Arktyki czy Antarktydy doświadczali różnie. Jeden spędził na Północy wiele miesięcy w stacjonarnej centrali naukowców i meteorologów, drugi samotnie lub w duecie przemierzał setki kilometrów po lodzie i śniegu, pieszo i na nartach, trzeci pływał m.in. po arktycznych morzach. Czy wieczny lód i czytanie idą w parze? Reportaż literacki tandemu
Nowy numer „Przekroju” zbliżał się wielkimi krokami, a ja wciąż nie miałem pomysłu na swój reportaż. Spacerowałem po Sopocie w poszukiwaniu muz; udałem się do jakiejś knajpki...
Latanie było dla mnie zawsze czymś romantycznym – zwierza się Antoni, pilot, który okrasza komunikaty poezją. O pilotach, ich pracy i lekturach piszą Zofia Karaszewska i Sylwia Stano, czyli duet
O dzieciach, dla których literatura jest ucieczką od rzeczywistości.
W każdym polskim więzieniu jest biblioteka. Ich filie przypisane są do oddziałów. Z założenia dostęp do książek jest bardzo prosty. W praktyce ich zamawianie przypomina loterię. Większość więźniów po prostu próbuje zgadywać po tytułach. Jak wygląda to w największym areszcie śledczym w Europie, na warszawskiej Białołęce? Czytelnictwu za kratami i roli literatury w takich miejscach przyglądają się w swoim reportażu Zofia Karaszewska i Sylwia Stano.
We włoskiej restauracji „Bella Italia”, pachnącej rozmarynem, czosnkiem i duszonymi pomidorami, udaje mi się nieco stłumić niepokój. Przysłuchuję się rozmowie dwóch starszych panów, którzy jedząc z apetytem suto posypane parmezanem spaghetti, dyskutują o polityce. „ – Obyśmy zdążyli umrzeć przed Brexitem” – wznosi toast jeden z nich. Gdy nieco później jedziemy kolejką metra, do naszego przedziału wpada mężczyzna w zakrwawionej koszuli i wykrzykuje gardłowym oraz pełnym rezygnacji głosem, że wszyscy zgnijemy. O kilku godzinach w Londynie podczas ataku terrorystycznego na London Bridge pisze
Tradycyjna wizja prasy jest przestarzała i niebezpieczna. Nie wolno nam zapominać o tym, że każda wypowiedź i każdy tekst przedstawiają jedynie czyjąś analizę, a więc czyjąś – bardzo konkretną – perspektywę – przestrzega autor reportażu „Głód".
Wracając pociągiem z Yrógod, pomyliłem przystanki i wysiadłem w malowniczej wsi, której nazwy również nie mogę sobie przypomnieć. Panowała tam szokująca grzeczność.
W Gruzji zwyczaje pogańskie funkcjonują równolegle z praktyką religijną oraz nowoczesną medycyną. Leczą i chronią od złego, tłumaczą świat – opowieści o nich wysłuchała i spisała
Paulina: Lubię kiedy podłogi są tak czyste, że można z nich jeść. Czasem, żeby nie musieć czegoś czyścić wolałabym wyrzucić, na przykład garnek. Mąż mówi, że potrzebuję psychologa. Karolina: Stare rzeczy są dla mnie jak starzy ludzie. Wyrzucanie kojarzy mi się z osieroceniem. Skoro jakaś rzecz służyła mi latami, to czy mam prawo ją wywalić? Więc ciągnę za sobą przez życie cały majdan. Życie obu dziewczyn obserwuje
Dobry pasażer wie, kiedy milczeć, a kiedy zabawiać konwersacją, kiedy postawić granice, a kiedy machnąć ręką na kolejny rasistowski żart, jak jednocześnie być w świecie kierowcy i w nim nie być, zachowując odrębność i zdrowy rozsądek. Pasażer profesjonalista potrafi rozładować napięcie właściciela pojazdu, a ponieważ powierza w jego ręce własne życie, nie jest to rzecz błaha. Nie bez dumy przyznaję, że zdobyłem czarny pas w byciu pasażerem. Pisze
Jej kozy noszą już imiona gwiazd filmowych, śpiewaków operowych, muzyków. Każde koźlę otrzymuje swoje imię. Potrzeba dużo imion, bo kóz jest w tej chwili około czterdziestu. A gdy jedne znajdują nowe domy, to ciągle rodzą się kolejne. Nie wiem, czy spędzę tu całe życie. Mam silną słowiańską tożsamość, wschodnie ciągoty: Rosja, Ukraina, Rumunia. Tak jak mój sąsiad, Andrzej Stasiuk, który mieszka za górą. O Oldze, która hoduje kozy, pisze
Sekretarz redakcji „Przekroju” w swoich wojażach trafiła tym razem do takiego zakątka polskiego Berlina, gdzie „polscy nieudacznicy” to synonim jakości.
Palcaraju i Pucaranra – niewypowiedzianie piękne lodowe kolosy i miejsce, w którym nasz świat właśnie rozpada się na kawałki. O topniejących lodowcach tropikalnych w Peru pisze
Przez 20 lat pracowałem w ten sam sposób. Najpierw dowiadywałem się jak najwięcej o krajach i regionach, które były moją specjalizacją jako dziennikarza depeszowego i do których jeździłem jako korespondent. Na miejscu rozmawiałem z jak największą liczbą ludzi. Podróżując i przygotowując depesze, szybko zrozumiałem, że nie wystarczą, by pomieścić w nich wszystko. Wtedy pojawił się reportaż – z Wojciechem Jagielskim o jego pracy i najnowszej książce „Na wschód od zachodu” rozmawiał
Czyli o tym, jak kaszalot znalazł się nad Wisłą. Dlaczego i po co? – zagadkę rozwikłał i opisał
Zabierają ci przestrzeń, nie możesz oddychać. Nie śpisz, wszędzie się spóźniasz. Jak tak wielkie miasto mogło zamienić się w klatkę?
Jak poeta i leśnik Michał Książek szukał w puszczy ministra, który sadzi dęby.
Nie istnieją ludzie całkowicie sprawni. Każdy ma jakąś ułomność, tylko niektórzy bardziej widoczną – publikujemy fragment reportażu z wiosennego numeru "Przekroju" o zespole muzycznym "Na górze".
Zdumiewające, ile jest życia w celi śmierci. Ile uczuć mieści się w klitce ze szparą, przez którą widać trochę nieba – o książce Lindy Polman „Laleczki skazańców” pisze
U Seidler nawet sprawy pojedyncze zyskują tło społeczne. Bohater jest zbiorowy. Za każdą pojedynczą zbrodnią, zadrą, nienawiścią rozciąga się mapa realiów, uwarunkowań – zbiór reportaży Barbary Seidler recenzuje
