Szukaj
Pod koniec XIX wieku Nietzsche ogłosił „śmierć Boga” jako koniec nieśmiertelności i dodał, że zejdzie nam jakieś sto lat, zanim ta wiadomość do wszystkich dotrze i zacznie zbierać egzystencjalne żniwo. No i miał rację. Teraz to się właśnie dzieje na naszych oczach: ludzie odkryli, że umierają naprawdę, śmiercią prawdziwą i nieodwracalną. O epidemii, serialu „The Crown”, pisaniu po ciemku, o życiu, o śmierci i o polityce z Agatą Bielik-Robson, myślicielką, eseistką, rozmawia
Na mieście zaraza, u władzy konserwatyści. Brzmi może znajomo, ale czasem akcji są ejtisy w Ameryce, wirusem dekady – HIV, a rządzi Reagan i chłopcy. O „Aniołach w Ameryce” i innych dziełach na bazie teatru, które warto poznać, nim otworzą sceny, pisze
Wiesz, co jest przerażające? Że wielu ludzi, którzy mają dziś katastroficzne lęki, tak naprawdę skrycie tęskni za końcem wszystkiego. Wyczuwają w wielkiej katastrofie coś wzniosłego i niosącego ulgę. A wiesz, dlaczego tak czują? Bo żyją w jednowymiarowym, hermetycznym, do bólu przewidywalnym świecie i mają go potąd. Z Piotrem Augustyniakiem, filozofem i dramaturgiem, rozmawia
W czasie epidemii powstaje pytanie: dla kogo się psikać? Perfumy, feromony, aromaty ciała to jest lepiszcze społeczne, fluid międzyludzki i jego „warunkiem sensu” jest kontakt fizyczny. Ani nie pójdziesz do sklepu, by powąchać, co kupujesz, ani nie ma premier, imprez oraz innych wyjść wieczorem, by było dla kogo pachnieć. Porad perfumiarskich na czas kwarantanny udziela
„To się tak nie da powiedzieć, że wolę polski lub rosyjski teatr. Oba wolę”. Z Agnieszką Lubomirą Piotrowską, wybitną tłumaczką z języka rosyjskiego, której antologia dramatów Czechowa ukazała się krótko przed epidemią, rozmawia
Jeśli komuś jeszcze mało tematu zarazy, proszę po dokładkę, tu można sobie doczytać. Dziś opowiem Państwu o chorobie infekcyjnej, jaka panuje u nas po teatrach. O artystycznej „epidemii śmiechu” opowiada
„W obecnych czasach trudno uniknąć moich farmaceutycznych konotacji i raczej nie ma okazji, żeby rozmawiać o pisaniu. Pracuję w aptece otwartej, w przychodni, co sprawia, że kontakt z chorobą mam na co dzień”. Z Aleksandrą Zielińską, pisarką nominowaną m.in. do nagród Conrada, Gombrowicza i Nagrody Literackiej Gdynia, której sztukę wystawił Stary Teatr zaraz przed „shutdownem”, rozmawia
Akcja nazywa się „Zostań w domu / Nie wychodź z teatru”, czyli pięknie się nazywa. Wymyślił ją TR Warszawa, który na moment znowu jest przodującą sceną w kraju. Najważniejsze wydarzenie teatru zdalnego jest to samo, co i teatru „analogowego”: „Cząstki kobiety” Kornéla Mundruczó. O teatrze w Internecie pisze
Tytułowa postać tym zapewnia sobie sukces: siedzeniem na chacie. Do niej akurat pasują słowa, że schowaj się w kącie, to cię tam odnajdą. Siedzenie w domu jest ostatnio modne, po części dlatego, że niesiedzenie jest po części nielegalne. O „Pomocy domowej” z Jandą w reżyserii Jandy pisze
Wtedy chodziło o „wojnę z Putinem”. Wiosną 2014 roku, mówiąc Sienkiewiczem, Krym wzięty. Pół roku później powstała „nie-boska komedia” Strzępki. Gdy postać Żona pytała: „To będzie ta wojna?”, miała na myśli, czegośmy się wtedy bali. Preapokaliptyczny spektakl Starego Teatru przypomina
Sacha Pecaric, rabin, tłumacz, poliglota, tym się różni od innych rabinów dzisiejszego świata, że mówi dobrze po polsku, i nie tylko mówi, lecz też można go usłyszeć. Wykłady o judaizmie dla początkujących poleca
Jaś Kapela to jest bardziej wydarzenie niż literatura, bardziej testowanie, ile jeszcze można, wyciąganie wniosku z faktu, że literaturze wolno. Innymi słowy, poeta wolności. Wydał tomik pod choinkę.
Dyrektorzy tracą i dostają pracę, a „Rodzeństwo” jakoś żyje. W styczniu w Starym Teatrze pokazy kultowego przedstawienia Krystiana Lupy.