Łowił ryby harpunem pod wodą, modelki na krakowskich ulicach, a modne ubrania na ciuchach. Ale Wojtek Plewiński najważniejsze trofea zdobył z aparatem w ręku. W dniu 90. urodzin najsłynniejszego fotografa „Przekroju” przypominamy wywiad z nim, który przeprowadził

Jeśli sama fotografia jest w stanie w świecie szumów i nasyconych znakami obrazów odnaleźć swój język „tuż obok”, to i takie pisanie o fotografii, jakie uprawia Wojciech Nowicki, ma oczywisty sens. Autor nazywa książkę „Tuż obok” „małą encyklopedią przemocy”, ale leksykon to jednak nietypowy, bo zarówno wojny, jak i samych aktów przemocy nierozerwalnie z nią związanych tu niewiele. Pisze

Od lat jego nazwisko utożsamiane jest z nowościami i sukcesami w fotografii. Dobiera środki wyrazu do projektu, tak że trudno znaleźć jeden styl, którym się posługuje. Z Rafałem Milachem o drodze, jaką przebył do wystawy w londyńskiej Photographers’ Gallery oraz nominacji do Agencji Magnum, rozmawia

Oto wygrywa zdjęcie momentalnie kojarzące się. Zapadające w pamięć. Doskonale skomponowane. Każda głowa jest tam, gdzie trzeba, i od razu w ciekawym przekroju społecznym. Jakby ich ustawił, porozstawiał w studio. Nie ma co marudzić. A jednak, coś zastanawia. O stanie fotografii prasowej przy okazji najlepszego zdjęcia Grand Press Photo 2018 pisze

Miesiącowi Fotografii w Krakowie zawsze zazdrości się możliwości: kuratorzy ze świata, produkcje i premiery. Tytuły w głównym programie zawsze trzymały poziom. Można było z nich więcej jednak bronić i drążyć. Co jednak ma wspólnego kryzys migracyjny z bezpieczeństwem danych? Dobre ćwiczenie na treningach interpersonalnych: wykaż się kreatywnością i powiąż znaczenia. Zaliczylibyście je w tym roku?

Artyści i krytycy mówią o dziełach, które noszą w pamięci, i o ich twórcach. O inspiracjach, wstrząsach artystycznych i zachwyceniach. Wrażeniach, które utkwiły pod powieką i zostaną tam na zawsze.

Syny są na polskiej scenie muzycznej zjawiskiem osobnym. Bitów autorstwa „88” powinno im zazdrościć pół hiphopowego środowiska, tak samo koncertowej scenografii. Ich oryginalny debiut tekstowo sytuował się równie blisko Molesty, co Masłowskiej, a recenzje i frekwencja na promujących tegoroczny „Sen” koncertach pokazują, że Syny poradziły sobie z wysoko zawieszoną poprzeczką. Syny, czyli Piernikowski i „88” mówią o prostych wartościach, sztucznej inteligencji i podejrzliwym stosunku do goretexu (a czasem i do ortografii). Rozmawiał

Monografie i wystawy Bogdana Dziworskiego i Mariana Schmidta porównuje

Kacper Kowalski i Agata Grzybowska ze strefy komfortu uciekli w odmiennych kierunkach, ale w podobnej porze roku. On – ku chmurom, ona – ku ludziom, którzy osiedlili się na bieszczadzkim pustkowiu. Śnieg, mrok, mgła. Zimno wizualne i metaforyczne. O książkach „OVER” i „9 bram, z powrotem ani jednej” pisze

Fotografie Baracka Obamy autorstwa Pete’a Souzy publikowano w prasie i na wystawach, również poza kontekstem politycznym. Były autentyczne i dobre. Z polskimi sprawa jest znacznie trudniejsza – o standardach i realiach rodzimej fotografii politycznej i o tym, co w niej razi, pisze

... czyli jest już po wszystkim, i teraz dopiero wszystko się zaczyna – notatki z wystawy Tomasza Saciłowskiego w Galerii Sztuki Zachęta.

Miejsca bez tożsamości. Obrazy nie niosące znaczeń. Ulice bez ludzi. Wystawa bez tytułu. Zdjęcia, które powinny zostać odrzucone. Czy powinny być wystawiane? Janek Zamoyski uważa, że tak. O „Bez tytułu” w Galerii Czułość pisze –

W 200-lecie urodzin pisarza i filozofa Henry'ego Thoreau komputerowi gracze będą mieli szansę nawiązać do sławnego eksperymentu w postaci wciągającej gry wideo. Będzie ona utrzymana w pierwszoosobowym widoku, reprezentując gatunek symulatora życia, w tym przypadku – autora esejów.

Czyli o ewolucyjnym i biologicznym sensie muzyki.

Walcząc z kolejnymi przeciwnościami losu, Ariana Grande nagrała jeden z najlepszych popowych albumów tego roku. Chwali

Z tą książką trzeba ostrożnie. O „Death Landscapes” Huberta Humki pisze

Czy wszystko już było? 17. edycję łódzkiego Fotofestiwalu recenzuje

Gdyby to cokolwiek wyjaśniało, napisałabym, że „Subterranean River” Łukasza Rusznicy to książka totalna, bezkompromisowa i wchłaniająca. Recenzuje

Kolorową grę karcianą „Colorfox” poleca

Lubimy piosenki, które kiedyś już słyszeliśmy. Ciało zalewają endorfiny, gdy z głośników dobiega utwór przywołujący miłe wspomnienia. Bo generalnie lubimy to, co znamy. Tak jesteśmy skonstruowani i tak działa nasz mózg. Ale każdy kij ma dwa końce.

Sławomir Kuligowski pisał: „A jeśli kiedyś nadejdzie sen, to przyjmę go w ciemno i z zamkniętymi oczami”. Nie myślał co prawda o grach karcianych, ale w tym wypadku przypadkiem miał rację. Grę planszową „Sen” recenzuje

W grach narracyjnych dzielonych na rozdziały pierwsze wrażenie z obcowania z produkcją często pobudza apetyt na więcej. Czy tak dzieje się w przypadku „The Council”? – sprawdza

Vivian Maier nie przestaje zadziwiać. Posługująca się za życia różnymi nazwiskami, fotografka z zamiłowania i z obsesji. Zbieraczka wszystkiego. Niania. Prowokuje do badania swojej historii. Christina Hesselholdt robi to na twardo i ostro, wymyślając w swej książce kompletnie nowy świat. Pisze

Jeśli upajasz się nadejściem wiosny, w rękach trzymając wciąż nieprzeczytany numer „Przekroju”, wiedz, że gracze próbują właśnie przetrwać w prawdziwie arktycznych warunkach. Czy z powodzeniem? Sprawdza

Na długo zanim serial „Kruk” w reżyserii Macieja Pieprzycy ujrzał światło dzienne, gracze lubowali się w przygodach Kruka. Dzisiaj ich odrestaurowanej wersji przygląda się

„Widzi-mi-się” to książka dla dzieci. O fotografii. Postanawiam oddać publikację w ręce grupy docelowej, właściwie – w jedną parę rąk. Książkę Rafała Milacha i Marty Szymańskiej recenzują Tadeusz Nowakowski i

Choć wydawać się może, że „Ni no Kuni II” jest grą dla dzieci, pod płaszczykiem prostoty i kolorowej grafiki przemyca bardziej złożoną problematykę. Grę recenzuje

Niektórzy mówią, że fotografia analogowa nie umrze nigdy. Tymczasem cyfra zdobywa kolejne przyczółki. Czyli rzecz o romantyzmie kliszy i zbyt szybkich pożegnaniach.

Ubisoft nie zdecydował się na stworzenie gry kontrowersyjnej, choć takiej tematyki „Far Cry 5” dotyka. Czy jednak w pełni bezpieczna produkcja jest jednocześnie satysfakcjonująca? Zastanawia się

Fikcyjna wersja współczesnej Japonii skąpana w klimacie noir i podlana sosem nietuzinkowości – gdyby spróbować jednym zdaniem określić „The 25th Ward: The Silver Case”, najpewniej tak by ono brzmiało. Przekonuje

O wystawie Włocha Ernesto Bazana w Instytucie Fotografii Fort pisze

To skomplikowana książka. Łatwiej przeliczyć strony niż fotografie. Zdjęcia zostały ponakładane na siebie, jedno jest tłem, drugie bohaterem. Punkt kulminacyjny to trzykrotne powtórzenie portretu. O „Teatrze” Tomka Tyndyka pisze

„Gorogoa” to tytuł nietuzinkowy pod każdym względem - zachwycający tak wizualnie, jak logicznie. Grę recenzuje

Jeśli 12 lat po premierze tytułu otrzymujemy jego wcale nie mniej grywalny, za to dopracowany do perfekcji remake, to jednego możemy być pewni. „Shadow of the Colossus” to gra warta świeczki – pisze

Mówi się, że zima usprawiedliwia depresję, która jest skutkiem ubocznym umierania. Aby jednak jakiekolwiek zjawisko móc usprawiedliwiać, należy się z nim pierwej zapoznać, bez względu na medium, jakie do tego celu wybierzemy. Pisze

Zdjęcia manekina Starmana w samochodzie Tesla na tle Ziemi swoim surrealizmem biją na głowę najlepsze hollywoodzkie produkcje science fiction. Tylko kto je właściwie zrobił?

Wznowioną produkcję „Okami HD” recenzuje

O dwóch warszawskich wystawach fotografii albo szerzej – o popularnych sposobach pokazywania zdjęć.

Co sprawia, że seria Sims jest popularna do tego stopnia, iż otrzymała tytuł najlepiej sprzedającej się gry na komputery osobiste w historii? Jej prostota czy raczej bezcelowość?

Możemy być wdzięczni Annie Bikont podwójnie – za poszukiwanie prawdy o Irenie Sendlerowej i za sposób, w jaki jej historię napisała. Książkę „Sendlerowa. W ukryciu“ recenzuje

O tym, co w fotografii naprawdę jest ważne.

Na szczęście w tym przypadku o bylejakości mowy być nie może. „Ukryty Plan” to gra dobra i po części nawet innowacyjna, choć do ideału trochę zabrakło.

To nie tylko chwytliwy tytuł artykułu, ale również hasło, którym wyróżniać powinny się rywalizujący między sobą gracze. Ci bowiem, którzy dysponują jedynie niewielkim jej (wiedzy) ułamkiem, daleko nie zajdą.

Będziesz przemierzał Stary Kontynent, wykolejał pociągi, spotykał ciekawe osobistości (np. członków francuskiego ruchu oporu), wyzwalał Paryż z kajdan okupanta. I poznasz bestialstwo, do jakiego zdolny jest człowiek. O grze „Call of Duty: WW II” pisze

O żywych pisać trudno. O niebywale bogatych i wpływowych – jeszcze trudniej. Może dlatego głośna książka „Elon Musk“, choć sprzedana na świecie w ponad milionie egzemplarzy, nie jest biografią, tylko starannie wyłożonym dementi.

Z serią Kazunori Yamauchiego „Gran Turismo” poznaliśmy się w 1998 roku. Najpierw był to niewinny romans. Z czasem nasz związek niejednokrotnie wystawiany był na próbę. Zdarzały się w nim potknięcia i radosne chwile… . Pisze

Katalog wystawy czeskiego fotografa Vladimíra Birgusa recenzuje

Jeśli jesteś laikiem i tak znana seria, jak „Assassin's Creed”, nic ci nie mówi, powinieneś cieszyć się w dwójnasób. Po pierwsze – masz doskonałą okazję poznać początki całego cyklu zdarzeń opartych na kanwie skrytobójców, po drugie – to udana produkcja! – zachęca

Wartkiej akcji tu jak na lekarstwo, brak bohaterów ocierających się o miano rozpoznawalnych, a sam tytuł nie jest składową reprezentatywnej dla tej odsłony trylogii. Gracz nie dostrzeże w "theHunter: Call of the Wild" zbyt wielu zalet – recenzuje

Ta gra przygodowa pierwotnie została wydana na komputery osobiste, ostatnio zaś konwertowano ją na konsolę PlayStation. Czy warto wyłożyć pieniądze na tę produkcję i dlaczego nie – dowiesz się, czytając tę recenzję.

Czy da się myśleć o przemijaniu, starości i śmierci bez lęku?

„Destiny 2” to gra stworzona przez osławione studio Bungie Software. Czym wita gracza? Przede wszystkim rozmachem. Kolejne lokacje przemierzasz płynnie, oddając się ich beztroskiej eksploracji i eksterminacji zła wszelkiej maści. Pisze

"Crash Bandicoot: N. Sane Trilogy" to synonim niestarzejących się gier platformowych, które wciąż oferują doskonałą zabawę. Recenzuje

Nowa odsłona znanej serii "Uncharted" jest jak hollywoodzki film akcji – recenzuje

Tytuł otwierający recenzję, jest nie tylko cytatem Kena Folletta, na książce którego oparto grę „Filary Ziemi”, ale również sentencją, która często znajduje potwierdzenie w praktyce życiowej. Na szczęście nie ma zastosowania w przypadku samej produkcji Technlandu – o upadku mowy być nie może! Pisze

Jeśli sięgnąć pamięcią, lata 70. minionego wieku nie były asumptem do stworzenia gry osadzonej w realiach tamtych czasów. Zmienia to "Serial Cleaner" polskiego studia iFun4all. Gra w wysublimowany sposób czaruje odbiorcę, choć najpewniej nastolatki zrezygnują z niej wcześniej niż wyczuleni na dostrzeganie ukrytego piękna czytelnicy „Przekroju” – pisze

Nadwiślańska produkcja jest nie tylko najbardziej innowacyjną grą ostatnich lat, lecz także pozycją, która dopracowuje każdy element siebie. Jest przemyślana, pięknie podana i wyjątkowo silnie przemawia do odbiorcy znudzonego kalką kolejnych gier. „Superhot” recenzuje

Czym To jesteś Ty! w istocie rzeczy jest? Z pewnością nie jest grą sensu stricto. Nie jest również grą definiowaną przez ogół mający do czynienia z grami na co dzień, chociaż spełnia kryteria definicji PWN-owskiej. To planszowa gra cyfrowa, która wykorzystuje smartfona jako dedykowany jej kontroler. Brzmi interesująco? – pisze

Fabuła „Dark Arcana” traktuje o tajemniczym zaginięciu matki pewnej dziewczyny, do czego dochodzi podczas zwiedzania wesołego miasteczka. Skrypt gry nie jest przesadnie oryginalny, ale nie przeszkadza w odbiorze – niby stanowi tło, ale wymusza na graczach kolejne działania popychające naprzód opowiadaną historię – pisze

Po wielu problemach, z którymi przyszło się zmierzyć tej pozycji na różnych etapach produkcji, wreszcie ta ujrzała światło dzienne! Syberia 3, eksponat muzealny naszych czasów i graficzny relikt przeszłości. Gra, która odrzuci od ekranu, ale chwilę później przyciągnie trudną do zdefiniowania tęsknotą za nią. O nowej produkcji Benoît Sokala pisze

What Remains of Edith Finch opowiada historię kobiety, która trafia do rodzinnego, z dawna i w pośpiechu opuszczonego domu, w którym zgłębia tajemnice śmierci członków swojego rodu, odczuwa ich ostatnie chwile. Gra, choć chwilami monotonna, ma wiele atutów, wymyka się schematom i ma ambicje poruszać tematykę egzystencjalną – pisze

Jan Nĕmec napisał 500-stronicowy „biograficzny fresk” o jednym z najwybitniejszych czeskich fotografów Františku Drtikolu. Napisał go w formie pierwszoosobowej, zatem to ty fotografujesz, ty tańczysz na swoim ślubie, ty przeżywasz zawody miłosne podczas Wielkiej Wojny, a w końcu ty spotykasz w swoim studiu pierwszego prezydenta Czechosłowacji – o książce „Historia światła. Powieść o fotografie Františku Drtikolu” pisze

Już na samym początku tej nietypowej opowieści przekonujemy się, że w wykreowanym przez twórców świecie nie ma jednoznacznego podziału na dobro i zło. A „Persona 5” szybko przestanie dla nas być symulatorem życia, gatunkiem cokolwiek skostniałym. Opowiada o skrytych ludzkich pragnieniach i brutalności otaczającego nas świata z pozycji ucznia tokijskiego liceum – pisze

„Blackwood Crossing” to gra, która od pierwszych zarysów skryptu fabularnego miała nie tylko poruszyć odbiorcą, ale podjąć również tematy trudne, niejednoznaczne, często niedostrzegane przez postronnych. Czy jej twórcom udało się osiągnąć te cele?

Kiedy blisko 20 lat temu, na pierwszej konsoli sygnowanej logotypem PlayStation miałem przyjemność sterować postacią PaRappy, w najśmielszych snach nie sądziłem, że dwie dekady później przyjdzie mi ponownie rozegrać muzyczne pojedynki z barwnymi, papierowymi oponentami.

Rozgrywka, w której młoda dziewczyna, zgłębiająca tajemnice dawnej cywilizacji, poznaje jednocześnie swoje przeznaczenie, jest dowodem na to, jak pięknie może wyglądać wykreowany w umysłach scenarzystów zerojedynkowy świat – pisze

Fotografie Mandy Barker to spełnienie marzeń ekologicznego aktywisty o sztuce zaangażowanej – forma, której perfekcji nie można podważyć, i globalny problem, który mogą nagłośnić. Tymczasem ich istnienie jest przede wszystkim skandalem – i tym skłaniają do myślenia. O wystawach „Zupa” i „Poza nurtem” na 17. Fotofestiwalu w Łodzi pisze

Tutaj centralnym i finalnym punktem działań jest obraz – o wystawie w Fundacji Archeologii Fotografii pisze

Są miejsca i ważne imprezy, które wypada odwiedzić co roku – o festiwalu fotografii we włoskiej Cortonie pisze

Do galerii się idzie kontemplować, podziwiać. Bo żeby wystawę obejrzeć, wiadomo – trzeba przyjść później, bez tłumu. Wyjdźmy z galerii, w ogóle idźmy ulicami miasta. A tu z bramy, obok okna, na ogrodzeniu, na murze, po drodze – czarno-biała fotografia – o Without a gallery if necessary pisze

Rozmowa rzeka o wojennych losach, więzieniu, emigracji, pracy w redakcjach polskich i zagranicznych. Kilka epok, wielu artystów i galerie. Jest też mnóstwo o rodzinie (chociaż trudno się połapać w genealogii), przygodach, przyjaźniach, no i o kobietach – recenzja książki poświęconej Tadeuszowi Rolkemu

Agentka FBI bada sprawę zaginięcia chłopca w świecie pełnym elementów nadnaturalnych i niepokojących odgłosów natury.

Brytyjski fotografik Julian Germain przez osiem lat fotografował ciche, pełne kontemplacji życie Charlesa Snellinga, starszego pana mieszkającego samotnie w portowym mieście na południowym wybrzeżu Anglii.

Jedna z pierwszych serii fotograficznych słynnego fotografa Wojciecha Plewińskiego.

Seria zdjęć jemeńskiej fotografki Yumny Al-Arashi.

Zdjęcia Janka Zamoyskiego z serii fotograficznej "Heave Away"

Zdjęcia ze słynnej serii jeszcze słynniejszego fotografa, Wojciecha Plewińskiego.

Fotografie Szymona Rogińskiego z cyklu "Borderlands"

Cykl zdjęć Rogera Ballena, portretujący życie chłopców na całym świecie.

Zdjęcia z cyklu "Amor fati", oraz trzy nowe prace stanowiące jego kontynuacje.

Cykl kolaży Weroniki Gęsickiej, która znalazła się w czołówce międzynarodowego konkursu Emerging Talents 2016.

Rosyjska fotograficzka Evgenia Arbugaeva na swoich plastycznych zdjęciach pokazuje miejsce zamrożone w czasie i człowieka, który obserwuje pogodę – być może w najsamotniejszej stacji meteorologicznej na świecie.