Próba naprawiania (np. świata) uszkodzonym lub chorym narzędziem nie przynosi najlepszych rezultatów. I właśnie to może wydarzyć się teraz: uczciwe sprawdzenie, jakich narzędzi używam, radząc sobie z kryzysem klimatycznym, i uczciwe sprawdzenie, jakim narzędziem jestem. O roli jednostki w procesie naprawy (świata czy stanowionego prawa) mówią nam przykłady Grety Thunberg i Rosy Parks. Ale co ma do tego doświadczenie żałoby? Pisze

Siedzeniem bez ruchu można wywrócić świat. Zrobił to raz chudy staruszek otulony bawełną. I oby zrobiły nam to znów subtelne nastolatki.

„Protestuję, bo to tak ważna kwestia, a nikt nic nie robi, nic się nie dzieje, więc ja muszę zrobić to, co mogę” – mówi młodziutka Szwedka, która odważyła się powiedzieć dorosłym, że fundują swoim dzieciom zagładę. O 16-letniej Grecie Thunberg pisze

20 sierpnia 2018 r. pewna drobna 15-latka nie poszła do szkoły. Zamiast tego na kawałku tektury napisała w swoim języku „Szkolny strajk dla klimatu” i usiadła pod budynkiem parlamentu. Nikt, włącznie z nią, nie spodziewał się pewnie, że te wagary zrobią z niej jedną z najważniejszych postaci XXI w. Działo się to w Szwecji, a ta dziewczyna to, oczywiście, Greta Thunberg, która gdyby nawet przypuszczała, że parę miesięcy później będzie znana na całym świecie, zapewne miałaby to w nosie. Pisze

Z okazji Światowego Tygodnia dla Klimatu zachęcamy do obejrzenia filmu, w którym Greta Thunberg i George Monbiot wyjaśniają, jak powinniśmy wykorzystać przyrodę do walki ze zmianą klimatu.

Kiedy miała 11 lat, zachorowała na ciężką depresję. Przestała jeść, mówić i chodzić do szkoły. Jedną z przyczyn jej zapaści był lęk o planetę. O Grecie Thunberg, która dziś jest ikoną walki z globalnym ociepleniem. Czyta Paulina Wilk.