Szukaj

Jak dobrze się odnaleźć w mediach społecznościowych? I czym one właściwie są? Odpowiada, oczywiście ze stoickiej perspektywy,

Czy nie uważają Państwo, że trwa globalne powstanie? Jeśli nie, lektura rozmowy z izraelskim dziennikarzem Nadavem Eyalem może to zmienić. Wywiad przeprowadziła

O klasowych i klasistowskich wątkach w kilku ważnych amerykańskich filmach i serialach opowiada czytelnikom „Przekroju”

Z Alanem Rusbridgerem o dziennikarstwie jako misji, mediach, które mają informować, a nie zarabiać, oraz o tym, czy po koronawirusie obudzimy się w lepszym, czy gorszym świecie, rozmawia

Artykuł nastolatki, który zwyciężył w konkursie dla młodzieży na esej pt. „Czego dorośli nie wiedzą o moim pokoleniu i technologii?” organizowanym przez czasopismo „MIT Technology Review”.

Z Samantą Schweblin, argentyńską pisarką, autorką powieści „Distancia de rescate” i „Kentuki” rozmawiała

Z okazji urodzin „Przekroju” historię pisma przypomina

O tym, jak z ludzi dobrze poinformowanych staliśmy się gatunkiem unikającym wiadomości.

Teksty kultury są pełne opowieści o mniej lub bardziej bohaterskich dziennikarzach. Rozwiązują zagadki kryminalne, ścigają nieuczciwych polityków czy też po prostu romansują. Dużo rzadziej jednak dotykają powszechnego dzisiaj problemu upadających mediów – pisze

O sensacyjnych doniesieniach nowojorskiej gazety sprzed ponad 180 lat i zamęcie, jaki wywołały pisze

Prace Bartosza Wajera z cyklu Od oka do kości to zdjęcia z portali erotycznych przefotografowane bez użycia obiektywu – za pomocą nagiej matrycy aparatu cyfrowego oraz luźnych soczewek, z zastosowaniem ręcznych manipulacji. Wykorzystanie sprzętu na przekór zasadom poprawnego fotografowania zdaje się poznawczo efektywne. Pozbawiając treści erotyczne konwencji obrazu podniecającego, odkrywa się ich komiczną, a zarazem upiorną naturę.

Cykl „Wahala” porusza problem nieokiełznanego wzrostu gospodarczego i związanych z nim perspektyw ekologicznych. Zadaje pytanie, o to, co napędza świat i na jak długo.

Bohaterem wystawy „Tysiące twarzy, setki miraży” jest Tomasz Machciński (ur. w 1942, mieszkaniec Kalisza) – autor trwającego nieprzerwanie od 1966 roku monumentalnego performansu, na który składa się ponad 22 tysiące fikcyjnych lub zawłaszczonych tożsamości, utrwalonych na fotograficznych autoportretach.

Freddy Mercury w „Bohemian Rhapsody” pyta: „Czy to jest prawdziwe życie? A może to tylko fantazja?”. My również od momentu wybuchu globalnej pandemii koronawirusa często zadajemy sobie pytania, co tak naprawdę dzieje się wokół nas i gdzie jest granica między fantazją a rzeczywistością?

Ograniczone finansowanie produkcji ukształtowało naszą świadomość tak głęboko, że właściwie każda rozmowa o pieniądzach jest krępująca. Ada Zielińska wykorzystuje swoją pozycję artystki sprawnie nawigującej po polu sztuki, by przyjrzeć się panującym w nim warunkom w sposób krytyczny wobec systemu, a jednocześnie empatyczny wobec współuczestników.

Dlaczego Lem podczas wywiadów wyjmował z uszu aparat słuchowy? Kogo w złości nazywał „idiotą z Wrocławia”? Co się stało, kiedy któregoś razu dobrał się do słoika z konfiturami? O Lemie opowiada Stanisław Bereś w rozmowie z Szymonem Kloską. Wsłuchajcie się w pierwszy odcinek nowego cyklu podcastów KBF – operatora programu Kraków Miasto Literatury UNESCO – i Fundacji PRZEKRÓJ.

W swoim nowym cyklu, Tomasz Kawecki snuje intymną opowieść o duchach i zjawach zamieszkujących dom, w którym się wychował, oraz sąsiadujący z nim las.

Oto artyści, którzy na ulicach Kinszasy – trzeciego co do wielkości miasta na kontynencie – starają się zwiększać świadomość mieszkańców na temat wyzwań stojących przed stolicą Konga.

Słońce. Gładkie, okrągłe i spokojne. Z wyjątkiem sytuacji, gdy nagle wymiotuje promieniowaniem i plazmą w losowych kierunkach. Te rozbłyski słoneczne i wyrzuty masy koronalnej lub CME mogą uderzyć w ziemię i mieć poważne konsekwencje dla ludzkości. Jak dokładnie działają, jak szkodliwe mogą być i czy możemy się na nie przygotować?

Na ulice La Paz i pobliskiego El Alto codziennie w poszukiwaniu klientów wychodzi aż 3000 pucybutów. Są w różnym wieku, a ich obecność w stolicy Boliwii stała się w ostatnich latach zauważalnym zjawiskiem społecznym. Noszą kominiarki narciarskie, ponieważ nie chcą zostać rozpoznani.