Jak to się stało, że hołubiony w latach 70. XX w. artysta został wchłonięty przez rynek filmów erotycznych? Że choć tworzył światowej klasy kino, a jego filmy pokazywano w Cannes, to przypięto mu łatkę klasyka soft porno? O wzajemnych powiązaniach między strefami sztuki wysokiej, seksualności i rynku kultury z perspektywy twórczości Waleriana Borowczyka opowiada Kuba Mikurda, krytyk, wykładowca i reżyser filmu „Love Express. Przypadek Waleriana Borowczyka”, z którym rozmawia
„Zawsze powtarzam eleganckim młodym polskim aktorkom: »Nie bądź taka grzeczna!«, kiedy mi mówią, że nie idą na imprezę, bo nikogo nie znają” – Yola Czaderska-Hayek tłumaczy, jak działa Hollywood. Rozmawia
O filmie „53 wojny”, inspirowanym historią Grażyny i Wojciecha Jagielskich, z reżyserką i scenarzystką Ewą Bukowską rozmawia
Wybrałem realizm. Jednostkę i jej prywatną historię. Miałem świadomość, że film powinien być zrobiony tak, jak tylko ja to czułem. Tym samym robiłem wszystko według własnego pragnienia, mimo że płaciłem za to cenę wypadnięcia z głównego obiegu – mówi Andrzej Barański, jeden z najbardziej oryginalnych polskich reżyserów („Dwa księżyce”, „Nad rzeką, której nie ma”, „Parę osób, mały czas”), którego retrospektywa odbyła się w trakcie 8. edycji Transatlantyk Festival w Łodzi.
W Egipcie Oum Kulthum funkcjonowała na zasadzie symbolu narodowego. Była osobą publiczną, nieoficjalną królową kraju. Często jeździła z prezydentem Gamalem Abdelem Naserem w służbowe podróże, prawie jak jego żona, pełniąc funkcje dyplomatyczne, będąc głosem Egiptu w innych krajach arabskich. Kiedy przejeżdżała przez miasta, tłumy wiwatowały na jej cześć i oddawały jej honory godne monarchini. Bo był taki moment, gdy artystka miała większą władzę niż politycy. Z Shirin Neshat i Shoją Azarim, których film „Szukając Oum Kulthum” można było zobaczyć na festiwalu Nowe Horyzonty, rozmawia
Po Nowych Horyzontach nie mogę znaleźć sobie miejsca. Chciałbym zamieszkać w filmie „Lato” (pisałem o nim w poprzedniej relacji), ale Leningrad już nie istnieje i wcale nie był taki sympatyczny. Zakończony w niedzielę festiwal filmowy podsumowuje
Skoro wszystko już zostało pokazane, czy widzowie Nowych Horyzontów mają szansę na wypowiedzenie maksymy: „Czegoś takiego jeszcze w kinie nie widziałem”? Międzynarodowy festiwal filmowy, który potrwa do niedzieli we Wrocławiu, relacjonuje
Niepokojące jest to, że w odróżnieniu od polityki sztuka radzi sobie z uchodźcami doskonale. O filmie „Human Flow” chińskiego artysty Ai Weiweia pisze
Zanim biały człowiek przybył do Australii, miejscowa ludność nie miała pojęcia, na czym polega zło – z aktorem Samem Neillem, odtwórcą jednej z głównych ról w filmie „Sweet Country” Warwicka Thorntona rozmawia
Z Martą Konarzewską, autorką scenariusza „Włast”, za który otrzymała główną nagrodę PISF i Nagrodę Specjalną ZAiKS-u w konkursie Script Pro, rozmawia
Dzisiaj w Iranie religia jest prawem państwowym, więc ludzie odsuwają się od niej, bo kojarzy im się z władzą – reżyser Mohammad Rasoulof opowiada o bilansie irańskiej rewolucji. Rozmawiał
Czy pornografia może zbawić świat? Niewykluczone, pod warunkiem jednak, że będzie polityczna, queerowa, radykalna i ironiczna – taka, jaką uprawia Bruce LaBruce. Z artystą rozmawia
Politycznie nie było jeszcze w Katalonii tak źle, ale za to w salach kinowych od dawna nie było tak dobrze. Katalońskie kino przeżywa świetny moment - i to głównie za sprawą młodych reżyserek.
"Nina" to filmowy debiut Olgi Chajdas. O skomplikowanych relacjach międzyludzkich, tożsamości i kinie rozmawia z nią
W pierwszym kadrze ukrzyżowany orzeł. Już wiecie, że będzie źle? Będzie jeszcze gorzej. Symbolicznie i bezlitośnie. Piotr Stasik w Operze o Polsce znęca się nad Polakami jak ja nad protestującymi hipsterami. W Turystach wraz z archetypicznymi Januszem i Grażyną przemierzamy świat obiecany w katalogach firm turystycznych. O polskim „kinie protestu” na 17. Festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty pisze
„W Polsce ostatnio nie jest bajecznie, ale nie czuję, by moja swoboda była na tyle ograniczana, żeby zmusić mnie do emigracji. Mam parę projektów zagranicznych, w które jestem zaangażowana, ale nie są one dla mnie priorytetowe. Jestem stąd” – Z z reżyserką Agnieszką Smoczyńską rozmawia
O swoich obserwacjach podczas zakończonego 13 sierpnia Międzynarodowego Festiwalu Filmowego T-Mobile Nowe Horyzonty 2017 pisze
Oderwij się, od czego chcesz: od przyzwyczajeń, stereotypów, schematów, ról... zachęcali organizatorzy festiwalu Millennium Docs Against Gravity. Filmy z sekcji Doc Dance omawia
Historia jest tak absurdalna, że musiała wydarzyć się naprawdę: niejaki Ron Stallworth, pierwszy czarnoskóry funkcjonariusz policji w Colorado Springs, podjął się w latach 70. infiltracji Ku Klux Klanu i… zdobył oficjalną legitymację członkowską organizacji. „Czarne bractwo. BlacKkKlansman” fabularyzuje tę napisaną przez samo życie komedię, ale ostrze satyry wymierzone jest tu – z pełną powagą – z powrotem w stronę rzeczywistości. Pisze
„Człowiek, który zabił Don Kichota” to następna historia o Ikarze, który podlatuje za blisko słońca, by upaść pod presją zawiadującej „prawdziwym światem” machiny rozumu i biznesu. Być może Gilliam chce nam coś powiedzieć o naszych czasach, ale po reżyserze wizjonerze oczekiwałoby się bardziej wyszukanych analogii. Mimo aktualnych aluzji produkcja ta pod wieloma względami pozostaje filmem sprzed ćwierć wieku. Recenzuje
Powiem wprost: ja się po prostu nudziłem. To film – już od pierwszych minut – potwornie przegadany, a na dodatek zdecydowanie za długi. Co wcale nie znaczy, że sposób, w jaki Cruise robi tu rzeczy, nie jest właściwym sposobem robienia tych rzeczy. Najnowszy film serii „Mission: Impossible” ocenia
To jeden z rzadkich dokumentów, które pokazują ścisły związek między codziennością artysty a niecodziennością jego sztuki. Kolekcje McQueena przedstawione są tu nie jako odskocznia od jego życia, a raczej jako jego bezpośrednia emanacja, jakiś domagający się egzorcyzmu demon. Czuć tu nutę wampiryzmu. O filmie „McQueen” w reż. Iana Bonhôte i Petera Ettedgui pisze
Wydaje się, że Michael Haneke pragnął stworzyć film na podobieństwo dzisiejszego świata, taki nierówny, chybotliwy, niepewny i co rusz się przerywający.... Film „Happy End” recenzuje
„Sicario 2: Soldado” to sequel nieco wymuszony i – mimo swoich zalet – generalnie niezbyt potrzebny. Zamiast dopełniać oryginał, tylko przyklepuje to, co powiedziano za pierwszym razem – ocenia
Oto wizualnie imponujący, emocjonalnie zniuansowany, obyczajowo świadomy, autentycznie zabawny film zarówno dla młodych, jak i starych – „Iniemamocnych 2” w reżyserii Brada Birda recenzuje
Horror, jak każdy gatunek filmowy, jest zabawą z oczekiwaniami, z ich twórczym spełnianiem bądź negowaniem. Państwo na sali po prostu oczekiwali czego innego – o filmie „Dziedzictwo. Hereditary” w reżyserii Ariego Astera pisze
Paweł Pawlikowski przywołuje na ekran czarno-białe duchy polskiej szkoły filmowej. Stoicki szatyn i uczuciowa blondynka, aura melancholijnej ballady jazzowej, gorzki romantyzm opowieści o mijających się bratnich duszach. Takich „widm” mamy tu więcej: Munk, Wajda, Kawalerowicz. Ale film nie jest wyrachowanym ćwiczeniem z nostalgii. Chłodny jest tylko tytuł. O „Zimnej wojnie” pisze
Dobrze, żeby film poświęcony twórczości jednego z bardziej „zmysłowych” reżyserów, sam był „organoleptyczny”, sensualny. O filmie „Love Express. Zaginięcie Waleriana Borowczyka” w reżyserii Kuby Mikurdy pisze
Zwieńczenie 18 filmów i 10 lat tzw. kinowego uniwersum Marvela, miliony dolarów budżetu, kilkadziesiąt pierwszoligowych gwiazd w obsadzie, dobijający niemal do 3 godzin metraż. Nawet reżyserów jest dwóch! Film „Avengers: Wojna bez granic” recenzuje
Świat zmienia się nie do poznania, ale historia i tak się powtarza: polskość wciąż jest konfliktem tragicznym – „Cichą noc” w reżyserii Piotra Domalewskiego recenzuje Jakub Popielecki.
Punkt wyjścia jest prosty: przychodzi kobieta do psychoterapeuty i się zakochuje. A psychoterapeuta ma sekret – to brat bliźniak, też psychoterapeuta. Dalej idzie klasycznie. Ale nie dajcie się jednak zwieść: głębia jest złudzeniem, a sedno sprowadza się do błyszczącej powierzchni. Nowy film François’a Ozona recenzuje
Kino drogi lubi sprzedawać mit o tym, że ucieczka do wolności jest możliwa. W filmie Andrei Arnold droga to jednak zaklęty krąg, pętla, która tylko reprodukuje stan wyjściowy.
O przesycie kinem i poszukiwaniu innego rytmu dla X muzy.
