To nie jest normalne! Czy już tylko w szkole literatura dzieli się na TRZY rodzaje?

Comiesięczną porcję poezji dostarcza Marcin Orliński.

Zmiany poglądów, aktualizowanie przekonań są rzeczą naturalną. Można nazwać je koniunkturalizmem i sprzedajnością, ale ja wolę kojarzyć je z dojrzewaniem i myśleniem – o powieści „Król” i o tym, co kształtuje polski światopogląd, z Pawłem Demirskim rozmawia

To, że objąłem stanowisko szefa FBI, wywołało potężną falę oburzenia w tak zwanym środowisku literackim.A wydawałoby się, że w cywilizowanym kraju taka nominacja powinna raczej cieszyć...

Była jego ideałem, muzą, natchnieniem przez kilkadziesiąt lat. Mimo że nigdy się nie spotkali, nawet nie podali sobie ręki, nie popatrzyli w oczy… Piero Fornasetti rysował obsesyjnie Linę Cavalieri aż do śmierci. Stworzył ich wspólną legendę. Cavalieri hipnotyzuje spojrzeniem z tysięcy talerzy, tapet, poduszek. Tylko… czy to naprawdę ona? Tajemnicę rozwiewa

Nowy wiersz sławnego poety Ignacego Krasickiego.

Nocą na naszych trawnikach dzieją się rzeczy, o których nie śniło się nawet ogrodnikom.

Chcesz mieć las na parapecie? Potrzebujesz słoika, mchu i paproci. Podlać wystarczy tylko raz.

Czyli o modzie w dawnym „Przekroju” pisze

Nabyłam sprawności zdradzonej, nabyłam sprawności współuzależnionej. Zaczęłam się rozglądać i okazało się, że jest wiele kobiet takich jak ja. Te sprawności tworzą określony zestaw cech, na które jest jedno antidotum – zajęcie się sobą – mówi Katarzyna Nosowska, wokalistka i autorka piosenek. Rozmawiał

Musimy to wreszcie zrozumieć, bowiem istnieje pośród mieszkańców Zachodu spore nieporozumienie dotyczące własnej istotności.

Nie wiem, jak innym facetom, ale mnie samemu trudno jest sprostać stawianym przed mężczyznami oczekiwaniom społecznym. Ale jednocześnie wiem, że moje dylematy brzmią śmiesznie. Bo we współczesnym świecie nie jest trudno być białym, heteroseksualnym mężczyzną – o komiksie „Jak schudnąć 30 kg? Prawdziwa historia miłosna” z jego autorem Tomkiem Pstrągowskim rozmawia

Rysuje Sebastian Kudas, rymuje

Czyli o Parwizie, prawej ręce Marcina, bohatera niepublikowanej powieści pt. „Dziewiętnaście tygodni”, i o tym, co działo się codziennie przy ich stoliku po obiedzie – pisze

Ludowe pieśni z Polesia to porozsypywane fragmenty wielkiego kobiecego eposu. Mówią o dziewczynie, która została sama z dzieckiem. O żonie, której mąż nie puszcza do rodziny, o tęsknocie za domem, o złej teściowej – opowiada Maniucha Bikont. Rozmawiała

W poszukiwaniu śladów tej, bez której nigdy by „Przekrój” nie powstał – sekretarz redakcji „Przekroju”

Dzisiejsze wydanie sponsoruje literka "P".

U dołu swojej pracy artysta umieścił małe i średnie kwiaty, takie jak niezapominajki, narcyzy, pierwiosnki i róże; nieco większe – tulipany, gerbery i irysy – zajęły centrum obrazu. Wyżej pojawiają się okazałe peonie, lilie tygrysie i kwiaty hortensji. Największe – białe lilie, niebieskie irysy oraz okazała szachownica cesarska – wieńczą bukiet.

Odsunęłabym na bok kwestie, na ile przedstawiany przez artystki Instagrama feminizm jest rzetelnym źródłem informacji (bo sztuka nie temu służy), czy jest papierowy i płaski albo czy coś zmienia w sytuacji kobiet. Czyli komentarz wokół wystawy „Na pozór silna dziewczyna, a w środku ledwo się trzyma” w galerii lokal_30.

Comiesięczną porcję poezji z odautorskim komentarzem serwuje Marcin Orliński.

Kim była najbardziej tajemnicza postać wieku pary i elektryczności? Genialną oszustką, wtajemniczoną mędrczynią czy po prostu utalentowaną pisarką? Pyta i o(d)powiada Rada Mędrców –

W kinie pozornie wolno wszystko. Możesz wszędzie pojechać, wszystko zarejestrować. Ale mnie nigdy nie interesował realizm. Zawsze pociągała mnie umowność. W operze całą sprawę jesteś w stanie załatwić jednym gestem. Wystarczy, że aktor, mówiąc: „liście opadały”, wykona ruch ręką, i już nie potrzebujesz lasu. Opera to dużo mniej i dużo więcej – z Mariuszem Trelińskim, reżyserem i dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego – Opery Narodowej rozmawiała

Z okazji Świąt Wielkiej nocy publikujemy opowiadanie z judeochrześcijańskim podtekstem. Wesołych!

W tym tygodniu, wyjątkowo, wisienkujemy w sobotę. Miłej lektury!

Wypowiadanie się w tonie „robię filmy dla widza" jest traktowaniem go z góry – jedną z najgorszych rzeczy, jaką mogę sobie wyobrazić, bo w tym tkwi przekonanie, że dokładnie wie się, czego potrzebuje drugi człowiek – mówi Jagoda Szelc, reżyserka filmu „Wieża. Jasny dzień", najlepszego debiutu na Festiwalu Filmów w Gdyni, który wszedł do kin 23 marca.

Rysuje Sebastian Kudas, rymuje

Trzy książki, dwa totalitaryzmy, jeden wróg. Odkrywają nieznany nam los homoseksualistów w XX wieku, poddawanych przemocy, naciskom, inwigilacji, poniżanych i „leczonych”. Płacących wysoką cenę za miłość i płacących miłością za szansę na przeżycie. Po wojnie ich cierpienia uznano za mniej liczące się, niepasujące do pożytecznego politycznego schematu. Pisze

Czyli o tym, co Marcina, bohatera niepublikowanej powieści pt. „Dziewiętnaście tygodni”, spotkało na placu przed halą targową w Samarkandzie – pisze

Dziś Światowy Dzień Poezji! Z tej okazji publikujemy kilka wiosennych haiku.

Poznali się pewnego letniego dnia przez wysoką siatkę ogrodzeniową dzielącą ich podwórka...

Nowy wiersz sławnego poety Andrzeja Bursy.

O tym, jak rozmawiać o sztuce z dziećmi i dlaczego nie każdy musi się nią interesować, z Łukaszem Gorczycą, autorem książki „Bałwan w lodówce”, rozmawia

Być może, nie ma co oczekiwać od Boga, że za dobre uczynki trafimy do nieba...?

Obraz ten to snuta za pomocą wyrafinowanych symboli opowieść o cnotach, pozycji i pięknie pewnej nietuzinkowej postaci. Każdy z tych symboli zawierał w sobie ważną informacje, ale jeden miał szczególną moc.

Z Agnetą Pleijel o literaturze (biograficznej i nie tylko) oraz o szwedzkich dylematach rozmawia

Comiesięczną porcję poezji wybiera Marcin Orliński.

Najtrudniejszy bywa początek. Pisarze nie są tu wyjątkiem. Zanim zaczęli być podziwiani przez czytelników i krytyków, musiał pojawić się on: debiut. Ale debiut debiutowi nierówny. Niektórzy zapamiętają go do końca życia, inni próbują wymazać z pamięci. Bywa, że debiut czasem wcale debiutem nie jest. Pisze

Moje poprzednie filmy były zdominowane przez mężczyzn, co mnie trochę zmęczyło i zamarzyłem o stworzeniu silnej kobiecej postaci. Zawsze uważałem się za feministę – z Martinem McDonagh, scenarzystą i reżyserem filmu „Trzy billboardy za Ebbing, Missouri” rozmawia

Popularni raperzy są świetnymi nośnikami reklamowymi. Dlatego firmy odzieżowe chętnie wysyłają im darmowe ciuchy i buty. Kamil Pivot jest pierwszym, który najchętniej przyjmie… pieluchy. O debiutanckiej płycie rapera i jego początkach, oraz o scenie hip-hopowej pełnej rodziców pisze

W ósmym wieku naszej ery w Samarkandzie i jej najbliższych okolicach było takich papierni kilkaset, mówi się, że pomiędzy dwieście pięćdziesiąt a czterysta. W pierwszych wiekach istnienia cywilizacji muzułmańskiej Samarkanda stanowiła zagłębie papieru dla całego świata islamu – przedstawiamy kolejny fragment niepublikowanej powieści pt. „Dziewiętnaście tygodni”.

Comiesięczną dawkę poezji wybiera Marcin Orliński.

Przez wiele stuleci zachodnia filozofia, od neoplatonizmu po neotomizm, opisywała hierarchię bytów, w której umiejscawiała człowieka pomiędzy bogiem a zwierzęciem. Wynikała z tego teoria wartości, zgodnie z którą to, co wyżej, w niebiosach, jest cenniejsze, niż to, co poniżej. Oczywiście odbiło się to w języku...

Ta historia wydarzyła się naprawdę – na którejś z małych, prywatnych dróżek w okolicach miasta O. Chociaż być może nie było tam Kmicica.

Jeden z najciekawszych w polskiej architekturze przykładów wprowadzenia nowoczesnej architektury do zabytkowego otoczenia powstał dzięki istotnej przemianie, jaka zaszła w świecie sztuki, oraz za sprawą rodzinnych koneksji.

Z Małgorzatą Mirgą-Tas – romską malarką, rzeźbiarka i aktywistką – rozmawia

Dzisiaj w Iranie religia jest prawem państwowym, więc ludzie odsuwają się od niej, bo kojarzy im się z władzą – reżyser Mohammad Rasoulof opowiada o bilansie irańskiej rewolucji. Rozmawiał

Piątego sierpnia we wtorek usiane gwiazdami niebo rozpostarło nad Witusiem swoje przestworza, ukazując wszystkie, nawet najbardziej skrywane tajemnice. Z tego nieba, jak z kartki, Wituś wyczytał, że jutro na obiad u matki będzie ogórkowa...

Rysuje Sebastian Kudas, rymuje

Nowy wiersz sławnej poetki Ewy Lipskiej.

Tydzień kończymy Wisienką na torcie.

Arktyki czy Antarktydy doświadczali różnie. Jeden spędził na Północy wiele miesięcy w stacjonarnej centrali naukowców i meteorologów, drugi samotnie lub w duecie przemierzał setki kilometrów po lodzie i śniegu, pieszo i na nartach, trzeci pływał m.in. po arktycznych morzach. Czy wieczny lód i czytanie idą w parze? Reportaż literacki tandemu

Rozradowana kobieta w letniej sukience tanecznym krokiem idzie chodnikiem. Czasem, nie przystając nawet, olbrzymim tropikalnym kwiatem wybija szybę któregoś z zaparkowanych przy krawężniku samochodów.

Bez wątpienia rok 2017 był rokiem wielkiej literatury. Najważniejsze tytuły porządkuje i referuje

Coś jest nie tak...

„Matka ocalała z transportu do Auschwitz. Wiele razy opowiadała nam o czarnym wagonie i lesie, w którym spędziła noc po odbiciu pociągu. Dzieci dostały od partyzantów po kawałku gorzkiej czekolady i po cebuli. Rzeźba »Dziewczynka z cebulą« miała być zwieńczeniem projektu »Lost Butterfly«. Matka namalowała mój portret jeszcze przed moimi narodzinami, a ja wyrzeźbiłam ją po śmierci” – mówi Zuzanna Janin, córka Marii Anto. Rozmawia

Comiesięczną porcję poezji wybiera Marcin Orliński.

Zmarła Ursula Le Guin, genialna pisarka, która stworzyła literackie wszechświaty – Ziemiomorze, Hain i Ekumenę. Przez pół wieku walczyła o uznanie dla autorów fantasy i science-fiction. Nazywała ich „realistami większej rzeczywistości“.

„Nie chcę robić filmów, które widz będzie oglądał i myślał »O, jacy śmieszni są ludzie«. Niech widz śmieje się, ale niech nie patrzy z góry na bohaterów. Tylko jest z nimi” – mówi Paweł Maślona, reżyser zdobywającego kolejne nagrody „Ataku paniki”. „Nie myśleliśmy o tym, co zainteresuje producenta, ale o tym, co nas dotyka. To było najwyższe kryterium w weryfikacji tego, co ma trafić do filmu” – dodaje odtwórca głównej roli Bartłomiej Kotschedoff, a rozmawia z nimi

Mówiło się o niej na mieście, gdy była jeszcze studentką. Miała tak zwany buzz, tak zwane bzyczenie w branży, branża zabzyczała, że jest jakaś nowa fajna. I nikt się nie zdziwił, że ją Klata wziął na etat – S01E06 serialu o zespole Starego Teatru pisze

Prezentujemy fragment pierwszego rozdziału niepublikowanej powieści „Dziewiętnaście tygodni”, której autorem jest

Od niego ruszyło prawdziwie nowe w Starym. Był twarzą dwóch najgłośniejszych spektakli za wczesnego Klaty: „Bitwy Warszawskiej 1920” i „Do Damaszku”. Teraz odchodzi z zespołu – S01E05 serialu o zespole Starego Teatru by

Gdy umarł nieco ponad rok temu, na literackiej scenie zrobiło się pusto. Był jednym z bardziej uznanych współczesnych pisarzy argentyńskich, i – to nie tylko moje zdanie – prawdopodobnie najbardziej oryginalnym. Zdanie rozpoczynające debiutanckie Sztuczne oddychanie, „Czy jest tu jakaś historia?”, raz postawione, wciąż trwa. Ricardo Piglię wspomina

Na adres redakcji nadeszło do mnie wiele listów z pytaniem, jak zdefiniowałbym elegancję. To zapewne znak epoki, że pytanie to zadali wyłącznie mężczyźni.

Monografie i wystawy Bogdana Dziworskiego i Mariana Schmidta porównuje

Wokalistki i raperzy, producenci i producentki: ci, dla których miniony rok był czasem zdobywania szczytów, ugruntowywania swojej pozycji lub spektakularnych powrotów. Kolejność – tym razem – alfabetyczna. Ostatnią część muzycznego rankingu 2017 przedstawia

Nie wiem, jak ona to robi, że choć zachowuje dystans, to nawet na chwilę nie wypada z przeżywania. Coś w jej wykonie dzieje się naprawdę, obok scenariusza. Z aktorami nigdy nie wiadomo, co oni sobie tam naprawdę myślą – S01E04 serialu o zespole Starego Teatru by

Na sam koniec roku, kolejną historię z okładki opowiada sekretarz redakcji

To wielkich rozmiarów dzieło sztuki pełni rolę role bramy do kontemplacji światła, czasu oraz krajobrazu, łącząc w sobie to, co fizyczne z tym, co efemeryczne. Jeżeli chcesz poznać je bliżej, przeczytaj odpowiedź z naszej zagadki.

Powiedzmy to sobie wprost: młodość to katorga wynikająca z absolutnego braku dystansu.

Chciałem komiksu, który pokaże, jak to jest wiedzieć, że ma się termin przydatności i trzeba z tym żyć – z Bartkiem Głazą, autorem komiksu „Tylko spokojnie” rozmawia

Subiektywny ranking muzyczny roku 2017, część druga. Przedstawia –

Comiesięczną porcję poezji wybiera Marcin Orliński.

Lead: Majnicz to jest taki aktor, któremu „nie robi”, mała, duża rola – on wyciśnie swoje. Stał sobie z tyłu, walił w bębenek i skutecznie odwracał uwagę od akcji na przodku – S01E03 serialu o aktorach Starego Teatru przedstawia

Opowiadanie nie do końca świąteczne...

Nowe wiersze sławnych poetów przedstawiają wyjątkową korespondencję, ku pokrzepieniu serc i ducha.

Czy sztuka współczesna jest u nas tak popularna, że warto o jej przedstawicielach robić filmy? O produkcji Łukasza Rodundy i miłości Wojciecha Bąkowskiego i Zuzanny Bartoszek – z Jackiem Poniedziałkiem rozmawia

Opowiadanie grudniowe, świąteczne, wigilijne...

Dziś obchodzimy 100 urodziny Heinricha Bölla, niemieckiego pisarza, który w niespokojnych czasach odważnie zadawał pytania o przemoc, o wolność prasy i o prawdę. Pisze

„Równowaga powraca, kiedy przestajemy widzieć siebie w centrum obrazu. Gdy zaczynamy widzieć innych, uwaga rozkłada się bardziej równomiernie, to pomaga znaleźć własny środek ciężkości. A jeśli potrafimy zobaczyć siebie jako część większej dynamicznej całości, mamy nawet szansę odzyskać równowagę utraconą dawno temu” – mówi Magdalena Tulli, pisarka. Wysłuchał –

Subiektywny ranking muzyczny roku 2017, część pierwsza. Przedstawia –

Aktorka żyleta, aktorka petarda, aktorka torpeda. Tak o niej mówią reżyserzy, nie wiem, czy publicznie, ale od tego ja jestem, żeby kolportować plotki – drugi odcinek cyklu o aktorach Starego Teatru przedstawia

Przedwojenna kamienica, mieszkanie w nowym budownictwie, jednorodzinny domek – każde miejsce jest dobre, by zorganizować w nim koncert podczas Jazztopadu. Jego trasą ruszył

Na klacie rysują się napompowane ślady muskulatury godne półzawodowego kulturysty. Gdybym był balonem, żadna igła nie byłaby w stanie mnie przebić. Tak sobie powtarzam. Codziennie. Czerwona peleryna subtelnie podwiewana jest przez wiatr. Lody o smaku szampana kokieteryjnie zdobią kąciki moich ust. Czuję się super. Jestem super. Supermanem jestem.

O ciele, tańcu, występowaniu (nie tylko) nago i o feminizmie z performerką burleski Betty Q rozmawia

Strzępka też zauważyła w Juliuszu Chrząstowskim, że w nim „nie ma mroku”. Chyba że czegoś nie wiem. Ale serio, nie ma, granie na przykład Feliksa Dzierżyńskiego byłoby nie po warunkach – pierwszy odcinek cyklu o aktorach Starego Teatru przedstawia

O sztuce improwizacji opowiada 1/3 tria Wszystko Będzie Dobrze –

Gdy we śnie ktoś nam daje świeżą figę, czeka nas murowane szczęście w miłości. Gdyby się jednak okazało, że figa była suszona, co nie daj Bóg, to jest wtedy wprost przeciwnie – spotka nas rozczarowanie w związku miłosnym… O sztuce tłumaczenia snów opowiada

W ostatnim czasie najtęższe umysłu epoki pochylają się nad istotą prawdziwej męskości. Czym jest? I idą za ciosem, pytając dalej: gdzie się zapodziała?

Nowy numer „Przekroju” zbliżał się wielkimi krokami, a ja wciąż nie miałem pomysłu na swój reportaż. Spacerowałem po Sopocie w poszukiwaniu muz; udałem się do jakiejś knajpki...

W zimnym deszczu włóczymy się po dzikim brzegu Wisły z kolektywem Captain Boomer i zastanawiamy, na której plaży najlepiej będzie się prezentować 15-metrowy wieloryb – donosi

Rysuje Sebastian Kudas, rymuje

Od sondy analnej do polskiego karła polityki. Autorom popularnego serialu udało się przejść naprawdę wyboistą drogę – przyznaje

Dwa scenariusze, jedna malarka. Komiksy, które poruszają problem przemocy wobec kobiet, porównuje

Reżyserów i tym podobnych mało kto kojarzy. I to jest w ogóle bullshit, że polski teatr jest teatrem reżyserskim. Ja tam reżyserów na scenie nie widzę, nie oni robią na przodku! – cykl artykułów o aktorach teatralnych pisze

Rozdział ósmy napisała

nowy wiersz sławnego poety e.e. cummingsa.

Nie wiem, czy ojciec kiedykolwiek widział mnie grającego na żywo. Podobno śledził moją drogę zawodową. Pewnie gdybym urodził się trochę wcześniej, więcej rzeczy udałoby nam się zrobić wspólnie. Jeśli czegokolwiek żałuję, to właśnie tego – mówi Janek Młynarski, muzyk multiinstrumentalista i kompozytor, syn Wojciecha Młynarskiego.

W najstarszych zachowanych przepisach na bigos w ogóle nie ma kapusty – tydzień kończymy z wisienką na torcie!

Comiesięczną porcję poezji wybiera Marcin Orliński.

Kacper Kowalski i Agata Grzybowska ze strefy komfortu uciekli w odmiennych kierunkach, ale w podobnej porze roku. On – ku chmurom, ona – ku ludziom, którzy osiedlili się na bieszczadzkim pustkowiu. Śnieg, mrok, mgła. Zimno wizualne i metaforyczne. O książkach „OVER” i „9 bram, z powrotem ani jednej” pisze

Ciemność i złowrogie błyski wypełniają niebo, podczas gdy smocze skrzydła rozpętują wichurę. Wiatr przeczesuje ogniste włosy kobiety siedzącej na sierpie księżyca. Pod jej stopami wzbiera szatański potop unoszący rzesze nieszczęsnych dusz.

O tym, co daje i czego nie daje balet klasyczny, o pięknie różnorodności ciał i o tym, co dzisiaj znaczy taniec opowiada Kaya Kołodziejczyk – tancerka, performerka i choreografka.

Powinniśmy czuć zakłopotanie, że przykładamy do ust szklankę wody, z zażenowaniem wychodzić na spacer, ze speszeniem patrzeć na sufit, ze skrępowaniem głaskać czworonoga.

Rysuje Sebastian Kudas, rymuje

Sekretarz redakcji "Przekroju" na tropie bohaterów i bohaterek okładek.

Czy pornografia może zbawić świat? Niewykluczone, pod warunkiem jednak, że będzie polityczna, queerowa, radykalna i ironiczna – taka, jaką uprawia Bruce LaBruce. Z artystą rozmawia

Z Krystyną Stypułkowską-Smith, gwiazdą filmu “Niewinni Czarodzieje”, rozmawia

Fotografie Baracka Obamy autorstwa Pete’a Souzy publikowano w prasie i na wystawach, również poza kontekstem politycznym. Były autentyczne i dobre. Z polskimi sprawa jest znacznie trudniejsza – o standardach i realiach rodzimej fotografii politycznej i o tym, co w niej razi, pisze

Nowy wiersz sławnego poety Aleksandra Błoka.

Publiczność kocha Mari Boine za brawurowe łączenie joiku, szamańskich rytmów i nowoczesnych aranżacji. Nim zaczęła zabiegać o prawa Saamów, musiała zawalczyć o siebie, płacąc wysoką stawkę.

...powiada się, że potrafił dwukrotnie wychodzić ze swojego domu, choć nikt nie widział, by w międzyczasie do niego wracał.

Czarna Wdowa i Elektra to niejednoznaczne bohaterki, które pokazują, że kobiety w popkulturze mogą dyktować warunki gry – przekonuje

Rysuje Sebastian Kudas, rymuje

Wolałbym, żeby dyskusja nie była o tym, czy to była zdrada, czy nie zdrada, bo to jest bardzo skomplikowana sprawa – z reżyserem Marcinem Koszałką rozmawia

W Galerii Foksal Marta Szulc otacza widza wizerunkami sztucznych inteligencji, stawiając go twarzą w twarz z ich nie ludzkimi obliczami. Co w nich zobaczy? Plejadę filmowych cyborgów, swoich następców czy samego siebie? Wystawę „Nie szukamy nikogo oprócz ludzi” recenzuje

Comiesięczną porcję poezji wybiera Marcin Orliński.

Rozdział siódmy napisał

Latanie było dla mnie zawsze czymś romantycznym – zwierza się Antoni, pilot, który okrasza komunikaty poezją. O pilotach, ich pracy i lekturach piszą Zofia Karaszewska i Sylwia Stano, czyli duet

„To najbardziej osobliwe dzieło sztuki jakie kiedykolwiek zostało wystawione w muzeum” tymi słowami pewien amerykański malarz, prekursor pop-artu podsumował dzieło z naszej zagadki.

Nikt nie może zaprzeczyć temu, że WiFi to energia – czyli tydzień kończymy z "Wisienką na torcie"

Łowił ryby harpunem pod wodą, modelki na krakowskich ulicach, a modne ubrania na ciuchach. Ale najważniejsze trofea zdobył z aparatem w ręku – Wojtek Plewiński, najsłynniejszy fotograf „Przekroju”, opowiada o swojej pasji.

Czyli wspomnienia z performatywnego lata.

Z reżyserem, choreografem i dyrektor naczelnym oraz artystycznym Teatru Muzycznego „Roma“ rozmawia

Wonder Woman okrzyknięto symbolem kobiecej siły i równouprawnienia, ale jej filmowe przygody pokazują dziewczynkę, którą przez świat prowadzą faceci. Różne wcielenia "cudownej kobiety" porównuje

Nowy wiersz sławnego poety Juliusza Słowackiego.

Prawdę i tylko prawdę zdradza

Rozdział szósty napisali Paulina Rojek i

– rozmową z Michałem Bielawskim, autorem i reżyserem powstającego właśnie filmu dokumentalnego "Wiatr", otwieramy cykl wywiadów o micie zakopiańszczyzny we współczesnej kulturze.

Politycznie nie było jeszcze w Katalonii tak źle, ale za to w salach kinowych od dawna nie było tak dobrze. Katalońskie kino przeżywa świetny moment - i to głównie za sprawą młodych reżyserek.

Rysuje Sebastian Kudas, rymuje

Jesień, ta warszawska, po raz dwunasty. Relacjonuje

Tym razem opowiemy o dziele, które swoją skalą przekracza możliwości wystawiennicze większości światowych muzeów. O tym, jakie to dzieło, przeczytacie pod grafiką.

"Nina" to filmowy debiut Olgi Chajdas. O skomplikowanych relacjach międzyludzkich, tożsamości i kinie rozmawia z nią

Kiedy na kilka lat przed Kandinskim Hilma af Klint maluje pierwszą abstrakcyjną kompozycję, nie musi poprawiać ani jednego pociągnięcia pędzlem. O szwedzkiej artystce i prekursorce abstrakcjonizmu, oraz o losach kobiet w świecie sztuki pisze

Dział Zmyśleń baja o listonoszu i siwym mędrcu.

Co zachwyciło a co znudziło publiczność XVII Warszawskiej Jesieni w 1973 roku? Pisze

Niewiele o niej wiadomo. Dla licznego grona osób jej uroda i sylwetka stanowią zapewne zaprzeczenie potocznych wyobrażeń o pięknie i budowie ciała tancerek. Nie tańczy. Nie rozciąga się – o rzeźbie „Tancerka“, otwierającej wystawę „Adriatycka epopeja” oraz jej twórcy pisze

Pracuje w saunie u babci, ma 21 jeden lat i imię po bogini słodkiej kukurydzy, a za sobą – debiut powieściowy. Z meksykańską pisarką Aurą Xilonen, autorką książki “Jankeski fajter” rozmawia

Comiesięczną porcję poezji wybiera Marcin Orliński.

Relacja Małgorzaty Komorowskiej z 24. edycji „Warszawskiej Jesieni” z 1980 roku.

Nie jestem najlepszego zdania o naszym gatunku. Nie ma w przyrodzie drugiego takiego, który z podobnie ślepą determinacją dążyłby do destrukcji. To jakaś przejmująca prawda o nas samych – z Joanną Kos-Krauze o jej najnowszym filmie "Ptaki śpiewają w Kigali" rozmawia

Relacja Lucjana Kydryńskiego z 9. edycji „Warszawskiej Jesieni” z 1965 roku.

12 sierpnia 2017 roku we Wrocławiu odbyły się prawdopodobnie pierwsze w Polsce warsztaty z lepienia lepiejów. Okazuje się, że ta drobna forma literacka, stworzona przez Wisławę Szymborską w celu piętnowania złych lokali gastronomicznych, świetnie sprawdza się również w innych dziedzinach. Utyskiwać można wszakże na wszystko: na muzykę popularną, na kiepskie książki, a nawet na chór kościelny.

Co wprawia w największą złość człowieka współczesnego?

... czyli jest już po wszystkim, i teraz dopiero wszystko się zaczyna – notatki z wystawy Tomasza Saciłowskiego w Galerii Sztuki Zachęta.

Ta zagadka jest nieco trudniejsza niż zwykle, dlatego podsuwamy podpowiedź. Dziś wybraliśmy dzieło malarza związanego z duchem kontrreformacji, jednego z najwybitniejszych artystów swoich czasów. Odpowiedź jak zwykle znajduje się pod grafiką.

Nowatorski pomysł, zrealizowany z wysmakowanym rozmachem – Muzeum w Faaborgu to fascynujący budynek, za którym kryje się poruszająca historia.

Nowy wiersz sławnego poety Stanisława Barańczaka.

W swojej ojczyźnie jest gwiazdą, ale muzyk ten dobrze znany jest też na arenie międzynarodowej. Może dlatego, że pochodząca z Sierra Leone muzyka bubu, podobno podpatrzona u czarownic, stawia przed sobą uniwersalny cel: ulżyć ludziom w cierpieniu. Walczy też o prawa kobiet. „Jeśli ktokolwiek troszczy się jeszcze o ludzkość, to właśnie one” – z Janka Nabay rozmawia

Miejsca bez tożsamości. Obrazy nie niosące znaczeń. Ulice bez ludzi. Wystawa bez tytułu. Zdjęcia, które powinny zostać odrzucone. Czy powinny być wystawiane? Janek Zamoyski uważa, że tak. O „Bez tytułu” w Galerii Czułość pisze –

W pierwszym kadrze ukrzyżowany orzeł. Już wiecie, że będzie źle? Będzie jeszcze gorzej. Symbolicznie i bezlitośnie. Piotr Stasik w Operze o Polsce znęca się nad Polakami jak ja nad protestującymi hipsterami. W Turystach wraz z archetypicznymi Januszem i Grażyną przemierzamy świat obiecany w katalogach firm turystycznych. O polskim „kinie protestu” na 17. Festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty pisze

Czym jest prawda? Zastanawia się

Rozdział piąty znanej i lubianej serii. Napisali Paulina Rojek i

„W Polsce ostatnio nie jest bajecznie, ale nie czuję, by moja swoboda była na tyle ograniczana, żeby zmusić mnie do emigracji. Mam parę projektów zagranicznych, w które jestem zaangażowana, ale nie są one dla mnie priorytetowe. Jestem stąd” – Z z reżyserką Agnieszką Smoczyńską rozmawia

O swoich obserwacjach podczas zakończonego 13 sierpnia Międzynarodowego Festiwalu Filmowego T-Mobile Nowe Horyzonty 2017 pisze

Imprezy techno pozwalały w inny, bardziej abstrakcyjny sposób celebrować poczucie „wspólnotowości”, jednocześnie były też formą ucieczki od dawnych konserwatywnych norm – Z Mateuszem Kazulą – współautorem instalacji Manieczki Dance Mission oraz didżejem badającym historię kultury klubowej rozmawia

Drugą część rozdziału czwartego. Napisali Paulina Rojek i

O roli choroby w swojej pracy powiedziała kiedyś: „Sztuka jest wyrazem mojego życia, w szczególności moich zaburzeń psychicznych". Sylwetkę tej nietuzinkowej artystki przedstawiamy w dzisiejszej odsłonie naszej zagadki.

Pasożyty potrafią sterować zachowaniem całych gatunków i społeczeństw – przekonuje w swojej książce Kathleen McAuliffe.

Najwięksi twórcy niemieckiej, amerykańskiej i francuskiej fotografii byli Węgrami. Teraz ich prace można obejrzeć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Absolutnie każdy znajdzie tu coś dla siebie: awangarda i reportaż, piktorializm i konceptualizm. Zachwyt i oczekiwanie. A potem jedno wielkie rozczarowanie – pisze Joanna Kinowska.

Tydzień kończy wisienka na torcie, tym razem traktująca o trudnej sztuce lewitacji.

Pierwsza część rozdziału czwartego.

Rysuje Sebastian Kudas, rymuje

Wystawę sukni legendarnej francuskiej piosenkarki w Muzeum Mody w Paryżu opisuje i recenzuje

Tyle w tym sezonie było niefajnego, że słabo się robi, gdy o tym pomyśleć, więc może zrobię jak Scarlett O’Hara i pomyślę o tym jutro – sezon teatralny 2016–2017 podsumowuje

Comiesięczną porcję poezji wybiera Marcin Orliński.

Przed Wami nowa zagadka, jej rozwiązanie możecie znaleźć pod obrazkiem.

Proszę wymienić nazwiska trzech sławnych kompozytorów… Czy jest w tym gronie kobieta? Nie ma? A może jest, tylko w męskim przebraniu?

Nowy wiersz sławnego poety, Józefa Czechowicza.

O dzieciach, dla których literatura jest ucieczką od rzeczywistości.

... dopiero co widziałem na ulicy, jak grupa dzikich wegan pożarła jakiegoś biednego kibica, szalik klubowy traktując jak zwykłą serwetkę...

Zdjęcie wykorzystane na tej okładce powstało latem 1960 r. nad Jeziorem Rożnowskim, w pobliżu Nowego Sącza, okładka zaś traktuje o tym, co w redakcji "Przekroju" lubiano najbardziej, a więc o letnich wakacjach i sportach wodnych.

Rodział trzeci napisała

Stale się zastanawiam, czy to, co robię, nie jest rzucaniem grochem o ścianę, czy ma jakikolwiek sens. Ale chcę wierzyć, że ma. Może jestem zbyt wielkim optymistą, mając poczucie, że mogę coś zdziałać. Nie jestem jednak na tyle sceptyczny, by się teraz wycofać – mówi w wywiadzie dla "Przekroju" Daniel Rycharski.

Pamiętaj, Polsko.

Tożsamość narodowa może efektownie maskować problemy społeczne i polityczne, ale nigdy nie może ich naprawdę rozwiązać. O wystawie „Późna polskość. Formy narodowej tożsamości po 1989 roku” w CSW w Warszawie pisze

Drugi rozdział pasjonującej przygody miłośnika automobili: czytelnicy poznają mistrza kierownicy, Stanisława Pociechę, a redaktor-narrator, ku swemu przerażeniu, zapoznaje się z kosztami utrzymania samochodu.

Słynną groźbą z piosenki 12 groszy Kazik Staszewski zniechęcił dziennikarzy do rozmawiania z muzykami o słowach ich piosenek. Podejmując pewne ryzyko, spotkaliśmy się z Gabą Kulką i Piotrem Ziołą. Artystka napisała kilka tekstów na debiutancką płytę młodego muzyka. Kulka i Zioła zdradzają kulisy swojej tekściarskiej współpracy przy "Revolving Door" oraz plany na najbliższą przyszłość.

Najbardziej intrygujący element tego obrazu stanowi namalowana na pierwszym planie zdeformowana czaszka. To jeden z przykładów anamorfozy, zabiegu stosowanego przez twórców, by przed postronnymi ukryć wybrane treści, a także swoista reklama artysty świadcząca o jego kunszcie i mistrzowskim opanowaniu warsztatu.

Żeby zobaczyć to dzieło w całości, trzeba sobie zrobić mały spacer. Chodząc dookoła obrazu, zastanawiam się, czy malarz „dał radę”. Mam mieszane uczucia. Bo co znaczy właściwie „dał radę” w tym przypadku? Czego tak naprawdę oczekujemy od malarza, który zmienia budynek w jeden wielki obraz? O muralu zdobiącym pawilon Muzeum nad Wisłą pisze

Na ile się orientuję, literatura światowa milczy, jeśli chodzi o problem słomianego wdowca: nie znam tekstów psychologicznych ani nawet prozatorskich, które podjęłyby wyzwanie wnikliwego wniknięcia w głąb tej osobliwej postaci. Od razu podkreślam jednak, że moja chęć zmiany tego stanu rzeczy jest skromna...

Przypominamy znaną i lubianą serię literacko-motoryzacyjną "Przekroju". Swoje przygody samochodowe opisują Paulinka Rojek oraz

Budynek jak maszyna: analizując dane, miał reagować na zachowania i potrzeby użytkowników. Wnętrze pełne współczesnej kultury i sztuki miało angażować widzów i czynić z nich nie konsumentów, a użytkowników. O pierwszym na świecie cybernetycznym budynku pisze

Rysuje: Sebastian Kudas, rymuje:

O śpiewaniu architekturą, duetach z morsem i związkach opery z iskaniem opowiada Juliana Snapper, podwodna sopranistka, w rozmowie z Łukaszem Kaniewskim i ze Stachem Szabłowskim.

Siedemdziesiąt abstrakcyjnych prac to za mało (a może właśnie za dużo), aby rozstrzygnąć problem abstrakcji. Nie znaczy to, że wystawy nie warto oglądać. Przeciwnie, warto i to nawet tym bardziej, bo nie o rozstrzygnięcia tu przecież chodzi.

Comiesięczną porcję poezji wybiera Marcin Orliński.

Tym razem profesor Tutka wspomina idylliczną wycieczkę za miasto, lipę dającą podróżnym wytchnienie w upalny dzień, pięknego siwowłosego starca-pszczelarza i miód, ach, ten miód…

O tym, co może być przedmiotem konwersacji z czterolatkiem, podczas burzy z piorunami.

Ten obraz ma pozostawić w nas wrażenie konkretnego przeżycia, czasu i miejsca z naszego osobistego doświadczenia. Widzimy wystarczająco dużo, by poczuć, że właśnie tam byliśmy.

W każdym polskim więzieniu jest biblioteka. Ich filie przypisane są do oddziałów. Z założenia dostęp do książek jest bardzo prosty. W praktyce ich zamawianie przypomina loterię. Większość więźniów po prostu próbuje zgadywać po tytułach. Jak wygląda to w największym areszcie śledczym w Europie, na warszawskiej Białołęce? Czytelnictwu za kratami i roli literatury w takich miejscach przyglądają się w swoim reportażu Zofia Karaszewska i Sylwia Stano.

Sztuka jest generalnie zabawą dla dorosłych, a dobre wystawy na temat dzieciństwa zdarzają się rzadko. Tym głębiej zapadłem w „Detsky sen” w Białymstoku – jeden z najlepszych projektów na ten temat, jakie ostatnio miałem okazję zobaczyć.

Wierszówkę wybiera Marcin Orliński.

W ostatnim czasie wycofałem się ze świata i zamknąłem w swojej bibliotece, otoczony literaturą z zakresu dalekowschodniej duchowości.

W 200-lecie urodzin pisarza i filozofa Henry'ego Thoreau komputerowi gracze będą mieli szansę nawiązać do sławnego eksperymentu w postaci wciągającej gry wideo. Będzie ona utrzymana w pierwszoosobowym widoku, reprezentując gatunek symulatora życia, w tym przypadku – autora esejów.

Generacje uczonych wylały rzeki atramentu, próbując zrozumieć, co stanowi „prawdziwy” przekaz tego dzieła i bardzo wiele wskazuje na to, że hipotezy jeszcze długo będą się mnożyć.

Edmund de Waal jest przede wszystkim współczesnym bardem, który przekazuje kolejne inspirujące wydarzenia z życia własnego lub innych epok, a jego instrumentem bywa raz naukowe dzieło, raz spisane opowiadanie, a kiedy indziej ceramiczne skromne naczynie. Na przykład na jednej wystawie zaprezentował ponad 500 małych dzbanków, a rytm ich ułożenia odzwierciedlał melodię pewnej barokowej kompozycji. O twórczości człowieka, który jest równie uznanym ceramikiem, jak i pisarzem, a do tego członkiem Królewskiego Towarzystwa Wspierania Sztuki, Przedsiębiorczości i Handlu.

Konstanty mówi: „W pociągu jest najlepsze, że można pójść do restauracji”. Jedziemy razem z moim synem na 21. Bienale Sztuki dla Dziecka do Poznania. A ponieważ ma być to sztuka dla dziecka, mam zamiar być tu i teraz, nie popędzać, obserwować i uważnie słuchać.

We włoskiej restauracji „Bella Italia”, pachnącej rozmarynem, czosnkiem i duszonymi pomidorami, udaje mi się nieco stłumić niepokój. Przysłuchuję się rozmowie dwóch starszych panów, którzy jedząc z apetytem suto posypane parmezanem spaghetti, dyskutują o polityce. „ – Obyśmy zdążyli umrzeć przed Brexitem” – wznosi toast jeden z nich. Gdy nieco później jedziemy kolejką metra, do naszego przedziału wpada mężczyzna w zakrwawionej koszuli i wykrzykuje gardłowym oraz pełnym rezygnacji głosem, że wszyscy zgnijemy. O kilku godzinach w Londynie podczas ataku terrorystycznego na London Bridge pisze

Wiersz amerykańskiego poety w tłumaczeniu Mai Wodeckiej.

Nowy wiersz sławnego poety Tadeusza Różewicza.

8 czerwca 2017 roku rozpocznie się w Krakowie Festiwal Miłosza, jedno z najważniejszych wydarzeń na poetyckiej mapie Polski. W programie – spotkania autorskie, debaty, koncerty, filmy i czytanie wierszy. Podczas festiwalu poznamy także tegorocznego laureata Nagrody im. Wisławy Szymborskiej. Z Krzysztofem Siwczykiem, dyrektorem artystycznym festiwalu, rozmawia Marcin Orliński.

Retrospektywa zmarłego 11 lat temu Ryszarda Winiarskiego jest największym polskim akcentem na świeżo otwartym Biennale Sztuki w Wenecji. Artysta ten nie najlepiej mieści się w nurtach oraz „izmach”. Proponował sztukę, która miała być chłodna i racjonalna, zobiektywizowana i antyemocjonalna, bezosobowa. Upierał się, by nie traktować jego prac jak malarstwa. Program, który stworzył dla siebie okazał się przedsięwzięciem na skalę całej artystycznej biografii – o wystawie „Event – Information – Image” na Biennale Sztuki w Wenecji pisze

Oderwij się, od czego chcesz: od przyzwyczajeń, stereotypów, schematów, ról... zachęcali organizatorzy festiwalu Millennium Docs Against Gravity. Filmy z sekcji Doc Dance omawia

Wisienka na torcie. Nie zaszkodzi spróbować.

Oto nasza nowa zagadka – pod grafiką znajdziesz odpowiedź, o jakim artyście chcieliśmy tym razem opowiedzieć.

Z okazji Międzynarodowego Dnia Dziecka publikujemy rozmowę Rolanda Topora z synem – Nicolasem Toporem, lat pięć i pół.

Wiersz amerykańskiego poety w tłumaczeniu Mai Wodeckiej.

Pora na poezję, na poezję pora – wiersz wybrał Marcin Orliński.

Lubieżność szkodzi? Rysuje Sebastian Kudas, rymuje –

Nie dość że smutna, to na dodatek miłosna. Wisienką na torcie pięknego tygodnia.

O tym, jak mądrze pomagać i o miłości do polskiej poezji z Edwardem Hirschem rozmawia

Wiele z jej dzieł przedstawia ukryte symbole mające wpłynąć na psychikę odbiorcy, najczęściej zawierają one metafory równowagi, dualizmu i subtelnych połączeń, jakie według artystki rządzą światem materialnym i duchowym.

Dla wielu te budynki były symbolem pierwszej nowoczesności, pierwszego luksusu. O estetyce lat dziewięćdziesiątych i późniejszych piszą Zygmunt Borawski i Radosław Krajewski.

Na wystawie w Kunstpalast pokazuje się Cranacha jako kreatywnie współzawodniczącego, odpowiadającego na inwencję artystów po obu stronach Alp, a zarazem tworzącego nowy repertuar form i tematów. Ale uwidacznia ona też zagadnienie handlu obrazami i ich seryjnej produkcji, zręczne działanie malarza na europejskim rynku sztuki.

Archiwalna korespondencja z Nowego Jorku. Rozmawia

Kilka dni temu wybrałem się pod sejm, aby protestować. Kiedy zrozumiałem, że pomyliłem dni i stoję tam sam, było już za późno... – kolejna odsłona cyklu "Wisienka na torcie".

„Wąskie, kręte uliczki z obłędnym graffiti, kolejne warstwy dziejów, kusząca kombinacja zapachów i dźwięków, wielkomiejski magnes zbiorowej amnezji i osobistych historii, które tylko czekają, aby je ktoś opowiedział. I księgarnie. Ależ ja je kochałam” – pisze

Wraz z doskwierającym brakiem słońca w długi majowy weekend wpadliśmy na pomysł, by chociaż symbolicznie ogrzać się przy słońcu z naszej nowej zagadki. Zapraszamy do czytania.

Nowy wiersz sławnego poety, Juliana Tuwima.

Czyli opowiadanie o tym, jak się ubierać stosowanie do pogody.

Oficjalna wypowiedź (z uzasadnieniem) Działu Zmyśleń „Przekroju” we wspomnianej sprawie, która budzi wiele kontrowersji w Internecie.

Jak poznać, że wiosna już przyszła i inne wątpliwości, na które odpowiada trio

Przedstawiamy „Przekrojową” zagadkę z dziełem sztuki. Patrząc na fragment zamieszczony powyżej, spróbuj odgadnąć, jakie dzieło wybraliśmy.

Kwiecień-plecień – na wspomnienie zimy śnieżna makabra. Ilustruje Sebastian Kudas, rymuje

Pierwsze, co przychodzi na myśl: Zofii Rydet z Anetą Grzeszykowską właściwie nic nie łączy. To niemal odruchowe stwierdzenie. A jednak, po chwili: obie zajmują się człowiekiem, obie przypatrują mu się z bardzo bliska – a najczęściej nie jemu, człowiekowi w ogóle, lecz jej, kobiecie – o wystawie w Galerii Raster pisze

Internetowe rozszerzenie cyklu kwartalnikowego – wybiera i przedstawia Marcin Orliński. Autorem prezentowanego dziś wiersza jest

Pokazujemy prace Eyala Gevera, izraelskiego rzeźbiarza, pierwszego w historii artysty, który miał swój wernisaż w kosmosie.

Krótkie opowiadanie kryminalne – w sam raz na świąteczny weekend.

Prezentowana tu okładka otwiera pierwszy numer „Przekroju”, który ukazał się 15 kwietnia 1945 r. Jeszcze przed końcem wojny. W tamtym czasie dalsze losy pisma stały pod znakiem zapytania. Czy będzie dodatkiem do „Tygodnika Ilustrowanego”, czy stanie się samodzielnym pismem?

"Więc węszę. I nie wiem po co. A jednak szukam. I próbuję zrozumieć, co doprowadziło do tego, że pojawiłem się na świecie, ja jako ja, ja taki jak ja. Aby uwierzyć chociaż na chwilę, że nie tylko ja sam siebie ukształtowałem, ale ukształtowali mnie też inni, nawet ci, których nie pamiętam i których nikt już nie pamięta" – pisze

Przed 60 laty, 23 marca 1957 r., niespełna 30-letni Andrzej Wróblewski wybrał się na samotną wycieczkę w Tatry. Trzy dni później jego ciało znaleziono przy uczęszczanym szlaku. Przyczyna śmierci nigdy nie została jednoznacznie określona...

Dziś nowy wiersz sławnego poety (i prozaika) Jorge Luisa Borgesa.

„Chciałam umożliwić widzowi interakcję z moimi pracami jak i odkrycie pierwotnych założeń projektowych budynku np. odsłonięcie całkowite szpaleru okien w drugiej przestrzeni wystawienniczej przez usunięcie ścian, które 20 lat je ukrywały. Z ekstatyczną przyjemnością zerwałabym papę z dachu, by wpuścić światło przez luksfery znajdujące się w stropie” – mówi Anna Zaradny w rozmowie z Łukaszem Stępnikiem i Mileną Trzcińską.

Czy można sobie wyobrazić wyzwanie równie trudne, jak napisanie libretta do muzyki Pawła Mykietyna na podstawie Czarodziejskiej góry? Owszem: zdobycie biletów na to przedstawienie. Na pocieszenie mamy rozmowę z autorką libretta – Małgorzatą Sikorską-Miszczuk.

Czułem jak równolegle do czynionych przeze mnie wysiłków mój rozmówca w meloniku się uspokaja; otworzyłem oczy i spostrzegłem, że rzeczywiście opuścił parasolkę. Piesek wymachiwał ogonem – pierwsza odsłona literackiego cyklu "Wisienka na torcie". Tego nie przeczytacie w kwartalniku!

Tradycyjna wizja prasy jest przestarzała i niebezpieczna. Nie wolno nam zapominać o tym, że każda wypowiedź i każdy tekst przedstawiają jedynie czyjąś analizę, a więc czyjąś – bardzo konkretną – perspektywę – przestrzega autor reportażu „Głód".

Makabra zamknięta w rymach. Cykl Michała Rusinka, ilustrowany przez Sebastiana Kudasa

Fragment książki "Walden, czyli życie w lesie" w tłumaczeniu Haliny Cieplińskiej.

W 1957 r. warszawska Zachęta zorganizowała wystawę malarstwa nowoczesnego. Z tej okazji Salami Kożerski, Bracia Rojek i Krecia Pataczkówna ucięli sobie pogawędkę. Notował Salami Kożerski, czyli redaktor naczelny "Przekroju"

Nowe Wiersze Sławnych Poetów

Sekretarz redakcji nowego „Przekroju” w poszukiwaniu recepty Mariana Eilego na „jedyne takie pismo na 800 mln Słowian”.

Wracając pociągiem z Yrógod, pomyliłem przystanki i wysiadłem w malowniczej wsi, której nazwy również nie mogę sobie przypomnieć. Panowała tam szokująca grzeczność.

Marcin Orliński poleca uwadze Czytelników wiersz wspaniałej polskiej poetki Wioletty Grzegorzewskiej, nominowanej do Man Booker International Prize.

Atmosfera pracowni Grafton Architects bardziej przypomina uniwersytet niż biuro. Relacja nauczyciel – uczeń polega na tym, że ten pierwszy ma więcej doświadczenia, ale wątpliwości po obu stronach jest tyle samo.

Dlaczego melancholikom świat wydaje się pusty i nieciekawy? Czemu romantyków dręczy tęsknota za czymś nieokreślonym? Jak to możliwe, że fizycy wciąż nie mogą zebrać kompletu cząstek niezbędnych, aby domknąć generalny remanent wszechrzeczy? Podpowiedzi może dostarczyć opowiadanie, które miało premierę 52 lata temu w „Przekroju”.

Z Tiffany Chung zetknęłam się podczas Biennale Sztuki w Wenecji w 2015 r., gdzie artystka zaprezentowała instalację złożoną z 40 artystycznych map, opisujących trwającą od 2011 r. wojnę domową w Syrii. Estetyka jej prac uwiodła mnie natychmiast, zanim wczytałam się w legendę map i zrozumiałam, czego dotyczą.

Widoczna na pierwszym planie Krystyna Bochenek nie jest jeszcze panią Bochenek, tylko studentką ASP w Krakowie interesującą się Szwecją i niewyraźnym panem. Niewyraźny pan jest z zamiłowania narzeczonym pani Krystyny, a z zawodu młodym laryngologiem – czyli o tym, jak powstała okładka autorstwa Wojciecha Plewińskiego.

Opowiadanie ulubionego pisarza Mariana Eilego ze słynnego cyklu o profesorze Tutce.

Czyli o tym, jak to było mieć 13 lat i deskę surfingową na Hawajach.

Szkice Petera Märkliego różnią się od większości rysunków architektów. Dziecinne w swojej estetyce, a pełne napięć w formie i ekspresji. Czy to aby nie żart?

Przez 20 lat pisałem dla innych. Teraz, kiedy skończyłem 60 lat, zamierzam już pisać wyłącznie dla siebie. Dlatego raz na zawsze rozstaję się z Erastem Fandorinem – mówi Borys Akunin.

Był niezwykle piękny. Nie wiem, czy spotkałam kiedy w życiu równie pięknego mężczyznę. Wiedział o swojej urodzie, obnosił ją umiejętnie, ale bez jakiejś taniej kokieterii. Przeciwnie, twarz raczej kamienna, oczy groźne, chmurne, uśmiech rzadki, zachowanie oschłe, wyniosłe, wzgardliwe. I to w stosunku do wszystkich – o zupełnie nieudanym spotkaniu z Witkacym pisze pisarka i feministka

Na początku joga nie była dla mnie niczym więcej niż dobrą gimnastyką i skutecznym lekarstwem na duszący, zawodowy stres. Tylko z jogą jest tak, że jeśli praktykujesz ją odpowiednio często, to czy chcesz tego, czy nie, zaczynają się z tobą dziać rzeczy, które trudno ci opisać słowami.

Cykl Michała Rusinka, ilustrowany przez Sebastiana Kudasa

Historia zapisywania najlepszych wyników jest tak stara jak samo uprawianie sportu. A ponieważ ciężko nadążyć za sportowcami, których wyczyny sprawiają, że wciąż pytamy jaka właściwie jest granica ludzkich możliwości, przypomnimy kilka (jeszcze) aktualnych wyników, które (dziś) wydają się nie do pobicia.

Marzy wam się olimpijskie złoto w sprincie? Jedenaście razy prawdopodobniejsze jest to, że zabije was spadający meteoryt – marzenia rozwiewa

Wiek może i nie gra roli, ale za to gra w piłkę nożną. Przekręty i fałszerstwa dotyczące wieku zawodników w piłkarskim światku demaskuje

Radio bez słuchaczy nie istnieje. Ta reguła bywa też odwracana: niektórzy słuchacze nie wyobrażają sobie życia bez radia. Swojej fascynacji nie ograniczają do włączania odbiornika. Dobitnie dają też znać dziennikarzom o swoim istnieniu. Pisze

Oczy piłkarskiego światka skierowały się w stronę zawodnika Alexisa Sancheza, który podpisał z Manchesterem United kontrakt zapewniający mu ok. 400 tys. funtów tygodniowo. Tymczasem warto by zwrócić uwagę na co innego – najlepiej opłacana piłkarka w Anglii zarabia około 60 tys. funtów... rocznie. Co z tym sportem? – zastanawia się

W miniony weekend (24-25 marca) w dawnej fabryce serów przy ul. Hożej 51 w Warszawie, zawodnicy z 11 państw (zarówno profesjonaliści, jak i amatorzy) wzięli udział w zawodach boulderowych CRUX OPEN.

Jak zwykle na wiosnę zaczynamy myśleć o aktywności fizycznej i wyciągamy lekko przykurzone rowery, oczywiście obiecując sobie, że wszędzie będziemy pedałować. Gdyby ktoś chciał w tym roku podnieść poprzeczkę, może spróbować, jak smakuje tzw. ostre koło, czyli jazda rowerem gdzie napęd jest połączony na stałe z zębatką.

Kiedyś w naszej kulturze wszystko zawierało się w okręgu. Życie, śmierć, rodzina, klan, wszechświat. To wszystko było jednością, w kole. A u białych najważniejsza jest piramida. Hierarchia. Gdy uczysz się białej historii albo patrzysz na dzisiejsze społeczeństwo, zawsze wszystko sprowadza się do królów, królowych i całej reszty pod nimi. Nasz problem polega na tym, że z koła nie da się zrobić piramidy – z Maciejem Jarkowcem autorem książki „Powrócę jako piorun” rozmawia

Historia Tonyi Harding to jedna z wielu opowieści, w których sport przeplata się z wątkiem kryminalnym. Film „Ja, Tonya” o ambitnej łyżwiarce figurowej, skazanej za zlecenie napaści na swoją konkurentkę oparto na prawdziwych wydarzeniach. O niej i innych sportowcach z kartoteką pisze

Z Wojtkiem Tarabą, zawodnikiem snowboardowym i reprezentantem Polski na Igrzyskach Paraolimpijskich w Pjongczangu rozmawia

Igrzyska olimpijskie bardziej potrzebują dziś graczy komputerowych niż gracze komputerowi igrzysk. „Sport elektroniczny” znalazł się właśnie na kursie kolizyjnym ze „sportem analogowym”. Przekonuje

Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Korei zakończyły się w minioną niedzielę. Zostańmy jeszcze na chwilę w klimacie olimpijskich kółek. Proponujemy Wam podróż w czasie, podczas której zobaczmy jak ta impreza wyglądała prawie 100 lat temu, w latach 20. i 30. XX wieku.

Kończące się właśnie igrzyska olimpijskie w Korei Południowej podsumowuje wysłanniczka "Przekroju"

Jeśli nudzi Was jazda po oślich łączkach a trasami z Kasprowego Wierchu możecie zjeżdżać tyłem i z zawiązanymi oczami to może pora na coś bardziej ambitnego?

Wielu z nich pokonuje przeszkody, o jakich sportowcy z krajów rozwiniętych (i tych, w których co roku pada śnieg) nawet nie muszą myśleć. O egzotycznych sportowcach zimowej olimpiady w Pjongczangu pisze

Za kilka dni wystartują XXIII Zimowe Igrzyska Olimpijskie, które zostaną rozegrane w południowokoreańskim Pjongczangu. Publikujemy więc garść przydatnych dla każdego kibica informacji.

W ostatni styczniowy weekend 2018 r. odbyła się 10. edycja najbardziej prestiżowych zawodów snowboardowych w Polsce, Oscyp Snowboard Contest. Na stoku Kotelnica w Białce Tatrzańskiej konkuruje ze sobą czołówka krajowego snowboardingu.

Curling bywa nazywany szachami na lodzie. Ale to raczej „szachobilard na lodzie z miotłami zmniejszającymi tarcie”. I mimo tej niezbyt porywającej definicji kryje prawdziwą tajemnicę.

Jazda na nartach to bardzo przyjemne zajęcie. Ale dziś zdradzimy, co jest prawdziwym „hipsterstwem” narciarstwa, czyli nie o zjeżdżaniu z góry, a o podchodzeniu na nartach będzie mowa. Pisze

W polskich górach śnieżna zima ma chwilową przerwę. Gdzie zatem wybrać się na ferie? Oto kilka alternatywnych lokalizacji, gdzie można zaznać białego szaleństwa. Wybrał

Być może Donald Trump mówi to, co mówi, bo za mało śpi – o tym jak śpią sportowcy pisze

Narciarzom – tym zapalonym i tym bardziej kawiarnianym – życzymy udanego sezonu, a czytelnikom podsuwamy kilka ciekawostek związanych z historią tego pięknego sportu.

Pierwszą osobą, która jeździła na nartach w szwajcarskim Davos był sam Arthur Conan Doyle!

Kiedy w 1973 r. FC Barcelona kupił Johana Cruyffa od Ajaksu Amsterdam, po raz pierwszy w historii piłkarskich transferów zbliżono się do magicznej kwoty miliona funtów. Dziewięć lat później Katalończycy musieli zapłacić za słynnego Diega Maradonę już ponad trzy razy więcej. Jednak dopiero transfer Neymara, który kosztował Paris Saint-Germain 222 mln euro, ukazał całe szaleństwo współczesnego futbolu.

O tym, jak Rosję zdyskwalifikowano z olimpiady pisze

Jazda na desce snowboardowej to nietypowa dyscyplina. Z jednej strony jest sportem olimpijskim – z wyraźnymi wytycznymi, punktacją za wykonane skoki i związkami sportowymi. Z drugiej strony to także wolność, jazda w świeżym śniegu i zabawa z przyjaciółmi.

Choć astronomiczna zima wciąż czeka za rogiem to skoczkowie już rozpoczęli sezon. W miniony weekend skakali w Kuusamo, a w najbliższy (1-2.12) reprezentacja polskich orłów pojawi się w Niżnym Tagile.

Co działo się w polskim sporcie 100 lat temu? Całkiem sporo. Zebrał i opisał

Narty zawsze modne! Na co zwrócić uwagę kupując nowy sprzęt? W drugim odcinku naszego krótkiego cyklu podpowiadamy naszym czytelnikom, co w tegorocznym sprzęcie narciarskim jest najciekawsze.

Nowy sezon, nowa deska? Jak dobrać i co wybrać – radzi

Ponad sto lat temu, 29 października 1909 r. we Lwowie powołano Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. Ratownicy TOPR-u od ponad wieku niosą pomoc wszystkim, którzy jej w górach potrzebują.

Królowa matka tenisa i jedna z pierwszych gwiazd sportu zaangażowanych w ruch LGBT właśnie skończyła 61 lat. Biografię najwybitniejszej tenisistki wczech czasów przypomina

Ciesząc się październikową pogodą zapraszamy na słoneczne różności sportowe. Dzięki tej notce poznacie nowe, nietypowe i niezwykłe konkurencje, które rozweselą albo nie wzbudzą żadnych emocji. Cokolwiek się jednak zdarzy, ruszajmy się!

Tradycja chińskiej sztuki walki tai-chi (właściwie taiji, a nazywanej też taijiquan) liczy ponad kilkaset lat. Dziś jest najbardziej znana jako forma gimnastyki zdrowotnej uprawianej przez miliony ludzi. Dzięki regularnym treningom tai chi można osiągnąć „elastyczność dziecka, siłę drwala i umysł mędrca”.

Amerykańscy sportowcy protestują przyklękając na na jedno kolano. O co chodzi? Tłumaczy

...czyli "Przekrój" konsekwentnie namawia do wyjścia z domu i przyjemnego poprawienia swojej kondycji fizycznej,

Choć na trwających właśnie w Bergen kolarskich mistrzostwach świata panie w szpilkach nie będą całować kolarzy, to emocji (także tych "biało-czerwonych") szykuje się sporo.

Nad Bałtykiem można surfować! Tegoroczne ogólnopolskie zawody w tej dyscyplinie sportowej relacjonuje

To fakt: coraz więcej siedzimy przed komputerem, a coraz mniej się ruszamy. "Przekrój" zachęca więc do wyjścia z domu. Najlepiej po schodach, na grzyby, albo z kijkami w ręku.

Lato jeszcze trwa, zachęcamy więc czytelników do wybrania się na spływ kajakowy. W Polsce szlaków nie brakuje, a my pozwalamy sobie przedstawić kilka swoich propozycji.

Sierpień jest ósmym miesiącem w kalendarzu, zapraszamy więc do zapoznania się z ośmioma sportowymi rozmaitościami, o których być może nie mieliście pojęcia.

Przekrój przez polski trail, czyli, inaczej mówiąc, biegi przełajowe.

Turniej tenisowy w Londynie wchodzi w swoją decydującą fazę. Poznajmy kilka ciekawostek związanych z kortami na Wimbledonie.

Świat sportu pełen jest ciekawostek i faktów, o których zwykle nie mamy pojęcia. Oto garść z nich, niekoniecznie związanych z ligowymi wynikami i kolejnymi rekordami. Życzymy udanego i sportowego długiego weekendu!

Wywiad z poznaniakiem Arkadiuszem Helsnerem, sędzią w międzynarodowych zawodach wakeboardowych, zawodnikiem w tej młodej dziedzinie sportowej, a także organizatorem zawodów i innych imprez sportowych.

Deskorolka to nie tylko sport, to styl życia i środowisko świetnie zgranych ludzi.

W sobotę 13 maja w Dallas podczas gali UFC 211 Joanna Jędrzejczyk zmierzy się z Jessicą Andrade. Starcie zapowiadane jest jako jedno z najtrudniejszych w karierze niezwyciężonej Olsztynianki. Z tej okazji przypominamy wywiad opublikowany na łamach kwartalnika "Przekrój"

Pięć tybetańskich rytuałów stworzono z myślą o siedmiu ukrytych w ciele człowieka wirujących skupiskach energii. Proste ćwiczenia, które zapewnią nam zdrowie i dobre samopoczucie przez długie lata.

Współudział czworonogów w codziennych aktywnościach nikogo nie dziwi. Jakie sporty można uprawiać z psami?

Z Grzegorzem Gądkiem, deskorolkowcem i założycielem organizacji Skwer Sportów Miejskich rozmawia

Skoro to, co miało być żartem lub intelektualną zabawą, okazuje się proroctwem, a rzeczywistość ekranowa wydaje się bardziej rzeczywista od tego, co dzieje się naprawdę, w jaki sposób amerykańska kultura popularna ma teraz tworzyć political fiction? – zastanawia się

Sezon rowerowy rozpoczął się na dobre, więc warto go zacząć... dobrze. O bezpieczeństwie i najważniejszych sprawach technicznych związanych z prawidłowym działaniem naszych ulubionych jednośladów przypomina

Okazuje się, że bieganie niekoniecznie jest dobre na wszystko. A na pewno nie na utratę wagi.

Skiturowa wycieczka z grupą przyjaciół to prawdopodobnie najlepsza rzecz, jaka może się wam przytrafić zimą w górach.

Stojąc na szczycie, czuję przede wszystkim ulgę. Każdy zdobyty wierzchołek i ciężka praca włożona w projekt powoduje wzrost motywacji do działania i chęć, żeby sięgać dalej – mówi Andrzej Bargiel, który od kilku lat zadziwia światową czołówkę himalaistów i narciarzy, rewolucjonizując zdobywanie najwyższych szczytów Ziemi i narciarstwa wysokogórskiego.

Jeśli upajasz się nadejściem wiosny, w rękach trzymając wciąż nieprzeczytany numer „Przekroju”, wiedz, że gracze próbują właśnie przetrwać w prawdziwie arktycznych warunkach. Czy z powodzeniem? Sprawdza

W „Białych łzach” Hariego Kunzru dżiny dopadają chłopaków, którzy uosabiają współczesną kulturę remiksu – budowania swej indywidualności z elementów znalezionych. Mówimy „zapożyczonych”, ale bardziej odpowiedni wydaje się termin „ukradzionych”. Pisze

Po kilku latach milczenia duński zespół Iceage powraca z najdojrzalszą płytą w swoim repertuarze. O krążku „Beyondless” pisze

Czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Dalej zresztą „nie widziałem”, bo tego spektaklu po części nie widać! Ale co byś zrobił, żeby wytworzyć atmosferę grozy? Też byś zgasił światło – nową premierę TR Warszawa, „Strach” w reżyserii Małgorzaty Wdowik, recenzuje

Idąc „Na jagody”, zmierzamy na marginesy art worldu. Spotkamy tam dwie artystki – jedną właściwie nieznaną, a drugą znaną tak bardzo, że właściwie zapoznaną. Tematem jest tutaj życie po życiu w sztuce. O wystawie w Gdańskiej Galerii Miejskiej pisze

Jest raperką, celebrytką i gwiazdą popkultury wymykającą się klasyfikacjom. Cardi B i jej pełnoprawny debiut prowokują do tak rozmaitych dyskusji, że łatwo pominąć w nich wątek muzyczny. A właśnie wydała „Invasion of Privacy”. Pisze

Pierwszy w historii spektakl w reżyserii promptera. Nie ma ucieczki przed tekstem Nowaczyńskiego; gdziekolwiek aktor spojrzy, tam go tekst dopadnie. Jest to chwyt z epoki, bo gdy premierę trzaskano nową co piątek, sufler był najważniejszą składową obsady – o pierwszym polskim spektaklu Klaty po odejściu ze Starego pisze

Jeżeli nie lubisz wierszy, przeczytaj ten i wtedy powiedz. Bo ten „nie jest taki”, ten Wam nie grozi na języku polskim, nie róbcie sobie uprzedzeń – na temat poematu Doroty Masłowskiej wypowiada się

Na długo zanim serial „Kruk” w reżyserii Macieja Pieprzycy ujrzał światło dzienne, gracze lubowali się w przygodach Kruka. Dzisiaj ich odrestaurowanej wersji przygląda się

Reżyserka Rungano Nyoni opowiada nam baśń o małej dziewczynce i czarach, ale nie jest to opowieść, która kończy się szczęśliwie – film „Nie jestem czarownicą” recenzuje

„Briggs Land. Kobieca ręka” to kryminalno-obyczajowa historia o kobiecie, która chce przejąć władzę w świecie pełnym nienawiści i mężczyzn – recenzuje

„Freedom” to nie tylko najlepszy album w dorobku Amen Dunes, ale też mocny kandydat na płytę roku w kategorii folk rock – recenzuje

Tu przejdziesz trzy kroki, tutaj lewy profil proszę, a tu dziesięć decybeli więcej. Oni teatr robią czy lek według receptury? – o „Wątpliwości” z Teatru Śląskiego pisze

Powstała w przedziwnych okolicznościach powieść "Wizja McKenny" to niezwykle wciągająca historia z dużą ilością fabularnych zapętleń, które dezorientują czytelnika. Recenzuje

Debiut wyszedł Karasińskiej tak jak mało komu, chyba tylko Paweł Świątek i Grzegorz Jarzyna, i może Jan Klata mieli podobne ssanie na dzień dobry. Co teraz z nią będzie, czy skończy jak Klata, na tak zwanym dużym plusie, czy może jak Świątek? – spektakl „2118. Karasińska” z Nowego Teatru w Warszawie recenzuje

Co na poziomie suchego opisu fabuły brzmi bowiem jak „Uprowadzona” z Liamem Neesonem, tyle że z Joaquinem Phoenixem, jest w rzeczywistości „Uprowadzoną” – tyle że w stylu arthouse. O filmie „Nigdy cię tu nie było” w reż. Lynne Ramsay pisze

Przekonujący i poruszający portret nastolatki, która musiała wydorośleć, żeby jej rodzina nie rozpadła się doszczętnie po rozwodzie. Takie są „Obiecanki” Agnieszki Świątek – ocenia

Udowadniali już, że potrafią łamać rytm i gatunkowe ramy. Zdarzało im się wzbudzać zachwyt i konsternację. Jakub Lemiszewski i Teo Olter znów zaskakują – tym razem udowadniają, że potrafią pisać ładne piosenki. Płytę „Post Refference” recenzuje

Gdy „Uroczystość” wraca do repertuaru, mamy nie tyle wznowienie spektaklu, ile jego rekonstrukcję albo nawet zmartwychwstanie – na temat słynnego przedstawienia Grzegorza Jarzyny marudzi

John Ashhoole postuluje konieczność wynalezienia sposobu na butelkowanie powietrza – publikację recenzuje „Lepsze jutro”

Choć wydawać się może, że „Ni no Kuni II” jest grą dla dzieci, pod płaszczykiem prostoty i kolorowej grafiki przemyca bardziej złożoną problematykę. Grę recenzuje

Wychodzi na to, że Metallica, chcąc nie chcąc, śpiewa o nas. „Zafiksowani na autodestrukcję”? A to Polacy właśnie. Z czasem jednak nie sposób pozbyć się myśli, że Małgorzata Szumowska piętnuje z automatu, proponując łatwą wyliczankę pijanych szwagrów, lubieżnych księży i polaczkowatych polaczków. „Twarz” recenzuje

Niektórzy mówią, że fotografia analogowa nie umrze nigdy. Tymczasem cyfra zdobywa kolejne przyczółki. Czyli rzecz o romantyzmie kliszy i zbyt szybkich pożegnaniach.

Oglądanie kabaretu robionego live ma coś z czekania na krew, że się aktor nie tylko zgotuje albo ugotuje, ale też wysypie, spali lub udławi – o Wycieczkach Osobistych improwizujących na temat „Przekroju” opowiada

Ubisoft nie zdecydował się na stworzenie gry kontrowersyjnej, choć takiej tematyki „Far Cry 5” dotyka. Czy jednak w pełni bezpieczna produkcja jest jednocześnie satysfakcjonująca? Zastanawia się

Oto wcielenie naczelnego geekowskiego marzenia, że twoje hobby ma sens i jest kluczem do rozwiązania wszystkich problemów. Ale jednego nie udało się Stevenowi Spielbergowi skopiować od klasyków Nowej Przygody. O filmie „Ready Player One” pisze

Interesująca muzycznie, ale nudnawa tekstowo płyta Pro8l3m jest dowodem na to, że wulgarność zużywa się szybko, a to, co jeszcze wczoraj było szokujące, staje się groteskowe. Punktuje

Opowieść o naturze fal, o tym, że więcej w nich wiatru i słońca niż wody, jest zachętą, by na najzwyklejsze kałuże spojrzeć jak na odrobinę romantyczne zjawiska – książkę Tristana Gooleya recenzuje

Wbrew zapowiedziom i wbrew tytułowi nie jest to o #metoo ani o opresji. Ludzie zrobili ten spektakl, nie media społecznościowe – przedstawieniem „Pod presją” z Teatru Śląskiego zachwyca się

Ponury żart oficyny wydawniczej związanej ze znanym środowiskiem podejrzanych prozaików-awanturników z Inowrocławia. Grupa ta, skłonna do szyderstwa i nieprzyzwoitych gestów, tym razem wzięła na celownik nadchodzące katolickie święto – „Moje życie” Damiana Lichowskiego recenzuje

Eklektyczna antologia wprowadzająca czytelnika w uniwersum Hellboya i zajmującej się nim grupy naukowców to rozrywkowa mieszanka mitologii, legendy i popkultury. Poleca

To nie jest Rosja Aleksieja Bałabanowa ani Polska Wojciecha Smarzowskiego, to jest XXI wiek w większym mieście – „Niemiłość” Andrieja Zwiagincewa recenzuje

Zarówno na poziomie muzyki, jak i uprawianej za jej pomocą publicystyki Seun Kuti pozostaje nieodrodnym synem swojego ojca. „Black Times” to ekstatyczny afrobeat o rewolucyjnym przesłaniu. Pisze

Blanche przybywa do jakiejś odmiany squatu, co jasno tłumaczy, czemu wszyscy zblatowani i czemu takie warunki. „To są Pola Elizejskie???” – o „Tramwaju zwanym pożądaniem” z Teatru Miejskiego w Gliwicach pisze

Fikcyjna wersja współczesnej Japonii skąpana w klimacie noir i podlana sosem nietuzinkowości – gdyby spróbować jednym zdaniem określić „The 25th Ward: The Silver Case”, najpewniej tak by ono brzmiało. Przekonuje

O nagrodzonym Oscarem „Ikarze”, filmie reżysera masochisty (Bryana Fogela), wyprzedzającym bieg rzeczywistości, pisze

Nowy tom wierszy Jarosława Marka Rymkiewicza „Metempsychoza. Druga księga oktostychów” nawiązuje formą do jego poprzedniej książki z 2015 roku Koniec lata w zdziczałym ogrodzie i kontynuacji jest w tym zbiorze mnóstwo. Nie ma tylko właściwie polityki, czym poeta ułatwia mi sprawę, ponieważ nie muszę odnosić się do jego twórczości zaangażowanej – pisze

Benoit, Bonaszewski, Frycz, Kluźniak i Press. Teatralny Real Madryt – o „Idiocie” z Teatru Narodowego w Warszawie pisze

Zaskakująca publikacja – późne dzieło mistrza z Providence, H.P. Lovecrafta – zostało napisane już po jego konwersji na posoborowy katolicyzm może wzbudzać kontrowersje i mieszane uczucia wśród jego fanów, ale tym bardziej warte jest przeczytania.

To skomplikowana książka. Łatwiej przeliczyć strony niż fotografie. Zdjęcia zostały ponakładane na siebie, jedno jest tłem, drugie bohaterem. Punkt kulminacyjny to trzykrotne powtórzenie portretu. O „Teatrze” Tomka Tyndyka pisze

Czy w tym rozbestwionym Babilonie znajdzie się kilku sprawiedliwych, nawet jeśli i oni będą musieli uciekać się do brudnych gier, by usta utrzymać nad powierzchnią (brudnej) wody? O serialu „Babylon Berlin” pisze

Jacek Świdziński jest konsekwentnym artystą. Ponownie więc sięga po polskość – komiks „Powstanie. Film narodowy” to epicka powieść graficzna, w której Polska staje w gardle jak ość. Recenzuje

Na tyle sposobów dałoby się skopać tytułową rolę w „Karierze Artura Ui”… Większość facetów aktorów poszłaby w „prawdziwe męstwo” lub w drobne cwaniactwo – premierę Teatru im. Słowackiego w Krakowie opisuje

Niektórych czytelników, obeznanych z wyjątkowo mrocznym i niepokojącym światem wyobraźni Lyncha, ta książka może zaskoczyć. „W pogoni za wielką rybą” recenzuje

Na swojej najnowszej płycie Phil Elverum po raz kolejny śpiewa o przedwcześnie zmarłej żonie. Tym razem to nie bezlitosny zapis żałoby, ale próba pogodzenia się ze śmiercią. O „Now Only” pisze

Zaliczyłem w Poznaniu dwuczęściowy wieczór. W pierwszym spektaklu sami faceci, w drugim sami niefaceci – o „Dwunastu gniewnych ludziach” w reż. Radka Rychcika pisze

O projekcie artystycznym „Post” Marty Zgierskiej, prezentowanym w galerii Instytutu Fotografii Fort, pisze

„Gorogoa” to tytuł nietuzinkowy pod każdym względem - zachwycający tak wizualnie, jak logicznie. Grę recenzuje

Nikt nic nie wie – rozchwytywany nowojorski zespół Zs postarał się o to, aby jego najnowsza płyta nie trafiła do przypadkowego odbiorcy. W efekcie zaskakującego pomysłu „Noth” mogą już słuchać Słowacy, Polacy i Czesi, ale nie Amerykanie. Pisze

Olśniewający wizualnie kryminał noir o segregacji rasowej – komiks „Blacksad. Arktyczni” recenzuje

Ona umiera, bowiem bez niego nie może, a on dlatego, że nie może z nią – „Plac Bohaterów” z Teatru Jaracza w Łodzi recenzuje

Zdaniem austriackiej uczonej Alexandry Blumenberg nie ma właściwie różnicy pomiędzy nowoczesną fizyką a wróżeniem z fusów, wróżeniem ze spalonej skorupy żółwia, z rzutu kośćmi czy monetą – kontrowersyjny „Wstęp do nowej filozofii nauki” recenzuje

Jeśli 12 lat po premierze tytułu otrzymujemy jego wcale nie mniej grywalny, za to dopracowany do perfekcji remake, to jednego możemy być pewni. „Shadow of the Colossus” to gra warta świeczki – pisze

Tytułowe „phantom thread" odnosi się do zjawiska fantomowego odruchu nawiedzającego szwaczki, których dłonie po całym dniu pracy wciąż wykonują krawieckie gesty. Ale owa „nić widmo” to również metafora całego filmu, w którym gęsto przeplatają się kolejne, na pierwszy rzut oka niewidoczne, motywy. „Nić widmo” recenzuje (i poleca)

Czas na intelektualny koktajl kobiecej erotyki – powiada Paulina Ołowska. Artystka ma doskonałe wyczucie czasu. Za nami rok czarnych protestów, który upłynął pod wezwaniem „me too”, i w którym wszyscy oglądali pierwszy sezon Opowieści podręcznej. Niejeden polski widz tego serialu zastanawiał się, czy rzeczywistość za oknem nie próbuje przypadkiem dogonić dystopijnej fikcji. Recenzuje

Warto jednocześnie zaznaczyć, że podmiot liryczny nie utożsamia się ani z prawą, ani z lewą stroną sceny politycznej. Jest w tym rodzaj buntu, buntu totalnego, który obejmuje kolejne podsuwane przez kulturę porządki – tom poezji „Polska” Świetlickiego recenzuje

Spektakl jest niefajny, ale bardzo fajnie, że w ogóle powstał. Bo dzięki temu, że aktorzy grają, że nie robią jatki typu wrocławskiego, Stary ma szansę nie paść ofiarą swojej dyrekcji – o „Masarze” ze Starego Teatru pisze

Tytuł filmu Alexandra O. Philippe’a odnosi się do 78 ustawień kamery i 52 cięć montażowych, jakie złożyły się na słynną hitchcockowską scenę pod prysznicem – dokument „78/52” recenzuje

Mówi się, że zima usprawiedliwia depresję, która jest skutkiem ubocznym umierania. Aby jednak jakiekolwiek zjawisko móc usprawiedliwiać, należy się z nim pierwej zapoznać, bez względu na medium, jakie do tego celu wybierzemy. Pisze

Parafrazując tytuł debiutanckiego albumu Małpy, najnowszy album duetu Rasmentalism to „Kilka numerów o niczym”. Ocenia

Trudno o bardziej egzotyczną parę epistolograficzną w polskiej literaturze. Mrożek i Tyrmand – dwa różne temperamenty, dwa kosmosy, które spotkały się w emigracyjnym losie, i przyjaźń, która ciągle zadziwiała. Nawet ich samych – pisze

Garbaczewski się ogarnął. Zrobił PRZEDSTAWIENIE, teatr z rękami i nogami – „Ucztę” z Nowego Teatru w Warszawie recenzuje

Książkę Jana Gondowicza recenzuje

Zamiast ponurej ballady o niemożliwości ucieczki w świat fantazji zainscenizował regularne love story, w którym fantazja manifestuje się jako cudowne porozumienie ponad podziałami. W efekcie owa „mała syrenka à rebours” to film równie paradoksalny co lista jego inspiracji. O filmie „Kształt wody” Guillerma del Toro pisze

Wyobrażam sobie, że są słuchacze, którzy woleliby, aby zespół zachował więcej z surowości i dzikości, ale nawet oni powinni docenić kunszt „Re:akcji mazowieckiej”. O nowym albumie Kapeli ze Wsi Warszawa

Islandia to mały kraj. Nie dość jednak mały, by nie mogła go dotknąć wielka nienawiść. W „Wyspie” Sigríður Hagalín Björnsdóttir pożegnanie z kulturą i moralnością następuje zdumiewająco szybko, ład symboliczny okazuje się kruchy. W każdym zakątku mieszkają odtąd strach i walka. Pisze

To, że „Anioły” Warlikowskiego są boskim spektaklem, że są arcydziełem, hitem i szczytowaniem polskiego teatru – to na pewno wiecie. Ale może nikt Wam nie powiedział, że są tym wszystkim, jeśli mamy teraz 2010 – o słynnych, do dziś granych „Aniołach w Ameryce” pisze

Tytuł poświęconego Stevenowi Spielbergowi dokumentu w reżyserii Susan Lacy mówi wiele: jedno słowo, jedno nazwisko. O klasycznym, legendarnym twórcy wręcz wypada opowiadać klasycznie. Grunt, by było ciekawie. A jest! – recenzuje

Nową, trochę chaotyczną, płytę Scallops Hotel wypełnia beztroski lo-fi hip-hop. Ale czego się spodziewać po projekcie, którego nazwę trzeba by tłumaczyć jako Hotel Przegrzebków. O „Sovereign Nose Of Your Arrogant Face” pisze

Paradokumentalny komiks o słynnej wyprawie Conrada, a zarazem awanturniczo-inicjacyjną opowieść „Kongo. Józefa Konrada Teodora Korzeniowskiego podróż przez ciemności” recenzuje

Szekspir po czesku nie jest jakiś bardziej śmieszny. „Miarka za miarkę” ma tak w ogóle, że trochę nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Rozwiązanie Klaty: kombo. I śmiać się, i płakać – o praskiej premierze Jana Klaty, pierwszej po dyrekcji w Starym, pisze

Debiutujący za kamerą Paweł Maślona pokazuje, że to, co nas dzieli, być może jest właśnie tym, co nas łączy. Film „Atak paniki” recenzuje

Pracujący na najwyższych obrotach duet Xylouris White z zadziwiającą łatwością łączy tradycję kreteńskich pieśni z jazzem, bluesem, rockiem i wszystkim innym, co akurat ma pod ręką. Pisze

Kielce nareszcie przeprosiły się ze Strzępką. Za poprzedniego dyrektora wywaliły ją z roboty, z zaczętego i niedokończonego procesu twórczego, teraz nikt jej nie podskoczy. It’s never too late to say I’m sorry – o „Ciemnościach” z Teatru im. Żeromskiego w Kielcach i Teatru IMKA w Warszawie pisze

Mamy tu jaskrawą opozycję: z jednej strony beztroscy hipsterzy z placu Zbawiciela, z drugiej – groźne kordony policjantów. Ale „Najpiękniejsze fajerwerki ever” nie są opowieścią o tym, że idzie konserwa i zamknie nam imprezę. A przynajmniej nie tylko. O filmie Aleksandry Terpińskiej pisze

Nie chce mi się o tym gadać, bo mnie poziom tego dzieła zwyczajnie obraża. Czuję się, jakby na targu ktoś chciał mnie przekonać do zakupu i spożycia już zzieleniałej wołowiny – o „Domu Bernardy A.”, pierwszej premierze Starego Teatru za dyrekcji Marka Mikosa, pisze

Co by było, gdyby orki i elfy od 2 tys. lat żyły ramię w ramię z ludźmi? A gdyby połączyć policyjny thriller z filmem fantasy? A gdyby David Ayer skrzyżował dwa swoje filmy, np. „Bogów ulicy” i „Legion samobójców”? Podobne „cobybyłogdyby” legły u podstaw filmu „Bright”, komediowo-fantastyczno-strzelanej pogadanki o ksenofobii. Pisze

Postapokaliptyczny dramat, w którym wszystko jest przeciwko człowiekowi, nawet on sam.

Sam pomysł jest jeszcze całkiem zabawny: lekarstwem na problemy współczesnego świata okazuje się wynalazek skandynawskich naukowców, którzy wymyślili, jak zmniejszyć człowieka. Tak oto skromne oszczędności stają się fortuną pozwalającą na zakup willi w lilipucim kurorcie. W taką sytuację Alexander Payne wrzuca swojego typowego bohatera. O filmie „Pomniejszenie” pisze

O tym, co w fotografii naprawdę jest ważne.

Na szczęście w tym przypadku o bylejakości mowy być nie może. „Ukryty Plan” to gra dobra i po części nawet innowacyjna, choć do ideału trochę zabrakło.

Grek Yorgos Lanthimos przeszczepia antyczną tragedię na grunt amerykański – „Zabicie świętego jelenia” recenzuje

To nie tylko chwytliwy tytuł artykułu, ale również hasło, którym wyróżniać powinny się rywalizujący między sobą gracze. Ci bowiem, którzy dysponują jedynie niewielkim jej (wiedzy) ułamkiem, daleko nie zajdą.

Łukasz Ronduda zagląda do wystawienniczego kubika bez sceptycyzmu i znajduje w nim coś pozytywnego – film „Serce miłości” recenzuje

Łatwo machnąć ręką, że „Nie jestem twoim murzynem” przerabia stare problemy, że to bezpieczna wycieczka do przeszłości, do roku 1968, kiedy pisarz James Baldwin zawitał do programu Dicka Cavetta, by napiętnować przed kamerami rasistowski fundament amerykańskiego społeczeństwa – film Raoula Pecka recenzuje

Pieniądze, rytuały i bankierzy, którzy rządzą światem, czyli codzienność, w której to, co nieracjonalne, jest jednak faktem – serię komiksową „The Black Monday Murders” recenzuje

Wymagający, ale też hojnie wynagradzający cierpliwość album Trupy Trupa „Jolly New Songs” eksploruje, traktowaną ostatnio po macoszemu, estetykę rockowej alternatywy – pisze

Będziesz przemierzał Stary Kontynent, wykolejał pociągi, spotykał ciekawe osobistości (np. członków francuskiego ruchu oporu), wyzwalał Paryż z kajdan okupanta. I poznasz bestialstwo, do jakiego zdolny jest człowiek. O grze „Call of Duty: WW II” pisze

Film Chrisa Smitha opowiada o okolicznościach realizacji „Człowieka z księżyca” Miloša Formana, gdzie Jim Carrey wcielił się w swojego idola, kontrowersyjnego komika Andy’ego Kaufmana – dokument Netfliksa recenzuje

Problem ze sztuką współczesną polega na tym, że należy ona do tzw. problemów pierwszego świata. Niezręcznie jest je mieć, tym bardziej nie wypada o nich mówić.

Budowlaniec po szkole muzycznej, świetny tekściarz, który nie pisze tekstów, i poruszający wokalista, która zjada sylaby. Nie rozumiem, jak działa Kortez, ale działa – przyznaje

Świat zmienia się nie do poznania, ale historia i tak się powtarza: polskość wciąż jest konfliktem tragicznym – „Cichą noc” w reżyserii Piotra Domalewskiego recenzuje Jakub Popielecki.

Kultowy komiks o kaznodziei, w którym wampir i Bóg są postaciami z jednej bajki.

Brytyjski producent James Holden nie ogląda się wstecz. Odkąd zrezygnował z pozycji złotego dziecka muzyki klubowej, konsekwentnie poszukuje nowego języka. O płycie „The Animal Spirits” pisze

Pytacie w listach, czy Ewa Skibińska pokazuje piersi. Gra żonę woźnego, to co ma nie pokazywać? – „Proces” Krystiana Lupy omawia

Przesadną reakcję na „mother!” w dużej mierze usprawiedliwia przesada, z której Darren Aronofsky zrobił swoją twórczą strategię. Ale śmiechy z byle cięć montażowych płyną raczej z niezrozumienia konwencji, którą założył sobie artysta. A przecież od otwierających scen jasne jest, że gonitwy z siekierą w ręku tu nie będzie, a w piwnicy nie zadomowi się sekta satanistów – przekonuje

Tom wierszy Grzegorza Olszańskiego recenzuje

Skoro artysta jest tak dobry, jak jego ostatnie dzieło, to można powiedzieć, że Świątek jest spoko – „Bolesława Śmiałego” w reż. Pawła Świątka recenzuje

Andrzej Kocioł przypomniał światu, że przez wiele wieków tradycyjna chińska dieta składała się z sześciu składników: oleju, ryżu, soli, sosu sojowego, octu i herbaty.

Gdyby ktoś nakręcił fabularyzowaną wersję dokumentu „Kochana mamusia nie żyje”, powiedzielibyśmy pewnie: „Fajne, ale ciut przesadzone”. O filmie Erin Lee Carr pisze

Minimalistyczna w formie epopeja o transformacji społeczno-politycznej w Polsce.

Jeśli jesteś laikiem i tak znana seria, jak „Assassin's Creed”, nic ci nie mówi, powinieneś cieszyć się w dwójnasób. Po pierwsze – masz doskonałą okazję poznać początki całego cyklu zdarzeń opartych na kanwie skrytobójców, po drugie – to udana produkcja! – zachęca

W „Oskarżeniu” Remigiusza Mroza nie ma się czego bać. Lekkość i nieprawdopodobieństwo zła są kluczem do jego fenomenu – recenzuje

To nigdy nie było ważne, czy Strzępka-Demirski to jest „słuszny” teatr, bo był najzwyczajniej dobry. Mogłeś się nie zgadzać, ale nie mogłeś nie lubić. „K.” jest tylko słuszne, tylko do zgadzania – o nowej premierze Teatru Polskiego w Poznaniu pisze

Reżyser przekopał się tu przez archiwum, które pozostawił po sobie Beksiński ojciec, po czym zmontował z niego dokumentalną opowieść o rodzinie, opowiedzianą jej własnymi słowami i obrazami. Miła odmiana w gąszczu kłótni o to, jacy naprawdę byli Beksińscy – o filmie „Beksińscy. Album wideofoniczny” pisze

Porywająca zabawa motywami popkultury, w której to dziewczyny muszą uratować świat.

Na swoim drugim albumie, wydanym pod pseudonimem King Krule, Archy Marschall przeistacza się z wokalisty o intrygującym głosie w charyzmatycznego artystę konsekwentnie rozwijającego swoją autorską, choć przecież nie rewolucyjną, wizję muzyki. Pisze

Teatr środka lub mieszczański to już od dawna nie obelga. W czasach, gdy coraz mniej reżyserów po staroświeckiemu „umi” – o „Harper” z Teatru im. Żeromskiego w Kielcach pisze

Po co opowiadamy sobie historie o duchach? Film „A Ghost Story” w reżyserii Davida Lowery'ego recenzuje

Za sprawą jednej z polskich premier w muzycznej prasie pojawiło się ostatnio nazwisko fascynującego gitarzysty i kompozytora – Robbie’go Basho. Warto wykorzystać tę okazję, by polecić nagranie koncertowe, które w tym roku doczekało się swojej premiery. Pisze –

Tytułowa noc to mrok, z którego wyłania się wszystko, co istnieje, i do którego wszystko w końcu wraca: „kiedy mówimy »Bóg«, mamy na myśli, iż jest nocą” – tom „Night” Etel Adnan recenzuje

O Agacie Dudzie-Gracz można powiedzieć, że jest artystą totalnym. W jednym sezonie zrobiła najlepszy i najgorszy spektakl sezonu – o "Makbecie" z Teatru Capitol we Wrocławiu pisze

Solowy debiut Wikiego z RATKING nie spełnia pokładanych w nim oczekiwań.

Autorska wizja bajki o Czerwonym Kapturku, w której prosta zamiana ról kulturowych staje się punktem wyjścia do egzegezy ludzkiej recepcji rzeczywistości. Recenzuje

Norman Leto pokazuje nam narodziny i rozwój materii, zagląda do głębin ludzkiego ciała i mózgu, pozwala też sobie na wizję przyszłości. Spekuluje, jaki będzie dalszy ciąg zjawisk, które zaczęły się miliardy lat temu – film "Photon" w reżyserii Normana Leto recenzuje

Recenzenci, gdy nie wiedzą, co powiedzieć, mówią, że „tekst okazuje się zaskakująco aktualny”. Ale tu naprawdę się taki okazuje – o „Szewcach” ze Starego Teatru w Krakowie pisze

Clooney-sumienie-narodu nie porwie tłumów jak – nie przymierzając – Donald Trump. Swoim filmem przekona co najwyżej tych już przekonanych. A i oni będą zmuszeni powiedzieć mu w końcu: „było” – o filmie Suburbicon w reżyserii George’a Clooneya pisze

(Auto)biograficzna „Totalnie nie nostalgia” Wandy Hagedorn i Jacka Frąsia może być tym dla polskiego komiksu, czym była legendarna już dziś seria Michała Śledzińskiego „Osiedle swoboda”. Każe inaczej spojrzeć na mitologizowany, zwłaszcza gierkowski peerel. Przekonuje –

Arcydzieło XX wiecznej literatury, dzieło totalne i może nawet genialne – recenzuje

Już sobie spokojnie spałem, już myślałem o czym innym, a tu ktoś – kobieta – zaczyna grać dobrze – o spektaklu dyplomowym „Efekt” z Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie pisze

Nowe filmowe „To” jest ekranizacją wierną „elokwentnej” literze oryginału Stephena Kinga. Reżyser stawia na świeżość dziecięcej perspektywy, dojrzałość bohaterów zostawia na planowaną kontynuację. Dostajemy tu tylko połowę historii. To typowy film naszych czasów. O filmie Andresa Muschiettiego pisze

Oto bolesna, brutalna, a przez to prawdziwa (nawet jeśli zmyślona) historia miłości dorosłego faceta i nastolatki sprzed ery smartfonów. Komiks „Jak schudnąć 30 kg? Prawdziwa historia miłosna” poleca

Choć nowej płyty Natalii Przybysz słucha się naprawdę dobrze, trudno spodziewać się, by powtórzyła ona sukces poprzedniczki – pisze

Opublikowane właśnie fragmenty dziennika wielkiego Włocha Piranisi'ego recenzuje

Zapowiadający się na thriller z pieprzykiem, zaczyna się jak baśń, sugeruje, że może być romansem przygodowym, a opowiada – jak zwykle u tej reżyserski – o uśpionej seksualności. A dobrą reżyserię poznajemy też po bezbłędnym castingu – o nowym filmie Sofii Coppoli „Na pokuszenie” pisze

Było mi strasznie głupio w tym pierwszym rzędzie, że aktorzy tak wyraźnie cisną na dowcip, a ja się nie śmieję. Siedziałem pod reflektorem, licząc, że spadnie i mnie zabije – nowy spektakl Teatru Śląskiego w Katowicach recenzuje

Ruben Östlund sprytnie łapie komitywę z widzem, wkupuje się w jego łaski, by pod maską farsy przemycić naprawdę poważne pytania – film „The Square” recenzuje

Nowy tom wierszy Marty Podgórnik to szczególny rejestr pragnień, tęsknot i traum, w którym prym wiedzie rym, a słowa i takt zawierają pakt. Trochę liryki, trochę intelektualnych szarad, przede wszystkim jednak – święto wprawionego w ruch języka – "Zimną Książkę" recenzuje

Dzieło jest o Pinie Bausch, tancerce z RFN-u, tej samej, co w filmie Wendersa. Dowiadujemy się, że lubiła palić i zajarała się na śmierć – o wałbrzyskim przedstawieniu „Gdyby Pina nie paliła, to by żyła” pisze

Najnowszą, monumentalną (i rozgrywającą się we współczesnej Polsce!) powieść Stephena Kinga "Nieszczelne ogrzewanie" recenzuje

To jedna z tych płyt, o których się mówi i którymi się mówi. Wulgarny, obsceniczny, ale też szalenie charyzmatyczny Kaz Bałagane to postać na miarę Tedego z przełomu wieków. Z całym dobrodziejstwem inwentarza. Pisze

Bóg na scenie jest kobietą, lepiej: dziewczynką, i czasowniki daje w formie żeńskiej. To pewnie dlatego, że Elohim po hebrajsku to nie jest mężczyzna, tylko liczba mnoga – o Księdze Rodzaju w inscenizacji Michała Zadary pisze

Autor "Mistrzów medytacji i cudów" wyjaśnia w interesujący i przekonujący sposób, że każdy widzi tyle, na ile pozwala jego zaawansowanie duchowe. Widzimy tyle, na ile zasługujemy – zbiór biografii indyjskich i tybetańskich świętych recenzuje

W „Glow” lata 80. to tylko krzykliwa scenografia, wrestling zaś jest pretekstem do rozmowy o nas samych: główna bohaterka, egotyczna, przemądrzała i pewna własnej wyjątkowości Ruth jest medialnym portretem milenialsów, a wpuszczone na ring dziewczyny tak naprawdę nie walczą przeciwko sobie, lecz mierzą się z mizoginią, stereotypami i z własnymi demonami – o serialu Netfliksa pisze

Komplementować Jandę to jak słodzić colę – czyli po co? No, ale nie moja wina, że dobrze zagrała – spektakl „Matki i synowie” z Teatru Polonia w Warszawie recenzuje

„Szprycer” to po prostu zbiór sprawnie napisanych piosenek o życiu bogatej, trochę zblazowanej warszawskiej młodzieży – najnowszą płytę Taco Hemingwaya recenzuje

Seidl wraca do Afryki, gdzie, podążając szlakiem seksturystyki, wybrał się przy okazji „Raju: Miłości”. Tym razem interesuje go śmierćturystyka: Austriackie rodziny wyruszające do buszu, by ustrzelić parę zwierząt i kilka fotek. W obiektyw patrzą dumni myśliwi okraszeni aureolą z łbów martwych zwierząt. Oto banał czyjejś codzienności zintensyfikowany tak, by kłuł widza w oczy jawnym Złem. O „Safari” w reż. Ulricha Seidla pisze –

"Punisher Max" to mroczny, gangsterski dramat, w którym postać z komiksów dla nastolatków została pokazana w wersji dla dorosłego czytelnika.

Bohaterowie mówią głupim tekstem, bo pewnie są głupi, ale to nie szkodzi, bo tak naprawdę nie bohaterowie, tylko aktorzy mówią. Andrzej Plata mówi – o spektaklu „Zabić celebrytę” z Teatru im. Żeromskiego w Kielcach pisze

Punkt wyjścia jest prosty: przychodzi kobieta do psychoterapeuty i się zakochuje. A psychoterapeuta ma sekret – to brat bliźniak, też psychoterapeuta. Dalej idzie klasycznie. Ale nie dajcie się jednak zwieść: głębia jest złudzeniem, a sedno sprowadza się do błyszczącej powierzchni. Nowy film François’a Ozona recenzuje

Kwartet tworzą Songhajowie pochodzący z północnego Mali. Gdy islamiści zaczęli wprowadzać w regionie prawo szariatu, zakazując grania bluesa jako muzyki szatana, ruszyli oni do położonego na południu kraju Bamako. Tam poznali się i wpadli na pomysł, by założyć zespół grający muzykę charakterystyczną dla regionu, który musieli opuścić. Ruszyć w świat pomógł im Damon Albarn, wokalista Blur. Dla Malijczyków – tak jak dla pierwszych bluesmanów – granie jest formą ucieczki przed okrucieństwem otaczającego ich świata. O płycie „Resistance” Songhoy Blues pisze

Kotofilia jest mocna nie tylko w Internecie, lecz także w realu. Ostatnio jej siłę poczułem na własnej skórze, gdy w wypełnionej po brzegi sali kinowej rozległa się burza oklasków. Aplauz stanowił zwieńczenie seansu filmu "Kedi" – sekretne życie kotów. Nie tyle dokumentu, co doku-mem-tu – pisze

Mimo rozwoju technologii internetowych miasto i jego arterie wciąż pozostają kluczowym węzłem komunikacyjnym, swoistym fizycznym hardware’em wobec internetowego, bezcielesnego software’u. Przypomina o tym „21 x Nowy Jork” Piotra Stasika, dokument będący symfonią miejską na dzisiejsze czasy – pisze

Ellen Arkbro sięgnęła po XVII-wieczne instrumenty, w tym organy, puzon i róg, ale twórczości nie można określić mianem renesansowej czy barokowej. „For Organ and Brass” to płyta skomponowana na instrument sprzed stuleci przez kompozytorkę będącą pod wpływem minimalizmu i fluxusu, która – jak sama przyznaje – stara się pisać bluesowe melodie. Pisze –

Gertruda gra Ofelię, Hamlet jej mówi, żeby poszła do burdelu, po czym ją zabija, po czym ona zabija jego – o Hamlecie w reż. Olivera Frljicia na Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku

„Okja” za nic ma zasady retoryki, w tym zasadę reductio ad Hitlerum, i jak gdyby nigdy nic stawia znak równości między fabrykami przetwórstwa mięsnego a Holokaustem – i nie ociera się przy tym o nadużycie. Cud retoryczny i artystyczny zarazem? I czy antysystemowy film finansowany przez platformę filmową Netflix, będącą tego systemu częścią, to nie jest rodzaj cyfrowego cyrografu? – o filmie Bong Joon-ho pisze

Frederico Loomis, postać głośno udzielająca się w literackich sporach teoretycznych z początku XX wieku, znany był ze swej radykalnej niechęci do metafor. Prawdopodobnie „Niedźwiedź” wydany jesienią 1911 roku stanowi do dziś najbardziej rygorystyczną ekspresję tego skrajnego stanowiska. Książkę argentyńskiego pisarza recenzuje

W finale filmu los ludzi zostaje sprowadzony niemalże do przypisu, a my (szok!) kibicujemy. Panie i panowie: oto posthumanizm. Wdrażany tak skutecznie, że nie sposób potem pisać o filmie bez odmieniania przez wszystkie przypadki słowa „małpa” – o filmie Wojna o planetę małp w reżyserii Matta Reevesa pisze

„Summertime ‘06” Vince'a Staplesa jawi się z perspektywy dwóch lat jako arcydzieło. To naszpikowana genialnymi metaforami opowieść o życiu czarnego chłopaka, który mierzy się zarówno z komercyjnym sukcesem, jak i tradycyjnym rasizmem. Mam jednak nieodparte wrażenie, że zły dobór producentów położył tegoroczny album Staplesa. Pisze –

”Najgorszy komiks roku”, brawurowy formalnie i odważny treściowo album, w którym weryzm splata się z fikcją w gordyjski węzeł – pisze

Cykl powieściowy Patrick Melrose dociera do Polski spóźniony o ponad dekadę, a na dodatek w środku lata. Trudno o bardziej jaskrawe zaprzeczenie miłej i nieangażującej „książki na lato” – pisze

„Powszechny” jest najbardziej lewicowym teatrem we wsi, łącznie z bufetem. Nawet byśmy powiedzieli: tradycyjnie lewicowym, serwującym sztuki o dojrzewaniu klasowym. „Upadanie” podano w estetyce dokudramy lub „Lehrstücke”, więc na waszym miejscu atrakcji bym nie oczekiwał. Będzie łyso na scenie i prosto w przekazie. Spóźniłem się 15 minut i ominęła mnie scena erotyczna. Ale Ewa Skibińska często się rozbiera, więc krzywdy nie było – „Upadanie” z Teatru Powszechnego recenzuje

To książka głośna jak łódzka ulica Piotrkowska w sobotni wieczór i gorąca jak fabryczny piec. W wierszach dochodzi do nieustannych negocjacji między językiem potocznym, naukowym, reporterskim i religijnym. O tomie "Jarzmo" Przemysława Owczarka pisze

Leszno rok temu otworzyło sobie teatr, najmłodszy obecnie państwowy w Polsce. Byłem u nich na inauguracyjnej Dulskiej – wintydżowa, ale spoko. Często u nich reżyserują aktorzy, może dlatego, że aktorka jest dyrektoressą artystyczną. O „Małych zbrodniach małżeńskich” pisze

Nie jest to „bajka” dla kilkuletniego malucha; do kina trzeba zabrać ze sobą dziecko gotowe sprostać ciężarowi poruszanych tu tematów i samemu być gotowym na trudne pytania po seansie. Komu taka rozmowa niestraszna, ten doceni jeszcze jedną cechę animacji Barrasa. O „Nazywam się Cukinia” pisze

Jeden seans z „Thin Black Duke” wystarcza, by usprawiedliwić wolne tempo pracy zespołu. Niby to tylko rockowy kwartet, ale Oxbow miesza elementy charakterystyczne dla rocka czy bluesa w sposób doprawdy unikatowy. Oxbow zrobił coś jeszcze, co powinno mnie powstrzymać przed włożeniem płyty do odtwarzacza – orkiestracje. Słyszałem już zbyt wiele takich „wizjonerskich” mariaży, żeby nie wiedzieć, że jest to sprawdzony przepis na spektakularną klęskę. Nie tym razem – pisze

W „Aquariusie” Kleber Mondonça Filho opowiada o przemijaniu, o przekazywanym z pokolenia na pokolenie dziedzictwie, o kołowrocie młodości i starości. Kamera swobodnie przekracza tu granice czasu, ale ogranicza się do jednej przestrzeni. Film jest też wspaniałym powrotem na szczyty aktorstwa Sonii Bragi. Pisze –

Seline Kyle przebiera się za Catwoman od blisko 80 lat. Ze złodziejki, którą tropił Batman, stała się kimś w rodzaju Robin Hooda, tylko że w obcisłym stroju kota i z pejczem. Komiks pt. "Catwoman. Nie ma lekko" recenzuje

O „Fantazji” Anny Karasińskiej w TR Warszawa pisze

Po całkiem udanym, ale wtórnym w stosunku do debiutu Helplessness Blues miałem obawy, że Fleet Foxes zastygnie w formalinie i do końca kariery będzie występować jako „folkowe Beach Boys” albo „Mumford & Sons z ambicjami”. Aż po sześciu latach milczenia zespół powrócił, by zdystansować swoje dokonania. Będzie o nich głośno – pisze

Mało któremu serialowi udaje się powrót po latach. Tym bardziej po ćwierćwieczu zmian, które zaszły zarówno w kinie, jak i telewizji. A jednak się udało. Inaczej niż przewidywano, bardziej autorsko, bezkompromisowo i na wskroś „lynchowsko”. To już nie jest „Twin Peaks„, które znamy – o trzecim sezonie „Miasteczka Twin Peaks” pisze

Przez lata był jednym z tych zespołów, którego płyty zawalają supermarketowe kosze z przecenami. Ale od powrotu na scenę w 2014 r. Slowdive jest przyjmowany z wyjątkowym entuzjazmem. Podobnie jak wydana właśnie płyta. I wcale mnie to nie dziwi – o krążku „Slowdive” pisze

"Better Call Saul" w trzecim sezonie nie wywołuje już takiego entuzjazmu, jak "Breaking Bad", ale pod względem poziomu od dawna depcze mu po piętach. Kreuje bohatera realistycznego i niesamowicie uwikłanego w emocjonalno-etyczne dylematy – o spin-offie "Breaking Bad" pisze

Przygrywa muzyka pastewna, więc od razu się rozluźniasz, niby teatr, a nie trzeba się spinać. To oczywiście trik ze strony twórców, którzy wciągają nas w swój świat, żeby potem zrobić nam różne rzeczy z głową, ale proszę się nie martwić, będą Państwo zadowoleni – o przedstawieniu "Będzie pani zadowolona, czyli rzecz o ostatnim weselu we wsi Kamyk" Agaty Dudy-Gracz w Teatrze Nowym w Poznaniu pisze

Powtórka ulubionych tropów z filmów "Obcy – ósmy pasażer Nostromo" i "Obcy– decydujące starcie" to zagranie wybitnie cyniczne i wybitnie – leniwe. A kiedy reżyser jednak proponuje chwilami coś świeżego, czyni to kosztem tytułowego kosmicznego monstrum – o filmie Obcy: Przymierze pisze

Wydawało się, że Brunona Dumonta można spokojnie zamknąć w szufladce dla ponurych filmowych filozofów, a ten nieoczekiwanie pokazał, że ma poczucie humoru. Najnowszy film francuskiego reżysera recenzuje

Jest wybuchowo, zaskakująco, va banque i za wszelką cenę – czasem nawet za cenę fabularnych niedociągnięć. O piątym sezonie kultowego serialu pisze

Czyli o odzyskanym sensie obrazów i wystawie zdjęć Gordona Parksa pisze

Pablopavo nie jest dobrym wokalistą. I jego wytwórnia tego nie kryje. Ale muzyk nadrabia samoświadomością. Gorzej, że na nowym albumie nie najlepiej jest z tekstami i brakuje muzyki. Pod dostatkiem jest zaś nostalgii (znowu) – pisze

W połowie drogi między Wyspami Salomona a Nową Gwineą piracki katamaran dwa razy trafia na rozbitków. Najpierw na pokład dostają się chłopak i dziewczyna z dobrego domu. Za nich będzie można wziąć okup. Później fale przynoszą awanturnika i wilka morskiego, Corto Maltese...

Wydana w tym roku płyta Marka Kozelka jest jak dziennik, któremu zabrakło redakcji.

Nierówny film Scorsesego jest najciekawszy tam, gdzie reżyser zamiast gorącej kąpieli oczywistości stawia na kubeł zimnej wody – recenzuje

Amerykańska diwa powoli żegna się ze sceną operową, ale nowa płyta potwierdza dobrą formę śpiewaczki – recenzuje

Na swej najnowszej płycie Thundercat przeskakuje pomiędzy stylami, współpracownikami i chwytami na gryfie. Konsekwencję zachowuje jedynie w unikaniu ważkich tematów i wprowadzaniu w dobry nastrój – płytę poleca

Serra w fascynujący sposób – nie bez przebłysków nieoczekiwanego humoru – opowiada tu o skomplikowanej relacji między polityką a medycyną, władzą a wiedzą – film „Śmierć Ludwika XIV” recenzuje

Miller świetnie wykorzystuje prawdę historyczną do stworzenia mitu, umiejętnie balansując pomiędzy faktem a fikcją. Jego fabuła uwzględnia ustalenia historyków, ale narracja została zbudowana tak, żeby fakty wspierały legendę – recenzja kultowego komiksu Franka Millera i Lynn Varley.

Mr. Gaga to film genialny, ponieważ w przewrotny sposób daje do zrozumienia, że sztuka jest pięknym, choć ocierającym się o prawdę kłamstwem – recenzuje

Moment był niepozorny. Zadie Smith stała nad swoją córeczką i w pośpiechu zapinała jej kurtkę. Katherine poddawała się procedurze grzecznie, bez słowa.

Postdramatycy dobrze mówią, że teatr ma niezależną od wszystkiego siłę rażenia i taka sobie literatura może udać się na scenie.

Zamiast więc zastanawiać się, co z nami jest nie tak, że czujemy się wciąż zmęczeni i mamy mało energii, można się zastanowić, czy to przypadkiem świat nie wymaga, żebyśmy wciąż mieli doładowane bateryjki.

Borczuch zrobił przedstawienie na złość – o zachowywaniu integralności. Kolejne w swoim dorobku dzieło teatrologiczne, a nie teatralne.

Lanthimos niby snuje wizję dystopii, ale oczywiście mówi o nas.

Zielonogórską wystawę autora komiksów i ilustratora Macieja Sieńczyka poleca

Paweł Garwol to jeden z najciekawszych współczesnych rysowników komiksowych w Polsce.

Wystawa „Pora na dobranoc...” w Muzeum Miedzi w Legnicy zabierze dorosłych w przeszłość, do dzieciństwa i rytualnego oglądania Wieczorynki, a dzieciakom pokaże, co robili ich rodzice przed snem.

To, jak się ruszasz, zależy od tego, co myślisz, czyli rzeczy, których dowiedziałem się o ruchu, wysiłku i własnym ciele na zajęciach Gaga People.

Zapraszamy na spotkanie z aktorką Mają Komorowską i Barbarą Osterloff, autorką książki-rozmowy „Pejzaż…”, poświęconej pracy artystki.

Artbook Grzegorza Rosińskiego poleca

Jaś Kapela to jest bardziej wydarzenie niż literatura, bardziej testowanie, ile jeszcze można, wyciąganie wniosku z faktu, że literaturze wolno. Innymi słowy, poeta wolności. Wydał tomik pod choinkę.

4 grudnia, po prawie 10 latach nieobecności na warszawskich scenach, "Cyganeria" Giacomo Pucciniego zostanie wystawiona w Teatrze Polskim im. Arnolda Szyfmana.

Dyrektorzy tracą i dostają pracę, a „Rodzeństwo” jakoś żyje. W styczniu w Starym Teatrze pokazy kultowego przedstawienia Krystiana Lupy.

W dawnym skrzydle południowym Pałacu Królewskiego, w nowoczesnym otoczeniu Narodowego Forum Muzyki, tuż za Operą Wrocławską powstało miejsce mające zachować w pamięci Henryka Tomaszewskiego. Niektórzy uważają, że to kolejny przejaw niepożądanej retromanii – pisze

Wojciech Plewiński – jeden z czołowych polskich fotografów powojennych – znany jest przede wszystkim jako portrecista, autor zdjęć teatralnych, mody czy twórca legendarnych okładek „Przekroju”. Dorobek Plewińskiego jako reportera jest mniej znany, choć równie znaczący. Fundacja Sztuk Wizualnych zaprezentuje reportaże mistrza na monumentalnej wystawie w krakowskim Muzeum Manggha. Wernisaż już w piątek, 15 września 2017 r.

Upchnięte, dociśnięte kolanem 85 zdjęć w najróżniejszych formatach. Większość w ramach. Od pocztówkowych formatów aż po metr na metr. Duszno i gęsto. Maksym Rudnik zjechał w ostatnim czasie trzy kontynenty. Nie specjalizuje się, rzuca się żywiołowo na każdy interesujący go temat jak w fale. To też metoda – o wystawie „Wilderness” w Pawilonie Sztuki Ergo Hestia pisze

#lovepme i „Węgierska miłość”– polecamy dwie wystawy, które można obejrzeć w Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie.

Tour de Pologne to prawie 90 lat sportowej historii. Dzięki zbiorom Narodowego Archiwum Cyfrowego możemy spojrzeć jak najsłynniejszy polski wyścig kolarski wyglądał w latach 30. XX wieku.

Czy wszystko może być sztuką? Czy piękno może być użyteczne? I jak tradycję łączyć z nowoczesnością? Historia fabryki Zsolnay, której wyroby zostały ostatnio wystawione w Międzynarodowym Centrum Kultury w Krakowie, podczas wystawy „ Zsolnay. Węgierska secesja”, ułatwia odpowiedź na te pytania. Pisze –

„Pamięć wody” Pawła Starca to fragment znacznie większej serii zdjęć „Makeshift”. Całość to efekt wieloletnich podróży autora do Bośni i Hercegowiny. Wystawę we wrocławskiej galerii Miejsce przy miejscu recenzuje –

Jeszcze tylko dziś możecie zobaczyć wystawę „Gumowe ucho” w galerii art something… w Sztokholmie.

– czyli o tym, jak co roku w Lany Poniedziałek zjeżdża się na starym sprzęcie.

Trwa XXI Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena.

Norwescy projektanci potrafią zmienić karmnik dla ptaków w manifest przyrodniczy, a wykorzystując ludowe wzory, pytają o miejsce tradycji we współczesnymi świecie. Polski design również potrafi zanurzyć się w lokalności. Oba dzieli jednak zasadnicza różnica – podkreślona na niedawno zakończonej wystawie w Krakowie.

Muzeum Sztuki Nowoczesnej na wystawie inaugurującej działalność w pawilonie nad Wisłą przedstawia lęki i fantazje, jakie budzi syrena. Posłużyły do tego prace licznych artystów, m.in. Pabla Picassa, Agnieszki Brzeżańskiej, Artura Żmijewskiego i Ewy Juszkiewicz.

Zbite w pulsującą masę utwory przypominają Mazzollowy „zlew” – zderzanie odległych elementów i porządkowanie ich w ogniu kolektywnej improwizacji.

Twardziele w mundurach mają już globalne ocieplenie na swoich celownikach i lada moment nacisną odpowiednie guziki, by obrócić zmiany klimatyczne w perzynę!

Agentka FBI bada sprawę zaginięcia chłopca w świecie pełnym elementów nadnaturalnych i niepokojących odgłosów natury.

Napisany przez Marcina Kołodziejczyka, narysowany przez Marcina Podolca komiksowy reportaż „Morze po kolana” zabiera nas do nadmorskiego letniska po sezonie. Klasa światowa.

Projekt fotograficzny wspierający powstawanie archiwum artystycznego Miasta i Gminy Września.

Święto deski i czterech kółek, oraz wszystkich, którzy ją ujarzmiają w obiektywie Jakuba Suwińskiego.

Bałtyk w zimie to istny raj dla surferów. Późną jesienią i zimą sztormy potrafią rozbujać morze w stopniu pozwalającym na dobre pływanie.