Chciałabym upomnieć się o jednego żółwia, jedną meduzę, skrawek lasu bez śmieci, jedną czystą plażę, osiedle, z którego nie wycięto drzew. Nie jesteśmy tu sami, a inne istoty to nie tylko liczby, „sztuki” oraz kilogramy, ale także pojedyncze byty. Brak szacunku dla niekoniecznie nam służącego więcej-niż-ludzkiego życia na ziemi to jedna z zasadniczych cech naszej samobójczej cywilizacji.

Plasterek ogórka, plasterek pomidora, same na talerzu. Teraz musiałem zdecydować, kto zwycięży w bitwie. O grach i zabawach dzieciństwa oraz o życiu towarzyskim we wczesnej nastoletniości pisze Grzegorz Uzdański.

To milczenie wszechświata jest niesamowite. Intelektualnie do przyjęcia, ale emocjonalnie trudne do wytrzymania. Odsłaniające jakąś głęboką obcość, nieludzkość świata, w którym zainstalowały nas ślepe procesy ewolucji.

Siedzeniem bez ruchu można wywrócić świat. Zrobił to raz chudy staruszek otulony bawełną. I oby zrobiły nam to znów subtelne nastolatki.

Od najmłodszych lat wyrastamy w przekonaniu, że udać się nam musi, że projekt, którym jest nasze indywidualne życie, winien za wszelką cenę spełnić jakieś określone parametry, że – mówiąc wprost – zobowiązani jesteśmy odnieść taki czy inny sukces.

Idzie lato, a z nim upały. Zanim umysł rozleniwieje w lipcowym słońcu, zbieramy myśli o nagości.

A gdybyśmy tak przestali myśleć o sobie jak o oddzielnym, skończonym, zamkniętym „ja”, o jakiejś gotowej rzeczy, która musi kontrolować otoczenie, żeby nie zginąć, podporządkowywać sobie świat, żeby zachować swoją sztywną – podszytą lękiem – tożsamość?

Wbrew założeniom twardego modelu medycznego, który źródeł cierpienia psychicznego poszukuje w biochemii mózgu, i wbrew założeniom modelu psychoanalitycznego, który lokalizuje je w doświadczeniach wczesnego dzieciństwa – dla zdrowia psychicznego populacji istotna jest także, mówiąc wprost, polityka.

Suniemy przez Kraków i przez całą Polskę, ogłuszeni, automatyczni, z przyzwyczajenia, nieświadomi, jakby gdzieś prowadzeni. Zamiast chocholego tańca praktykujemy smogowy pochód. Felieton o „Wyzwoleniu” jako odpowiedzi na „Wesele”, filozofii Stanisława Wyspiańskiego oraz kochaniu nieprzyjaciół.

Wbrew oczekiwaniom wielu żądnych sensacji i pikanterii czytelników „Mnich” Tadeusza Bartosia jest w gruncie rzeczy skondensowanym i wirtuozerskim opisem głębokiej struktury symboliczno-ideowej stojącej u podstaw chrześcijańskiej wizji świata oraz kościelnej praktyki.