Z Zofią Domalik, która do debiutanckiej roli w filmie „Wszystko dla mojej matki” przygotowywała się, budując relacje z dziewczynami z poprawczaków, rozmawia

Myśl, że jesteśmy sami we wszechświecie, jest dla wielu mroczna. Dla mnie przeciwnie, taka opcja cieszy, bo przypomina wagę humanistycznych wartości: najbardziej liczą się ludzie, ich interakcje, wzajemna bliskość. Z Jamesem Grayem, reżyserem i współscenarzystą filmu „Ad Astra”, rozmawia

Jestem twórcą, który wywodzi się z kina gatunkowego. Czasem poddaję się danej matrycy, czasem łączę pozornie odległe konwencje, a innym razem staram się wyraźnie przełamywać klasyczne schematy. Ale ostatecznie poruszam się w ich ścisłym obrębie. Gatunkowe chwyty dają mi swoisty komfort pracy – mówi Bong Joon-ho, reżyser i scenarzysta filmu „Parasite”, za który – jako pierwszy koreański reżyser w historii – odebrał Złotą Palmę. Rozmawia

W tym roku hasłem przewodnim festiwalu Hommage à Kieślowski była „Współpraca”. Krzysztof Kieślowski twierdził, że nasze życie nie istnieje w próżni. Że niezbędne do jego zaistnienia są wzajemność i solidarność, współistnienie i partnerstwo. Nie istniejemy sami dla siebie – powtarza za sokołowskim patronem

„To: Rozdział 2” w reżyserii Andy’ego Muschiettiego to klasyczna filmowa poppsychoanaliza: historia nie może się skończyć, póki postacie nie cofną się do czasów dzieciństwa, nie naprawią tego, co zepsuło ich na resztę życia, i wreszcie nie dojrzeją. Jednak jeśli znakami dorosłej perspektywy filmu miały być tylko nostalgiczne ornamenty i metatekstualne puszczanie oka, to trochę mało – uważa

„Wierzę, że tego typu ludzie, którzy są niekompatybilni z daną sceną polityczną, a jednocześnie mają odwagę, żeby wbrew naciskom i niebezpieczeństwom bić na alarm, mogą wpływać na świat, ale równocześnie jestem nastawiona pesymistycznie” – mówi Agnieszka Holland, której najnowszy film pt. „Obywatel Jones” otworzy dzisiaj 44. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Rozmawia

Jeśli spojrzysz na surrealistyczną mapę świata naszkicowaną przez André Bretona, to zauważysz, że największe stężenie absurdu w obrębie obu Ameryk zaznaczył na obszarze Meksyku. Myślę, że takie realia wymagają od meksykańskich filmowców szczególnego rodzaju języka – mówi Arturo Ripstein, legendarny meksykański reżyser. Rozmawiał

„Ból i blask” to trochę „Osiem i pół”, a trochę „Amarcord”. Pedro Almodóvar zarówno przepracowuje twórczy kryzys, jak i cofa się do dzieciństwa, do korzeni swoich obsesji i twórczych impulsów. Reżyser nie próbuje grzać się w świetle dawnych sukcesów, raczej rozkłada ręce w geście mówiącym: „ten film wygląda tak, bo taki jestem ja”. I to gest tyleż twórczej bezradności, co twórczej siły. Pisze

Włochy inspirują pod wieloma względami, są miejscem, gdzie może nastąpić w twoim życiu przełom, również w głębszym sensie, mówi Anna Osmólska-Mętrak – italianistka, literaturoznawczyni, tłumaczka literatury włoskiej. Rozmawia

Chociaż w filmie „W deszczowy dzień w Nowym Jorku” jest kilka przebłysków komediowego złota, intryga stoi w miejscu, klucząc w nazbyt przewidywalny sposób i zamęczając na śmierć kilka zwyczajowych Allenowskich tropów – ocenia rozczarowany nowym dziełem Woody’ego Allena