Chociaż w filmie „W deszczowy dzień w Nowym Jorku” jest kilka przebłysków komediowego złota, intryga stoi w miejscu, klucząc w nazbyt przewidywalny sposób i zamęczając na śmierć kilka zwyczajowych Allenowskich tropów – ocenia rozczarowany nowym dziełem Woody’ego Allena
Już się nie dotykamy. Już sobie nie ufamy. Płaczemy, bo nas nie ma. Wiwatujemy, gdy wraca szansa na przetrwanie. Nowe Horyzonty uczyły w tym roku trudnej sztuki „pogodzenia się z” i szukały piękna w „niezgodzie na”. Pisze
Postanowiłem opowiedzieć o zupełnie innej wojnie, o roli kobiet w tych strasznych czasach. Dać im prawo do zabrania głosu, ukazać ich rany, przelane łzy – mówi Kantemir Bałagow, reżyser i scenarzysta filmu „Wysoka dziewczyna”, który zdobył nagrodę za najlepszą reżyserię oraz nagrodę Międzynarodowej Federacji Krytyków Filmowych (FIPRESCI) w prestiżowej sekcji Un Certain Regard w ramach tegorocznego festiwalu w Cannes. Rozmawiał
Gdybym nie wiedział, kto stanął za kamerą, obstawiłbym, że to jakiś bawiący się w kino student, który cytatologię myli z erudycją, minimalizm z łopatologią, a ironię z przenikliwością. Film Jima Jarmuscha „Truposze nie umierają” recenzuje
Zbawiciel, na którego neapolitańczycy czekali całe życie, sam nie udźwignął presji popularności. Na boisku dokonywał cudów, grał jak artysta, ale gdy schodził z murawy, zaczynał pić, ćpać i układać się z mafią tak, że ledwo udało mu się zawrócić z tamtego świata. Opowiada o tym Asif Kapadia w „Diego”, domykając trylogię swoich pasjonujących dokumentów o ikonach popkultury. Pisze
„Supa Modo” to po pierwsze film dla dzieci, po drugie – film o umieraniu. Reżyser Likarion Wainaina gra tu prostymi opozycjami, znajdując sposób, by mówić do dzieci o trudnych sprawach bez protekcjonalnego dystansu, zrozumiałym dla nich językiem. Recenzuje
Spokojny, toskański klimat pełen wina, drewna i zieleni z muzyką Daniela Blooma sprawia, że film Jacka Borcucha w tle sobie przepływa, ale na pierwszym i drugim planie wybuchają kolejne pytania o Europę, o tę Europę, po której łąkach biegają pijani winem i dyskutujący o ideach i poezji Europejczycy, jeżdżą sobie kabrioletami po jej pagórkach, zamożni i szczęśliwi jak nigdy, a na jej obrzeżach budują ogrodzone obozy dla uchodźców. Pisze
„Symfonia Fabryki Ursus” jest przede wszystkim opowieścią o zarządzaniu przeszłością. W Polsce wspólnoty buduje się zazwyczaj na jakichś klęskach, na depresjach, na dezaprobatach. Reżyserka Jaśmina Wójcik proponuje tymczasem, by poszukać pozytywnych doświadczeń, a potem wynieść je na piedestał. Recenzuje
Tilda Swinton ścinająca głowy żywym trupom, Udo Kier polujący na Bogu ducha winnych Brazylijczyków. Jakby tego było mało – łebki z francuskiego blokowiska, uzbrojone w butelki z benzyną i kamienie, sir Elton John w odrzutowych butach. Poznajcie bohaterów pierwszego tygodnia festiwalu w Cannes. Relację przygotował
„Kraina miodu” to oczywiście dokument, ale twórcom udaje się osiągnąć efekt bliski kinu fabularnemu. Jakimś cudem reżyserzy Ljubomir Stefanow i Tamara Kotewska elegancko formują rzeczywistość w klarowną dramaturgiczną konstrukcję z wyraźnym początkiem, rozwinięciem i zakończeniem, z punktami zwrotnymi akcji i wyraźnie zarysowanymi konfliktami. Recenzuje
