Z cyklu Makabreski, czyli Przekrój Poprzeczny. Napisał Michał Rusinek, czyta autor.
W redakcji zjawiał się nagle, jakby przybywał z innego świata. Przynosił teksty napisane wiecznym piórem, zawsze zielonym atramentem. O Konstantym Ildefonsie Gałczyńskim, jednym z najważniejszych autorów dawnego „Przekroju”, opowiada Marcin Orliński.
Stulecie niepodległości już za nami, ale dziwne Polaków relacje z polskością nie przestają fascynować redakcji „Przekroju”. Dziełu życia Tadeusza Peipera, na którego cześć zapalano w dzień miejskie latarnie, przygląda się Mikołaj Gliński.
„Nie jesteś tak zwane »bóstwo«, lecz jakże czaru masz mnóstwo!” – tak przed ponad pół wiekiem Zofię Rakowiecką emablował Jeremi Przybora. Z okazji Dnia Matki Jacek Rakowiecki wspomina swoją mamę i jej towarzyski flirt. Przed Państwem niepublikowane dotąd listy i wiersze młodego jeszcze wtedy Starszego Pana.
Z cyklu: Makabreski, czyli „Przekrój Poprzeczny”. Napisał Michał Rusinek, czyta autor.
Z cyklu: Makabreski, czyli „Przekrój Poprzeczny”. Napisał Michał Rusinek, czyta autor.
Z cyklu: Makabreski, czyli „Przekrój Poprzeczny”. Napisał Michał Rusinek, czyta autor.
Z cyklu: Makabreski, czyli „Przekrój Poprzeczny”. Napisał Michał Rusinek, czyta autor.
Chwila zadumy z jesiennymi haiku.
Wiersz dedykujemy jego autorce, która w dniu swoich urodzin pojawiła się z nim w redakcji. Gratulujemy, publikujemy i życzymy wszelkiej pomyślności. Sto lat!
Bardzo lubi stryjek Miecio czytać na dobranoc dzieciom bajki, baśnie, humoreski, lecz najbardziej – makabreski.
Zachęcamy do lektury wiersza w tłumaczeniu Krzysztofa Cieślika, którego autorem jest
„»Przekrój« to jest taka mafia/która zbiera epitafia” – ogłaszała wesoło redakcja w wydaniu nr 177 (35/1948) „Przekroju”. Krótkie, żartobliwe wierszyki na temat zmarłych często nadsyłali czytelnicy, którzy znaleźli je na cmentarzach w różnych częściach Polski, ale też autorzy sami układający tego typu teksty. Najciekawsze epitafia z archiwalnych numerów „Przekroju” wybrał
„Mój kuzyn nie żyje, a ja właściwie go nie znałam. On żył beze mnie i kochał, i umierał. A teraz słońce świeci i wszyscy mówią zdrowaśki” – pisze w komentarzu do swojego wiersza
Skoro jesień, to i tematy ostateczne. Gad zakłada więc strój posępnego żniwiarza, ostrzy kosę i ze złowieszczym śmiechem rusza w teren. Epitafia, mortaliki i nekromeryki przedstawia
Ile pracuje śmierć, nie wie nikt... Zapraszamy do lektury wiersza w tłumaczeniu Krzysztofa Cieślika, którego autorem jest
Przedstawiamy wiersz białoruskiej poetki Julii Cimafiejewej w tłumaczeniu Bohdana Zadury.
Przypominamy jeden z najsłynniejszych wierszy Dylana Thomasa. Impulsem do napisania utworu była postępująca ślepota ojca poety.
