Książkę, która nie tylko zachęca do interakcji rodzic–dziecko, lecz także dotyka ważnych społecznie kwestii, poleca

Trzy książki, dwa totalitaryzmy, jeden wróg. Odkrywają nieznany nam los homoseksualistów w XX wieku, poddawanych przemocy, naciskom, inwigilacji, poniżanych i „leczonych”. Płacących wysoką cenę za miłość i płacących miłością za szansę na przeżycie. Po wojnie ich cierpienia uznano za mniej liczące się, niepasujące do pożytecznego politycznego schematu. Pisze

Rozmowa rzeka o wojennych losach, więzieniu, emigracji, pracy w redakcjach polskich i zagranicznych. Kilka epok, wielu artystów i galerie. Jest też mnóstwo o rodzinie (chociaż trudno się połapać w genealogii), przygodach, przyjaźniach, no i o kobietach – recenzja książki poświęconej Tadeuszowi Rolkemu

O architekturze spektaklu i architektach celebrytach zapełniających miasta budynkami odłamkami i budynkami korniszonami oraz o inwestorach, którzy chcą budować „bardziej”, pisze

„Widzi-mi-się” to książka dla dzieci. O fotografii. Postanawiam oddać publikację w ręce grupy docelowej, właściwie – w jedną parę rąk. Książkę Rafała Milacha i Marty Szymańskiej recenzują Tadeusz Nowakowski i

Możemy być wdzięczni Annie Bikont podwójnie – za poszukiwanie prawdy o Irenie Sendlerowej i za sposób, w jaki jej historię napisała. Książkę „Sendlerowa. W ukryciu“ recenzuje

Decydująca dla rozwoju literatury walijskiej powieść po pół wieku od napisania trafiła do polskich czytelników. Jako pierwsza jej reprezentantka, będąca tym, czym Ulisses dla literatury anglojęzycznej. O „Jednej księżycowej nocy” Caradoga Pricharda pisze

Autobiografię Zbigniewa Dołka recenzuje

O żywych pisać trudno. O niebywale bogatych i wpływowych – jeszcze trudniej. Może dlatego głośna książka „Elon Musk“, choć sprzedana na świecie w ponad milionie egzemplarzy, nie jest biografią, tylko starannie wyłożonym dementi.

U Seidler nawet sprawy pojedyncze zyskują tło społeczne. Bohater jest zbiorowy. Za każdą pojedynczą zbrodnią, zadrą, nienawiścią rozciąga się mapa realiów, uwarunkowań – zbiór reportaży Barbary Seidler recenzuje

Andrzej Kocioł przypomniał światu, że przez wiele wieków tradycyjna chińska dieta składała się z sześciu składników: oleju, ryżu, soli, sosu sojowego, octu i herbaty.

W „Oskarżeniu” Remigiusza Mroza nie ma się czego bać. Lekkość i nieprawdopodobieństwo zła są kluczem do jego fenomenu – recenzuje

Jak cudownie szalona może być nauka! Dwie badaczki zaczęły pracę nad biografią Katarzyny Kobro, ale wyszła z tego książka o Władysławie Strzemińskim, jej mężu. I to wszystko bez osobistych dokumentów dotyczących Strzemińskiego. O książce Zawsze w awangardzie pisze

Jeszcze w latach 90. minionego stulecia nowością było przyznanie, że człowiek jest jedną z wielkich małp i dzieli ze zwierzętami miliony lat fascynujących procesów ewolucji i adaptacji. Dziś jesteśmy krok dalej – o książce „Prawdziwa planeta małp. Nowa historia człowieka“ pisze

Marina Perezagua pisząc „Yoro“ stworzyła jedną z najśmielszych i wyjątkowo ambitnych powieści ostatnich lat. Co nie znaczy, że w pełni udaną.

Autor "Mistrzów medytacji i cudów" wyjaśnia w interesujący i przekonujący sposób, że każdy widzi tyle, na ile pozwala jego zaawansowanie duchowe. Widzimy tyle, na ile zasługujemy – zbiór biografii indyjskich i tybetańskich świętych recenzuje

Vladimir I. Niewiarydiew założył, że na 10 m jego klitki znajduje się nieskończona ilość złota, drogocennych błyskotek z jaspisu i kamienia księżycowego oraz 2 tysiące androidów wyposażonych w funkcję jasnowidzenia i telepatii. Oszacował wartość swojego urojonego majątku i po takiej cenie sprzedał mieszkanie władzom ZSRR. O jego książce „Mój kapitał” pisze

Podróż przez ten atlas jest porywającą wyprawą po świecie alternatywnym i pokazuje, jak wielkie nadzieje wiązaliśmy z planetą. Z czytania płynie też inny wniosek: Ziemia była obiektem, który ludzie chcieli wziąć w posiadanie – o „Atlasie lądów niebyłych“ pisze

Nie wystarczy się nie zgadzać, musimy wiedzieć, czego chcemy i taką rzeczywistość aktywnie budować – najnowszą książkę Naomi Klein „No Is Not Enough“ recenzuje

W powodzi mętnych wywiadów-rzek zdarzył się nareszcie taki, z którym można by opłynąć świat dookoła. Życiorys Magdaleny Fikus, profesor w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN i jednej z najbardziej inspirujących kobiet nauki polskiej, jest fascynującą wyprawą od tajemnic genetyki, przez porywy uczuć na tatrzańskich szczytach, po świadomość nadchodzącego kresu.

Jan Nĕmec napisał 500-stronicowy „biograficzny fresk” o jednym z najwybitniejszych czeskich fotografów Františku Drtikolu. Napisał go w formie pierwszoosobowej, zatem to ty fotografujesz, ty tańczysz na swoim ślubie, ty przeżywasz zawody miłosne podczas Wielkiej Wojny, a w końcu ty spotykasz w swoim studiu pierwszego prezydenta Czechosłowacji – o książce „Historia światła. Powieść o fotografie Františku Drtikolu” pisze

Ktoś, kto opowiada ten świat, opowiada go z premedytacją źle i na wspak – książkę Jakuba Żulczyka „Wzgórze psów” recenzuje połówka duetu Biblicreatio,

Autorzy książki pokazują dynamikę i perspektywę urbanistyczną, społeczną i polityczną budowania kościołów w czasach PRL. Opowiadają o ludziach wznoszących kościoły i z potrzeby wiary, i w ramach protestu przeciw ówczesnej władzy.