Książka Jarniewicza jest o „się niedaniu”, o tym, że „się nie da”, na co wysuwa pytanie, czy aby na pewno. Co to znaczy, że się nie da, skoro lata 60. mogły? Rzeczy w tym właśnie, że nie mogły, a jednak zrobiły. O „Buncie wizjonerów” pisze

Postanowili, że zrobią Czechowa, czyli najlepiej, ale też najtrudniej. Może nie „Trzy siostry” lub „Wiśniowy sad” – ale „Płatonow”, choć jest „piesą bez tytułu”, też nie jest nieznany. Dramaty Czechowa są totalnie oswojone i totalnie zgrane, i totalnie boskie. Każdy zna się na Czechowie, każdy wie, jak go wystawiać. Spektakl dyplomowy Akademii Teatralnej w Warszawie w reżyserii Moniki Strzępki recenzuje

To jest żywcem niemożliwe, żeby „Fedra” była po prostu o Fedrze, o królowej Aten. Zaraz pewnie się okaże, że ktoś robi sobie jaja, a twórcy tylko udają, że traktują teatr serio, że grają klasykę. Proszę Państwa: wytrzymali. Nikt się nie zgotował. Zrobili „Fedrę” niebędącą beką z „Fedry” ani beką z beki. „Fedra” jest „Fedrą”, jest „Fedrą”, jest „Fedrą”! Spektakl pod tytułem „Fedra” zachwala

Spektakl Glińskiej w Starym ma strukturę „Rashōmona”, filmu Kurosawy: to samo zdarzenie widziane przez różne oczy. W „Pannach z Wilka” wydarzeniem wielokrotnego użytku jest przyjazd Wiktora po 15 latach. Za pierwszym razem aż korki strzelają. Nową premierę Starego Teatru recenzuje

Dzisiaj Wielki Czwartek, dzień święcenia krzyżma, wonnego oleju do chrztów i bierzmowań. Jutro, w tak zwany Good Friday, żadnej mszy nie będzie, żadnego święcenia, żadnego kadzenia, trzeba sztachnąć się na zapas, by dotrwać do Wielkiej Nocy. Niechodzący do kościoła mają świeckie wyjście: samemu zostać kadzidłem. O perfumach kadzidlanych od Roberta Piguet pisze

Blacha falista nie jest nie w porządku, szara a praktyczna, niebanalna, jakaś. Scena od razu wygląda jak garaż, co nawet pasuje, bo ATM to trochę warsztat, trochę zwykła hala wyłożona pustakami, mam na myśli cegły. Ten spektakl składa się głównie z blachy falistej. O „Innych ludziach” w reżyserii Grzegorza Jarzyny myśli

Nie wiem, kim jest reżyserka u siebie na mieście, na wyspie, czy jest na przykład ważna, chociaż znana, to przypuszczam, że tak, bo tam się wszyscy znają jeszcze bardziej niż w Krakowie, podobno wszyscy są po imieniu. Bardziej się orientuję, kim jest Una w Polsce: nikim. Ale to niedługo potrwa, to jej nieistnienie w krajowym obiegu, bo właśnie zrobiła megaprzedstawienie. Kielecki spektakl „≈[prawie równo]” obgaduje

Programowa kontrowera stwarza pewien problem, bo jej programowość szkodzi kontrowersyjności. Trudno być kontrowersyjnym, jeśli chcesz być taki każdym porem skóry. To zupełnie jak wtedy, kiedy ktoś zamierza być na siłę fajny. Spektakl według bestsellera Adolfa Hitlera ocenia, czy fajny,

Jestem porażony prostotą tego przedstawienia, które jest PO PROSTU SMUTNE i nie sili się na więcej, na głębiej, na mądrzej. Jest jak kuchnia włoska, która działa tylko wtedy (por. M. Gessler), gdy ma tak dobre składniki, że je tylko zniszczysz, gdy będziesz wydziwiał. O „Śmierci komiwojażera” z Teatru Wybrzeże pisze

Jestem widzem nowego typu i dla mnie to tak wygląda: aktor chce olśniewać, a ja chcę być olśniewany. Uczą się warsztatu, doskonalą warsztat, grają warsztatowo, bez potrzeby mikroportu, a ja warsztat ich doceniam i tę niecyfrową jakość, którą daje tylko teatr i płyta analogowa.