Czy ogród botaniczny może być polityczny? Czy wystawa sztuki może być jednocześnie wystawą roślin? Czy o tak zwanym kryzysie migracyjnym można myśleć w sposób pozytywny? 12. edycja Manifesta odpowiada na wszystkie te pytania twierdząco i z wielkim wdziękiem. O nomadycznym biennale sztuki pisze z Sycylii
Podczas 10. edycji Berlin Biennale zespołowi kuratorskiemu udało się zbudować wystawę spójną, przystępną i przyciągającą wizualnie, a jednocześnie w nowy sposób przeanalizować relacje pomiędzy sztuką, polityką i historią na różnych kontynentach. Pisze
„Matka ocalała z transportu do Auschwitz. Wiele razy opowiadała nam o czarnym wagonie i lesie, w którym spędziła noc po odbiciu pociągu. Dzieci dostały od partyzantów po kawałku gorzkiej czekolady i po cebuli. Rzeźba »Dziewczynka z cebulą« miała być zwieńczeniem projektu »Lost Butterfly«. Matka namalowała mój portret jeszcze przed moimi narodzinami, a ja wyrzeźbiłam ją po śmierci” – mówi Zuzanna Janin, córka Marii Anto. Rozmawia
Retrospektywa zmarłego 11 lat temu Ryszarda Winiarskiego jest największym polskim akcentem na świeżo otwartym Biennale Sztuki w Wenecji. Artysta ten nie najlepiej mieści się w nurtach oraz „izmach”. Proponował sztukę, która miała być chłodna i racjonalna, zobiektywizowana i antyemocjonalna, bezosobowa. Upierał się, by nie traktować jego prac jak malarstwa. Program, który stworzył dla siebie okazał się przedsięwzięciem na skalę całej artystycznej biografii – o wystawie „Event – Information – Image” na Biennale Sztuki w Wenecji pisze
Na wystawie w Kunstpalast pokazuje się Cranacha jako kreatywnie współzawodniczącego, odpowiadającego na inwencję artystów po obu stronach Alp, a zarazem tworzącego nowy repertuar form i tematów. Ale uwidacznia ona też zagadnienie handlu obrazami i ich seryjnej produkcji, zręczne działanie malarza na europejskim rynku sztuki.
Pokazujemy prace Eyala Gevera, izraelskiego rzeźbiarza, pierwszego w historii artysty, który miał swój wernisaż w kosmosie.
Przed 60 laty, 23 marca 1957 r., niespełna 30-letni Andrzej Wróblewski wybrał się na samotną wycieczkę w Tatry. Trzy dni później jego ciało znaleziono przy uczęszczanym szlaku. Przyczyna śmierci nigdy nie została jednoznacznie określona...
„Chciałam umożliwić widzowi interakcję z moimi pracami jak i odkrycie pierwotnych założeń projektowych budynku np. odsłonięcie całkowite szpaleru okien w drugiej przestrzeni wystawienniczej przez usunięcie ścian, które 20 lat je ukrywały. Z ekstatyczną przyjemnością zerwałabym papę z dachu, by wpuścić światło przez luksfery znajdujące się w stropie” – mówi Anna Zaradny w rozmowie z Łukaszem Stępnikiem i Mileną Trzcińską.
Zamachowczynie detonują bomby, ale ich prawdziwą bronią są ciała; nikt nie jest bardziej samotny od osoby, która wysadza się w powietrze w tłumie ludzi. O wystawie Joanny Rajkowskiej pisze
Wszystko możemy nazwać tak, żeby nie dotknąć sedna. Ale w odróżnieniu od języka, którym przemawia do nas władza, w sztuce dystans i metafora tworzą potrzebny dysonans, dzięki czemu sztuka mówi (pokazuje) więcej.
A co jeśli namalujemy raz jeszcze „Panny z Awinionu”, ale poddamy je ciśnieniu grekokatolickiej symboliki? Albo jeżeli zaczniemy oddziaływać na cytat z Wróblewskiego wizerunkiem japońskiego duszka menstruacyjnego? Albo będziemy temperą jajową malować facebookowe screenshoty i twitterowe posty? O wystawie „230x180” pisze
Naprawdę dobry żart nie powinien być zbyt śmieszny. Tej zasadzie zawsze wierny był Oskar Dawicki, godny poparcia pretendent do tytułu pierwszego trickstera sztuki III Rzeczypospolitej, artysta obdarzony fenomenalnym poczuciem humoru – jego wystawę w galerii Raster recenzuje
Problem ze sztuką współczesną polega na tym, że należy ona do tzw. problemów pierwszego świata. Niezręcznie jest je mieć, tym bardziej nie wypada o nich mówić.
Jak cudownie szalona może być nauka! Dwie badaczki zaczęły pracę nad biografią Katarzyny Kobro, ale wyszła z tego książka o Władysławie Strzemińskim, jej mężu. I to wszystko bez osobistych dokumentów dotyczących Strzemińskiego. O książce Zawsze w awangardzie pisze
Czy globalizacja została odwołana? Dumałem ostatnio na ten temat, wracając z otwarcia Biennale w Wenecji. Samolot błyskawicznie oddalał się od basenu Morza Śródziemnego, pędząc w stronę Europy Środkowej i jeszcze dalej – do Polski. A w Polsce, jak to w Polsce, znowu urządzano akurat "Wesele".
Zawsze się potem można z tego wytłumaczyć naiwnością, działaniem w dobrej wierze bądź strachem.
Muzeum Sztuki Nowoczesnej od 20 lipca zaprasza na wystawę „Bestia, bóg i linia”, zachęcając do spojrzenia na współczesność z perspektywy Azji i Pacyfiku. Rejon ten przechodzi nieustający proces redefinicji, a jego mieszkańcy przeżywają niezakończony proces dekolonizacji.
W dawnym skrzydle południowym Pałacu Królewskiego, w nowoczesnym otoczeniu Narodowego Forum Muzyki, tuż za Operą Wrocławską powstało miejsce mające zachować w pamięci Henryka Tomaszewskiego. Niektórzy uważają, że to kolejny przejaw niepożądanej retromanii – pisze
Do galerii się idzie kontemplować, podziwiać. Bo żeby wystawę obejrzeć, wiadomo – trzeba przyjść później, bez tłumu. Wyjdźmy z galerii, w ogóle idźmy ulicami miasta. A tu z bramy, obok okna, na ogrodzeniu, na murze, po drodze – czarno-biała fotografia – o Without a gallery if necessary pisze
Łatwiej identyfikować się z symbolem pełnym sprzeczności – mówi w wywiadzie dla przekroj.pl Joanna Mytkowska, dyrektorka Muzeum Sztuki Nowoczesnej.
– czyli oglądanie słów ze zrozumieniem. Recenzja wystawy "Zrozumieć słowa i wyciągnąć wnioski".
