Zbawiciel, na którego neapolitańczycy czekali całe życie, sam nie udźwignął presji popularności. Na boisku dokonywał cudów, grał jak artysta, ale gdy schodził z murawy, zaczynał pić, ćpać i układać się z mafią tak, że ledwo udało mu się zawrócić z tamtego świata. Opowiada o tym Asif Kapadia w „Diego”, domykając trylogię swoich pasjonujących dokumentów o ikonach popkultury. Pisze

Maskę nosi aktor „shite” (to są dwie sylaby!), gdy odtwarza boga, ducha albo też demona. W tej roli Sakae Terai (lub Terai Sakae), artysta z pieczątką na bycie japońskim dobrem narodowym. Nawet nie drobił jak gejsza – wbił na scenę z prędkością, a raczej powolnością, metr na minutę. O pokazach teatru nō na stulecie stosunków polsko-japońskich pisze

To komedia, tragedia, romans, horror, dreszczowiec, melodramat, przygoda, kryminał, film akcji i kino familijne w jednym. Przyrodnicze widowisko, które zostawi w wielu widzach trwały ślad, a innym być może uświadomi, jak niesamowita i wciąż do pewnego stopnia niezbadana jest Ziemia. O serialu „Nasza planeta”, od którego uwagę skutecznie, ale niesłusznie odwraca bardziej alarmistyczny „Czarnobyl”, pisze

„Supa Modo” to po pierwsze film dla dzieci, po drugie – film o umieraniu. Reżyser Likarion Wainaina gra tu prostymi opozycjami, znajdując sposób, by mówić do dzieci o trudnych sprawach bez protekcjonalnego dystansu, zrozumiałym dla nich językiem. Recenzuje

Na swoim trzecim solowym albumie Thom Yorke nie mówi nam wiele nowego. Jednak gdy już trafia w odpowiednią strunę, to mnie zaczyna nagle brakować słów. O albumie „Anima” pisze

Wiecie, o kim myślę, gdy widzę Klimaszewskiego? O Klausie Kinskim i Marinie Abramović. Kuba ma Kinskiego stalowe spojrzenie i jest skupiskiem energii, która nie wybucha, strach się bać, kiedy wybuchnie. Siedzi jak ta kobra. Pisze

17. edycja Miesiąca Fotografii za nami. Historia jest długa i piękna, pełna wzlotów i upadków. W przyszłym roku będzie pełnoletniość i może wtedy spojrzymy bardziej analitycznie wstecz. Chociaż hasło przewodnie w tym roku już prowokuje do podsumowań: „Co nam się podoba”. Na co padło? Odpowiada

„Ja teraz kłamię” ma w sobie coś z łamigłówki już choćby w tym, jak reżyser przechodzi od sceny do sceny, grając z przestrzenią w kadrze, perspektywą oraz odbiorczymi przyzwyczajeniami. Paweł Borowski ewidentnie mierzy jednak wyżej niż w zwykłą zabawę z formą. Swoimi refleksjami po obejrzeniu filmu dzieli się

Bez Komedy i bez rapowania EABS badają DNA polskiego jazzu, starając się wskrzesić jego lirycznego, melancholijnego ducha. O albumie „Slavic Spirits” pisze

O wystawie, na której kilkadziesiąt artystek z kraju i ze świata pokazuje, jak kobiety dokonały zuchwałego przejęcia malarstwa, pisze