Przeplatające się w kolażach Brzeżańskiej obrazy wprawiają widza w dysonans poznawczy – tematyka rozrywkowa staje w sprzeczności z treściami poważnymi, niekiedy drastycznymi. Żaden obraz w pracach artystki nie istnieje niezależnie – tak jak żadne zjawisko nie może zostać odarte z kontekstu, w jakim się wydarza.
Jedną z pierwszych prac, które chciałem zrobić na tę wystawę była bardzo duża fotografia ciągnącego się po horyzont pola rzepaku. Inspiracją była przestroga mówiona dzieciom: “Nie patrz na rzepak w słońcu!”. Spodobała mi się groźba przemocy wizualnej zawarta w tych słowach. Od patrzenia w ostrym słońcu na jaskrawo żółty rzepak podobno można oślepnąć.
Nicolas Grospierre to jeden z najwybitniejszych współczesnych fotografów, którego zdjęcia z dwóch serii „Modern Forms” i „Modern Spaces” po raz pierwszy będzie można zobaczyć na wystawie w Instytucie Fotografii Fort. Oba cykle doczekały się już książkowych wydań i pokazywane były za granicą, lecz nie są dobrze znane polskiej publiczności.
Bownik od dwóch lat dokumentuje ubrania znajdujące się w zbiorach muzealnych w Polsce, na Białorusi i w Rosji. Korzystając z konwencji fotografii muzealnej, włącza swoje obrazy w obiektywny zapis. Jednak zdjęcia artysty nie wpisują się w znane historyczne narracje. Przedstawiają gest odwrócenia ubrań na lewą stronę, symbolicznie przywołując możliwość dostrzeżenia ukrytych znaczeń.
Amerykański fotograf Larry Sultan w latach 1978–1982 fotografował ludzi uczących się pływać na kilku basenach jego rodzinnego San Francisco. W swoich pracach artysta łączy reportaż z fotografią inscenizowaną, tworząc w ten sposób wizje psychologicznych i fizycznych krajobrazów życia mieszkańców amerykańskich przedmieść.
Kristall ohne Liebe (dosłownie „Kryształ bez miłości”) to wizualna podróż w pełen mistycyzmu świat równoległy. Alexander Binder stworzył serię fotografii, na których pokazuje psychodeliczną rzeczywistość uchwyconą przez szkła samodzielnie zrobionych soczewek, pryzmatów i kryształów.
Étienne-Jules Marey to genialny francuski fizjolog, któremu w niezwykle estetyczny sposób udało się uchwycić ślad tego, co nieuchwytne – ruchu i czasu – dzięki czemu wzbogacił i sztukę, i naukę.
W swoich pracach Katarzyna Przezwańska odnosi się do przyrody i do architektury. Łączy oba te pola w dążeniu do poprawy jakości ludzkiego życia i próby uczynienia swej sztuki użyteczną. Obiekty, jakie tworzy z wykorzystaniem części świata organicznego, pretendują do miana nowych, niezależnych form natury.
Maska pojawia się w twórczości Przemka Branasa zarówno w sensie dosłownym, jak i symbolicznym, pełniąc funkcję narzędzia subtelnej gry z odbiorcą.
Zdjęcie LAS I z serii SUCCESSIONS (GLOW), 2015 r., Katrin Koenning
Dwie kolejki. Spotkają się w środku. Potem są marsze, manifestacje, ale i okazje zwykłe – bal maturalny, środek osiedla, jakieś wesele. Zdjęcia wnikliwe i często zabawne. Dopracowane, co nie zdarza się zbyt często. Opracowane specjalnie do druku. Wszystko świetnie. Typografia pasuje, a nie narzuca się wcale, świetnie. No i tu trzeba z tym świetnie skończyć. W ogóle z recenzją. O albumie „Nie – Not” Adriana Wykroty pisze
Zdjęcia „kociaków”, czyli dziewczyn z okładek „Przekroju”, od dziś można oglądać w Poznaniu. Wykonał je legendarny fotograf pisma Wojciech Plewiński.
Odkąd wybuchł konflikt i zaczęło się więcej mówić o Syrii, odtąd pamiętam nazwisko Maćka Moskwy. Był wśród osób, które opowiadały o tym państwie lub je pokazywały, wyjaśniały, o co chodzi, przywoziły relacje. On i piszący Rafał Grzenia. Teraz Moskwa wraca. Była „Sura”, teraz jest „Saraha”. Szczera opowieść o Syrii na 69 czarno-białych zdjęciach. Pisze
Tak przekrojowej wystawy, tak dużej, historycznej i aktualnej nie było dawno. Każde miejsce byłoby dobre, ale najlepsze: Łódź – miasto awangardy, a dla fotografii szczególne w czasach triumfu konceptualizmu. Idealna do tego galeria: Forum Fotografii. Krzysztof Cichosz otwierał ją 35 lat temu. Ładna rocznica. Rozmawiamy o awangardzie, a nie tytułowej „fotografii”, jako jakiejś osobnej i czystej formie. W Polsce i na Ukrainie. Pierwszą odsłonę gigantycznej wystawy „Eksperyment!” recenzuje
Tytus Grodzicki staje w szeregu z klasycznymi reporterami, tymi od „decydującego momentu” i tymi od „jeśli nie jesteś wystarczająco blisko”. Na dodatek w czerni i bieli. Nie ma tutaj tego – ponoć legendarnego – nieba, jest za to wyostrzony zmysł dotyku i węchu. O „Deglet Nour” pisze
Tysiące zdjęć w jednym miejscu. To jakby siedzieć kilka dni w Internecie i przeglądać, tylko że tu jest na żywo, w oryginałach. Wszystko piękne, ważne. Energia i kobiecość. Ale to niezupełnie w duchu feministycznym. Albo coś tu z nim nie zagrało. Jedna z prac z hasztagiem MeToo. Bo też ten kuratorski wybór to bardziej hasztagi niż realne dostrzeganie.
W czym się trzyma cenne przedmioty, żeby nie ucierpiały w trakcie przenoszenia lub żeby się nie zakurzyły? W pudełkach, puzdereczkach, kejsach, skrzyniach. A kto jeszcze i kiedy używa słowa futerał? Pod takim tytułem swoje zdjęcia z polskich pałaców zebrała w książce i na wystawie Anna Orłowska. Pszczyna, Oleśnica, Łańcut, Nieborów, Moszna, Ponary. Wielkie nazwy, historyczne, cała Polska. Doskonały przewodnik. Znakomicie ilustrowany. Zostawiający więcej pytań niż odpowiedzi. Pisze
Neil wykazał się dwukrotnie. Raz, gdy zawiodły procedury dokowania na Gemini 8 i trzeba było działać natychmiast. Drugi raz, już na Księżycu, w newralgicznym momencie okazało się, że teren, na który opadają, nie nadaje się do lądowania. Na prawie pustych zbiornikach posadził lądownik w bezpiecznym miejscu. O kulisach lądowania na Księżycu i przywiezionych stamtąd fotografiach pisze
Czy z tego można coś zbudować poza historiami dla ciekawskich? Poza ewidentnym chwytem reklamowym? Bo w końcu duże nazwiska, a podglądamy coś ukrytego, zakazanego i ekskluzywnego. Okazuje się, że można. O wakacyjnej wystawie „Nic do ocalenia” w warszawskim Forcie pisze
W ostatnich latach w różnych okolicznościach odkrywano znakomite archiwa fotograficzne. Wszystkie jednak przypadkiem. Potem zaczyna się gigantyczna robota. Czyszczenie, skanowanie, opracowanie, publikowanie. O nieznanym archiwum Witolda Romera pisze
