Radosna feministka i radosny antyfaszysta – ich rady zabieram z Berlinale do domu. Prawdziwe historie znów były najbardziej nieprawdopodobne. Podsumowanie zakończonego w weekend 69. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie przygotował
„Grâce à Dieu” (Dzięki Bogu) podczas 69. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie otrzymał Grand Prix Jury. Obraz nawiązuje do głośnej sprawy księdza Bernarda Preynata, który w latach 1971–1991 opiekował się grupą harcerzy w okolicach Lyonu. Dziś wiemy, że na obozach molestował około 70 nieletnich, a jego przełożony – kardynał Philippe Barbarin, arcybiskup Lyonu – co najmniej kilka lat tuszował sprawę. Film opowiada o chłopcach, którzy już jako dorośli mężczyźni wnieśli oskarżenie, wywołując burzę na miarę bostońskiego „Spotlight”. Z reżyserem „Grâce à Dieu” François Ozonem podczas Berlinale rozmawiał
Nieustannie trzeźwy Mr. Jones. Okropnie pijany Herr Honka. Walcząca o akceptację Petrunija. Poznajcie bohaterów pierwszego weekendu Berlinale. Relację z festiwalu przygotował
Choć w „Faworycie” Yorgosa Lanthimosa dzieje się wiele, tak naprawdę nic nie może się tu wydarzyć. Karty są z góry rozdane, a nam pozostaje patrzeć bezradnie, jak bohaterki prześcigają się w okrucieństwie. Jedyną stawką jest zaś kwestia, jak daleko można przesunąć granicę bycia okropnym. A to już okolice nudy. Pisze
Chciałem stworzyć uniwersalną opowieść. Najbardziej uniwersalna jest właśnie walka o przetrwanie. Nie trzeba interpretować wypowiedzianych słów, by zrozumieć, że komuś jest zimno. Dylemat: uciekać i zostawić kogoś bez pomocy czy nie, też jest łatwy do przedstawienia – mówi Joe Penna, muzyk debiutujący jako reżyser pokazywanym w Cannes filmem „Arktyka”. Polska premiera filmu już w piątek. Z twórcą rozmawiał
W „Domu, który zbudował Jack” Lars von Trier kontynuuje rozpoczętą jakiś czas temu zabawę z gatunkami: w „Antychryście” był to horror, w „Melancholii” – kino katastroficzne, a w „Nimfomance” – porno. Tym razem reżyser proponuje coś w stylu pamiętnego „Dextera”: zabójca nie jest antagonistą, tylko głównym bohaterem, a my – wykiwani przez mechanizm projekcji-identyfikacji – jeszcze mu na dodatek kibicujemy. Recenzuje
Krzysztof Kieślowski dał mi szansę zdarcia maski, zrzucenia wędzidła szekspirowskiego tekstu, w którym nie można przekręcić choćby sylaby. Otrzymałem coś, o czym wtedy mogliśmy tylko marzyć, czyli wolność. Przekonywał mnie, że występ przed kamerą jest szansą powiedzenia czegoś od siebie. Kino zaczynało się dla niego w miejscu, w którym mogliśmy przekazać nasz stosunek do współczesnego świata – mówi Jerzy Stuhr, jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów teatralnych i filmowych. Rozmawia
Urodził się w Polsce, dzieciństwo spędził w Ameryce, studiował w Krakowie, potem jeszcze kilkakrotnie lawirował między tymi dwoma krajami. Jego biografia jest wystarczająco pojemna, by objąć co najmniej trzy życiorysy, a rzeźbiarski talent to tylko wierzchołek góry lodowej geniuszu, ambicji i ego. Dokument Ireneusza Dobrowolskiego „Walka: Życie i zaginiona twórczość Stanisława Szukalskiego” przypomina o postaci zmarłego w 1987 r. rzeźbiarza. Poleca
„Roma” w reżyserii Alfonsa Cuaróna to film wielki i mały jednocześnie. Ot, takie tam arcydzieło. Recenzuje
Niedawno zmarły Nicolas Roeg, autor kontrowersyjnego „Przedstawienia” (1970), odważnie eksplorujący mroczne zakamarki ludzkiej duszy hollywoodzki outsider, był absolutnym mistrzem w budowaniu poetyckich, głęboko alegorycznych obrazów. To właśnie obrazy, a nie historie, nadają strukturę szczęśliwie wolnym od morałów filmom reżysera, decydując o ich rytmie, nastroju i spójności.
