Wystawa Bartosza Zaskórskiego w krakowskiej galerii Henryk, choć przerażająca, była przesycona duchem afirmacji potworności naszych czasów. Recenzuje

Czy piskliwy głos Klocucha jest głosem pokolenia? Straconej generacji, która swoje najlepsze lata strawiła, oglądając śmieszne filmiki na YouTubie i grając w GTA? Generacji, która siedząc przed komputerami, zyskała zupełnie nową perspektywę? A może jest głosem, który to pokolenie przewrotnie przedrzeźnia? Wystawę w warszawskiej Galerii Komputer recenzuje

Czarna Wdowa i Elektra to niejednoznaczne bohaterki, które pokazują, że kobiety w popkulturze mogą dyktować warunki gry – przekonuje

W Galerii Foksal Marta Szulc otacza widza wizerunkami sztucznych inteligencji, stawiając go twarzą w twarz z ich nie ludzkimi obliczami. Co w nich zobaczy? Plejadę filmowych cyborgów, swoich następców czy samego siebie? Wystawę „Nie szukamy nikogo oprócz ludzi” recenzuje

Pasożyty potrafią sterować zachowaniem całych gatunków i społeczeństw – przekonuje w swojej książce Kathleen McAuliffe.

Tożsamość narodowa może efektownie maskować problemy społeczne i polityczne, ale nigdy nie może ich naprawdę rozwiązać. O wystawie „Późna polskość. Formy narodowej tożsamości po 1989 roku” w CSW w Warszawie pisze

Siedemdziesiąt abstrakcyjnych prac to za mało (a może właśnie za dużo), aby rozstrzygnąć problem abstrakcji. Nie znaczy to, że wystawy nie warto oglądać. Przeciwnie, warto i to nawet tym bardziej, bo nie o rozstrzygnięcia tu przecież chodzi.

Czyli książka o tym, jak zbudować prywatny statek kosmiczny.

Dziś dane tworzą nas bardziej, niż my tworzymy dane. Od profilów w mediach społecznościowych, kont bankowych, danych demograficznych, statystyk, danych medycznych i zawodowych: Big Data coraz częściej decyduje o tym. jaką dostaniemy pracę, czy otrzymamy kredyt mieszkaniowy i jakie usłyszymy hasła w kolejnej kampanii wyborczej.

Jak komputerowe algorytmy mogą nam pomóc w podejmowaniu codziennych decyzji.

Nagrywali już grindcore i noise rocka, a teraz grają nie wiadomo co. I dobrze, bo „You Won’t Get What You Want” to nie tylko najlepszy album w karierze Daughters, lecz także czołówka tegorocznych wydawnictw. Poleca

Alberto Breccia jest nie tylko najbardziej znanym argentyńskim rysownikiem komiksów, zawsze też wymienia się go w elitarnym gronie artystów, którzy mieli wpływ na rozwój tego medium na całym świecie. Zadecydowały o tym mistrzowski warsztat graficzny i odwaga w podejmowaniu tematów. O jego opus magnum, „Mort Cinder”, pisze

W każdym zdaniu, na każdej stronie „Tego kraju” Anna Arno odciska swoje ego i przyznaje się przed czytelnikiem do najbardziej intymnych przemyśleń. Autorka nawet nie zbliża się jednak do rozpracowania kwestii trudu emigracji i powrotu do ojczyzny, a o tym przecież ma być ta książka. Recenzuje

Ta poezja jest jak pożar, który być może strawi wszelkie dotychczasowe wyobrażenia o niektórych księgarskich półkach. „Dzieła rozebrane” recenzuje

Wśród natłoku efekciarstwa, technobełkotu i scenariuszowej zachowawczości cieszą seriale takie jak współprodukowany przez HBO Europe rumuńsko-niemiecki „Hackerville”, który traktuje temat zagrożeń cyberrzeczywistości z pełną powagą. Nie znaczy to, że jego potencjał zostaje w pełni wykorzystany. Pisze

Nie oczekiwałem, że „BASTA” będzie jak Busta Rhymes. Nie sądziłem jednak również, że zmagania z hiphopową materią okażą się najmniejszym problemem najnowszej płyty Nosowskiej. Recenzuje

Bezpretensjonalna i poruszająca prawdziwością historia prześladowanej przez rówieśników nastolatki, która znajduje oparcie w wiktoriańskim romansie. O komiksie „Jane, lis i ja” pisze

Szczepan Twardoch zachwycony tym półwłasnym dziełem najlepiej dowodzi, że miłość jest ślepa, zwłaszcza miłość półwłasna. O powieści „Drach” wystawionej w Teatrze Śląskim pisze

Trzecia część trylogii Roberta Antona Wilsona wciąga nas w pełną zwrotów opowieść o najdziwniejszych, najzabawniejszych oraz najbardziej frapujących rejonach rzeczywistości. Książkę, w której miłośnicy dziwnych zjawisk znajdą sporo inspiracji, recenzuje

Reżyser Luca Guadagnino chce skruszyć monolit dziedzictwa i pamięci. Każe nam spojrzeć w przeszłość, by ta mogła boleśnie ukłuć nas w paluszek. Zamiast zasnąć, mamy się jednak przebudzić. „Suspirię” recenzuje

Sięgając po konwencję serialu, komiksu czy gry komputerowej, Michał Szymaniak oddala osobisty dramat. Nowy tom wierszy warszawskiego poety to coś w rodzaju szalonej, ponowoczesnej mowy pogrzebowej. Recenzuje

Idzie święto Wszystkich Świętych i przy tej okazji przypomniałem sobie „Króla Leara” Jana Klaty. O teatrze na Zaduszki pisze

Życie Krzysztofa Kieślowskiego udało się opowiedzieć słowem od początku do końca, uczciwie i z uczuciem. Biografia „Kieślowski. Zbliżenie” to elektryzujący portret podwójny – człowieka i epoki. Pisze

Zwracając uwagę na sytuację libańskich dzieci, Labaki gra na emocjach widza, ale się nimi nie bawi. Świadomie, śmielej niż dotychczas, wykorzystuje kinowe środki wyrazu – wie, iż ostatecznie „obraz jako szok i obraz jako banał to dwie strony tej samej rzeczywistości”. O filmie Nadine Labaki „Kafarnaum” pisze

Mało przebojowe, gubiące pion i wątek utwory Kurta Vile’a mają w sobie urok późnonocnych dyskusji na tematy całkiem nieistotne. Recenzuje

Mirek Kaczmarek, najbardziej zapracowany artysta teatru w Polsce, przechodzi ostatnio przez okres piaszczysty. W jeden weekend widziałem dwie jego scenografie zrobione na bazie piasku. O „Trojankach” Jana Klaty mądrzy się

Dzieci mają wzrok rozbiegany, wyglądają jak w półśnie. Dorośli czasem zajęci czymś, nie spoglądają w obiektyw. Ale jak już patrzą, także na portretach, to dreszcze przechodzą. Jakie to dumne spojrzenia. Jak świdrują nas – oglądających. I mogłoby tak zostać, gdyby nie to, co potem nadeszło. Bo przecież to Białystok chwilę przed wojną. O kolejnej publikacji poświęconej odnalezionym fotografiom Bolesława Augustisa pisze

Zdziwi się ten, kto oczekuje, że w „7 uczuciach” – jak w „Dniu świra” – frustracja zostanie choćby na chwilę katartycznie zneutralizowana przez śmiech. Reżyser przerabia tu tak grube problemy, że po prostu nie bardzo jest z czego się śmiać. Najnowszy film Marka Koterskiego recenzuje

Robert Małecki dobrze zna polski rynek wydawniczy. Wie, że co roku ukazuje się aż 200 kryminałów. Trzeba umieć się przebić, wyróżnić i pisać tak, aby zostać zapamiętanym. Jest na dobrej drodze. O „Skazie” pisze

Kolejne sezony prawniczej telenoweli z udziałem Lila Wayne’a i jego wydawcy – Birdmana trzymały w napięciu. Niestety, jej finał okazał się rozczarowaniem. Recenzuje

Gombrowicz nie żartował, że nie chodzi do teatru. Otóż gdyby chodził, pisałby inne dramaty, bardziej do ludzi, bardziej do widowni. Ale Eimuntas Nekrošius zrobił z jego „Ślubu” fajne przedstawienie, o którym pisze

Książkę mało wiarygodnej autorki recenzuje

Młodzi ludzie w podartych dżinsach, koszulkach w paski, skórzanych kurtkach, ciemnych okularach piją, palą, kochają się, tańczą i śpiewają o piciu piwa i paleniu, o kochaniu i o tym, że się im nic nie chce, a w tym wszystkim śpiewają o wolności. O filmie „Lato” Kiriłła Sieriebriennikowa pisze

O architekturze spektaklu i architektach celebrytach zapełniających miasta budynkami odłamkami i budynkami korniszonami oraz o inwestorach, którzy chcą budować „bardziej”, pisze

Swego czasu Noé lubił dość ostentacyjnie poprężyć artystyczne muskuły. Obnosił się ze swoimi inspiracjami i pretensjami, samemu wpisywał się w poczet wielkich z Kubrickiem na czele. W „Climaxie” tymczasem reżyser spuszcza powietrze z balonu patosu. Nowy film Gaspara Noégo recenzuje

Jerzy Jarniewicz, autor tłumaczeń i przekładoznawca, wydał właśnie tomik o tym, że będąc tłumaczem typu literackim, wolno być artystą, a nawet wypada. Książkę „Tłumacz między innymi” polecają „Przekrój” i

Trochę jak faustowski Mefistofeles Eminem jest dobry, gdy jest zły. A tak zły nie był jeszcze nigdy. Pisze

Śmiało można powiedzieć, że debiutancki album Anny Krztoń „Weź się w garść” to jeden z najważniejszych polskich komiksów powstałych po 1989 r. Decyduje o tym nie tylko ciężar tematyki, lecz także dojrzała artystycznie forma. Pisze, nie kryjąc entuzjazmu,

A tak czekałem na to przedstawienie! „Trzech sióstr” z Teatru Jaracza w Łodzi nie lubi

W pierwszym „Predatorze” Shane Black opowiedział dwa głupawe dowcipy, po czym został rozpruty przez tytułowego kosmitę. Choć tym razem twórca awansował z drugoplanowego aktora na reżysera i współscenarzystę, historia się powtarza: Black ponownie opowiada nam kilka głupawych dowcipów i przegrywa w starciu z oryginalnym „Predatorem”. Recenzuje

Po latach – ba, dekadach – grania melancholijnego rocka Low wydali album spowity przez ambientowe szumy, elektroniczny glitch i echa dub techno. Trudno ocenić, czy bardziej niezwykła jest odwaga zespołu, czy kunszt, z jakim wkroczyli na nową drogę. Zastanawia się

Nieudany choć ciekawy formalnie eksperyment dotyczący tożsamości jednostki – komiks „Beneficio” ocenia

„Tchnienie” należy do tej fali aktorskich spektakli początku sezonu, gdzie rządzą duety na tematy związkowe. „Związek” nie znaczy zawodowy, tylko małżeński – debiut reżyserski aktora Grzegorza Małeckiego omawia

Walcząc z kolejnymi przeciwnościami losu, Ariana Grande nagrała jeden z najlepszych popowych albumów tego roku. Chwali

Katarzynę Herman widziałem pierwszy raz na scenie, a wiecie, jak to jest z miłością od pierwszego wejrzenia, ciężko ją wyjaśnić… Spektakl „Koniec miłości” z Teatru Polskiego w Bydgoszczy recenzuje

Historia jest tak absurdalna, że musiała wydarzyć się naprawdę: niejaki Ron Stallworth, pierwszy czarnoskóry funkcjonariusz policji w Colorado Springs, podjął się w latach 70. infiltracji Ku Klux Klanu i… zdobył oficjalną legitymację członkowską organizacji. „Czarne bractwo. BlacKkKlansman” fabularyzuje tę napisaną przez samo życie komedię, ale ostrze satyry wymierzone jest tu – z pełną powagą – z powrotem w stronę rzeczywistości. Pisze

Choć komponowany głównie w pojedynkę, najnowszy album Spiritualized w sferze formalnej imponuje rozmachem. Idąc za ciosem, samemu można machnąć ręką na to, że zespół nie mówi nam tu nic nowego. Pisze

Generalnie nie lubię fantasy – od tej reguły są jednak wyjątki i jednym z nich jest komiks Etienne’a Willema zatytułowany „Miecz Ardeńczyka”. Poleca

Anyuru przepowiada Szwecji paskudną przyszłość. Ale przekracza też rzeczywistość i tworzy zadziwiającą, piękną literaturę. Pisze

Z tą książką trzeba ostrożnie. O „Death Landscapes” Huberta Humki pisze

Pod nie do końca poważnym tytułem kryje się poruszająca opowieść o poszukiwaniu własnej wartości i radzeniu sobie z rzeczywistością. O powstającym po godzinach, z boku głównej twórczości Wojtka Wawszczyka, „Panu Żarówce” pisze

Znana językoznawczyni profesor Janina Brolczyk w swej najnowszej książce opisuje językowe zdrobnienia i na ich przykładzie wyjaśnia, na czym polegają wieczne tortury. Publikację Wydawnictwa PWM recenzuje

Szłam Karmelicką, mijając kawiarnię z kawą o piance jak z programu graficznego na macu, barbera, paznokcie, stylownię, beauty & spa clinic, piekarnię, pierogi i cichy tramwaj Krakowiak sunący wśród banków, plusów i sklepów z odzieżą, a z Masłowską styczności miałam dotąd kilka, czyli raczej niewiele, bo w sumie nie rzucam się na współczesną polską literaturę. O „Innych ludziach” pisze

W „Człowieku delfinie” francuski nurek Jacques Mayol jest pokazany jako facet z potencjałem na szereg rozmaitych biografii. Reżyser nie chce jednak za wszelką cenę wtłoczyć swojego bohatera w jakąś definitywną interpretację. Nie zamyka też dyskusji o tym, co kierowało Mayolem: pycha czy ciekawość, sportowe ego czy duchowa potrzeba? Pisze

Ta napisana z epickim rozmachem opowieść o wikingach pokazuje różne oblicza krwawych skandynawskich wojowników. Brian Wood dowodzi tu swojej wszechstronności, choć pierwsza odsłona trylogii nie jest wolna od pewnych wad. Komiks „Ludzie Północy: Saga anglosaska” recenzuje

W niedawno pokazanym trzecim sezonie „Twin Peaks” ich muzyka zwiastowała niebezpieczeństwo. Nic dziwnego, bo czerpiąca z noise rocka i industrialu twórczość Uniform aż kipi intensywnością, a „The Long Walk” to płyta o finezji startującego odrzutowca. Pisze

Gdyby świat akademicki składał się z tak pięknych, seksownych i uroczych osób jak Burton i Taylor lub jak Dracz i Kasprzyk, miałbym o nim lepsze zdanie – „Kto się boi Virginii Woolf?” z Teatru Polonia recenzuje

To, co nam wydaje się nowością i sensacją, dla Tybetańczyków jest elementem praktyki duchowej od tysiącleci. Książkę o zjawisku świadomego śnienia recenzuje

Cadyka Dawida może kojarzycie – to ten pochowany na zapleczu spożywczego. Oczywiście nie tak to było, kiedyś był tam cmentarz, tylko po wojnie sklep się nabudował. Żywot słynnego chasyda z Lelowa, wreszcie w wersji polskiej, poleca

„Człowiek, który zabił Don Kichota” to następna historia o Ikarze, który podlatuje za blisko słońca, by upaść pod presją zawiadującej „prawdziwym światem” machiny rozumu i biznesu. Być może Gilliam chce nam coś powiedzieć o naszych czasach, ale po reżyserze wizjonerze oczekiwałoby się bardziej wyszukanych analogii. Mimo aktualnych aluzji produkcja ta pod wieloma względami pozostaje filmem sprzed ćwierć wieku. Recenzuje

Czy wszystko już było? 17. edycję łódzkiego Fotofestiwalu recenzuje

Na najnowszej płycie Daniela Bachmana wirtuozowską grę na gitarze i tradycyjne melodie z Appalachów zakłócają szumy, drone’y i trzaski radioodbiornika. O płycie „The Morning Star” pisze

Świat w „Pjongjang” przypomina hybrydę wycieczki do zoo i wyprawy na safari. Każdy obcokrajowiec ma przydzielonego tłumacza i przewodnika, bez których w zasadzie nie może się przemieszczać. Oto poruszający dziennik podróży z Korei Północnej, który pokazuje makabreskę Dżucze, czyli koreańskiej wersji komunizmu. Pisze

U nas w tym sezonie wszystko będzie z Grecji. Niby wiadomość niełamiąca, nieurywająca, bo teatr w ogóle jest tak jakby z Grecji, ale nie zawsze jest stamtąd tak bardzo i tak dosłownie, jak będzie tym razem – o tegorocznej premierze na rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego pisze

Powiem wprost: ja się po prostu nudziłem. To film – już od pierwszych minut – potwornie przegadany, a na dodatek zdecydowanie za długi. Co wcale nie znaczy, że sposób, w jaki Cruise robi tu rzeczy, nie jest właściwym sposobem robienia tych rzeczy. Najnowszy film serii „Mission: Impossible” ocenia

Amerykańska producentka Laurel Halo znów wymyśla się na nowo. Ma szerokie muzyczne horyzonty, tylko że nie widzi zbyt daleko. Dlatego pomysłu wystarcza jej na pół płyty. O „Raw Silk Uncut Wood” pisze

Piszący historie o superbohaterach dla DC i Marvela scenarzysta Tim Seeley tym razem stawia na prowincjonalną epopeję kryminalną z elementami horroru. Serię komiksową „Odrodzenie” recenzuje

Ireneusz Wąsik w swojej odważnej książce „Wyciskaj, nie wyrzucaj” skłania czytelnika do tego, by na nowo przemyślał swoje życie. Urzeczywistnienie idei tego uczonego z Uniwersytetu w Strzelnie może w przyszłości zrewolucjonizować funkcjonowanie polskiego rynku spożywczego – przekonuje

Blokowiska powstawały po obu stronach żelaznej kurtyny. Same w sobie nie były ani socjalistyczne, ani kapitalistyczne. Książkę Beaty Chomątowskiej „Betonia” recenzuje

Dystopijna wizja, która z jednej strony niepokojąco przypomina teraźniejszość, z drugiej zaś złowrogo wieszczy przyszłość. Komiks „Transmetropolitan” recenzuje

Tylko wykształcony muzycznie Thomas Bernhard mógł sobie pozwolić na to, by muzycznością wznosić prozę na poziom wybitności i dodawać jej lekkości. Nawet gdy służyła mu do filozofowania. Wydane w przekładzie Sławy Lisieckiej „Chodzenie. Amras” recenzuje

Gdyby to cokolwiek wyjaśniało, napisałabym, że „Subterranean River” Łukasza Rusznicy to książka totalna, bezkompromisowa i wchłaniająca. Recenzuje

To jeden z rzadkich dokumentów, które pokazują ścisły związek między codziennością artysty a niecodziennością jego sztuki. Kolekcje McQueena przedstawione są tu nie jako odskocznia od jego życia, a raczej jako jego bezpośrednia emanacja, jakiś domagający się egzorcyzmu demon. Czuć tu nutę wampiryzmu. O filmie „McQueen” w reż. Iana Bonhôte i Petera Ettedgui pisze

Wydaje się, że Michael Haneke pragnął stworzyć film na podobieństwo dzisiejszego świata, taki nierówny, chybotliwy, niepewny i co rusz się przerywający.... Film „Happy End” recenzuje

Nieoczywisty i surrealistyczny postświat, który pozwala zrozumieć, że wojna nie ma sensu. Komiks „Bośniacki płaski pies” recenzuje

Książka Andrzeja Płochliwskiego „Pochwała konsekwencji” to wybitne świadectwo wytrwałości. Dzieło, w którym skromność życia łączy się z wielkością moralną, recenzuje

Autobiograficzne arcydzieło o dorastaniu na Bliskim Wschodzie Kaddafiego i Al-Asada. Komiks „Arab przyszłości. Dzieciństwo na Bliskim Wschodzie 1978–1984” recenzuje

„Sicario 2: Soldado” to sequel nieco wymuszony i – mimo swoich zalet – generalnie niezbyt potrzebny. Zamiast dopełniać oryginał, tylko przyklepuje to, co powiedziano za pierwszym razem – ocenia

Dramatyczne okoliczności powstawania „Our Raw Heart” nie wpłynęły negatywnie na muzykę amerykańskiego trio YOB. Tegorocznym albumem giganci doom metalu tylko potwierdzają swoją pozycję. Przekonuje

Obcując z tą książką, obcujemy z czymś naprawdę ważnym. Dzieło, któremu Carl Gustav Jung poświęcił ostatni rok życia, recenzuje

Oto wizualnie imponujący, emocjonalnie zniuansowany, obyczajowo świadomy, autentycznie zabawny film zarówno dla młodych, jak i starych – „Iniemamocnych 2” w reżyserii Brada Birda recenzuje

Poprawiane przez kolejnych krewnych opowieści rodzinne potrafią działać usypiająco. Bazująca na nich muzyka również. Pisze

Nie ma wakacji od komiksów! Oto pięć albumów, których lektura zrobi wrażenie na każdej szerokości geograficznej. Poleca

Jest to teatr młodzieżowy w tym prostym znaczeniu, że młodzież i tak go zaliczy metodą wycieczki, ale czy z przyjemnością i wybuchem śmiechu – nie wiem, nie wiem! O premierze zamykającej sezon w Teatrze Dramatycznym m.st. Warszawy („Ferdydurke” w reż. Magdaleny Miklasz) pisze

W czasach, gdy oddaliliśmy się już od natury na tyle, by z powrotem za nią zatęsknić, architektura może nam pomóc dostrzec jej ukryte siły, umożliwić pełniejsze doświadczenie rządzących nią procesów, wzmocnić – amplifikować – zachodzące w niej zjawiska. O tym właśnie traktuje książka „Amplifikacja natury. Wyobraźnia planetarna architektury w epoce antropocenu” zredagowana przez Annę Ptak i wydana przez warszawską Zachętę. Pisze

Komiksy „Czarny młot” i „Hawkeye” poleca

Świetnie zaśpiewana, ciekawie zaaranżowana i wpadająca w ucho – nowa płyta Mateusza Franczaka ma wiele zalet. Zbyt wiele. Pisze

Gdyby nie mrok, prawdopodobnie bylibyśmy nieśmiertelni - pisze w „Złotych godzinach” de Selby. Pierwszą polską edycję jego wybitnej książki recenzuje

Kolorową grę karcianą „Colorfox” poleca

Horror, jak każdy gatunek filmowy, jest zabawą z oczekiwaniami, z ich twórczym spełnianiem bądź negowaniem. Państwo na sali po prostu oczekiwali czego innego – o filmie „Dziedzictwo. Hereditary” w reżyserii Ariego Astera pisze

Na swojej pierwszej płycie Alameda 4 w rewelacyjny sposób wkomponowuje bliskowschodnią melodykę w gatunkowe ramy noise-rocka i metalu. O „Czarnej wodzie” pisze

Needcompany są z Belgii, ale pozostają w wiecznej trasie występowej. Pieszczochy festiwalowe. Pojechałem sprawdzić, czy nie są wydmuszką, sztucznie rozdmuchaną na potrzeby towarzystwa – o „Wojnie i terpentynie” z festiwalu Malta pisze Maciej Stroiński

Swoją najnowszą, krótką płytą Kanye West odpowiada na kilka nurtujących jego fanów pytań, ale brakuje mu pomysłów, by postawić kolejne. Ocenia

Wyjeżdżamy” to dzieło dla wiernych fanów chcących nowego tego samego. Aseptyczny, eklektyczny, zblazowany teatr. O nowej polskiej premierze Krzysztofa Warlikowskiego pisze

Przedziwną, wyglądającą na żart książkę recenzuje dla Was

Najnowsza płyta Terrence’a Thorntona szybko stała się ledwie przypisem do beefu z Drake’em. Szkoda, bo to nie tylko najlepszy album solowy rapera, ale także jedna z najmocniejszych hiphopowych propozycji w tym roku. Pisze

Jeden z najwyraźniejszych głosów o religii i człowieku, jakie wybrzmiały w popkulturze – komiks „Kaznodzieja” recenzuje

Plakat do spektaklu znalazł oczywiście swoich obrażonych, którzy nie pamiętają – a może nigdy nie wiedzieli – że Michał wcale nie był taki Anioł! Inscenizację Starego Testamentu w reż. Agaty Dudy-Gracz recenzuje

Zdumiewające, ile jest życia w celi śmierci. Ile uczuć mieści się w klitce ze szparą, przez którą widać trochę nieba – o książce Lindy Polman „Laleczki skazańców” pisze

Sławomir Kuligowski pisał: „A jeśli kiedyś nadejdzie sen, to przyjmę go w ciemno i z zamkniętymi oczami”. Nie myślał co prawda o grach karcianych, ale w tym wypadku przypadkiem miał rację. Grę planszową „Sen” recenzuje

Paweł Pawlikowski przywołuje na ekran czarno-białe duchy polskiej szkoły filmowej. Stoicki szatyn i uczuciowa blondynka, aura melancholijnej ballady jazzowej, gorzki romantyzm opowieści o mijających się bratnich duszach. Takich „widm” mamy tu więcej: Munk, Wajda, Kawalerowicz. Ale film nie jest wyrachowanym ćwiczeniem z nostalgii. Chłodny jest tylko tytuł. O „Zimnej wojnie” pisze

Znacie Tuvię? Poznajcie – nie pożałujecie. To chodzący problem. Dla innych i dla siebie. Samosterująca się torpeda. Z nieodłącznym tabletem odbył podróż do źródeł „niemieckości”, a co przeżył i co widział, spisał w książce „Spałem w pokoju Hitlera”. Niedawno zaś odwiedził Polskę. Pisze

Osoby dramatu muszą sobie odpuścić dramatyczne pauzy, zamulanie na fotelach i bezgłośną rozpacz. Takie przyszły czasy, że nawet postaciom Antona Czechowa nie jest dane się dołować i nudzić w spokoju – o „Wujaszku Wani” w reż. Iwana Wyrypajewa pisze

Książka prof. Philipa C. Almonda to rzecz traktująca o życiu pozagrobowym, a dokładniej o historii chrześcijańskich doktryn i wyobrażeń odnoszących się do zaświatów, od starożytności po współczesność. Recenzuje –

W grach narracyjnych dzielonych na rozdziały pierwsze wrażenie z obcowania z produkcją często pobudza apetyt na więcej. Czy tak dzieje się w przypadku „The Council”? – sprawdza

Dobrze, żeby film poświęcony twórczości jednego z bardziej „zmysłowych” reżyserów, sam był „organoleptyczny”, sensualny. O filmie „Love Express. Zaginięcie Waleriana Borowczyka” w reżyserii Kuby Mikurdy pisze

Zamachowczynie detonują bomby, ale ich prawdziwą bronią są ciała; nikt nie jest bardziej samotny od osoby, która wysadza się w powietrze w tłumie ludzi. O wystawie Joanny Rajkowskiej pisze

Wbrew swojej nazwie Wczasy nie proponują nam wcale wakacyjnego eskapizmu. Przeciwnie, „Zawody” to album o zmęczeniu: pracą, samotnością i piosenkami o niczym. Recenzuje

Wiersze Anny Augustyniak z najnowszego tomu „dzięki bogu” to opowieść o kobietach i kobiecości, o uwikłaniu ciała w rozmaite narracje. Poetka z feministycznym zacięciem krytykuje struktury patriarchatu, który reprezentują m.in. Kościół katolicki czy politycy odpowiedzialni za konflikty zbrojne.

Teatr Polski w Warszawie od jakiegoś czasu jest teatrem pół-Narodowym, z wkładem ministerstwa, i Strzępka przyjęła strategię jak na początku w Narodowym Starym. Wyreżyserowała wielki i dobrze zrobiony spektakl na tematy narodowe – o sztuce „Król” na podstawie powieści Szczepana Twardocha pisze

W „Żmijowisku” tajemnica jest tylko ścieżką prowadzącą przez opowieść, a zło – objawem życia niedoskonałego. O powieści Wojciecha Chmielarza pisze

Zwieńczenie 18 filmów i 10 lat tzw. kinowego uniwersum Marvela, miliony dolarów budżetu, kilkadziesiąt pierwszoligowych gwiazd w obsadzie, dobijający niemal do 3 godzin metraż. Nawet reżyserów jest dwóch! Film „Avengers: Wojna bez granic” recenzuje

Na nowym albumie The Sea and Cake unika koturnowości. „Any Day” to zwiewna melodyjność osadzona na wychuchanych popjazzowych rytmach – i gwarant sukcesu. Płyta udowadnia, że trio doskonale zdaje sobie sprawę, w jakiej wadze ma zapewniony mistrzowski pas. Pisze

Wciągająca, obyczajowo-fantastyczna historia o kobiecie, która musi zostać superbohaterką, żeby poradzić sobie z problemami, jakie niesienie codzienność. O „Jessica Jones: Puls” Briana Michaela Bendisa pisze

Jeśli upajasz się nadejściem wiosny, w rękach trzymając wciąż nieprzeczytany numer „Przekroju”, wiedz, że gracze próbują właśnie przetrwać w prawdziwie arktycznych warunkach. Czy z powodzeniem? Sprawdza

W „Białych łzach” Hariego Kunzru dżiny dopadają chłopaków, którzy uosabiają współczesną kulturę remiksu – budowania swej indywidualności z elementów znalezionych. Mówimy „zapożyczonych”, ale bardziej odpowiedni wydaje się termin „ukradzionych”. Pisze

„Walden czyli życie w lesie” to biblia ekologów, ale i tych, którzy stronią od konwenansów czy mody. Henry David Thoreau wskazuje na absurdy naszego przesadnie skomplikowanego życia i proponuje, byśmy sprawdzili, czy możliwe jest wyjście poza miejską iluzję. Książkę, w której co chwila trafiają się olśniewające spostrzeżenia, recenzuje

Po kilku latach milczenia duński zespół Iceage powraca z najdojrzalszą płytą w swoim repertuarze. O krążku „Beyondless” pisze

Czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Dalej zresztą „nie widziałem”, bo tego spektaklu po części nie widać! Ale co byś zrobił, żeby wytworzyć atmosferę grozy? Też byś zgasił światło – nową premierę TR Warszawa, „Strach” w reżyserii Małgorzaty Wdowik, recenzuje

Do tej pory ciężko nie zachwycić się głosem Wisłockiego, tak potrzebnym w dzisiejszych czasach – książkę „Przemyślmy na nowo nasze zdrowie” (tom I) recenzuje

Idąc „Na jagody”, zmierzamy na marginesy art worldu. Spotkamy tam dwie artystki – jedną właściwie nieznaną, a drugą znaną tak bardzo, że właściwie zapoznaną. Tematem jest tutaj życie po życiu w sztuce. O wystawie w Gdańskiej Galerii Miejskiej pisze

Jest raperką, celebrytką i gwiazdą popkultury wymykającą się klasyfikacjom. Cardi B i jej pełnoprawny debiut prowokują do tak rozmaitych dyskusji, że łatwo pominąć w nich wątek muzyczny. A właśnie wydała „Invasion of Privacy”. Pisze

Pierwszy w historii spektakl w reżyserii promptera. Nie ma ucieczki przed tekstem Nowaczyńskiego; gdziekolwiek aktor spojrzy, tam go tekst dopadnie. Jest to chwyt z epoki, bo gdy premierę trzaskano nową co piątek, sufler był najważniejszą składową obsady – o pierwszym polskim spektaklu Klaty po odejściu ze Starego pisze

Jeżeli nie lubisz wierszy, przeczytaj ten i wtedy powiedz. Bo ten „nie jest taki”, ten Wam nie grozi na języku polskim, nie róbcie sobie uprzedzeń – na temat poematu Doroty Masłowskiej wypowiada się

Na długo zanim serial „Kruk” w reżyserii Macieja Pieprzycy ujrzał światło dzienne, gracze lubowali się w przygodach Kruka. Dzisiaj ich odrestaurowanej wersji przygląda się

Reżyserka Rungano Nyoni opowiada nam baśń o małej dziewczynce i czarach, ale nie jest to opowieść, która kończy się szczęśliwie – film „Nie jestem czarownicą” recenzuje

„Briggs Land. Kobieca ręka” to kryminalno-obyczajowa historia o kobiecie, która chce przejąć władzę w świecie pełnym nienawiści i mężczyzn – recenzuje

„Widzi-mi-się” to książka dla dzieci. O fotografii. Postanawiam oddać publikację w ręce grupy docelowej, właściwie – w jedną parę rąk. Książkę Rafała Milacha i Marty Szymańskiej recenzują Tadeusz Nowakowski i

„Freedom” to nie tylko najlepszy album w dorobku Amen Dunes, ale też mocny kandydat na płytę roku w kategorii folk rock – recenzuje

Tu przejdziesz trzy kroki, tutaj lewy profil proszę, a tu dziesięć decybeli więcej. Oni teatr robią czy lek według receptury? – o „Wątpliwości” z Teatru Śląskiego pisze

Najcenniejsze w intrygującej książce „Wyjście awaryjne” wydaje mi się to, co niepolityczne. Rafał Matyja wybudza z niedoboru wyobraźni i wyuczonej bezradności. Recenzuje

Powstała w przedziwnych okolicznościach powieść "Wizja McKenny" to niezwykle wciągająca historia z dużą ilością fabularnych zapętleń, które dezorientują czytelnika. Recenzuje

Debiut wyszedł Karasińskiej tak jak mało komu, chyba tylko Paweł Świątek i Grzegorz Jarzyna, i może Jan Klata mieli podobne ssanie na dzień dobry. Co teraz z nią będzie, czy skończy jak Klata, na tak zwanym dużym plusie, czy może jak Świątek? – spektakl „2118. Karasińska” z Nowego Teatru w Warszawie recenzuje

Co na poziomie suchego opisu fabuły brzmi bowiem jak „Uprowadzona” z Liamem Neesonem, tyle że z Joaquinem Phoenixem, jest w rzeczywistości „Uprowadzoną” – tyle że w stylu arthouse. O filmie „Nigdy cię tu nie było” w reż. Lynne Ramsay pisze

Przekonujący i poruszający portret nastolatki, która musiała wydorośleć, żeby jej rodzina nie rozpadła się doszczętnie po rozwodzie. Takie są „Obiecanki” Agnieszki Świątek – ocenia

Udowadniali już, że potrafią łamać rytm i gatunkowe ramy. Zdarzało im się wzbudzać zachwyt i konsternację. Jakub Lemiszewski i Teo Olter znów zaskakują – tym razem udowadniają, że potrafią pisać ładne piosenki. Płytę „Post Refference” recenzuje

Gdy „Uroczystość” wraca do repertuaru, mamy nie tyle wznowienie spektaklu, ile jego rekonstrukcję albo nawet zmartwychwstanie – na temat słynnego przedstawienia Grzegorza Jarzyny marudzi

John Ashhoole postuluje konieczność wynalezienia sposobu na butelkowanie powietrza – publikację recenzuje „Lepsze jutro”

Choć wydawać się może, że „Ni no Kuni II” jest grą dla dzieci, pod płaszczykiem prostoty i kolorowej grafiki przemyca bardziej złożoną problematykę. Grę recenzuje

Wychodzi na to, że Metallica, chcąc nie chcąc, śpiewa o nas. „Zafiksowani na autodestrukcję”? A to Polacy właśnie. Z czasem jednak nie sposób pozbyć się myśli, że Małgorzata Szumowska piętnuje z automatu, proponując łatwą wyliczankę pijanych szwagrów, lubieżnych księży i polaczkowatych polaczków. „Twarz” recenzuje

Oglądanie kabaretu robionego live ma coś z czekania na krew, że się aktor nie tylko zgotuje albo ugotuje, ale też wysypie, spali lub udławi – o Wycieczkach Osobistych improwizujących na temat „Przekroju” opowiada

Ubisoft nie zdecydował się na stworzenie gry kontrowersyjnej, choć takiej tematyki „Far Cry 5” dotyka. Czy jednak w pełni bezpieczna produkcja jest jednocześnie satysfakcjonująca? Zastanawia się

Oto wcielenie naczelnego geekowskiego marzenia, że twoje hobby ma sens i jest kluczem do rozwiązania wszystkich problemów. Ale jednego nie udało się Stevenowi Spielbergowi skopiować od klasyków Nowej Przygody. O filmie „Ready Player One” pisze

Interesująca muzycznie, ale nudnawa tekstowo płyta Pro8l3m jest dowodem na to, że wulgarność zużywa się szybko, a to, co jeszcze wczoraj było szokujące, staje się groteskowe. Punktuje

Opowieść o naturze fal, o tym, że więcej w nich wiatru i słońca niż wody, jest zachętą, by na najzwyklejsze kałuże spojrzeć jak na odrobinę romantyczne zjawiska – książkę Tristana Gooleya recenzuje

Wbrew zapowiedziom i wbrew tytułowi nie jest to o #metoo ani o opresji. Ludzie zrobili ten spektakl, nie media społecznościowe – przedstawieniem „Pod presją” z Teatru Śląskiego zachwyca się

Ponury żart oficyny wydawniczej związanej ze znanym środowiskiem podejrzanych prozaików-awanturników z Inowrocławia. Grupa ta, skłonna do szyderstwa i nieprzyzwoitych gestów, tym razem wzięła na celownik nadchodzące katolickie święto – „Moje życie” Damiana Lichowskiego recenzuje

Eklektyczna antologia wprowadzająca czytelnika w uniwersum Hellboya i zajmującej się nim grupy naukowców to rozrywkowa mieszanka mitologii, legendy i popkultury. Poleca

To nie jest Rosja Aleksieja Bałabanowa ani Polska Wojciecha Smarzowskiego, to jest XXI wiek w większym mieście – „Niemiłość” Andrieja Zwiagincewa recenzuje

Zarówno na poziomie muzyki, jak i uprawianej za jej pomocą publicystyki Seun Kuti pozostaje nieodrodnym synem swojego ojca. „Black Times” to ekstatyczny afrobeat o rewolucyjnym przesłaniu. Pisze

Blanche przybywa do jakiejś odmiany squatu, co jasno tłumaczy, czemu wszyscy zblatowani i czemu takie warunki. „To są Pola Elizejskie???” – o „Tramwaju zwanym pożądaniem” z Teatru Miejskiego w Gliwicach pisze

Reza Aslan nazywa siebie wyznawcą. Wierzy, że ma misję – uzmysłowić ludziom, jak wiele ich łączy – książkę „God: A Human History” recenzuje

Fikcyjna wersja współczesnej Japonii skąpana w klimacie noir i podlana sosem nietuzinkowości – gdyby spróbować jednym zdaniem określić „The 25th Ward: The Silver Case”, najpewniej tak by ono brzmiało. Przekonuje

O nagrodzonym Oscarem „Ikarze”, filmie reżysera masochisty (Bryana Fogela), wyprzedzającym bieg rzeczywistości, pisze

Nowy tom wierszy Jarosława Marka Rymkiewicza „Metempsychoza. Druga księga oktostychów” nawiązuje formą do jego poprzedniej książki z 2015 roku Koniec lata w zdziczałym ogrodzie i kontynuacji jest w tym zbiorze mnóstwo. Nie ma tylko właściwie polityki, czym poeta ułatwia mi sprawę, ponieważ nie muszę odnosić się do jego twórczości zaangażowanej – pisze

O wystawie Włocha Ernesto Bazana w Instytucie Fotografii Fort pisze

Benoit, Bonaszewski, Frycz, Kluźniak i Press. Teatralny Real Madryt – o „Idiocie” z Teatru Narodowego w Warszawie pisze

Zaskakująca publikacja – późne dzieło mistrza z Providence, H.P. Lovecrafta – zostało napisane już po jego konwersji na posoborowy katolicyzm może wzbudzać kontrowersje i mieszane uczucia wśród jego fanów, ale tym bardziej warte jest przeczytania.

To skomplikowana książka. Łatwiej przeliczyć strony niż fotografie. Zdjęcia zostały ponakładane na siebie, jedno jest tłem, drugie bohaterem. Punkt kulminacyjny to trzykrotne powtórzenie portretu. O „Teatrze” Tomka Tyndyka pisze

Czy w tym rozbestwionym Babilonie znajdzie się kilku sprawiedliwych, nawet jeśli i oni będą musieli uciekać się do brudnych gier, by usta utrzymać nad powierzchnią (brudnej) wody? O serialu „Babylon Berlin” pisze

Jacek Świdziński jest konsekwentnym artystą. Ponownie więc sięga po polskość – komiks „Powstanie. Film narodowy” to epicka powieść graficzna, w której Polska staje w gardle jak ość. Recenzuje

Na tyle sposobów dałoby się skopać tytułową rolę w „Karierze Artura Ui”… Większość facetów aktorów poszłaby w „prawdziwe męstwo” lub w drobne cwaniactwo – premierę Teatru im. Słowackiego w Krakowie opisuje

Niektórych czytelników, obeznanych z wyjątkowo mrocznym i niepokojącym światem wyobraźni Lyncha, ta książka może zaskoczyć. „W pogoni za wielką rybą” recenzuje

„Anihilacja” to materiał na film kultowy, a nie na przebój weekendu, kino zbyt ambitne dla własnego dobra; takie, które samo anihiluje się w box-offisie, celując od razu ku gwiazdom – pisze

Na swojej najnowszej płycie Phil Elverum po raz kolejny śpiewa o przedwcześnie zmarłej żonie. Tym razem to nie bezlitosny zapis żałoby, ale próba pogodzenia się ze śmiercią. O „Now Only” pisze

O kobiecej nieobecności i niesłyszalności w przestrzeni publicznej wyjaśnionej w książce Mary Beard „Women & Power: A Manifesto” pisze

Zaliczyłem w Poznaniu dwuczęściowy wieczór. W pierwszym spektaklu sami faceci, w drugim sami niefaceci – o „Dwunastu gniewnych ludziach” w reż. Radka Rychcika pisze

O projekcie artystycznym „Post” Marty Zgierskiej, prezentowanym w galerii Instytutu Fotografii Fort, pisze

„Gorogoa” to tytuł nietuzinkowy pod każdym względem - zachwycający tak wizualnie, jak logicznie. Grę recenzuje

Nikt nic nie wie – rozchwytywany nowojorski zespół Zs postarał się o to, aby jego najnowsza płyta nie trafiła do przypadkowego odbiorcy. W efekcie zaskakującego pomysłu „Noth” mogą już słuchać Słowacy, Polacy i Czesi, ale nie Amerykanie. Pisze

Olśniewający wizualnie kryminał noir o segregacji rasowej – komiks „Blacksad. Arktyczni” recenzuje

Ona umiera, bowiem bez niego nie może, a on dlatego, że nie może z nią – „Plac Bohaterów” z Teatru Jaracza w Łodzi recenzuje

Zdaniem austriackiej uczonej Alexandry Blumenberg nie ma właściwie różnicy pomiędzy nowoczesną fizyką a wróżeniem z fusów, wróżeniem ze spalonej skorupy żółwia, z rzutu kośćmi czy monetą – kontrowersyjny „Wstęp do nowej filozofii nauki” recenzuje

Jeśli 12 lat po premierze tytułu otrzymujemy jego wcale nie mniej grywalny, za to dopracowany do perfekcji remake, to jednego możemy być pewni. „Shadow of the Colossus” to gra warta świeczki – pisze

Tytułowe „phantom thread" odnosi się do zjawiska fantomowego odruchu nawiedzającego szwaczki, których dłonie po całym dniu pracy wciąż wykonują krawieckie gesty. Ale owa „nić widmo” to również metafora całego filmu, w którym gęsto przeplatają się kolejne, na pierwszy rzut oka niewidoczne, motywy. „Nić widmo” recenzuje (i poleca)

Czas na intelektualny koktajl kobiecej erotyki – powiada Paulina Ołowska. Artystka ma doskonałe wyczucie czasu. Za nami rok czarnych protestów, który upłynął pod wezwaniem „me too”, i w którym wszyscy oglądali pierwszy sezon Opowieści podręcznej. Niejeden polski widz tego serialu zastanawiał się, czy rzeczywistość za oknem nie próbuje przypadkiem dogonić dystopijnej fikcji. Recenzuje

Warto jednocześnie zaznaczyć, że podmiot liryczny nie utożsamia się ani z prawą, ani z lewą stroną sceny politycznej. Jest w tym rodzaj buntu, buntu totalnego, który obejmuje kolejne podsuwane przez kulturę porządki – tom poezji „Polska” Świetlickiego recenzuje

Spektakl jest niefajny, ale bardzo fajnie, że w ogóle powstał. Bo dzięki temu, że aktorzy grają, że nie robią jatki typu wrocławskiego, Stary ma szansę nie paść ofiarą swojej dyrekcji – o „Masarze” ze Starego Teatru pisze

Irlandczyk, który nie nauczył się gaelickiego, poeta, okultysta i cytujący Biblię ezoteryk, ostatni romantyk w wieku Rozumu – William Butler Yeats. Jego eseje po raz pierwszy ukazały się po polsku w wydaniu książkowym. Pisze

Tytuł filmu Alexandra O. Philippe’a odnosi się do 78 ustawień kamery i 52 cięć montażowych, jakie złożyły się na słynną hitchcockowską scenę pod prysznicem – dokument „78/52” recenzuje

Mówi się, że zima usprawiedliwia depresję, która jest skutkiem ubocznym umierania. Aby jednak jakiekolwiek zjawisko móc usprawiedliwiać, należy się z nim pierwej zapoznać, bez względu na medium, jakie do tego celu wybierzemy. Pisze

Parafrazując tytuł debiutanckiego albumu Małpy, najnowszy album duetu Rasmentalism to „Kilka numerów o niczym”. Ocenia

Trudno o bardziej egzotyczną parę epistolograficzną w polskiej literaturze. Mrożek i Tyrmand – dwa różne temperamenty, dwa kosmosy, które spotkały się w emigracyjnym losie, i przyjaźń, która ciągle zadziwiała. Nawet ich samych – pisze

Garbaczewski się ogarnął. Zrobił PRZEDSTAWIENIE, teatr z rękami i nogami – „Ucztę” z Nowego Teatru w Warszawie recenzuje

A co jeśli namalujemy raz jeszcze „Panny z Awinionu”, ale poddamy je ciśnieniu grekokatolickiej symboliki? Albo jeżeli zaczniemy oddziaływać na cytat z Wróblewskiego wizerunkiem japońskiego duszka menstruacyjnego? Albo będziemy temperą jajową malować facebookowe screenshoty i twitterowe posty? O wystawie „230x180” pisze

Książkę Jana Gondowicza recenzuje

Zamiast ponurej ballady o niemożliwości ucieczki w świat fantazji zainscenizował regularne love story, w którym fantazja manifestuje się jako cudowne porozumienie ponad podziałami. W efekcie owa „mała syrenka à rebours” to film równie paradoksalny co lista jego inspiracji. O filmie „Kształt wody” Guillerma del Toro pisze

Wyobrażam sobie, że są słuchacze, którzy woleliby, aby zespół zachował więcej z surowości i dzikości, ale nawet oni powinni docenić kunszt „Re:akcji mazowieckiej”. O nowym albumie Kapeli ze Wsi Warszawa

Islandia to mały kraj. Nie dość jednak mały, by nie mogła go dotknąć wielka nienawiść. W „Wyspie” Sigríður Hagalín Björnsdóttir pożegnanie z kulturą i moralnością następuje zdumiewająco szybko, ład symboliczny okazuje się kruchy. W każdym zakątku mieszkają odtąd strach i walka. Pisze

To, że „Anioły” Warlikowskiego są boskim spektaklem, że są arcydziełem, hitem i szczytowaniem polskiego teatru – to na pewno wiecie. Ale może nikt Wam nie powiedział, że są tym wszystkim, jeśli mamy teraz 2010 – o słynnych, do dziś granych „Aniołach w Ameryce” pisze

Tytuł poświęconego Stevenowi Spielbergowi dokumentu w reżyserii Susan Lacy mówi wiele: jedno słowo, jedno nazwisko. O klasycznym, legendarnym twórcy wręcz wypada opowiadać klasycznie. Grunt, by było ciekawie. A jest! – recenzuje

Nową, trochę chaotyczną, płytę Scallops Hotel wypełnia beztroski lo-fi hip-hop. Ale czego się spodziewać po projekcie, którego nazwę trzeba by tłumaczyć jako Hotel Przegrzebków. O „Sovereign Nose Of Your Arrogant Face” pisze

Paradokumentalny komiks o słynnej wyprawie Conrada, a zarazem awanturniczo-inicjacyjną opowieść „Kongo. Józefa Konrada Teodora Korzeniowskiego podróż przez ciemności” recenzuje

Szekspir po czesku nie jest jakiś bardziej śmieszny. „Miarka za miarkę” ma tak w ogóle, że trochę nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Rozwiązanie Klaty: kombo. I śmiać się, i płakać – o praskiej premierze Jana Klaty, pierwszej po dyrekcji w Starym, pisze

Wznowioną produkcję „Okami HD” recenzuje

Debiutujący za kamerą Paweł Maślona pokazuje, że to, co nas dzieli, być może jest właśnie tym, co nas łączy. Film „Atak paniki” recenzuje

Głośna nigeryjska pisarka Chimamanda Ngozi Adichie w dwóch tekstach opublikowanych w książeczce „Wszyscy powinniśmy być feministami“ przedstawia esencję bycia kobietą w świecie, który uporczywie odmawia jej równości i sprawiedliwego traktowania.

Pracujący na najwyższych obrotach duet Xylouris White z zadziwiającą łatwością łączy tradycję kreteńskich pieśni z jazzem, bluesem, rockiem i wszystkim innym, co akurat ma pod ręką. Pisze

Kielce nareszcie przeprosiły się ze Strzępką. Za poprzedniego dyrektora wywaliły ją z roboty, z zaczętego i niedokończonego procesu twórczego, teraz nikt jej nie podskoczy. It’s never too late to say I’m sorry – o „Ciemnościach” z Teatru im. Żeromskiego w Kielcach i Teatru IMKA w Warszawie pisze

Mamy tu jaskrawą opozycję: z jednej strony beztroscy hipsterzy z placu Zbawiciela, z drugiej – groźne kordony policjantów. Ale „Najpiękniejsze fajerwerki ever” nie są opowieścią o tym, że idzie konserwa i zamknie nam imprezę. A przynajmniej nie tylko. O filmie Aleksandry Terpińskiej pisze

Naprawdę dobry żart nie powinien być zbyt śmieszny. Tej zasadzie zawsze wierny był Oskar Dawicki, godny poparcia pretendent do tytułu pierwszego trickstera sztuki III Rzeczypospolitej, artysta obdarzony fenomenalnym poczuciem humoru – jego wystawę w galerii Raster recenzuje

Nie chce mi się o tym gadać, bo mnie poziom tego dzieła zwyczajnie obraża. Czuję się, jakby na targu ktoś chciał mnie przekonać do zakupu i spożycia już zzieleniałej wołowiny – o „Domu Bernardy A.”, pierwszej premierze Starego Teatru za dyrekcji Marka Mikosa, pisze

Czy będąc młodsi duchem, lubowaliście się w serialu rysunkowym „Zaczarowany ołówek” realizowanym w Studio Małych Form Filmowych Se-ma-for? Jeśli tak, „Max: The Curse of Brotherhood” jest właśnie dla Was! Pisze

Nareszcie, dzięki Wydawnictwu Cień Kształtu, ukazało się wznowienie książki, której wcześniejsze wydania były właściwie poza zasięgiem czytelników: oto Wyspa, powieść uznawana przez samego Aldousa Huxleya za jego opus magnum.

Połączenie dramatu psychologicznego z kryminałem noir pozwala na oryginalność w skonwencjonalizowanym komiksie superbohaterskim. O tytule „Daredevil. Nieustraszony” pisze

Nigeryjska pisarka w dwóch krótkich tekstach przedstawia esencję bycia kobietą w świecie, który uporczywie odmawia im równości i sprawiedliwego traktowania. O książce "Wszyscy powinniśmy być feministami" pisze

O wystawach dwóch Mrozów (zbieżność nazwisk przypadkowa, a może nie…) pisze

Zabawa, którą dotychczas starsi znali z postaci cyfrowej, znalazła swój realny odpowiednik – z prostymi zasadami i przejrzystymi planami działania. Odwrotnie niż w otaczającej nas codzienności. „Monopoly Gamer” recenzuje

Co by było, gdyby orki i elfy od 2 tys. lat żyły ramię w ramię z ludźmi? A gdyby połączyć policyjny thriller z filmem fantasy? A gdyby David Ayer skrzyżował dwa swoje filmy, np. „Bogów ulicy” i „Legion samobójców”? Podobne „cobybyłogdyby” legły u podstaw filmu „Bright”, komediowo-fantastyczno-strzelanej pogadanki o ksenofobii. Pisze

Postapokaliptyczny dramat, w którym wszystko jest przeciwko człowiekowi, nawet on sam.

Trudno mi zaklasyfikować gatunkowo ten utwór. Ale może właśnie na tym polega jego wielkość?

Co sprawia, że seria Sims jest popularna do tego stopnia, iż otrzymała tytuł najlepiej sprzedającej się gry na komputery osobiste w historii? Jej prostota czy raczej bezcelowość?

Sam pomysł jest jeszcze całkiem zabawny: lekarstwem na problemy współczesnego świata okazuje się wynalazek skandynawskich naukowców, którzy wymyślili, jak zmniejszyć człowieka. Tak oto skromne oszczędności stają się fortuną pozwalającą na zakup willi w lilipucim kurorcie. W taką sytuację Alexander Payne wrzuca swojego typowego bohatera. O filmie „Pomniejszenie” pisze

Możemy być wdzięczni Annie Bikont podwójnie – za poszukiwanie prawdy o Irenie Sendlerowej i za sposób, w jaki jej historię napisała. Książkę „Sendlerowa. W ukryciu“ recenzuje

Na szczęście w tym przypadku o bylejakości mowy być nie może. „Ukryty Plan” to gra dobra i po części nawet innowacyjna, choć do ideału trochę zabrakło.

Grek Yorgos Lanthimos przeszczepia antyczną tragedię na grunt amerykański – „Zabicie świętego jelenia” recenzuje

Decydująca dla rozwoju literatury walijskiej powieść po pół wieku od napisania trafiła do polskich czytelników. Jako pierwsza jej reprezentantka, będąca tym, czym Ulisses dla literatury anglojęzycznej. O „Jednej księżycowej nocy” Caradoga Pricharda pisze

To nie tylko chwytliwy tytuł artykułu, ale również hasło, którym wyróżniać powinny się rywalizujący między sobą gracze. Ci bowiem, którzy dysponują jedynie niewielkim jej (wiedzy) ułamkiem, daleko nie zajdą.

Łukasz Ronduda zagląda do wystawienniczego kubika bez sceptycyzmu i znajduje w nim coś pozytywnego – film „Serce miłości” recenzuje

Autobiografię Zbigniewa Dołka recenzuje

Łatwo machnąć ręką, że „Nie jestem twoim murzynem” przerabia stare problemy, że to bezpieczna wycieczka do przeszłości, do roku 1968, kiedy pisarz James Baldwin zawitał do programu Dicka Cavetta, by napiętnować przed kamerami rasistowski fundament amerykańskiego społeczeństwa – film Raoula Pecka recenzuje

Pieniądze, rytuały i bankierzy, którzy rządzą światem, czyli codzienność, w której to, co nieracjonalne, jest jednak faktem – serię komiksową „The Black Monday Murders” recenzuje

Wymagający, ale też hojnie wynagradzający cierpliwość album Trupy Trupa „Jolly New Songs” eksploruje, traktowaną ostatnio po macoszemu, estetykę rockowej alternatywy – pisze

Będziesz przemierzał Stary Kontynent, wykolejał pociągi, spotykał ciekawe osobistości (np. członków francuskiego ruchu oporu), wyzwalał Paryż z kajdan okupanta. I poznasz bestialstwo, do jakiego zdolny jest człowiek. O grze „Call of Duty: WW II” pisze

Film Chrisa Smitha opowiada o okolicznościach realizacji „Człowieka z księżyca” Miloša Formana, gdzie Jim Carrey wcielił się w swojego idola, kontrowersyjnego komika Andy’ego Kaufmana – dokument Netfliksa recenzuje

Budowlaniec po szkole muzycznej, świetny tekściarz, który nie pisze tekstów, i poruszający wokalista, która zjada sylaby. Nie rozumiem, jak działa Kortez, ale działa – przyznaje

W setną rocznicę urodzin Stanisława Lema Wydawnictwo Humbug przygotowało niezwykłą gratkę: niepublikowane dotąd zapiski wielkiego pisarza, najintymniejsze i niezwykle lapidarne, coś na wzór sensacyjnego "Kronosa" Witolda Gombrowicza.

O żywych pisać trudno. O niebywale bogatych i wpływowych – jeszcze trudniej. Może dlatego głośna książka „Elon Musk“, choć sprzedana na świecie w ponad milionie egzemplarzy, nie jest biografią, tylko starannie wyłożonym dementi.

Świat zmienia się nie do poznania, ale historia i tak się powtarza: polskość wciąż jest konfliktem tragicznym – „Cichą noc” w reżyserii Piotra Domalewskiego recenzuje Jakub Popielecki.

Znany psycholog Alexander Todorov o znaczeniu pierwszych wrażeń i o tym, dlaczego nasz mózg interpretuje tak wiele z ludzkich twarzy – publikację „Face Value: The Irresistible Influence of First Impressions” recenzuje

Kultowy komiks o kaznodziei, w którym wampir i Bóg są postaciami z jednej bajki.

Brytyjski producent James Holden nie ogląda się wstecz. Odkąd zrezygnował z pozycji złotego dziecka muzyki klubowej, konsekwentnie poszukuje nowego języka. O płycie „The Animal Spirits” pisze

Pytacie w listach, czy Ewa Skibińska pokazuje piersi. Gra żonę woźnego, to co ma nie pokazywać? – „Proces” Krystiana Lupy omawia

Z serią Kazunori Yamauchiego „Gran Turismo” poznaliśmy się w 1998 roku. Najpierw był to niewinny romans. Z czasem nasz związek niejednokrotnie wystawiany był na próbę. Zdarzały się w nim potknięcia i radosne chwile… . Pisze

Przesadną reakcję na „mother!” w dużej mierze usprawiedliwia przesada, z której Darren Aronofsky zrobił swoją twórczą strategię. Ale śmiechy z byle cięć montażowych płyną raczej z niezrozumienia konwencji, którą założył sobie artysta. A przecież od otwierających scen jasne jest, że gonitwy z siekierą w ręku tu nie będzie, a w piwnicy nie zadomowi się sekta satanistów – przekonuje

Tom wierszy Grzegorza Olszańskiego recenzuje

U Seidler nawet sprawy pojedyncze zyskują tło społeczne. Bohater jest zbiorowy. Za każdą pojedynczą zbrodnią, zadrą, nienawiścią rozciąga się mapa realiów, uwarunkowań – zbiór reportaży Barbary Seidler recenzuje

Skoro artysta jest tak dobry, jak jego ostatnie dzieło, to można powiedzieć, że Świątek jest spoko – „Bolesława Śmiałego” w reż. Pawła Świątka recenzuje

Andrzej Kocioł przypomniał światu, że przez wiele wieków tradycyjna chińska dieta składała się z sześciu składników: oleju, ryżu, soli, sosu sojowego, octu i herbaty.

Katalog wystawy czeskiego fotografa Vladimíra Birgusa recenzuje

Gdyby ktoś nakręcił fabularyzowaną wersję dokumentu „Kochana mamusia nie żyje”, powiedzielibyśmy pewnie: „Fajne, ale ciut przesadzone”. O filmie Erin Lee Carr pisze

Minimalistyczna w formie epopeja o transformacji społeczno-politycznej w Polsce.

Jeśli jesteś laikiem i tak znana seria, jak „Assassin's Creed”, nic ci nie mówi, powinieneś cieszyć się w dwójnasób. Po pierwsze – masz doskonałą okazję poznać początki całego cyklu zdarzeń opartych na kanwie skrytobójców, po drugie – to udana produkcja! – zachęca

W „Oskarżeniu” Remigiusza Mroza nie ma się czego bać. Lekkość i nieprawdopodobieństwo zła są kluczem do jego fenomenu – recenzuje

"Dlaczego nie napisałem żadnej ze swoich książek", czyli o pisaniu o niepisaniu pisze

To nigdy nie było ważne, czy Strzępka-Demirski to jest „słuszny” teatr, bo był najzwyczajniej dobry. Mogłeś się nie zgadzać, ale nie mogłeś nie lubić. „K.” jest tylko słuszne, tylko do zgadzania – o nowej premierze Teatru Polskiego w Poznaniu pisze

Reżyser przekopał się tu przez archiwum, które pozostawił po sobie Beksiński ojciec, po czym zmontował z niego dokumentalną opowieść o rodzinie, opowiedzianą jej własnymi słowami i obrazami. Miła odmiana w gąszczu kłótni o to, jacy naprawdę byli Beksińscy – o filmie „Beksińscy. Album wideofoniczny” pisze

Porywająca zabawa motywami popkultury, w której to dziewczyny muszą uratować świat.

Na swoim drugim albumie, wydanym pod pseudonimem King Krule, Archy Marschall przeistacza się z wokalisty o intrygującym głosie w charyzmatycznego artystę konsekwentnie rozwijającego swoją autorską, choć przecież nie rewolucyjną, wizję muzyki. Pisze

Najnowszą, pośmiertnie wydaną książkę Zygmunta Baumana recenzuje

Teatr środka lub mieszczański to już od dawna nie obelga. W czasach, gdy coraz mniej reżyserów po staroświeckiemu „umi” – o „Harper” z Teatru im. Żeromskiego w Kielcach pisze

Siłą tej książki jest nie tylko jej plastyka i frenezja poszukującej młodości. To także duży ładunek filozoficzny, którego napór wytrzymuje literacka forma. O „Stancjach” Wioletty Grzegorzewskiej pisze

Anthony J. Michael przeprowadza analizę dziejów naszej cywilizacji przez pryzmat zmian klimatycznych. Książkę „Climate Change and the Health of Nations” recenzuje

Do 21 grudnia w Teatrze Studio w Warszawie, w ramach kolejnej edycji projektu Scena Tańca Studio, potrwa prezentacja spektakli tanecznych wystawianych pod hasłem „Róbmy miłość, a nie wojnę!”. We wrześniu w repertuarze znalazły się „Żniwa” w wykonaniu Polskiego Teatru Tańca - Baletu Poznańskiego.

Po co opowiadamy sobie historie o duchach? Film „A Ghost Story” w reżyserii Davida Lowery'ego recenzuje

Jak cudownie szalona może być nauka! Dwie badaczki zaczęły pracę nad biografią Katarzyny Kobro, ale wyszła z tego książka o Władysławie Strzemińskim, jej mężu. I to wszystko bez osobistych dokumentów dotyczących Strzemińskiego. O książce Zawsze w awangardzie pisze

Za sprawą jednej z polskich premier w muzycznej prasie pojawiło się ostatnio nazwisko fascynującego gitarzysty i kompozytora – Robbie’go Basho. Warto wykorzystać tę okazję, by polecić nagranie koncertowe, które w tym roku doczekało się swojej premiery. Pisze –

Tytułowa noc to mrok, z którego wyłania się wszystko, co istnieje, i do którego wszystko w końcu wraca: „kiedy mówimy »Bóg«, mamy na myśli, iż jest nocą” – tom „Night” Etel Adnan recenzuje

O Agacie Dudzie-Gracz można powiedzieć, że jest artystą totalnym. W jednym sezonie zrobiła najlepszy i najgorszy spektakl sezonu – o "Makbecie" z Teatru Capitol we Wrocławiu pisze

Wartkiej akcji tu jak na lekarstwo, brak bohaterów ocierających się o miano rozpoznawalnych, a sam tytuł nie jest składową reprezentatywnej dla tej odsłony trylogii. Gracz nie dostrzeże w "theHunter: Call of the Wild" zbyt wielu zalet – recenzuje

Solowy debiut Wikiego z RATKING nie spełnia pokładanych w nim oczekiwań.

Autorska wizja bajki o Czerwonym Kapturku, w której prosta zamiana ról kulturowych staje się punktem wyjścia do egzegezy ludzkiej recepcji rzeczywistości. Recenzuje

Norman Leto pokazuje nam narodziny i rozwój materii, zagląda do głębin ludzkiego ciała i mózgu, pozwala też sobie na wizję przyszłości. Spekuluje, jaki będzie dalszy ciąg zjawisk, które zaczęły się miliardy lat temu – film "Photon" w reżyserii Normana Leto recenzuje

Ta gra przygodowa pierwotnie została wydana na komputery osobiste, ostatnio zaś konwertowano ją na konsolę PlayStation. Czy warto wyłożyć pieniądze na tę produkcję i dlaczego nie – dowiesz się, czytając tę recenzję.

W galach baletowych z reguły występują gwiazdy – primabaleriny i pierwsi tancerze renomowanych zespołów świata. W Polsce odbywają się rzadko. Do najbardziej znanych należy krakowska „Grand Pas...!“. „Młody duch tańca“ był więc w pewnym sensie galą nietypową, a zarazem bardzo wyjątkową.

Recenzenci, gdy nie wiedzą, co powiedzieć, mówią, że „tekst okazuje się zaskakująco aktualny”. Ale tu naprawdę się taki okazuje – o „Szewcach” ze Starego Teatru w Krakowie pisze

Clooney-sumienie-narodu nie porwie tłumów jak – nie przymierzając – Donald Trump. Swoim filmem przekona co najwyżej tych już przekonanych. A i oni będą zmuszeni powiedzieć mu w końcu: „było” – o filmie Suburbicon w reżyserii George’a Clooneya pisze

Spektakl „Eros Thanatos” Izadory Weiss recenzuje

(Auto)biograficzna „Totalnie nie nostalgia” Wandy Hagedorn i Jacka Frąsia może być tym dla polskiego komiksu, czym była legendarna już dziś seria Michała Śledzińskiego „Osiedle swoboda”. Każe inaczej spojrzeć na mitologizowany, zwłaszcza gierkowski peerel. Przekonuje –

Arcydzieło XX wiecznej literatury, dzieło totalne i może nawet genialne – recenzuje

Już sobie spokojnie spałem, już myślałem o czym innym, a tu ktoś – kobieta – zaczyna grać dobrze – o spektaklu dyplomowym „Efekt” z Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie pisze

„Destiny 2” to gra stworzona przez osławione studio Bungie Software. Czym wita gracza? Przede wszystkim rozmachem. Kolejne lokacje przemierzasz płynnie, oddając się ich beztroskiej eksploracji i eksterminacji zła wszelkiej maści. Pisze

Trzeba mieć tupet, by tak Rema Koolhaasa ogołocić. Białe strony, grzeczna okładka i stonowany projekt wydawniczy. Tak wygląda wydany w czerwcu w języku polskim pierwszy zbiór tekstów teoretycznych holenderskiego architekta zatytułowany „Śmieciowa przestrzeń”. Książkę recenzuje

Nowe filmowe „To” jest ekranizacją wierną „elokwentnej” literze oryginału Stephena Kinga. Reżyser stawia na świeżość dziecięcej perspektywy, dojrzałość bohaterów zostawia na planowaną kontynuację. Dostajemy tu tylko połowę historii. To typowy film naszych czasów. O filmie Andresa Muschiettiego pisze

Oto bolesna, brutalna, a przez to prawdziwa (nawet jeśli zmyślona) historia miłości dorosłego faceta i nastolatki sprzed ery smartfonów. Komiks „Jak schudnąć 30 kg? Prawdziwa historia miłosna” poleca

Wspaniałe opowiadania, których akcja dzieje się przeważnie na amerykańskim zapleczu – książkę Lucii Berlin recenzuje

"Crash Bandicoot: N. Sane Trilogy" to synonim niestarzejących się gier platformowych, które wciąż oferują doskonałą zabawę. Recenzuje

Choć nowej płyty Natalii Przybysz słucha się naprawdę dobrze, trudno spodziewać się, by powtórzyła ona sukces poprzedniczki – pisze

Opublikowane właśnie fragmenty dziennika wielkiego Włocha Piranisi'ego recenzuje

Zapowiadający się na thriller z pieprzykiem, zaczyna się jak baśń, sugeruje, że może być romansem przygodowym, a opowiada – jak zwykle u tej reżyserski – o uśpionej seksualności. A dobrą reżyserię poznajemy też po bezbłędnym castingu – o nowym filmie Sofii Coppoli „Na pokuszenie” pisze

Jeszcze w latach 90. minionego stulecia nowością było przyznanie, że człowiek jest jedną z wielkich małp i dzieli ze zwierzętami miliony lat fascynujących procesów ewolucji i adaptacji. Dziś jesteśmy krok dalej – o książce „Prawdziwa planeta małp. Nowa historia człowieka“ pisze

Było mi strasznie głupio w tym pierwszym rzędzie, że aktorzy tak wyraźnie cisną na dowcip, a ja się nie śmieję. Siedziałem pod reflektorem, licząc, że spadnie i mnie zabije – nowy spektakl Teatru Śląskiego w Katowicach recenzuje

Od pewnego czasu nie rozgrzewa już myśl o nowym albumie ulubionego zespołu, ani wieść o tym, że wpadają na koncert nieopodal. Może to zblazowanie, może zmiana gustu? O nowym projekcie Kuby Dąbrowskiego pisze

Nowa odsłona znanej serii "Uncharted" jest jak hollywoodzki film akcji – recenzuje

Ruben Östlund sprytnie łapie komitywę z widzem, wkupuje się w jego łaski, by pod maską farsy przemycić naprawdę poważne pytania – film „The Square” recenzuje

Czyli o tym, jaką rolę w ewolucji człowieka odgrywa kultura. Książkę “Darwin’s Unfinished Symphony. How Culture Made the Human Mind” recenzuje

Nowy tom wierszy Marty Podgórnik to szczególny rejestr pragnień, tęsknot i traum, w którym prym wiedzie rym, a słowa i takt zawierają pakt. Trochę liryki, trochę intelektualnych szarad, przede wszystkim jednak – święto wprawionego w ruch języka – "Zimną Książkę" recenzuje

Dzieło jest o Pinie Bausch, tancerce z RFN-u, tej samej, co w filmie Wendersa. Dowiadujemy się, że lubiła palić i zajarała się na śmierć – o wałbrzyskim przedstawieniu „Gdyby Pina nie paliła, to by żyła” pisze

Najnowszą, monumentalną (i rozgrywającą się we współczesnej Polsce!) powieść Stephena Kinga "Nieszczelne ogrzewanie" recenzuje

To jedna z tych płyt, o których się mówi i którymi się mówi. Wulgarny, obsceniczny, ale też szalenie charyzmatyczny Kaz Bałagane to postać na miarę Tedego z przełomu wieków. Z całym dobrodziejstwem inwentarza. Pisze

Tytuł otwierający recenzję, jest nie tylko cytatem Kena Folletta, na książce którego oparto grę „Filary Ziemi”, ale również sentencją, która często znajduje potwierdzenie w praktyce życiowej. Na szczęście nie ma zastosowania w przypadku samej produkcji Technlandu – o upadku mowy być nie może! Pisze

Marina Perezagua pisząc „Yoro“ stworzyła jedną z najśmielszych i wyjątkowo ambitnych powieści ostatnich lat. Co nie znaczy, że w pełni udaną.

Bóg na scenie jest kobietą, lepiej: dziewczynką, i czasowniki daje w formie żeńskiej. To pewnie dlatego, że Elohim po hebrajsku to nie jest mężczyzna, tylko liczba mnoga – o Księdze Rodzaju w inscenizacji Michała Zadary pisze

Autor "Mistrzów medytacji i cudów" wyjaśnia w interesujący i przekonujący sposób, że każdy widzi tyle, na ile pozwala jego zaawansowanie duchowe. Widzimy tyle, na ile zasługujemy – zbiór biografii indyjskich i tybetańskich świętych recenzuje

Jeśli sięgnąć pamięcią, lata 70. minionego wieku nie były asumptem do stworzenia gry osadzonej w realiach tamtych czasów. Zmienia to "Serial Cleaner" polskiego studia iFun4all. Gra w wysublimowany sposób czaruje odbiorcę, choć najpewniej nastolatki zrezygnują z niej wcześniej niż wyczuleni na dostrzeganie ukrytego piękna czytelnicy „Przekroju” – pisze

W „Glow” lata 80. to tylko krzykliwa scenografia, wrestling zaś jest pretekstem do rozmowy o nas samych: główna bohaterka, egotyczna, przemądrzała i pewna własnej wyjątkowości Ruth jest medialnym portretem milenialsów, a wpuszczone na ring dziewczyny tak naprawdę nie walczą przeciwko sobie, lecz mierzą się z mizoginią, stereotypami i z własnymi demonami – o serialu Netfliksa pisze

Komplementować Jandę to jak słodzić colę – czyli po co? No, ale nie moja wina, że dobrze zagrała – spektakl „Matki i synowie” z Teatru Polonia w Warszawie recenzuje

„Szprycer” to po prostu zbiór sprawnie napisanych piosenek o życiu bogatej, trochę zblazowanej warszawskiej młodzieży – najnowszą płytę Taco Hemingwaya recenzuje

Seidl wraca do Afryki, gdzie, podążając szlakiem seksturystyki, wybrał się przy okazji „Raju: Miłości”. Tym razem interesuje go śmierćturystyka: Austriackie rodziny wyruszające do buszu, by ustrzelić parę zwierząt i kilka fotek. W obiektyw patrzą dumni myśliwi okraszeni aureolą z łbów martwych zwierząt. Oto banał czyjejś codzienności zintensyfikowany tak, by kłuł widza w oczy jawnym Złem. O „Safari” w reż. Ulricha Seidla pisze –

W czytaniu historii tego, co być może a nie jest, w ćwiczeniu teoretycznych reguł nauki i poznawaniu literacko zmyślonej terminologii znalazłam długo poszukiwaną świeżość, wyzwanie dla wyobraźni i ulgę od powtórzeń, które przesycają teraz literaturę realistyczną – „Ciemny las“ Cixina Liu recenzuje

"Punisher Max" to mroczny, gangsterski dramat, w którym postać z komiksów dla nastolatków została pokazana w wersji dla dorosłego czytelnika.

Najnowszy tomik poetki Camille T. Dungy recenzuje

Bohaterowie mówią głupim tekstem, bo pewnie są głupi, ale to nie szkodzi, bo tak naprawdę nie bohaterowie, tylko aktorzy mówią. Andrzej Plata mówi – o spektaklu „Zabić celebrytę” z Teatru im. Żeromskiego w Kielcach pisze

Kolejny przykład tego, jak pod płaszczykiem udawanej paranoi współczesny autor spiskuje przeciw status quo – "Władcę Pierścieni" Brytyjczyka J. R. R. Tolkiena recenzuje

Nadwiślańska produkcja jest nie tylko najbardziej innowacyjną grą ostatnich lat, lecz także pozycją, która dopracowuje każdy element siebie. Jest przemyślana, pięknie podana i wyjątkowo silnie przemawia do odbiorcy znudzonego kalką kolejnych gier. „Superhot” recenzuje

Punkt wyjścia jest prosty: przychodzi kobieta do psychoterapeuty i się zakochuje. A psychoterapeuta ma sekret – to brat bliźniak, też psychoterapeuta. Dalej idzie klasycznie. Ale nie dajcie się jednak zwieść: głębia jest złudzeniem, a sedno sprowadza się do błyszczącej powierzchni. Nowy film François’a Ozona recenzuje

Czy to, co widzimy i określamy jako rzeczywistość naprawdę istnieje? A może – jak argumentuje Dr Beau Lotto, autor „Deviate. The Science of Seeing Differently" – rzeczywistość tak naprawdę wynika z naszej indywidualnej percepcji, która z tzw. realnym światem ma niewiele wspólnego?

Kwartet tworzą Songhajowie pochodzący z północnego Mali. Gdy islamiści zaczęli wprowadzać w regionie prawo szariatu, zakazując grania bluesa jako muzyki szatana, ruszyli oni do położonego na południu kraju Bamako. Tam poznali się i wpadli na pomysł, by założyć zespół grający muzykę charakterystyczną dla regionu, który musieli opuścić. Ruszyć w świat pomógł im Damon Albarn, wokalista Blur. Dla Malijczyków – tak jak dla pierwszych bluesmanów – granie jest formą ucieczki przed okrucieństwem otaczającego ich świata. O płycie „Resistance” Songhoy Blues pisze

Wybór komiksu „Kościsko” Karola Kalinowskiego najlepszą książką dla dzieci może ponownie przekonać czytelników do tego medium

Vladimir I. Niewiarydiew założył, że na 10 m jego klitki znajduje się nieskończona ilość złota, drogocennych błyskotek z jaspisu i kamienia księżycowego oraz 2 tysiące androidów wyposażonych w funkcję jasnowidzenia i telepatii. Oszacował wartość swojego urojonego majątku i po takiej cenie sprzedał mieszkanie władzom ZSRR. O jego książce „Mój kapitał” pisze

Kotofilia jest mocna nie tylko w Internecie, lecz także w realu. Ostatnio jej siłę poczułem na własnej skórze, gdy w wypełnionej po brzegi sali kinowej rozległa się burza oklasków. Aplauz stanowił zwieńczenie seansu filmu "Kedi" – sekretne życie kotów. Nie tyle dokumentu, co doku-mem-tu – pisze

Czym To jesteś Ty! w istocie rzeczy jest? Z pewnością nie jest grą sensu stricto. Nie jest również grą definiowaną przez ogół mający do czynienia z grami na co dzień, chociaż spełnia kryteria definicji PWN-owskiej. To planszowa gra cyfrowa, która wykorzystuje smartfona jako dedykowany jej kontroler. Brzmi interesująco? – pisze

Podróż przez ten atlas jest porywającą wyprawą po świecie alternatywnym i pokazuje, jak wielkie nadzieje wiązaliśmy z planetą. Z czytania płynie też inny wniosek: Ziemia była obiektem, który ludzie chcieli wziąć w posiadanie – o „Atlasie lądów niebyłych“ pisze

Mimo rozwoju technologii internetowych miasto i jego arterie wciąż pozostają kluczowym węzłem komunikacyjnym, swoistym fizycznym hardware’em wobec internetowego, bezcielesnego software’u. Przypomina o tym „21 x Nowy Jork” Piotra Stasika, dokument będący symfonią miejską na dzisiejsze czasy – pisze

Ellen Arkbro sięgnęła po XVII-wieczne instrumenty, w tym organy, puzon i róg, ale twórczości nie można określić mianem renesansowej czy barokowej. „For Organ and Brass” to płyta skomponowana na instrument sprzed stuleci przez kompozytorkę będącą pod wpływem minimalizmu i fluxusu, która – jak sama przyznaje – stara się pisać bluesowe melodie. Pisze –

Nie wystarczy się nie zgadzać, musimy wiedzieć, czego chcemy i taką rzeczywistość aktywnie budować – najnowszą książkę Naomi Klein „No Is Not Enough“ recenzuje

Gertruda gra Ofelię, Hamlet jej mówi, żeby poszła do burdelu, po czym ją zabija, po czym ona zabija jego – o Hamlecie w reż. Olivera Frljicia na Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku

Niewiarygodny popis stylu, piekielnie inteligentnej karykatury erudycji i wyszukania, przekomiczna satyra na środowiska oraz trendy literackie i artystyczne, czyli specjalność Borgesa i Casaresa – niedawno wydane w Polsce książki argentyńskiego tandemu recenzuje

„Okja” za nic ma zasady retoryki, w tym zasadę reductio ad Hitlerum, i jak gdyby nigdy nic stawia znak równości między fabrykami przetwórstwa mięsnego a Holokaustem – i nie ociera się przy tym o nadużycie. Cud retoryczny i artystyczny zarazem? I czy antysystemowy film finansowany przez platformę filmową Netflix, będącą tego systemu częścią, to nie jest rodzaj cyfrowego cyrografu? – o filmie Bong Joon-ho pisze

Frederico Loomis, postać głośno udzielająca się w literackich sporach teoretycznych z początku XX wieku, znany był ze swej radykalnej niechęci do metafor. Prawdopodobnie „Niedźwiedź” wydany jesienią 1911 roku stanowi do dziś najbardziej rygorystyczną ekspresję tego skrajnego stanowiska. Książkę argentyńskiego pisarza recenzuje

W finale filmu los ludzi zostaje sprowadzony niemalże do przypisu, a my (szok!) kibicujemy. Panie i panowie: oto posthumanizm. Wdrażany tak skutecznie, że nie sposób potem pisać o filmie bez odmieniania przez wszystkie przypadki słowa „małpa” – o filmie Wojna o planetę małp w reżyserii Matta Reevesa pisze

„Summertime ‘06” Vince'a Staplesa jawi się z perspektywy dwóch lat jako arcydzieło. To naszpikowana genialnymi metaforami opowieść o życiu czarnego chłopaka, który mierzy się zarówno z komercyjnym sukcesem, jak i tradycyjnym rasizmem. Mam jednak nieodparte wrażenie, że zły dobór producentów położył tegoroczny album Staplesa. Pisze –

Gala to taki format teatralny jak Szalone nożyczki, twórca jeździ z tym po świecie i „wpisuje miasta”. Koncept staje się jasny już przy drugim wykonawcy: że tańczyć każdy może – o spektaklu Jérôme’a Bela w Nowym Teatrze w Warszawie pisze

”Najgorszy komiks roku”, brawurowy formalnie i odważny treściowo album, w którym weryzm splata się z fikcją w gordyjski węzeł – pisze

Cykl powieściowy Patrick Melrose dociera do Polski spóźniony o ponad dekadę, a na dodatek w środku lata. Trudno o bardziej jaskrawe zaprzeczenie miłej i nieangażującej „książki na lato” – pisze

Fabuła „Dark Arcana” traktuje o tajemniczym zaginięciu matki pewnej dziewczyny, do czego dochodzi podczas zwiedzania wesołego miasteczka. Skrypt gry nie jest przesadnie oryginalny, ale nie przeszkadza w odbiorze – niby stanowi tło, ale wymusza na graczach kolejne działania popychające naprzód opowiadaną historię – pisze

„Powszechny” jest najbardziej lewicowym teatrem we wsi, łącznie z bufetem. Nawet byśmy powiedzieli: tradycyjnie lewicowym, serwującym sztuki o dojrzewaniu klasowym. „Upadanie” podano w estetyce dokudramy lub „Lehrstücke”, więc na waszym miejscu atrakcji bym nie oczekiwał. Będzie łyso na scenie i prosto w przekazie. Spóźniłem się 15 minut i ominęła mnie scena erotyczna. Ale Ewa Skibińska często się rozbiera, więc krzywdy nie było – „Upadanie” z Teatru Powszechnego recenzuje

5/10 w skali wyrachowania.

Czytaliśmy nagłówki, widzieliśmy migawki z oblężenia, nazwa miasta zdążyła już przepoczwarzyć się w zgrabny skrót myślowy, hasztag, mem. Znak czasów: telewizja i internet mogą pokazywać wojny niemal na żywo, z jednej strony potęgując poczucie bezsilności, z drugiej - znieczulając. Film Firasa Fayyada i Steena Johannessena chce skrócić ten dystans.

To książka głośna jak łódzka ulica Piotrkowska w sobotni wieczór i gorąca jak fabryczny piec. W wierszach dochodzi do nieustannych negocjacji między językiem potocznym, naukowym, reporterskim i religijnym. O tomie "Jarzmo" Przemysława Owczarka pisze

Leszno rok temu otworzyło sobie teatr, najmłodszy obecnie państwowy w Polsce. Byłem u nich na inauguracyjnej Dulskiej – wintydżowa, ale spoko. Często u nich reżyserują aktorzy, może dlatego, że aktorka jest dyrektoressą artystyczną. O „Małych zbrodniach małżeńskich” pisze

Grupą docelową przygody pomyślanej jak ta w Guardians of the Galaxy: The Telltale Series może być najwyżej dorastająca młodzież. Nie przystaje ona bowiem do ustatkowanego gracza preferującego rozrywkę inteligentną, nieco powolniejszą, głębszą i przeciwstawiającą się stereotypom konsumenta elektronicznych nowinek – pisze

Nie jest to „bajka” dla kilkuletniego malucha; do kina trzeba zabrać ze sobą dziecko gotowe sprostać ciężarowi poruszanych tu tematów i samemu być gotowym na trudne pytania po seansie. Komu taka rozmowa niestraszna, ten doceni jeszcze jedną cechę animacji Barrasa. O „Nazywam się Cukinia” pisze

Jeden seans z „Thin Black Duke” wystarcza, by usprawiedliwić wolne tempo pracy zespołu. Niby to tylko rockowy kwartet, ale Oxbow miesza elementy charakterystyczne dla rocka czy bluesa w sposób doprawdy unikatowy. Oxbow zrobił coś jeszcze, co powinno mnie powstrzymać przed włożeniem płyty do odtwarzacza – orkiestracje. Słyszałem już zbyt wiele takich „wizjonerskich” mariaży, żeby nie wiedzieć, że jest to sprawdzony przepis na spektakularną klęskę. Nie tym razem – pisze

Dział Zmyśleń Przekroju poleca wycieczkę do krainy opowiadań Giorgio Manganellego.

Tym razem książki nie poleca redaktor "Działu Zmyśleń" –

W powodzi mętnych wywiadów-rzek zdarzył się nareszcie taki, z którym można by opłynąć świat dookoła. Życiorys Magdaleny Fikus, profesor w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN i jednej z najbardziej inspirujących kobiet nauki polskiej, jest fascynującą wyprawą od tajemnic genetyki, przez porywy uczuć na tatrzańskich szczytach, po świadomość nadchodzącego kresu.

W „Aquariusie” Kleber Mondonça Filho opowiada o przemijaniu, o przekazywanym z pokolenia na pokolenie dziedzictwie, o kołowrocie młodości i starości. Kamera swobodnie przekracza tu granice czasu, ale ogranicza się do jednej przestrzeni. Film jest też wspaniałym powrotem na szczyty aktorstwa Sonii Bragi. Pisze –

„Spartakus” Kirilla Simonova to balet, którego libretto gdzieś się zapodziało. Tak w skrócie można opisać premierę w wykonaniu zespołu baletowego Teatru Wielkiego w Łodzi, która odbyła się na zakończenie 24. Łódzkich Spotkań Baletowych.

Seline Kyle przebiera się za Catwoman od blisko 80 lat. Ze złodziejki, którą tropił Batman, stała się kimś w rodzaju Robin Hooda, tylko że w obcisłym stroju kota i z pejczem. Komiks pt. "Catwoman. Nie ma lekko" recenzuje

O „Fantazji” Anny Karasińskiej w TR Warszawa pisze

Po całkiem udanym, ale wtórnym w stosunku do debiutu Helplessness Blues miałem obawy, że Fleet Foxes zastygnie w formalinie i do końca kariery będzie występować jako „folkowe Beach Boys” albo „Mumford & Sons z ambicjami”. Aż po sześciu latach milczenia zespół powrócił, by zdystansować swoje dokonania. Będzie o nich głośno – pisze

Po wielu problemach, z którymi przyszło się zmierzyć tej pozycji na różnych etapach produkcji, wreszcie ta ujrzała światło dzienne! Syberia 3, eksponat muzealny naszych czasów i graficzny relikt przeszłości. Gra, która odrzuci od ekranu, ale chwilę później przyciągnie trudną do zdefiniowania tęsknotą za nią. O nowej produkcji Benoît Sokala pisze

Co mamy z tego, że grupa chętnych do wystąpienia przed kamerą osób pospekuluje sobie na temat zbrodni, o którą co najwyżej ledwie się otarły? A może należy odwrócić pytanie i dociekać: co mają z tego one same? Bo przecież nie chodzi jedynie o parcie na szkło, o próbę podpięcia się pod cudzą tragedię w pogoni za pięcioma minutami sławy.

W spektaklu baletowym Izadory Weiss „jądrem ciemności” nie są ponure aspekty kolonializmu Wolnego Państwa Kongo, ale wynaturzone zasady społeczne sprowadzające kobietę do roli gejszy, którą można dowolnie rozporządzać. O spektaklu "Darkness" w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej pisze

„Dom Bernardy Alba” Federico Garcíi Lorki w reż. Magdaleny Miklasz w Teatrze Nowym im. T. Łomnickiego w Poznaniu recenzuje –

Zorganizowana w ciasnym wnętrzu zwyczajnego mieszkania stypa, na którą zjechali krewni zmarłego wujka Emila, mogłaby odbywać się na jakimś polskim blokowisku, z udziałem polskich matek, braci i ciotek. Znajomo brzmią też tematy rozmów: spuścizna poprzedniego ustroju, która determinuje współczesne polityczne podziały, jakieś międzynarodowe teorie spiskowe wyssane z palca, telewizji i internetu. O filmie „Sieranevada” pisze –

Najnowszą książkę Sigrida Wisgardssena recenzuje

„Turcja. Obłęd i melancholia” jest miłosnym wyznaniem, aktem odwagi i manifestem patriotki, której odebrano dom. Ece Temelkuran, której polityczne twitty śledzi 2 mln osób, rzuca tą książką wyzwanie rządzącym. Swoimi esejami daje też arcyciekawy przykład tego, jak pisać w świecie post-prawdy, faktów alternatywnych oraz mediów elektronicznych. Krótko, intensywnie, bez ogródek. Z bezgraniczną miłością i bezlitosną szczerością. O książce pisze –

What Remains of Edith Finch opowiada historię kobiety, która trafia do rodzinnego, z dawna i w pośpiechu opuszczonego domu, w którym zgłębia tajemnice śmierci członków swojego rodu, odczuwa ich ostatnie chwile. Gra, choć chwilami monotonna, ma wiele atutów, wymyka się schematom i ma ambicje poruszać tematykę egzystencjalną – pisze

PRO8L3M ma słabość do piętrzenia opisów kolejnych orgii, ale także do political fiction. Tym razem jednak akcja utworów nie rozgrywa się w przyszłości ani w rzeczywistości, w której życie rozmija się z doświadczeniem odbiorcy (jak w mockumencie Pocztówki z Republiki Absurdu z udziałem muzyków). Wizja świata przedstawiona na Hack3d by GH05T 2.0 jest dystopijna, miesza to, co fikcyjne, z tym, co możliwe lub wręcz prawdopodobne. Pisze

Czyżby w Krakowie nie dało się żyć, a dało się tylko pamiętać?

Pisać można nawet o tym, czego nie możemy napisać.

Mało któremu serialowi udaje się powrót po latach. Tym bardziej po ćwierćwieczu zmian, które zaszły zarówno w kinie, jak i telewizji. A jednak się udało. Inaczej niż przewidywano, bardziej autorsko, bezkompromisowo i na wskroś „lynchowsko”. To już nie jest „Twin Peaks„, które znamy – o trzecim sezonie „Miasteczka Twin Peaks” pisze

Doktorat pisałem o Żydach i na otwarciu przewodu komisja mnie spytała, czemu nie o Holokauście. Zrobiłem pauzę, zajrzałem w głąb siebie i wyjaśniłem: „Bo nie lubię”. Wryło ich, ale co miałem powiedzieć?

W swoim, niespodziewanie, ostatnim filmie Michael Glawogger spróbował cofnąć się do pierwotnego impulsu dokumentalisty. Porzucił tytuł, w którym zwykle jednoznacznie sugerował podejmowany temat, a wreszcie porzucił nawet... temat. O dokumencie „Bez tytułu” w reż. Michaela Glawoggera i Moniki Willi pisze

Nowe wydanie „Wierszy zebranych” kultowej argentyńskiej poetki Alejandry Pizarnik recenzuje

Jan Nĕmec napisał 500-stronicowy „biograficzny fresk” o jednym z najwybitniejszych czeskich fotografów Františku Drtikolu. Napisał go w formie pierwszoosobowej, zatem to ty fotografujesz, ty tańczysz na swoim ślubie, ty przeżywasz zawody miłosne podczas Wielkiej Wojny, a w końcu ty spotykasz w swoim studiu pierwszego prezydenta Czechosłowacji – o książce „Historia światła. Powieść o fotografie Františku Drtikolu” pisze

Przez lata był jednym z tych zespołów, którego płyty zawalają supermarketowe kosze z przecenami. Ale od powrotu na scenę w 2014 r. Slowdive jest przyjmowany z wyjątkowym entuzjazmem. Podobnie jak wydana właśnie płyta. I wcale mnie to nie dziwi – o krążku „Slowdive” pisze

Dokument Laurenta Bouzereau ma w sobie silny „pomnikowy” pierwiastek: nasi chłopcy dali radę, a gwiaździsty sztandar powiewał nad ich głowami, wiadomo. Ale macho-patriotyczny ton przełamuje nie tylko głos Meryl Streep jako narratorki – o „Five Came Back” pisze

"Better Call Saul" w trzecim sezonie nie wywołuje już takiego entuzjazmu, jak "Breaking Bad", ale pod względem poziomu od dawna depcze mu po piętach. Kreuje bohatera realistycznego i niesamowicie uwikłanego w emocjonalno-etyczne dylematy – o spin-offie "Breaking Bad" pisze

Już na samym początku tej nietypowej opowieści przekonujemy się, że w wykreowanym przez twórców świecie nie ma jednoznacznego podziału na dobro i zło. A „Persona 5” szybko przestanie dla nas być symulatorem życia, gatunkiem cokolwiek skostniałym. Opowiada o skrytych ludzkich pragnieniach i brutalności otaczającego nas świata z pozycji ucznia tokijskiego liceum – pisze

Przygrywa muzyka pastewna, więc od razu się rozluźniasz, niby teatr, a nie trzeba się spinać. To oczywiście trik ze strony twórców, którzy wciągają nas w swój świat, żeby potem zrobić nam różne rzeczy z głową, ale proszę się nie martwić, będą Państwo zadowoleni – o przedstawieniu "Będzie pani zadowolona, czyli rzecz o ostatnim weselu we wsi Kamyk" Agaty Dudy-Gracz w Teatrze Nowym w Poznaniu pisze

Powtórka ulubionych tropów z filmów "Obcy – ósmy pasażer Nostromo" i "Obcy– decydujące starcie" to zagranie wybitnie cyniczne i wybitnie – leniwe. A kiedy reżyser jednak proponuje chwilami coś świeżego, czyni to kosztem tytułowego kosmicznego monstrum – o filmie Obcy: Przymierze pisze

Jedna z bardziej osobliwych publikacji ostatnich lat: poemat stylizowany językowo na schyłkowy okres średniowiecza. Autor, na wzór Borgesa i wielu innych pisarzy „postmodernistycznych”, uczynił sam siebie bohaterem książki – recenzuje

Freddie Gibbs spędził cztery miesiące w austriackim więzieniu oskarżony o gwałt. Rezultatem tego jest album o klasycznym rysie wynikającym z ciężaru opowiedzianej historii – pisze

Wydawało się, że Brunona Dumonta można spokojnie zamknąć w szufladce dla ponurych filmowych filozofów, a ten nieoczekiwanie pokazał, że ma poczucie humoru. Najnowszy film francuskiego reżysera recenzuje

Spektakl „robi nam to” metodą klasyczną, najpierw bawi i wciąga, żebyśmy potem pozwolili się przeczołgać. Im więcej jest wypite, tym się smutniej robi, a finałowe „pospanie” wynika z przeholowania. A Klata jako dyrektor na wylocie? Ale Wróg ludu był nawet bardziej pożegnalny, między nami mówiąc – o Weselu Jana Klaty w Starym Teatrze w Krakowie pisze

„Blackwood Crossing” to gra, która od pierwszych zarysów skryptu fabularnego miała nie tylko poruszyć odbiorcą, ale podjąć również tematy trudne, niejednoznaczne, często niedostrzegane przez postronnych. Czy jej twórcom udało się osiągnąć te cele?

Francuska ilustratorka Charlotte Gastaut przygotowała własną książkową wersję słynnego baletu. To nic nowego. Ingerencje w treść i formę oryginału towarzyszą dziełu Czajkowskiego od jego moskiewskiej prapremiery – pisze

Jest wybuchowo, zaskakująco, va banque i za wszelką cenę – czasem nawet za cenę fabularnych niedociągnięć. O piątym sezonie kultowego serialu pisze

Czyli o odzyskanym sensie obrazów i wystawie zdjęć Gordona Parksa pisze

Kino drogi lubi sprzedawać mit o tym, że ucieczka do wolności jest możliwa. W filmie Andrei Arnold droga to jednak zaklęty krąg, pętla, która tylko reprodukuje stan wyjściowy.

Wiersz okazuje się czymś w rodzaju dodatkowego organu, który pełni jednocześnie funkcje oka i serca – towarzyszy poecie w codziennym życiu i reaguje na ciosy, które zadaje mu rzeczywistość. Polecam wszystkim, którzy lubią lekturę pobudzającą neurony i wymagającą zwiększonej aktywności synaps – o tomie Miejsce Edwarda Pasewicza pisze:

Spektakl nie był nudny, ale głupi bardzo. I wtedy, na premierze, nikt nie dymił przed wejściem. O Klątwie Olivera Frljicia w Teatrze Powszechnym w Warszawie pisze

Nie było dotąd w Polsce komiksu o takim ciężarze gatunkowym i o takim ładunku emocjonalnym. Do "Tylko spokojnie" scenariusz napisało życie – historia człowieka, który dowiaduje się, że ma raka płuca. Przeniesiona w ramy komiksu nie epatuje tanim melodramatem, choć bohater balansuje między życiem a śmiercią – pisze

Sensacja! Kilka miesięcy temu spadkobiercy Marcela Prousta wprawili w osłupienie redakcję Gallimarda, przynosząc tajemniczy rękopis, nad którym autor "W poszukiwaniu straconego czasu" pracował w ostatnich tygodniach życia...

Ktoś, kto opowiada ten świat, opowiada go z premedytacją źle i na wspak – książkę Jakuba Żulczyka „Wzgórze psów” recenzuje połówka duetu Biblicreatio,

Kiedy blisko 20 lat temu, na pierwszej konsoli sygnowanej logotypem PlayStation miałem przyjemność sterować postacią PaRappy, w najśmielszych snach nie sądziłem, że dwie dekady później przyjdzie mi ponownie rozegrać muzyczne pojedynki z barwnymi, papierowymi oponentami.

"Welcome to the Universe: An Astrophysical Tour" to wspaniała lekcja z udziałem największych współczesnych astrofizyków – recenzuje

Opowieść o przedstawicielach klasy czytającej (naukowiec, bibliotekarka) przenoszących się za miasto i nawet nieprzypuszczających, co to w sumie znaczy – spektakl "Sąsiedzi" Andrzeja Sadowskiego recenzuje

Pablopavo nie jest dobrym wokalistą. I jego wytwórnia tego nie kryje. Ale muzyk nadrabia samoświadomością. Gorzej, że na nowym albumie nie najlepiej jest z tekstami i brakuje muzyki. Pod dostatkiem jest zaś nostalgii (znowu) – pisze

Recenzja książki Stefana Hertmansa „Głośniej niż śnieg” .

W połowie drogi między Wyspami Salomona a Nową Gwineą piracki katamaran dwa razy trafia na rozbitków. Najpierw na pokład dostają się chłopak i dziewczyna z dobrego domu. Za nich będzie można wziąć okup. Później fale przynoszą awanturnika i wilka morskiego, Corto Maltese...

Recenzja kolejnej odsłony z uniwersum Marvela.

Wydana w tym roku płyta Marka Kozelka jest jak dziennik, któremu zabrakło redakcji.

Przedstawienie może i stawia diagnozę, ale proszę się nie martwić, śmieszki są – spektakl w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego recenzuje

Recenzja książki "Pochwała cienia" Jun’ichirō Tanizakiego – obowiązkowej lektury wydziałów architektury i wzornictwa przemysłowego, która jesienią ukazała się w Polsce.

Nierówny film Scorsesego jest najciekawszy tam, gdzie reżyser zamiast gorącej kąpieli oczywistości stawia na kubeł zimnej wody – recenzuje

Amerykańska diwa powoli żegna się ze sceną operową, ale nowa płyta potwierdza dobrą formę śpiewaczki – recenzuje

"Problem trzech ciał" jest trzymającą w ogromnym napięciu opowieścią pełną zakorzenionych w nauce spekulacji, od których mózg skrzy, a wyobraźnia buzuje.

Rzadko się zdarza, by banalna powieść o gospodyniach domowych dała początek tak niebanalnemu serialowi, jakim są „Wielkie kłamstewka”. Zamiast konwencjonalnej historii o gospodyniach domowych z wyższych sfer oglądamy misterną mozaikę, złożoną z niuansów, intryg, kłamstw i pozornie niezwiązanych ze sobą sytuacji.

Na swej najnowszej płycie Thundercat przeskakuje pomiędzy stylami, współpracownikami i chwytami na gryfie. Konsekwencję zachowuje jedynie w unikaniu ważkich tematów i wprowadzaniu w dobry nastrój – płytę poleca

Książkę „Duchowe życie zwierząt” autora „Sekretnego życia drzew” recenzuje

Tysiąc historii, historyjek, „każda swoje”, to o czym to, za przeproszeniem, jest? O przenoszeniu gór – i dosłownie, i metaforycznie. Na tym mniej więcej polega wiara, że coś jest niemożliwe, że czegoś się nie da, więc dlatego wierzysz – spektakl Moniki Strzępki recenzuje

Rozgrywka, w której młoda dziewczyna, zgłębiająca tajemnice dawnej cywilizacji, poznaje jednocześnie swoje przeznaczenie, jest dowodem na to, jak pięknie może wyglądać wykreowany w umysłach scenarzystów zerojedynkowy świat – pisze

Autorzy książki pokazują dynamikę i perspektywę urbanistyczną, społeczną i polityczną budowania kościołów w czasach PRL. Opowiadają o ludziach wznoszących kościoły i z potrzeby wiary, i w ramach protestu przeciw ówczesnej władzy.

Serra w fascynujący sposób – nie bez przebłysków nieoczekiwanego humoru – opowiada tu o skomplikowanej relacji między polityką a medycyną, władzą a wiedzą – film „Śmierć Ludwika XIV” recenzuje

O najnowszej płycie trapowego zespołu Future i rosnących wpływach kulturowych Atlanty pisze

Miller świetnie wykorzystuje prawdę historyczną do stworzenia mitu, umiejętnie balansując pomiędzy faktem a fikcją. Jego fabuła uwzględnia ustalenia historyków, ale narracja została zbudowana tak, żeby fakty wspierały legendę – recenzja kultowego komiksu Franka Millera i Lynn Varley.

Dystans, proszę Państwa. Brak dystansu szkodzi – spektakl w reżyserii Anny Smolar, według tekstu Ignacego Karpowicza recenzuje

„Oba albumy są subiektywnym zbiorem najciekawszych i najśmielszych architektonicznych realizacji wykonanych w pierwszym ćwierćwieczu powojennych Włoch" – o książkach „Italo Modern" pisze redakcyjny poetyk nieruchomości

Mr. Gaga to film genialny, ponieważ w przewrotny sposób daje do zrozumienia, że sztuka jest pięknym, choć ocierającym się o prawdę kłamstwem – recenzuje

Jednak jeśli, tak jak ja, cenisz sztukę niewysoką i bezobciachową, to będziesz zadowolona. Spektakl w reżyserii Wiktora Rubina recenzuje

Nie wiem, o czym właściwie Patchett pisze, ale robi to tak, że obfite życie wylewa się ze stronic. Książkę "Wspólnota" recenzuje

Zbite w pulsującą masę utwory przypominają Mazzollowy „zlew” – zderzanie odległych elementów i porządkowanie ich w ogniu kolektywnej improwizacji.

Twardziele w mundurach mają już globalne ocieplenie na swoich celownikach i lada moment nacisną odpowiednie guziki, by obrócić zmiany klimatyczne w perzynę!

Agentka FBI bada sprawę zaginięcia chłopca w świecie pełnym elementów nadnaturalnych i niepokojących odgłosów natury.

Sorrentino w swoim pierwszym w karierze serialu, autorskim christian fiction, mierzy się z tematem wiary i władzy.

Moment był niepozorny. Zadie Smith stała nad swoją córeczką i w pośpiechu zapinała jej kurtkę. Katherine poddawała się procedurze grzecznie, bez słowa.

Postdramatycy dobrze mówią, że teatr ma niezależną od wszystkiego siłę rażenia i taka sobie literatura może udać się na scenie.

Napisany przez Marcina Kołodziejczyka, narysowany przez Marcina Podolca komiksowy reportaż „Morze po kolana” zabiera nas do nadmorskiego letniska po sezonie. Klasa światowa.

W prostej historii o warszawskim teatrze, jego zagubionym dyrektorze i aktorach pobrzmiewają klasyki Barei i Gruzy, Kabaretu Starszych Panów i niezliczone nawiązania do rodzimej sceny.

Borczuch zrobił przedstawienie na złość – o zachowywaniu integralności. Kolejne w swoim dorobku dzieło teatrologiczne, a nie teatralne.

Lanthimos niby snuje wizję dystopii, ale oczywiście mówi o nas.