Szukaj

Ponoć świat staje się piękniejszy, gdy dojrzali ludzie sadzą drzewa, choć wiedzą, że nie usiądą w ich cieniu. Dojrzały ogród pracuje i dla nas, i dla przyszłych pokoleń.

Lato! Wakacje! Słodkie nieróbstwo! Czas, by się zbliżyć do natury albo, wprost przeciwnie, zagłębić w miejską dżunglę. A właściwie jaki jest Twój stosunek do ekologii? Jesteś całkowicie po stronie przyrody czy też zdecydowanie za postępem, nawet jeśli powoduje on degradację środowiska naturalnego? Poniższy test określi Twój iloraz ekologiczny. Ale przyjmij go z lekkim przymrużeniem oka. To tylko zabawa.

Ich miasta są zielone, mokre i tętnią życiem. Nasze zamieniają się w pustynie. Z Adamem Robińskim, autorem reportażu „Pałace na wodzie. Tropem polskich bobrów” (wyd. Czarne), rozmawia

Kornwalia to region, który ma swoją, nie zawsze dla nas zrozumiałą, historię. Mark Jenkin, pokazując w swoich filmach, czym było to miejsce przed eksplozją masowego turyzmu, opowiada historię skromnych osad rybackich i okalających je dziewiczych ziem, gdzie jeszcze do niedawna możliwe było znalezienie ciszy.

​​​​​​​New Delhi walczy z kilkoma plagami. Ludzie mówią, że w mieście skumulowały się wszystkie nieszczęścia świata: to tam panują najwyższe upały na Ziemi, mieszkańców regularnie nawiedzają powodzie i głód, a wielu z nich nie ma nawet dostępu do wody pitnej. Nad krajobrazem górują ogromne cmentarzyska. W powietrzu krążą cisi zabójcy.

Jego zdjęcia podwodnego świata oglądano z wypiekami na twarzy, każdy jego film był wydarzeniem. Czarodziej, mag! Tyle że wszystko, co Jacques-Yves Cousteau pokazywał – te wspaniałe, niezwykłe stworzenia i rośliny – istniało naprawdę.

O budynkach o ujemnym bilansie CO2 oraz o tym, jak wyboista może być droga do budownictwa naturalnego – z propagatorem domów z konopi Adamem Kielakiem rozmawia

„Klon trwał pośrodku świata. Był bardziej ludzki niż niejeden człowiek. Razem z innymi drzewami dawał schronienie. Oto krajobraz z moich dziecięcych lat”. Pisze przyrodnik

Przez lata przemierzali prerie, pustynie i mokradła. Pierwsi zrozumieli, że klimat się zmienia i trzeba tym zmianom przeciwdziałać. Poznajcie Edith i Frederica Clementsów, wędrownych ekologów, którzy pomog­li odrodzić się jałowej ziemi i uratowali Amerykę od głodu.

Sód to substancja mocy. Posłuży jako środek do czyszczenia i prania, zastąpi wybielacz. A na dodatek jest w stu procentach ekologiczny.

Przez lata przemierzali prerie, pustynie i mokradła. Pierwsi zrozumieli, że klimat się zmienia i trzeba tym zmianom przeciwdziałać. Poznajcie Edith i Frederica Clementsów, wędrownych ekologów, którzy pomog­li odrodzić się jałowej ziemi i uratowali Amerykę od głodu.

Lubimy o tym zapominać, że dostęp do czystej wody płynącej z kranu to nadal nie powszechne prawo, ale rzadki przywilej, o którym większość świata może tylko pomarzyć. A i nam wcale nie jest dany raz na zawsze.

Arne Næss, norweski filozof, stworzył pojęcie głębokiej ekologii. Już pół wieku temu pisał, że antropocentryzm musi odejść. Zaproponował lepiej urządzony świat, w którym wszystkie formy życia mają równe prawa. Jak na to wpadł?

Antykapitalizm ma długą tradycję i różne oblicza. Praca na roli także. Łączy je John Seymour – „ojciec samowystarczalności”.

Pył z Sahary sprawia, że śnieg w Alpach zmienia kolor, a karaibskie upały się potęgują, o czym zaświadcza Michał Brennek.

Możemy być pewni, że kiedy napotykamy drzewo senioralne, trafiamy na miejsce, w którym wiele się wydarzyło. Podcienie drzew są strefami historycznie zagęszczonymi, ośrodkami wielu wspomnień i opowieści ​– pisze rzecznik mchów i porostów, a także mikrofil Michał Książek.

I słoń kiedyś był oseskiem – o szczenięcych latach istot wszelakich pisze Mikołaj Golachowski.

Paulina Wilk przepytuje Jasona Hickela z lepszego świata. Takiego, w którym kapitalizmu jest jakby mniej, a zaufania – o wiele więcej.

To miał być zwykły dzień dla mieszkańców Warszawy. Jednak o świcie pojawił się wieloryb. To ogromne, nieruchome i pachnące oceanem stworzenie leżało obok mostu na piaszczystym brzegu Wisły, w centrum miasta. Naukowcy krzątali się wokół niego. Ludzie pytali: czy to prawda?

Świat stoi u progu katastrofy ekologicznej, a wszechobecny konsumpcjonizm wydaje się nową formą totalitaryzmu. Czy można jednak myśleć o przyszłości z nadzieją? Z poetą Forrestem Ganderem rozmawia Julia Fiedorczuk. Czytają Natalia Mirowska i Maciej Nawrocki.

Nowy numer kwartalnika „Przekrój” w zmienionym, wygodniejszym formacie to najlepsza lektura na lato. Co znajduje się w tym wydaniu?

Niech już nawet będzie zimne i grymaśne, byle dalej było Bałtykiem, a nie zupą z plastiku i śmieci. Ciągle nie jest za późno, żeby uratować nasze morze.

Trwa szóste wielkie wymieranie. Z naszej planety znikają organizmy, które zamieszkiwały ją od setek tysięcy lat, na długo przed nami. Wydarzenie „Przekwit” w Ogrodzie Botanicznym UW, organizowane już jutro w ramach warszawskiej Nocy Muzeów, to próba performatywnego zwrócenia uwagi na trwającą katastrofę ekologiczną za pomocą sztuk wizualnych, muzyki i opowieści.

Aktywiści ruchu obywatelskiego Strajk dla Ziemi (Earth Strike) nie traktują swojej solastagii (czyli smutku i lęku wywołanych zmianami klimatycznymi) jak obezwładniającej choroby. Raczej jak siłę, która popycha ich do zbiorowego działania. Już jutro popchnie ich do wyjścia na ulice wielu miast na świecie, m.in. w Warszawie.