Szukaj
Czyli o ludzkiej fascynacji zdeformowanym, okaleczonym ciałem i o tym, jak było ono widoczne w kulturze XX w. pisze
Lekceważąc wczorajsze troski, popełniamy metodologiczny grzech prezentyzmu. Nie ma dobrych powodów, by uznać, że jesteśmy dziś bardziej rozgarnięci niż nasi niedawni przodkowie i że – mając te same dane – doszlibyśmy do zasadniczo innych strachów i lepszych kalkulacji. Pisze
Tegoroczny Złoty Lew weneckiego Biennale powędrował do litewskiego pawilonu. Nagrodzone dzieło – operowy performance na sztucznej plaży – zawiera w sobie jak w kapsule empatię oraz emocje, jakie być może każdy z nas odczuwa w obliczu świata zmierzającego do katastrofy.
Wiemy, że nie jesteśmy na początku podróży człowieka. Wytworzyliśmy konkretny świat i konkretną ludzkość. Zapełniliśmy oceany plastikiem, a nasza lekkomyślność zmieniła klimat. Czy wystarczy zasiąść w salach konferencyjnych i, słuchając siebie nawzajem za pośrednictwem tłumaczy, próbować porozumieć się co do tego, co przeszłość dłużna jest teraźniejszości, a co teraźniejszość winna będzie przyszłości? Pisze jamajska działaczka, założycielka oraz prezeska Jamaica Environment Trust, organizacji pozarządowej działającej na rzecz środowiska naturalnego
"Wychowanie i doświadczenia Edwarda St. Aubyna, autora m.in. cyklu powieści Patricku Melrosie, są dalekie od moich, a jednak mam poczucie, że on pisze o mnie. O mnie i o każdym z nas – jako że każdy z nas boryka się z jakąś raną, cierpieniem”. O wolności w książkach tego brytyjskiego autora pisze
Wojna polsko-bolszewicka i wojna w Wietnamie nie mają ze sobą nic wspólnego. Odległe daty: 1920 i 1962–1975, inny kontekst polityczny, różne kontynenty, broń i strategie militarne. Tym, co je jednak łączy, byli korespondenci wojenni, którzy z pola bitwy przywieźli mroczne mitologie, przerażające, dzisiaj już legendarne opowieści, antyeposy. Rolą dowódców jest tutaj nie ograniczanie przemocy, ale jej wzmacnianie, polityka wojenna realizuje się przez wykorzystanie niskich instynktów, grabieże, gwałty, pogromy. Pisze
Teatralność procesu sądowego w reportażach Łazarewicza i Seidler, czytanych dzisiaj, służy przede wszystkim ujawnieniu tego, czego nie widać było w działaniach postaci, ich naświetlonych i uświadomionych motywacjach. Perspektywa autorów, łącząca się ze spojrzeniem czytelnika, pokazuje bowiem to, czego ówczesny system prawny nie był często świadom, albo to, co w opisywanym okresie stanowiło normę. O książkach „Koronkowa robota. Sprawa Gorgonowej” i „Pamiętajcie, że byłem przeciw. Reportaże sądowe” pisze
Teksty, w których widać wyraźnie kicz Zagłady, usuwają w cień ludobójstwo i opowiadają o postaciach w pewien sposób wyjątkowych. Pisze
Jeśli sama fotografia jest w stanie w świecie szumów i nasyconych znakami obrazów odnaleźć swój język „tuż obok”, to i takie pisanie o fotografii, jakie uprawia Wojciech Nowicki, ma oczywisty sens. Autor nazywa książkę „Tuż obok” „małą encyklopedią przemocy”, ale leksykon to jednak nietypowy, bo zarówno wojny, jak i samych aktów przemocy nierozerwalnie z nią związanych tu niewiele. Pisze
Wiecie, że Stary wygrał swoją sprawę, że dosłownie WYGRAŁ ŻYCIE, bo bez tej wygranej raczej by już nie żył. Wiecie, że wygrał, ale może JAK nie wiecie. Jak oni to zrobili, Rada Artystyczna? Zwycięstwo Starego Teatru nad śmierciożercami fetuje
