jest papierowy i płaski albo czy coś zmienia w sytuacji kobiet. Czyli komentarz wokół wystawy „Na pozór silna dziewczyna, a w środku ledwo się trzyma” w galerii lokal_30.
Polecamy wystawę „Marek Raczkowski – Przekrój przez twórczość” w suwalskiej Galerii Sztuki Współczesnej Chłodna 20.
Wystawa „Świat Tytusa, Romka i A’Tomka Papcia Chmiela” we wrocławskim Centrum Historii Zajezdnia jest czynna do 25 marca.
„Matka ocalała z transportu do Auschwitz. Wiele razy opowiadała nam o czarnym wagonie i lesie, w którym spędziła noc po odbiciu pociągu. Dzieci dostały od partyzantów po kawałku gorzkiej czekolady i po cebuli. Rzeźba »Dziewczynka z cebulą« miała być zwieńczeniem projektu »Lost Butterfly«. Matka namalowała mój portret jeszcze przed moimi narodzinami, a ja wyrzeźbiłam ją po śmierci” – mówi Zuzanna Janin, córka Marii Anto. Rozmawia
Monografie i wystawy Bogdana Dziworskiego i Mariana Schmidta porównuje
W Galerii Foksal Marta Szulc otacza widza wizerunkami sztucznych inteligencji, stawiając go twarzą w twarz z ich nie ludzkimi obliczami. Co w nich zobaczy? Plejadę filmowych cyborgów, swoich następców czy samego siebie? Wystawę „Nie szukamy nikogo oprócz ludzi” recenzuje
Tutaj centralnym i finalnym punktem działań jest obraz – o wystawie w Fundacji Archeologii Fotografii pisze
W dawnym skrzydle południowym Pałacu Królewskiego, w nowoczesnym otoczeniu Narodowego Forum Muzyki, tuż za Operą Wrocławską powstało miejsce mające zachować w pamięci Henryka Tomaszewskiego. Niektórzy uważają, że to kolejny przejaw niepożądanej retromanii – pisze
Są miejsca i ważne imprezy, które wypada odwiedzić co roku – o festiwalu fotografii we włoskiej Cortonie pisze
Niewiele o niej wiadomo. Dla licznego grona osób jej uroda i sylwetka stanowią zapewne zaprzeczenie potocznych wyobrażeń o pięknie i budowie ciała tancerek. Nie tańczy. Nie rozciąga się – o rzeźbie „Tancerka“, otwierającej wystawę „Adriatycka epopeja” oraz jej twórcy pisze
... czyli jest już po wszystkim, i teraz dopiero wszystko się zaczyna – notatki z wystawy Tomasza Saciłowskiego w Galerii Sztuki Zachęta.
Miejsca bez tożsamości. Obrazy nie niosące znaczeń. Ulice bez ludzi. Wystawa bez tytułu. Zdjęcia, które powinny zostać odrzucone. Czy powinny być wystawiane? Janek Zamoyski uważa, że tak. O „Bez tytułu” w Galerii Czułość pisze –
Upchnięte, dociśnięte kolanem 85 zdjęć w najróżniejszych formatach. Większość w ramach. Od pocztówkowych formatów aż po metr na metr. Duszno i gęsto. Maksym Rudnik zjechał w ostatnim czasie trzy kontynenty. Nie specjalizuje się, rzuca się żywiołowo na każdy interesujący go temat jak w fale. To też metoda – o wystawie „Wilderness” w Pawilonie Sztuki Ergo Hestia pisze
#lovepme i „Węgierska miłość”– polecamy dwie wystawy, które można obejrzeć w Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie.
Wystawę sukni legendarnej francuskiej piosenkarki w Muzeum Mody w Paryżu opisuje i recenzuje
Tożsamość narodowa może efektownie maskować problemy społeczne i polityczne, ale nigdy nie może ich naprawdę rozwiązać. O wystawie „Późna polskość. Formy narodowej tożsamości po 1989 roku” w CSW w Warszawie pisze
Czy wszystko może być sztuką? Czy piękno może być użyteczne? I jak tradycję łączyć z nowoczesnością? Historia fabryki Zsolnay, której wyroby zostały ostatnio wystawione w Międzynarodowym Centrum Kultury w Krakowie, podczas wystawy „ Zsolnay. Węgierska secesja”, ułatwia odpowiedź na te pytania. Pisze –
Siedemdziesiąt abstrakcyjnych prac to za mało (a może właśnie za dużo), aby rozstrzygnąć problem abstrakcji. Nie znaczy to, że wystawy nie warto oglądać. Przeciwnie, warto i to nawet tym bardziej, bo nie o rozstrzygnięcia tu przecież chodzi.
„Pamięć wody” Pawła Starca to fragment znacznie większej serii zdjęć „Makeshift”. Całość to efekt wieloletnich podróży autora do Bośni i Hercegowiny. Wystawę we wrocławskiej galerii Miejsce przy miejscu recenzuje –
Sztuka jest generalnie zabawą dla dorosłych, a dobre wystawy na temat dzieciństwa zdarzają się rzadko. Tym głębiej zapadłem w „Detsky sen” w Białymstoku – jeden z najlepszych projektów na ten temat, jakie ostatnio miałem okazję zobaczyć.
Polecamy odwiedzenie wystawy w Muzeum Teatru im. Henryka Tomaszewskiego we Wrocławiu.
Retrospektywa zmarłego 11 lat temu Ryszarda Winiarskiego jest największym polskim akcentem na świeżo otwartym Biennale Sztuki w Wenecji. Artysta ten nie najlepiej mieści się w nurtach oraz „izmach”. Proponował sztukę, która miała być chłodna i racjonalna, zobiektywizowana i antyemocjonalna, bezosobowa. Upierał się, by nie traktować jego prac jak malarstwa. Program, który stworzył dla siebie okazał się przedsięwzięciem na skalę całej artystycznej biografii – o wystawie „Event – Information – Image” na Biennale Sztuki w Wenecji pisze
Ogromne zdjęcia, drewniane ramy. Poważna sprawa, jednocześnie tak lekka. Przy całym swoim wanitatywnym kalibrze patrzymy na ulotne momenty – o wystawie „Ćwiczenia obowiązkowe i inne martwe natury” Pawła Żaka pisze
Na wystawie w Kunstpalast pokazuje się Cranacha jako kreatywnie współzawodniczącego, odpowiadającego na inwencję artystów po obu stronach Alp, a zarazem tworzącego nowy repertuar form i tematów. Ale uwidacznia ona też zagadnienie handlu obrazami i ich seryjnej produkcji, zręczne działanie malarza na europejskim rynku sztuki.
Łatwiej identyfikować się z symbolem pełnym sprzeczności – mówi w wywiadzie dla przekroj.pl Joanna Mytkowska, dyrektorka Muzeum Sztuki Nowoczesnej.
– czyli oglądanie słów ze zrozumieniem. Recenzja wystawy "Zrozumieć słowa i wyciągnąć wnioski".
Pierwsze, co przychodzi na myśl: Zofii Rydet z Anetą Grzeszykowską właściwie nic nie łączy. To niemal odruchowe stwierdzenie. A jednak, po chwili: obie zajmują się człowiekiem, obie przypatrują mu się z bardzo bliska – a najczęściej nie jemu, człowiekowi w ogóle, lecz jej, kobiecie – o wystawie w Galerii Raster pisze
Recenzja wystawy Aneta Grzeszykowskiej i Zofii Rydet „Głowa, skóra, twarz”
Norwescy projektanci potrafią zmienić karmnik dla ptaków w manifest przyrodniczy, a wykorzystując ludowe wzory, pytają o miejsce tradycji we współczesnymi świecie. Polski design również potrafi zanurzyć się w lokalności. Oba dzieli jednak zasadnicza różnica – podkreślona na niedawno zakończonej wystawie w Krakowie.
„Chciałam umożliwić widzowi interakcję z moimi pracami jak i odkrycie pierwotnych założeń projektowych budynku np. odsłonięcie całkowite szpaleru okien w drugiej przestrzeni wystawienniczej przez usunięcie ścian, które 20 lat je ukrywały. Z ekstatyczną przyjemnością zerwałabym papę z dachu, by wpuścić światło przez luksfery znajdujące się w stropie” – mówi Anna Zaradny w rozmowie z Łukaszem Stępnikiem i Mileną Trzcińską.
Zamachowczynie detonują bomby, ale ich prawdziwą bronią są ciała; nikt nie jest bardziej samotny od osoby, która wysadza się w powietrze w tłumie ludzi. O wystawie Joanny Rajkowskiej pisze
Idąc „Na jagody”, zmierzamy na marginesy art worldu. Spotkamy tam dwie artystki – jedną właściwie nieznaną, a drugą znaną tak bardzo, że właściwie zapoznaną. Tematem jest tutaj życie po życiu w sztuce. O wystawie w Gdańskiej Galerii Miejskiej pisze
O wystawie Włocha Ernesto Bazana w Instytucie Fotografii Fort pisze
O projekcie artystycznym „Post” Marty Zgierskiej, prezentowanym w galerii Instytutu Fotografii Fort, pisze
Czas na intelektualny koktajl kobiecej erotyki – powiada Paulina Ołowska. Artystka ma doskonałe wyczucie czasu. Za nami rok czarnych protestów, który upłynął pod wezwaniem „me too”, i w którym wszyscy oglądali pierwszy sezon Opowieści podręcznej. Niejeden polski widz tego serialu zastanawiał się, czy rzeczywistość za oknem nie próbuje przypadkiem dogonić dystopijnej fikcji. Recenzuje
A co jeśli namalujemy raz jeszcze „Panny z Awinionu”, ale poddamy je ciśnieniu grekokatolickiej symboliki? Albo jeżeli zaczniemy oddziaływać na cytat z Wróblewskiego wizerunkiem japońskiego duszka menstruacyjnego? Albo będziemy temperą jajową malować facebookowe screenshoty i twitterowe posty? O wystawie „230x180” pisze
O dwóch warszawskich wystawach fotografii albo szerzej – o popularnych sposobach pokazywania zdjęć.
Naprawdę dobry żart nie powinien być zbyt śmieszny. Tej zasadzie zawsze wierny był Oskar Dawicki, godny poparcia pretendent do tytułu pierwszego trickstera sztuki III Rzeczypospolitej, artysta obdarzony fenomenalnym poczuciem humoru – jego wystawę w galerii Raster recenzuje
Czyli o odzyskanym sensie obrazów i wystawie zdjęć Gordona Parksa pisze
