Wyobraźcie sobie Licheń, ale z różowymi krzyżami. Wyobraźcie sobie paradę równości, na której odziani jedynie w slipy uczestnicy entuzjastycznie wymachują jednocześnie i przyrodzeniami, i krzyżami. Wyobraźcie sobie przedstawienie pasyjne, w którym Jezus przypomina superbohatera z „Gwiezdnych wojen”. O tegorocznym American Film Festival pisze

W pierwszej części mojego filmu widzimy laptop z otwartym dokumentem, szkicem mowy pogrzebowej. Obok stoi miska pomarańczy. Oto idealna metafora Izraela – podsumowuje Samuel Maoz, reżyser „Fokstrota” i laureat Srebrnego Lwa na zeszłorocznym festiwalu w Wenecji. Rozmawia z nim

Robię filmy intuicyjnie, nie zastanawiam się nad tym, co powiedzą inni – o podróży do Japonii przy okazji promocji „Córek dancingu” z Agnieszką Smoczyńską-Konopką rozmawiał

Zanim biały człowiek przybył do Australii, miejscowa ludność nie miała pojęcia, na czym polega zło – z aktorem Samem Neillem, odtwórcą jednej z głównych ról w filmie „Sweet Country” Warwicka Thorntona rozmawia

Z Martą Konarzewską, autorką scenariusza „Włast”, za który otrzymała główną nagrodę PISF i Nagrodę Specjalną ZAiKS-u w konkursie Script Pro, rozmawia

Wypowiadanie się w tonie „robię filmy dla widza" jest traktowaniem go z góry – jedną z najgorszych rzeczy, jaką mogę sobie wyobrazić, bo w tym tkwi przekonanie, że dokładnie wie się, czego potrzebuje drugi człowiek – mówi Jagoda Szelc, reżyserka filmu „Wieża. Jasny dzień", najlepszego debiutu na Festiwalu Filmów w Gdyni, który wszedł do kin 23 marca.

Moje poprzednie filmy były zdominowane przez mężczyzn, co mnie trochę zmęczyło i zamarzyłem o stworzeniu silnej kobiecej postaci. Zawsze uważałem się za feministę – z Martinem McDonagh, scenarzystą i reżyserem filmu „Trzy billboardy za Ebbing, Missouri” rozmawia

Czy sztuka współczesna jest u nas tak popularna, że warto o jej przedstawicielach robić filmy? O produkcji Łukasza Rodundy i miłości Wojciecha Bąkowskiego i Zuzanny Bartoszek – z Jackiem Poniedziałkiem rozmawia

Od sondy analnej do polskiego karła polityki. Autorom popularnego serialu udało się przejść naprawdę wyboistą drogę – przyznaje

Czy pornografia może zbawić świat? Niewykluczone, pod warunkiem jednak, że będzie polityczna, queerowa, radykalna i ironiczna – taka, jaką uprawia Bruce LaBruce. Z artystą rozmawia

Z Krystyną Stypułkowską-Smith, gwiazdą filmu “Niewinni Czarodzieje”, rozmawia

Wolałbym, żeby dyskusja nie była o tym, czy to była zdrada, czy nie zdrada, bo to jest bardzo skomplikowana sprawa – z reżyserem Marcinem Koszałką rozmawia

Wonder Woman okrzyknięto symbolem kobiecej siły i równouprawnienia, ale jej filmowe przygody pokazują dziewczynkę, którą przez świat prowadzą faceci. Różne wcielenia "cudownej kobiety" porównuje

– rozmową z Michałem Bielawskim, autorem i reżyserem powstającego właśnie filmu dokumentalnego "Wiatr", otwieramy cykl wywiadów o micie zakopiańszczyzny we współczesnej kulturze.

Nie jestem najlepszego zdania o naszym gatunku. Nie ma w przyrodzie drugiego takiego, który z podobnie ślepą determinacją dążyłby do destrukcji. To jakaś przejmująca prawda o nas samych – z Joanną Kos-Krauze o jej najnowszym filmie "Ptaki śpiewają w Kigali" rozmawia

W pierwszym kadrze ukrzyżowany orzeł. Już wiecie, że będzie źle? Będzie jeszcze gorzej. Symbolicznie i bezlitośnie. Piotr Stasik w Operze o Polsce znęca się nad Polakami jak ja nad protestującymi hipsterami. W Turystach wraz z archetypicznymi Januszem i Grażyną przemierzamy świat obiecany w katalogach firm turystycznych. O polskim „kinie protestu” na 17. Festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty pisze

„W Polsce ostatnio nie jest bajecznie, ale nie czuję, by moja swoboda była na tyle ograniczana, żeby zmusić mnie do emigracji. Mam parę projektów zagranicznych, w które jestem zaangażowana, ale nie są one dla mnie priorytetowe. Jestem stąd” – Z z reżyserką Agnieszką Smoczyńską rozmawia

O swoich obserwacjach podczas zakończonego 13 sierpnia Międzynarodowego Festiwalu Filmowego T-Mobile Nowe Horyzonty 2017 pisze

Z reżyserką filmu dokumentalnego „Over the Limit”, opowieści o kulisach sukcesu jednej z najsłynniejszych gimnastyczek świata, Rosjanki Rity Mamun, i jej trenerce Irenie Viner, rozmawiała

„Dlaczego jesteśmy kreatywni?” to film napędzany pasją, która trzyma wszystko w kupie i pozwala spiąć w całość ciąg partyzanckich wywiadów okraszonych animowanymi sekwencjami i komentarzem z offu. Hermann Vaske, zadając swoje tak-głupie-że-aż-mądre pytanie, stawia przed rozmówcami wyzwanie: bądźcie kreatywni, czas start! Recenzuje

Reżyser Luca Guadagnino chce skruszyć monolit dziedzictwa i pamięci. Każe nam spojrzeć w przeszłość, by ta mogła boleśnie ukłuć nas w paluszek. Zamiast zasnąć, mamy się jednak przebudzić. „Suspirię” recenzuje

W „Człowieku delfinie” francuski nurek Jacques Mayol jest pokazany jako facet z potencjałem na szereg rozmaitych biografii. Reżyser nie chce jednak za wszelką cenę wtłoczyć swojego bohatera w jakąś definitywną interpretację. Nie zamyka też dyskusji o tym, co kierowało Mayolem: pycha czy ciekawość, sportowe ego czy duchowa potrzeba? Pisze

Paweł Pawlikowski przywołuje na ekran czarno-białe duchy polskiej szkoły filmowej. Stoicki szatyn i uczuciowa blondynka, aura melancholijnej ballady jazzowej, gorzki romantyzm opowieści o mijających się bratnich duszach. Takich „widm” mamy tu więcej: Munk, Wajda, Kawalerowicz. Ale film nie jest wyrachowanym ćwiczeniem z nostalgii. Chłodny jest tylko tytuł. O „Zimnej wojnie” pisze

Dobrze, żeby film poświęcony twórczości jednego z bardziej „zmysłowych” reżyserów, sam był „organoleptyczny”, sensualny. O filmie „Love Express. Zaginięcie Waleriana Borowczyka” w reżyserii Kuby Mikurdy pisze

Reżyserka Rungano Nyoni opowiada nam baśń o małej dziewczynce i czarach, ale nie jest to opowieść, która kończy się szczęśliwie – film „Nie jestem czarownicą” recenzuje

Co na poziomie suchego opisu fabuły brzmi bowiem jak „Uprowadzona” z Liamem Neesonem, tyle że z Joaquinem Phoenixem, jest w rzeczywistości „Uprowadzoną” – tyle że w stylu arthouse. O filmie „Nigdy cię tu nie było” w reż. Lynne Ramsay pisze

Wychodzi na to, że Metallica, chcąc nie chcąc, śpiewa o nas. „Zafiksowani na autodestrukcję”? A to Polacy właśnie. Z czasem jednak nie sposób pozbyć się myśli, że Małgorzata Szumowska piętnuje z automatu, proponując łatwą wyliczankę pijanych szwagrów, lubieżnych księży i polaczkowatych polaczków. „Twarz” recenzuje

Oto wcielenie naczelnego geekowskiego marzenia, że twoje hobby ma sens i jest kluczem do rozwiązania wszystkich problemów. Ale jednego nie udało się Stevenowi Spielbergowi skopiować od klasyków Nowej Przygody. O filmie „Ready Player One” pisze

To nie jest Rosja Aleksieja Bałabanowa ani Polska Wojciecha Smarzowskiego, to jest XXI wiek w większym mieście – „Niemiłość” Andrieja Zwiagincewa recenzuje

O nagrodzonym Oscarem „Ikarze”, filmie reżysera masochisty (Bryana Fogela), wyprzedzającym bieg rzeczywistości, pisze

Tytułowe „phantom thread" odnosi się do zjawiska fantomowego odruchu nawiedzającego szwaczki, których dłonie po całym dniu pracy wciąż wykonują krawieckie gesty. Ale owa „nić widmo” to również metafora całego filmu, w którym gęsto przeplatają się kolejne, na pierwszy rzut oka niewidoczne, motywy. „Nić widmo” recenzuje (i poleca)

Tytuł filmu Alexandra O. Philippe’a odnosi się do 78 ustawień kamery i 52 cięć montażowych, jakie złożyły się na słynną hitchcockowską scenę pod prysznicem – dokument „78/52” recenzuje

Zamiast ponurej ballady o niemożliwości ucieczki w świat fantazji zainscenizował regularne love story, w którym fantazja manifestuje się jako cudowne porozumienie ponad podziałami. W efekcie owa „mała syrenka à rebours” to film równie paradoksalny co lista jego inspiracji. O filmie „Kształt wody” Guillerma del Toro pisze

Tytuł poświęconego Stevenowi Spielbergowi dokumentu w reżyserii Susan Lacy mówi wiele: jedno słowo, jedno nazwisko. O klasycznym, legendarnym twórcy wręcz wypada opowiadać klasycznie. Grunt, by było ciekawie. A jest! – recenzuje

Debiutujący za kamerą Paweł Maślona pokazuje, że to, co nas dzieli, być może jest właśnie tym, co nas łączy. Film „Atak paniki” recenzuje

Mamy tu jaskrawą opozycję: z jednej strony beztroscy hipsterzy z placu Zbawiciela, z drugiej – groźne kordony policjantów. Ale „Najpiękniejsze fajerwerki ever” nie są opowieścią o tym, że idzie konserwa i zamknie nam imprezę. A przynajmniej nie tylko. O filmie Aleksandry Terpińskiej pisze

Co by było, gdyby orki i elfy od 2 tys. lat żyły ramię w ramię z ludźmi? A gdyby połączyć policyjny thriller z filmem fantasy? A gdyby David Ayer skrzyżował dwa swoje filmy, np. „Bogów ulicy” i „Legion samobójców”? Podobne „cobybyłogdyby” legły u podstaw filmu „Bright”, komediowo-fantastyczno-strzelanej pogadanki o ksenofobii. Pisze

Sam pomysł jest jeszcze całkiem zabawny: lekarstwem na problemy współczesnego świata okazuje się wynalazek skandynawskich naukowców, którzy wymyślili, jak zmniejszyć człowieka. Tak oto skromne oszczędności stają się fortuną pozwalającą na zakup willi w lilipucim kurorcie. W taką sytuację Alexander Payne wrzuca swojego typowego bohatera. O filmie „Pomniejszenie” pisze

Grek Yorgos Lanthimos przeszczepia antyczną tragedię na grunt amerykański – „Zabicie świętego jelenia” recenzuje

Łukasz Ronduda zagląda do wystawienniczego kubika bez sceptycyzmu i znajduje w nim coś pozytywnego – film „Serce miłości” recenzuje

Łatwo machnąć ręką, że „Nie jestem twoim murzynem” przerabia stare problemy, że to bezpieczna wycieczka do przeszłości, do roku 1968, kiedy pisarz James Baldwin zawitał do programu Dicka Cavetta, by napiętnować przed kamerami rasistowski fundament amerykańskiego społeczeństwa – film Raoula Pecka recenzuje

Film Chrisa Smitha opowiada o okolicznościach realizacji „Człowieka z księżyca” Miloša Formana, gdzie Jim Carrey wcielił się w swojego idola, kontrowersyjnego komika Andy’ego Kaufmana – dokument Netfliksa recenzuje

Problem ze sztuką współczesną polega na tym, że należy ona do tzw. problemów pierwszego świata. Niezręcznie jest je mieć, tym bardziej nie wypada o nich mówić.

Przesadną reakcję na „mother!” w dużej mierze usprawiedliwia przesada, z której Darren Aronofsky zrobił swoją twórczą strategię. Ale śmiechy z byle cięć montażowych płyną raczej z niezrozumienia konwencji, którą założył sobie artysta. A przecież od otwierających scen jasne jest, że gonitwy z siekierą w ręku tu nie będzie, a w piwnicy nie zadomowi się sekta satanistów – przekonuje

Gdyby ktoś nakręcił fabularyzowaną wersję dokumentu „Kochana mamusia nie żyje”, powiedzielibyśmy pewnie: „Fajne, ale ciut przesadzone”. O filmie Erin Lee Carr pisze

Reżyser przekopał się tu przez archiwum, które pozostawił po sobie Beksiński ojciec, po czym zmontował z niego dokumentalną opowieść o rodzinie, opowiedzianą jej własnymi słowami i obrazami. Miła odmiana w gąszczu kłótni o to, jacy naprawdę byli Beksińscy – o filmie „Beksińscy. Album wideofoniczny” pisze

Po co opowiadamy sobie historie o duchach? Film „A Ghost Story” w reżyserii Davida Lowery'ego recenzuje

Norman Leto pokazuje nam narodziny i rozwój materii, zagląda do głębin ludzkiego ciała i mózgu, pozwala też sobie na wizję przyszłości. Spekuluje, jaki będzie dalszy ciąg zjawisk, które zaczęły się miliardy lat temu – film "Photon" w reżyserii Normana Leto recenzuje

Clooney-sumienie-narodu nie porwie tłumów jak – nie przymierzając – Donald Trump. Swoim filmem przekona co najwyżej tych już przekonanych. A i oni będą zmuszeni powiedzieć mu w końcu: „było” – o filmie Suburbicon w reżyserii George’a Clooneya pisze

Nowe filmowe „To” jest ekranizacją wierną „elokwentnej” literze oryginału Stephena Kinga. Reżyser stawia na świeżość dziecięcej perspektywy, dojrzałość bohaterów zostawia na planowaną kontynuację. Dostajemy tu tylko połowę historii. To typowy film naszych czasów. O filmie Andresa Muschiettiego pisze

Zapowiadający się na thriller z pieprzykiem, zaczyna się jak baśń, sugeruje, że może być romansem przygodowym, a opowiada – jak zwykle u tej reżyserski – o uśpionej seksualności. A dobrą reżyserię poznajemy też po bezbłędnym castingu – o nowym filmie Sofii Coppoli „Na pokuszenie” pisze

Ruben Östlund sprytnie łapie komitywę z widzem, wkupuje się w jego łaski, by pod maską farsy przemycić naprawdę poważne pytania – film „The Square” recenzuje

Seidl wraca do Afryki, gdzie, podążając szlakiem seksturystyki, wybrał się przy okazji „Raju: Miłości”. Tym razem interesuje go śmierćturystyka: Austriackie rodziny wyruszające do buszu, by ustrzelić parę zwierząt i kilka fotek. W obiektyw patrzą dumni myśliwi okraszeni aureolą z łbów martwych zwierząt. Oto banał czyjejś codzienności zintensyfikowany tak, by kłuł widza w oczy jawnym Złem. O „Safari” w reż. Ulricha Seidla pisze –

Punkt wyjścia jest prosty: przychodzi kobieta do psychoterapeuty i się zakochuje. A psychoterapeuta ma sekret – to brat bliźniak, też psychoterapeuta. Dalej idzie klasycznie. Ale nie dajcie się jednak zwieść: głębia jest złudzeniem, a sedno sprowadza się do błyszczącej powierzchni. Nowy film François’a Ozona recenzuje

Kotofilia jest mocna nie tylko w Internecie, lecz także w realu. Ostatnio jej siłę poczułem na własnej skórze, gdy w wypełnionej po brzegi sali kinowej rozległa się burza oklasków. Aplauz stanowił zwieńczenie seansu filmu "Kedi" – sekretne życie kotów. Nie tyle dokumentu, co doku-mem-tu – pisze

Mimo rozwoju technologii internetowych miasto i jego arterie wciąż pozostają kluczowym węzłem komunikacyjnym, swoistym fizycznym hardware’em wobec internetowego, bezcielesnego software’u. Przypomina o tym „21 x Nowy Jork” Piotra Stasika, dokument będący symfonią miejską na dzisiejsze czasy – pisze

„Okja” za nic ma zasady retoryki, w tym zasadę reductio ad Hitlerum, i jak gdyby nigdy nic stawia znak równości między fabrykami przetwórstwa mięsnego a Holokaustem – i nie ociera się przy tym o nadużycie. Cud retoryczny i artystyczny zarazem? I czy antysystemowy film finansowany przez platformę filmową Netflix, będącą tego systemu częścią, to nie jest rodzaj cyfrowego cyrografu? – o filmie Bong Joon-ho pisze

W finale filmu los ludzi zostaje sprowadzony niemalże do przypisu, a my (szok!) kibicujemy. Panie i panowie: oto posthumanizm. Wdrażany tak skutecznie, że nie sposób potem pisać o filmie bez odmieniania przez wszystkie przypadki słowa „małpa” – o filmie Wojna o planetę małp w reżyserii Matta Reevesa pisze

Czytaliśmy nagłówki, widzieliśmy migawki z oblężenia, nazwa miasta zdążyła już przepoczwarzyć się w zgrabny skrót myślowy, hasztag, mem. Znak czasów: telewizja i internet mogą pokazywać wojny niemal na żywo, z jednej strony potęgując poczucie bezsilności, z drugiej - znieczulając. Film Firasa Fayyada i Steena Johannessena chce skrócić ten dystans.

Nie jest to „bajka” dla kilkuletniego malucha; do kina trzeba zabrać ze sobą dziecko gotowe sprostać ciężarowi poruszanych tu tematów i samemu być gotowym na trudne pytania po seansie. Komu taka rozmowa niestraszna, ten doceni jeszcze jedną cechę animacji Barrasa. O „Nazywam się Cukinia” pisze

W „Aquariusie” Kleber Mondonça Filho opowiada o przemijaniu, o przekazywanym z pokolenia na pokolenie dziedzictwie, o kołowrocie młodości i starości. Kamera swobodnie przekracza tu granice czasu, ale ogranicza się do jednej przestrzeni. Film jest też wspaniałym powrotem na szczyty aktorstwa Sonii Bragi. Pisze –

Co mamy z tego, że grupa chętnych do wystąpienia przed kamerą osób pospekuluje sobie na temat zbrodni, o którą co najwyżej ledwie się otarły? A może należy odwrócić pytanie i dociekać: co mają z tego one same? Bo przecież nie chodzi jedynie o parcie na szkło, o próbę podpięcia się pod cudzą tragedię w pogoni za pięcioma minutami sławy.

W swoim, niespodziewanie, ostatnim filmie Michael Glawogger spróbował cofnąć się do pierwotnego impulsu dokumentalisty. Porzucił tytuł, w którym zwykle jednoznacznie sugerował podejmowany temat, a wreszcie porzucił nawet... temat. O dokumencie „Bez tytułu” w reż. Michaela Glawoggera i Moniki Willi pisze

Dokument Laurenta Bouzereau ma w sobie silny „pomnikowy” pierwiastek: nasi chłopcy dali radę, a gwiaździsty sztandar powiewał nad ich głowami, wiadomo. Ale macho-patriotyczny ton przełamuje nie tylko głos Meryl Streep jako narratorki – o „Five Came Back” pisze

Powtórka ulubionych tropów z filmów "Obcy – ósmy pasażer Nostromo" i "Obcy– decydujące starcie" to zagranie wybitnie cyniczne i wybitnie – leniwe. A kiedy reżyser jednak proponuje chwilami coś świeżego, czyni to kosztem tytułowego kosmicznego monstrum – o filmie Obcy: Przymierze pisze

Wydawało się, że Brunona Dumonta można spokojnie zamknąć w szufladce dla ponurych filmowych filozofów, a ten nieoczekiwanie pokazał, że ma poczucie humoru. Najnowszy film francuskiego reżysera recenzuje

Kino drogi lubi sprzedawać mit o tym, że ucieczka do wolności jest możliwa. W filmie Andrei Arnold droga to jednak zaklęty krąg, pętla, która tylko reprodukuje stan wyjściowy.

Nierówny film Scorsesego jest najciekawszy tam, gdzie reżyser zamiast gorącej kąpieli oczywistości stawia na kubeł zimnej wody – recenzuje

Serra w fascynujący sposób – nie bez przebłysków nieoczekiwanego humoru – opowiada tu o skomplikowanej relacji między polityką a medycyną, władzą a wiedzą – film „Śmierć Ludwika XIV” recenzuje

Mr. Gaga to film genialny, ponieważ w przewrotny sposób daje do zrozumienia, że sztuka jest pięknym, choć ocierającym się o prawdę kłamstwem – recenzuje

Twardziele w mundurach mają już globalne ocieplenie na swoich celownikach i lada moment nacisną odpowiednie guziki, by obrócić zmiany klimatyczne w perzynę!

Lanthimos niby snuje wizję dystopii, ale oczywiście mówi o nas.