W listopadzie 1893 r. Warszawę odwiedziła Eusapia Palladino, słynne medium. Przez kilka miesięcy Włoszka prowadziła seanse spirytystyczne. Przedstawiamy dwa teksty, zainspirowane tamtymi wydarzeniami. Ich autor to jeden z uczestników spotkań

Teksty, w których widać wyraźnie kicz Zagłady, usuwają w cień ludobójstwo i opowiadają o postaciach w pewien sposób wyjątkowych. Pisze

Moje wizyty w bibliotekach zazwyczaj są krótkie – wchodzę, wypożyczam (lub oddaję) i wychodzę. Zacząłem jednak zastanawiać się, czy wśród tysięcy książek i wszechobecnej bibliotecznej ciszy możliwe jest przeżywanie prawdziwych, czasem obezwładniających wzruszeń, doświadczenie radości, strachu albo wydzielenie dużej dawki adrenaliny. Tak, właśnie w bibliotece. Pisze

Jeśli sama fotografia jest w stanie w świecie szumów i nasyconych znakami obrazów odnaleźć swój język „tuż obok”, to i takie pisanie o fotografii, jakie uprawia Wojciech Nowicki, ma oczywisty sens. Autor nazywa książkę „Tuż obok” „małą encyklopedią przemocy”, ale leksykon to jednak nietypowy, bo zarówno wojny, jak i samych aktów przemocy nierozerwalnie z nią związanych tu niewiele. Pisze

Ceniona szwedzka dziennikarka naukowa Karin Bojs będzie dziś gościem Big Book Festival. Wcześniej jednak zdążyła opowiedzieć między innymi, skąd w naszym DNA wzięły się neandertalskie geny, jaką rolę odegrało piwo w rozwoju rolnictwa i jak smakował jej miód pitny w kawiarni w pobliżu krakowskich Sukiennic. Rozmawiała

Trzy książki, dwa totalitaryzmy, jeden wróg. Odkrywają nieznany nam los homoseksualistów w XX wieku, poddawanych przemocy, naciskom, inwigilacji, poniżanych i „leczonych”. Płacących wysoką cenę za miłość i płacących miłością za szansę na przeżycie. Po wojnie ich cierpienia uznano za mniej liczące się, niepasujące do pożytecznego politycznego schematu. Pisze

Z Agnetą Pleijel o literaturze (biograficznej i nie tylko) oraz o szwedzkich dylematach rozmawia

Najtrudniejszy bywa początek. Pisarze nie są tu wyjątkiem. Zanim zaczęli być podziwiani przez czytelników i krytyków, musiał pojawić się on: debiut. Ale debiut debiutowi nierówny. Niektórzy zapamiętają go do końca życia, inni próbują wymazać z pamięci. Bywa, że debiut czasem wcale debiutem nie jest. Pisze

Niedawno dotarło do mnie, że po angielsku jest wszystkiego więcej. Czytałbym. Radzi

Bez wątpienia rok 2017 był rokiem wielkiej literatury. Najważniejsze tytuły porządkuje i referuje

Zmarła Ursula Le Guin, genialna pisarka, która stworzyła literackie wszechświaty – Ziemiomorze, Hain i Ekumenę. Przez pół wieku walczyła o uznanie dla autorów fantasy i science-fiction. Nazywała ich „realistami większej rzeczywistości“.

Gdy umarł nieco ponad rok temu, na literackiej scenie zrobiło się pusto. Był jednym z bardziej uznanych współczesnych pisarzy argentyńskich, i – to nie tylko moje zdanie – prawdopodobnie najbardziej oryginalnym. Zdanie rozpoczynające debiutanckie Sztuczne oddychanie, „Czy jest tu jakaś historia?”, raz postawione, wciąż trwa. Ricardo Piglię wspomina

Dziś obchodzimy 100 urodziny Heinricha Bölla, niemieckiego pisarza, który w niespokojnych czasach odważnie zadawał pytania o przemoc, o wolność prasy i o prawdę. Pisze

„Równowaga powraca, kiedy przestajemy widzieć siebie w centrum obrazu. Gdy zaczynamy widzieć innych, uwaga rozkłada się bardziej równomiernie, to pomaga znaleźć własny środek ciężkości. A jeśli potrafimy zobaczyć siebie jako część większej dynamicznej całości, mamy nawet szansę odzyskać równowagę utraconą dawno temu” – mówi Magdalena Tulli, pisarka. Wysłuchał –

Pracuje w saunie u babci, ma 21 jeden lat i imię po bogini słodkiej kukurydzy, a za sobą – debiut powieściowy. Z meksykańską pisarką Aurą Xilonen, autorką książki “Jankeski fajter” rozmawia

W każdym polskim więzieniu jest biblioteka. Ich filie przypisane są do oddziałów. Z założenia dostęp do książek jest bardzo prosty. W praktyce ich zamawianie przypomina loterię. Większość więźniów po prostu próbuje zgadywać po tytułach. Jak wygląda to w największym areszcie śledczym w Europie, na warszawskiej Białołęce? Czytelnictwu za kratami i roli literatury w takich miejscach przyglądają się w swoim reportażu Zofia Karaszewska i Sylwia Stano.

Tradycyjna wizja prasy jest przestarzała i niebezpieczna. Nie wolno nam zapominać o tym, że każda wypowiedź i każdy tekst przedstawiają jedynie czyjąś analizę, a więc czyjąś – bardzo konkretną – perspektywę – przestrzega autor reportażu „Głód".

Przez 20 lat pisałem dla innych. Teraz, kiedy skończyłem 60 lat, zamierzam już pisać wyłącznie dla siebie. Dlatego raz na zawsze rozstaję się z Erastem Fandorinem – mówi Borys Akunin.

Za pisane, głoszone przez siebie słowa są w swoich ojczyznach karani i prześladowani. Bezpieczną przystań znajdują w miastach sieci ICORN założonej m.in. przez Salmana Rushdiego. Polskie miasta też już w niej są. O pisarzach dysydentach i pisarzach uchodźcach opowiada

Rasizm nie zawsze jest łatwy do rozpoznania - przekonuje autorka książki „Dlaczego nie rozmawiam już z białymi o kolorze skóry” Reni Eddo-Lodge. Opowiada o samotności, związanej z byciem czarną feministką w Wielkiej Brytanii i wyjaśnia, dlaczego dyskusja o rasizmie powinna wyjść poza wąski akademicki krąg. Rozmawia

W jakim kraju i nastroju budziłabym się, wiedząc, że prezydent, premier i marszałek sejmu są – jak najznamienitsi ludzie tego świata – na nogach od piątej rano, z umysłem zatopionym w książce? Pewnie powinnam sobie powiedzieć: „Daj spokój, na jakim ty świecie żyjesz? Za dużo książek się naczytałaś!”. Ale chyba właśnie odważnych marzeń nam teraz potrzeba.

W każdym zdaniu, na każdej stronie „Tego kraju” Anna Arno odciska swoje ego i przyznaje się przed czytelnikiem do najbardziej intymnych przemyśleń. Autorka nawet nie zbliża się jednak do rozpracowania kwestii trudu emigracji i powrotu do ojczyzny, a o tym przecież ma być ta książka. Recenzuje

Trzecia część trylogii Roberta Antona Wilsona wciąga nas w pełną zwrotów opowieść o najdziwniejszych, najzabawniejszych oraz najbardziej frapujących rejonach rzeczywistości. Książkę, w której miłośnicy dziwnych zjawisk znajdą sporo inspiracji, recenzuje

Życie Krzysztofa Kieślowskiego udało się opowiedzieć słowem od początku do końca, uczciwie i z uczuciem. Biografia „Kieślowski. Zbliżenie” to elektryzujący portret podwójny – człowieka i epoki. Pisze

Robert Małecki dobrze zna polski rynek wydawniczy. Wie, że co roku ukazuje się aż 200 kryminałów. Trzeba umieć się przebić, wyróżnić i pisać tak, aby zostać zapamiętanym. Jest na dobrej drodze. O „Skazie” pisze

Książkę mało wiarygodnej autorki recenzuje

Jerzy Jarniewicz, autor tłumaczeń i przekładoznawca, wydał właśnie tomik o tym, że będąc tłumaczem typu literackim, wolno być artystą, a nawet wypada. Książkę „Tłumacz między innymi” polecają „Przekrój” i

Anyuru przepowiada Szwecji paskudną przyszłość. Ale przekracza też rzeczywistość i tworzy zadziwiającą, piękną literaturę. Pisze

Znana językoznawczyni profesor Janina Brolczyk w swej najnowszej książce opisuje językowe zdrobnienia i na ich przykładzie wyjaśnia, na czym polegają wieczne tortury. Publikację Wydawnictwa PWM recenzuje

Szłam Karmelicką, mijając kawiarnię z kawą o piance jak z programu graficznego na macu, barbera, paznokcie, stylownię, beauty & spa clinic, piekarnię, pierogi i cichy tramwaj Krakowiak sunący wśród banków, plusów i sklepów z odzieżą, a z Masłowską styczności miałam dotąd kilka, czyli raczej niewiele, bo w sumie nie rzucam się na współczesną polską literaturę. O „Innych ludziach” pisze

To, co nam wydaje się nowością i sensacją, dla Tybetańczyków jest elementem praktyki duchowej od tysiącleci. Książkę o zjawisku świadomego śnienia recenzuje

Cadyka Dawida może kojarzycie – to ten pochowany na zapleczu spożywczego. Oczywiście nie tak to było, kiedyś był tam cmentarz, tylko po wojnie sklep się nabudował. Żywot słynnego chasyda z Lelowa, wreszcie w wersji polskiej, poleca

Ireneusz Wąsik w swojej odważnej książce „Wyciskaj, nie wyrzucaj” skłania czytelnika do tego, by na nowo przemyślał swoje życie. Urzeczywistnienie idei tego uczonego z Uniwersytetu w Strzelnie może w przyszłości zrewolucjonizować funkcjonowanie polskiego rynku spożywczego – przekonuje

Tylko wykształcony muzycznie Thomas Bernhard mógł sobie pozwolić na to, by muzycznością wznosić prozę na poziom wybitności i dodawać jej lekkości. Nawet gdy służyła mu do filozofowania. Wydane w przekładzie Sławy Lisieckiej „Chodzenie. Amras” recenzuje

Gdyby to cokolwiek wyjaśniało, napisałabym, że „Subterranean River” Łukasza Rusznicy to książka totalna, bezkompromisowa i wchłaniająca. Recenzuje

Książka Andrzeja Płochliwskiego „Pochwała konsekwencji” to wybitne świadectwo wytrwałości. Dzieło, w którym skromność życia łączy się z wielkością moralną, recenzuje

Obcując z tą książką, obcujemy z czymś naprawdę ważnym. Dzieło, któremu Carl Gustav Jung poświęcił ostatni rok życia, recenzuje

W czasach, gdy oddaliliśmy się już od natury na tyle, by z powrotem za nią zatęsknić, architektura może nam pomóc dostrzec jej ukryte siły, umożliwić pełniejsze doświadczenie rządzących nią procesów, wzmocnić – amplifikować – zachodzące w niej zjawiska. O tym właśnie traktuje książka „Amplifikacja natury. Wyobraźnia planetarna architektury w epoce antropocenu” zredagowana przez Annę Ptak i wydana przez warszawską Zachętę. Pisze

Gdyby nie mrok, prawdopodobnie bylibyśmy nieśmiertelni - pisze w „Złotych godzinach” de Selby. Pierwszą polską edycję jego wybitnej książki recenzuje

Przedziwną, wyglądającą na żart książkę recenzuje dla Was

Znacie Tuvię? Poznajcie – nie pożałujecie. To chodzący problem. Dla innych i dla siebie. Samosterująca się torpeda. Z nieodłącznym tabletem odbył podróż do źródeł „niemieckości”, a co przeżył i co widział, spisał w książce „Spałem w pokoju Hitlera”. Niedawno zaś odwiedził Polskę. Pisze

Vivian Maier nie przestaje zadziwiać. Posługująca się za życia różnymi nazwiskami, fotografka z zamiłowania i z obsesji. Zbieraczka wszystkiego. Niania. Prowokuje do badania swojej historii. Christina Hesselholdt robi to na twardo i ostro, wymyślając w swej książce kompletnie nowy świat. Pisze

W przypadku tegorocznego Nobla podstawa do odwołania była obyczajowa, i może brzmi w tym chichot losu, że gdy wśród recenzentów święcą triumfy obsesyjni badacze życiorysów, nawet kapituły nie znają dnia ani godziny.

W „Żmijowisku” tajemnica jest tylko ścieżką prowadzącą przez opowieść, a zło – objawem życia niedoskonałego. O powieści Wojciecha Chmielarza pisze

W „Białych łzach” Hariego Kunzru dżiny dopadają chłopaków, którzy uosabiają współczesną kulturę remiksu – budowania swej indywidualności z elementów znalezionych. Mówimy „zapożyczonych”, ale bardziej odpowiedni wydaje się termin „ukradzionych”. Pisze

„Walden czyli życie w lesie” to biblia ekologów, ale i tych, którzy stronią od konwenansów czy mody. Henry David Thoreau wskazuje na absurdy naszego przesadnie skomplikowanego życia i proponuje, byśmy sprawdzili, czy możliwe jest wyjście poza miejską iluzję. Książkę, w której co chwila trafiają się olśniewające spostrzeżenia, recenzuje

Do tej pory ciężko nie zachwycić się głosem Wisłockiego, tak potrzebnym w dzisiejszych czasach – książkę „Przemyślmy na nowo nasze zdrowie” (tom I) recenzuje

Jeżeli nie lubisz wierszy, przeczytaj ten i wtedy powiedz. Bo ten „nie jest taki”, ten Wam nie grozi na języku polskim, nie róbcie sobie uprzedzeń – na temat poematu Doroty Masłowskiej wypowiada się

Powstała w przedziwnych okolicznościach powieść "Wizja McKenny" to niezwykle wciągająca historia z dużą ilością fabularnych zapętleń, które dezorientują czytelnika. Recenzuje

Ponury żart oficyny wydawniczej związanej ze znanym środowiskiem podejrzanych prozaików-awanturników z Inowrocławia. Grupa ta, skłonna do szyderstwa i nieprzyzwoitych gestów, tym razem wzięła na celownik nadchodzące katolickie święto – „Moje życie” Damiana Lichowskiego recenzuje

Reza Aslan nazywa siebie wyznawcą. Wierzy, że ma misję – uzmysłowić ludziom, jak wiele ich łączy – książkę „God: A Human History” recenzuje

Zaskakująca publikacja – późne dzieło mistrza z Providence, H.P. Lovecrafta – zostało napisane już po jego konwersji na posoborowy katolicyzm może wzbudzać kontrowersje i mieszane uczucia wśród jego fanów, ale tym bardziej warte jest przeczytania.

Niektórych czytelników, obeznanych z wyjątkowo mrocznym i niepokojącym światem wyobraźni Lyncha, ta książka może zaskoczyć. „W pogoni za wielką rybą” recenzuje

Zdaniem austriackiej uczonej Alexandry Blumenberg nie ma właściwie różnicy pomiędzy nowoczesną fizyką a wróżeniem z fusów, wróżeniem ze spalonej skorupy żółwia, z rzutu kośćmi czy monetą – kontrowersyjny „Wstęp do nowej filozofii nauki” recenzuje

Książkę Jana Gondowicza recenzuje

Islandia to mały kraj. Nie dość jednak mały, by nie mogła go dotknąć wielka nienawiść. W „Wyspie” Sigríður Hagalín Björnsdóttir pożegnanie z kulturą i moralnością następuje zdumiewająco szybko, ład symboliczny okazuje się kruchy. W każdym zakątku mieszkają odtąd strach i walka. Pisze

Głośna nigeryjska pisarka Chimamanda Ngozi Adichie w dwóch tekstach opublikowanych w książeczce „Wszyscy powinniśmy być feministami“ przedstawia esencję bycia kobietą w świecie, który uporczywie odmawia jej równości i sprawiedliwego traktowania.

Trudno mi zaklasyfikować gatunkowo ten utwór. Ale może właśnie na tym polega jego wielkość?

Decydująca dla rozwoju literatury walijskiej powieść po pół wieku od napisania trafiła do polskich czytelników. Jako pierwsza jej reprezentantka, będąca tym, czym Ulisses dla literatury anglojęzycznej. O „Jednej księżycowej nocy” Caradoga Pricharda pisze

Autobiografię Zbigniewa Dołka recenzuje

W setną rocznicę urodzin Stanisława Lema Wydawnictwo Humbug przygotowało niezwykłą gratkę: niepublikowane dotąd zapiski wielkiego pisarza, najintymniejsze i niezwykle lapidarne, coś na wzór sensacyjnego "Kronosa" Witolda Gombrowicza.

"Dlaczego nie napisałem żadnej ze swoich książek", czyli o pisaniu o niepisaniu pisze

Siłą tej książki jest nie tylko jej plastyka i frenezja poszukującej młodości. To także duży ładunek filozoficzny, którego napór wytrzymuje literacka forma. O „Stancjach” Wioletty Grzegorzewskiej pisze

Arcydzieło XX wiecznej literatury, dzieło totalne i może nawet genialne – recenzuje

Wspaniałe opowiadania, których akcja dzieje się przeważnie na amerykańskim zapleczu – książkę Lucii Berlin recenzuje

Opublikowane właśnie fragmenty dziennika wielkiego Włocha Piranisi'ego recenzuje

Jeszcze w latach 90. minionego stulecia nowością było przyznanie, że człowiek jest jedną z wielkich małp i dzieli ze zwierzętami miliony lat fascynujących procesów ewolucji i adaptacji. Dziś jesteśmy krok dalej – o książce „Prawdziwa planeta małp. Nowa historia człowieka“ pisze

Najnowszą, monumentalną (i rozgrywającą się we współczesnej Polsce!) powieść Stephena Kinga "Nieszczelne ogrzewanie" recenzuje

Marina Perezagua pisząc „Yoro“ stworzyła jedną z najśmielszych i wyjątkowo ambitnych powieści ostatnich lat. Co nie znaczy, że w pełni udaną.

W czytaniu historii tego, co być może a nie jest, w ćwiczeniu teoretycznych reguł nauki i poznawaniu literacko zmyślonej terminologii znalazłam długo poszukiwaną świeżość, wyzwanie dla wyobraźni i ulgę od powtórzeń, które przesycają teraz literaturę realistyczną – „Ciemny las“ Cixina Liu recenzuje

Kolejny przykład tego, jak pod płaszczykiem udawanej paranoi współczesny autor spiskuje przeciw status quo – "Władcę Pierścieni" Brytyjczyka J. R. R. Tolkiena recenzuje

Vladimir I. Niewiarydiew założył, że na 10 m jego klitki znajduje się nieskończona ilość złota, drogocennych błyskotek z jaspisu i kamienia księżycowego oraz 2 tysiące androidów wyposażonych w funkcję jasnowidzenia i telepatii. Oszacował wartość swojego urojonego majątku i po takiej cenie sprzedał mieszkanie władzom ZSRR. O jego książce „Mój kapitał” pisze

Niewiarygodny popis stylu, piekielnie inteligentnej karykatury erudycji i wyszukania, przekomiczna satyra na środowiska oraz trendy literackie i artystyczne, czyli specjalność Borgesa i Casaresa – niedawno wydane w Polsce książki argentyńskiego tandemu recenzuje

Frederico Loomis, postać głośno udzielająca się w literackich sporach teoretycznych z początku XX wieku, znany był ze swej radykalnej niechęci do metafor. Prawdopodobnie „Niedźwiedź” wydany jesienią 1911 roku stanowi do dziś najbardziej rygorystyczną ekspresję tego skrajnego stanowiska. Książkę argentyńskiego pisarza recenzuje

Cykl powieściowy Patrick Melrose dociera do Polski spóźniony o ponad dekadę, a na dodatek w środku lata. Trudno o bardziej jaskrawe zaprzeczenie miłej i nieangażującej „książki na lato” – pisze

Dział Zmyśleń Przekroju poleca wycieczkę do krainy opowiadań Giorgio Manganellego.

Tym razem książki nie poleca redaktor "Działu Zmyśleń" –

Najnowszą książkę Sigrida Wisgardssena recenzuje

„Turcja. Obłęd i melancholia” jest miłosnym wyznaniem, aktem odwagi i manifestem patriotki, której odebrano dom. Ece Temelkuran, której polityczne twitty śledzi 2 mln osób, rzuca tą książką wyzwanie rządzącym. Swoimi esejami daje też arcyciekawy przykład tego, jak pisać w świecie post-prawdy, faktów alternatywnych oraz mediów elektronicznych. Krótko, intensywnie, bez ogródek. Z bezgraniczną miłością i bezlitosną szczerością. O książce pisze –

Pisać można nawet o tym, czego nie możemy napisać.

Jedna z bardziej osobliwych publikacji ostatnich lat: poemat stylizowany językowo na schyłkowy okres średniowiecza. Autor, na wzór Borgesa i wielu innych pisarzy „postmodernistycznych”, uczynił sam siebie bohaterem książki – recenzuje

Sensacja! Kilka miesięcy temu spadkobiercy Marcela Prousta wprawili w osłupienie redakcję Gallimarda, przynosząc tajemniczy rękopis, nad którym autor "W poszukiwaniu straconego czasu" pracował w ostatnich tygodniach życia...

Ktoś, kto opowiada ten świat, opowiada go z premedytacją źle i na wspak – książkę Jakuba Żulczyka „Wzgórze psów” recenzuje połówka duetu Biblicreatio,