Miejscami zachwycające „Šulinys” zespołu Babadag zostawia z poczuciem zdezorientowania wynikającego z przesytu. Recenzuje
Gdyby „Antologię umysłu” oceniać wyłącznie przez pryzmat komiksów, to wypada ona bardzo słabo. Publikacja ta jest jednak czymś więcej niż zbieraniną różnych prac – to manifest artystyczny. I obok niego nie można przejść obojętnie. Pisze
Benoit w roli Ariela? Tylko pod warunkiem, że połączyć z Kalibanem, to wtedy tak. Nie muszę wykładać rangi talentu tego aktora, który i Mirandę zagra, jeśli jest potrzeba, i Ryszarda III… „Burzę” w reż. Pawła Miśkiewicza recenzuje
Oto kompendium prawdopodobnej przyszłości dla każdego. Lepiej przeczytać tę książkę, nim staniemy się nieśmiertelni. A to już za chwilę. „Ludzkość poprawioną” recenzuje
Czy pisanie to dobry temat dla pisarza? Alessandro Baricco manipuluje czytelnikiem bardzo sprawnie i w pierwszym momencie nie wiadomo, czy ta zgrabna historyjka skrywa w sobie coś głębszego niż tylko błahą zagadkę. Książkę „Mr Gwyn” recenzuje
Urodził się w Polsce, dzieciństwo spędził w Ameryce, studiował w Krakowie, potem jeszcze kilkakrotnie lawirował między tymi dwoma krajami. Jego biografia jest wystarczająco pojemna, by objąć co najmniej trzy życiorysy, a rzeźbiarski talent to tylko wierzchołek góry lodowej geniuszu, ambicji i ego. Dokument Ireneusza Dobrowolskiego „Walka: Życie i zaginiona twórczość Stanisława Szukalskiego” przypomina o postaci zmarłego w 1987 r. rzeźbiarza. Poleca
Przez długie lata miewał znacznie więcej pomysłów, niż był w stanie pomieścić na płycie. Niestety, tamte czasy to już odległa przeszłość. Na „About The Light” Steve Mason tylko okazjonalnie nawiązuje poziomem do chlubnych czasów The Beta Band. Żałuje
„Pewnego lata” to w 2016 r. najczęściej zakazywana książka w amerykańskich bibliotekach. Oburzenie miały budzić treści dotyczące seksu, narkotyków i postaci LGBT. Mnie dzieło Mariko i Jillian Tamakich zachwyciło – to arcydzieło, którego wstyd nie znać. Recenzuje
Proszę Państwa, 13 grudnia 2018 roku skończył się w Polsce postdramatyzm! „Cząstki kobiety” z TR Warszawa chwali
Charlesa Bukowskiego dziwią pisarze i poeci wypruwający żyły w bólach tworzenia, on to po prostu lubi robić i robi, bo bez tego sobie życia nie wyobraża. Tanią whisky i piwo zamienił na wytrawne wino, a pokoje brudnych moteli na dom i nawet kupił lepszy samochód, o czym opowiada, jak o wszystkim innym, ze spokojnym dystansem. O zbiorze wywiadów i relacji ze spotkań z pisarzem „Świecie, oto jestem. Wywiady i spotkania, 1963–1993” pisze
