Dużo oglądam po Polsce spektakli i na ile się znam, na ile widziałem, na tyle mogę powiedzieć z ręką na klawiszach, że Anna Kłos jest czołową przedstawicielką swojego zawodu, jest „najgrubszą” aktorką teatralną w Polsce bez względu na płeć, bez względu na wagę. Zachwyca się

Mógłbym wystukać po prostu: Anna Dymna, a resztę każdy sobie sam dopowie, bo każdy ma wobec tej aktorki swoją własną lowe – finał cyklu o aktorach Starego Teatru by

Nigdy nie wiadomo, jak ona to robi, skąd ona to bierze w sobie, gdzie zrobiła risercz do zagrania trupa. Chyba że wtedy, kiedy była pokojówką w domu spokojnej starości – „Lowe” S02E05 o Małgorzacie Gałkowskiej by

Zbigniew Ruciński nie należy do krakówka. Jest dobrym artystą, a być dobrym i Z KRAKOWA to się nie da naraz. Tak pojęte miasto Kraków jest rzadkim przykładem lansu na bycie dziadersem – „Lowe” S02E04 by

Tak jak Jaśmina Polak miała tylko Kalina Jędrusik, że wystarczyło wypowiedzieć imię. Jaśmina jest tylko jedna! – S02E03 serialu o aktorach Starego Teatru by

W stolicy debiutował w ogromnym pampersie i jakkolwiek to zabrzmi, wypełnił zadanie. Zagrał starca u Platona – S02E02 serialu o aktorach Starego Teatru prezentuje

O aktorach hollywoodzkich, o Merylach Streepach, Heathach Ledgerach, Philipach Seymourach Hoffmanach, mówi się „larger than life”. O Paulinie Puślednik powiemy coś więcej: większa jest NIŻ TEATR. Drugą część cyklu o aktorach Starego Teatru rozpoczyna

W mijającym sezonie sceną wiodącą teatru polskiego był po prostu Facebook. Tam się odbywały najgorętsze przedstawienia, performansy tożsamości, interakcje po nazwiskach. Podsumowanie sezonu teatralnego 2017–2018.

To nie jest normalne! Czy już tylko w szkole literatura dzieli się na TRZY rodzaje?

Od niego ruszyło prawdziwie nowe w Starym. Był twarzą dwóch najgłośniejszych spektakli za wczesnego Klaty: „Bitwy Warszawskiej 1920” i „Do Damaszku”. Teraz odchodzi z zespołu – S01E05 serialu o zespole Starego Teatru by

Nie wiem, jak ona to robi, że choć zachowuje dystans, to nawet na chwilę nie wypada z przeżywania. Coś w jej wykonie dzieje się naprawdę, obok scenariusza. Z aktorami nigdy nie wiadomo, co oni sobie tam naprawdę myślą – S01E04 serialu o zespole Starego Teatru by

Lead: Majnicz to jest taki aktor, któremu „nie robi”, mała, duża rola – on wyciśnie swoje. Stał sobie z tyłu, walił w bębenek i skutecznie odwracał uwagę od akcji na przodku – S01E03 serialu o aktorach Starego Teatru przedstawia

Aktorka żyleta, aktorka petarda, aktorka torpeda. Tak o niej mówią reżyserzy, nie wiem, czy publicznie, ale od tego ja jestem, żeby kolportować plotki – drugi odcinek cyklu o aktorach Starego Teatru przedstawia

Strzępka też zauważyła w Juliuszu Chrząstowskim, że w nim „nie ma mroku”. Chyba że czegoś nie wiem. Ale serio, nie ma, granie na przykład Feliksa Dzierżyńskiego byłoby nie po warunkach – pierwszy odcinek cyklu o aktorach Starego Teatru przedstawia

Jaś Kapela to jest bardziej wydarzenie niż literatura, bardziej testowanie, ile jeszcze można, wyciąganie wniosku z faktu, że literaturze wolno. Innymi słowy, poeta wolności. Wydał tomik pod choinkę.

Reżyserów i tym podobnych mało kto kojarzy. I to jest w ogóle bullshit, że polski teatr jest teatrem reżyserskim. Ja tam reżyserów na scenie nie widzę, nie oni robią na przodku! – cykl artykułów o aktorach teatralnych pisze

Dyrektorzy tracą i dostają pracę, a „Rodzeństwo” jakoś żyje. W styczniu w Starym Teatrze pokazy kultowego przedstawienia Krystiana Lupy.

Tyle w tym sezonie było niefajnego, że słabo się robi, gdy o tym pomyśleć, więc może zrobię jak Scarlett O’Hara i pomyślę o tym jutro – sezon teatralny 2016–2017 podsumowuje

Szczepan Twardoch zachwycony tym półwłasnym dziełem najlepiej dowodzi, że miłość jest ślepa, zwłaszcza miłość półwłasna. O powieści „Drach” wystawionej w Teatrze Śląskim pisze

Idzie święto Wszystkich Świętych i przy tej okazji przypomniałem sobie „Króla Leara” Jana Klaty. O teatrze na Zaduszki pisze

Mirek Kaczmarek, najbardziej zapracowany artysta teatru w Polsce, przechodzi ostatnio przez okres piaszczysty. W jeden weekend widziałem dwie jego scenografie zrobione na bazie piasku. O „Trojankach” Jana Klaty mądrzy się

Gombrowicz nie żartował, że nie chodzi do teatru. Otóż gdyby chodził, pisałby inne dramaty, bardziej do ludzi, bardziej do widowni. Ale Eimuntas Nekrošius zrobił z jego „Ślubu” fajne przedstawienie, o którym pisze

A tak czekałem na to przedstawienie! „Trzech sióstr” z Teatru Jaracza w Łodzi nie lubi

„Tchnienie” należy do tej fali aktorskich spektakli początku sezonu, gdzie rządzą duety na tematy związkowe. „Związek” nie znaczy zawodowy, tylko małżeński – debiut reżyserski aktora Grzegorza Małeckiego omawia

Katarzynę Herman widziałem pierwszy raz na scenie, a wiecie, jak to jest z miłością od pierwszego wejrzenia, ciężko ją wyjaśnić… Spektakl „Koniec miłości” z Teatru Polskiego w Bydgoszczy recenzuje

Gdyby świat akademicki składał się z tak pięknych, seksownych i uroczych osób jak Burton i Taylor lub jak Dracz i Kasprzyk, miałbym o nim lepsze zdanie – „Kto się boi Virginii Woolf?” z Teatru Polonia recenzuje

Jest to teatr młodzieżowy w tym prostym znaczeniu, że młodzież i tak go zaliczy metodą wycieczki, ale czy z przyjemnością i wybuchem śmiechu – nie wiem, nie wiem! O premierze zamykającej sezon w Teatrze Dramatycznym m.st. Warszawy („Ferdydurke” w reż. Magdaleny Miklasz) pisze

Needcompany są z Belgii, ale pozostają w wiecznej trasie występowej. Pieszczochy festiwalowe. Pojechałem sprawdzić, czy nie są wydmuszką, sztucznie rozdmuchaną na potrzeby towarzystwa – o „Wojnie i terpentynie” z festiwalu Malta pisze Maciej Stroiński

Wyjeżdżamy” to dzieło dla wiernych fanów chcących nowego tego samego. Aseptyczny, eklektyczny, zblazowany teatr. O nowej polskiej premierze Krzysztofa Warlikowskiego pisze

Osoby dramatu muszą sobie odpuścić dramatyczne pauzy, zamulanie na fotelach i bezgłośną rozpacz. Takie przyszły czasy, że nawet postaciom Antona Czechowa nie jest dane się dołować i nudzić w spokoju – o „Wujaszku Wani” w reż. Iwana Wyrypajewa pisze

Czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Dalej zresztą „nie widziałem”, bo tego spektaklu po części nie widać! Ale co byś zrobił, żeby wytworzyć atmosferę grozy? Też byś zgasił światło – nową premierę TR Warszawa, „Strach” w reżyserii Małgorzaty Wdowik, recenzuje

Pierwszy w historii spektakl w reżyserii promptera. Nie ma ucieczki przed tekstem Nowaczyńskiego; gdziekolwiek aktor spojrzy, tam go tekst dopadnie. Jest to chwyt z epoki, bo gdy premierę trzaskano nową co piątek, sufler był najważniejszą składową obsady – o pierwszym polskim spektaklu Klaty po odejściu ze Starego pisze

Jeżeli nie lubisz wierszy, przeczytaj ten i wtedy powiedz. Bo ten „nie jest taki”, ten Wam nie grozi na języku polskim, nie róbcie sobie uprzedzeń – na temat poematu Doroty Masłowskiej wypowiada się

Tu przejdziesz trzy kroki, tutaj lewy profil proszę, a tu dziesięć decybeli więcej. Oni teatr robią czy lek według receptury? – o „Wątpliwości” z Teatru Śląskiego pisze

Debiut wyszedł Karasińskiej tak jak mało komu, chyba tylko Paweł Świątek i Grzegorz Jarzyna, i może Jan Klata mieli podobne ssanie na dzień dobry. Co teraz z nią będzie, czy skończy jak Klata, na tak zwanym dużym plusie, czy może jak Świątek? – spektakl „2118. Karasińska” z Nowego Teatru w Warszawie recenzuje

Gdy „Uroczystość” wraca do repertuaru, mamy nie tyle wznowienie spektaklu, ile jego rekonstrukcję albo nawet zmartwychwstanie – na temat słynnego przedstawienia Grzegorza Jarzyny marudzi

Oglądanie kabaretu robionego live ma coś z czekania na krew, że się aktor nie tylko zgotuje albo ugotuje, ale też wysypie, spali lub udławi – o Wycieczkach Osobistych improwizujących na temat „Przekroju” opowiada

Wbrew zapowiedziom i wbrew tytułowi nie jest to o #metoo ani o opresji. Ludzie zrobili ten spektakl, nie media społecznościowe – przedstawieniem „Pod presją” z Teatru Śląskiego zachwyca się

Blanche przybywa do jakiejś odmiany squatu, co jasno tłumaczy, czemu wszyscy zblatowani i czemu takie warunki. „To są Pola Elizejskie???” – o „Tramwaju zwanym pożądaniem” z Teatru Miejskiego w Gliwicach pisze

Benoit, Bonaszewski, Frycz, Kluźniak i Press. Teatralny Real Madryt – o „Idiocie” z Teatru Narodowego w Warszawie pisze

Na tyle sposobów dałoby się skopać tytułową rolę w „Karierze Artura Ui”… Większość facetów aktorów poszłaby w „prawdziwe męstwo” lub w drobne cwaniactwo – premierę Teatru im. Słowackiego w Krakowie opisuje

Zaliczyłem w Poznaniu dwuczęściowy wieczór. W pierwszym spektaklu sami faceci, w drugim sami niefaceci – o „Dwunastu gniewnych ludziach” w reż. Radka Rychcika pisze

Ona umiera, bowiem bez niego nie może, a on dlatego, że nie może z nią – „Plac Bohaterów” z Teatru Jaracza w Łodzi recenzuje

Spektakl jest niefajny, ale bardzo fajnie, że w ogóle powstał. Bo dzięki temu, że aktorzy grają, że nie robią jatki typu wrocławskiego, Stary ma szansę nie paść ofiarą swojej dyrekcji – o „Masarze” ze Starego Teatru pisze

Garbaczewski się ogarnął. Zrobił PRZEDSTAWIENIE, teatr z rękami i nogami – „Ucztę” z Nowego Teatru w Warszawie recenzuje

To, że „Anioły” Warlikowskiego są boskim spektaklem, że są arcydziełem, hitem i szczytowaniem polskiego teatru – to na pewno wiecie. Ale może nikt Wam nie powiedział, że są tym wszystkim, jeśli mamy teraz 2010 – o słynnych, do dziś granych „Aniołach w Ameryce” pisze

Szekspir po czesku nie jest jakiś bardziej śmieszny. „Miarka za miarkę” ma tak w ogóle, że trochę nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Rozwiązanie Klaty: kombo. I śmiać się, i płakać – o praskiej premierze Jana Klaty, pierwszej po dyrekcji w Starym, pisze

Kielce nareszcie przeprosiły się ze Strzępką. Za poprzedniego dyrektora wywaliły ją z roboty, z zaczętego i niedokończonego procesu twórczego, teraz nikt jej nie podskoczy. It’s never too late to say I’m sorry – o „Ciemnościach” z Teatru im. Żeromskiego w Kielcach i Teatru IMKA w Warszawie pisze

Nie chce mi się o tym gadać, bo mnie poziom tego dzieła zwyczajnie obraża. Czuję się, jakby na targu ktoś chciał mnie przekonać do zakupu i spożycia już zzieleniałej wołowiny – o „Domu Bernardy A.”, pierwszej premierze Starego Teatru za dyrekcji Marka Mikosa, pisze

Pytacie w listach, czy Ewa Skibińska pokazuje piersi. Gra żonę woźnego, to co ma nie pokazywać? – „Proces” Krystiana Lupy omawia

Skoro artysta jest tak dobry, jak jego ostatnie dzieło, to można powiedzieć, że Świątek jest spoko – „Bolesława Śmiałego” w reż. Pawła Świątka recenzuje

To nigdy nie było ważne, czy Strzępka-Demirski to jest „słuszny” teatr, bo był najzwyczajniej dobry. Mogłeś się nie zgadzać, ale nie mogłeś nie lubić. „K.” jest tylko słuszne, tylko do zgadzania – o nowej premierze Teatru Polskiego w Poznaniu pisze

Teatr środka lub mieszczański to już od dawna nie obelga. W czasach, gdy coraz mniej reżyserów po staroświeckiemu „umi” – o „Harper” z Teatru im. Żeromskiego w Kielcach pisze

O Agacie Dudzie-Gracz można powiedzieć, że jest artystą totalnym. W jednym sezonie zrobiła najlepszy i najgorszy spektakl sezonu – o "Makbecie" z Teatru Capitol we Wrocławiu pisze

Recenzenci, gdy nie wiedzą, co powiedzieć, mówią, że „tekst okazuje się zaskakująco aktualny”. Ale tu naprawdę się taki okazuje – o „Szewcach” ze Starego Teatru w Krakowie pisze

Już sobie spokojnie spałem, już myślałem o czym innym, a tu ktoś – kobieta – zaczyna grać dobrze – o spektaklu dyplomowym „Efekt” z Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie pisze

Było mi strasznie głupio w tym pierwszym rzędzie, że aktorzy tak wyraźnie cisną na dowcip, a ja się nie śmieję. Siedziałem pod reflektorem, licząc, że spadnie i mnie zabije – nowy spektakl Teatru Śląskiego w Katowicach recenzuje

Dzieło jest o Pinie Bausch, tancerce z RFN-u, tej samej, co w filmie Wendersa. Dowiadujemy się, że lubiła palić i zajarała się na śmierć – o wałbrzyskim przedstawieniu „Gdyby Pina nie paliła, to by żyła” pisze

Komplementować Jandę to jak słodzić colę – czyli po co? No, ale nie moja wina, że dobrze zagrała – spektakl „Matki i synowie” z Teatru Polonia w Warszawie recenzuje

Bohaterowie mówią głupim tekstem, bo pewnie są głupi, ale to nie szkodzi, bo tak naprawdę nie bohaterowie, tylko aktorzy mówią. Andrzej Plata mówi – o spektaklu „Zabić celebrytę” z Teatru im. Żeromskiego w Kielcach pisze

Gertruda gra Ofelię, Hamlet jej mówi, żeby poszła do burdelu, po czym ją zabija, po czym ona zabija jego – o Hamlecie w reż. Olivera Frljicia na Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku

„Powszechny” jest najbardziej lewicowym teatrem we wsi, łącznie z bufetem. Nawet byśmy powiedzieli: tradycyjnie lewicowym, serwującym sztuki o dojrzewaniu klasowym. „Upadanie” podano w estetyce dokudramy lub „Lehrstücke”, więc na waszym miejscu atrakcji bym nie oczekiwał. Będzie łyso na scenie i prosto w przekazie. Spóźniłem się 15 minut i ominęła mnie scena erotyczna. Ale Ewa Skibińska często się rozbiera, więc krzywdy nie było – „Upadanie” z Teatru Powszechnego recenzuje

Leszno rok temu otworzyło sobie teatr, najmłodszy obecnie państwowy w Polsce. Byłem u nich na inauguracyjnej Dulskiej – wintydżowa, ale spoko. Często u nich reżyserują aktorzy, może dlatego, że aktorka jest dyrektoressą artystyczną. O „Małych zbrodniach małżeńskich” pisze

O „Fantazji” Anny Karasińskiej w TR Warszawa pisze

„Dom Bernardy Alba” Federico Garcíi Lorki w reż. Magdaleny Miklasz w Teatrze Nowym im. T. Łomnickiego w Poznaniu recenzuje –

Czyżby w Krakowie nie dało się żyć, a dało się tylko pamiętać?

Doktorat pisałem o Żydach i na otwarciu przewodu komisja mnie spytała, czemu nie o Holokauście. Zrobiłem pauzę, zajrzałem w głąb siebie i wyjaśniłem: „Bo nie lubię”. Wryło ich, ale co miałem powiedzieć?

Spektakl „robi nam to” metodą klasyczną, najpierw bawi i wciąga, żebyśmy potem pozwolili się przeczołgać. Im więcej jest wypite, tym się smutniej robi, a finałowe „pospanie” wynika z przeholowania. A Klata jako dyrektor na wylocie? Ale Wróg ludu był nawet bardziej pożegnalny, między nami mówiąc – o Weselu Jana Klaty w Starym Teatrze w Krakowie pisze

Spektakl nie był nudny, ale głupi bardzo. I wtedy, na premierze, nikt nie dymił przed wejściem. O Klątwie Olivera Frljicia w Teatrze Powszechnym w Warszawie pisze

Opowieść o przedstawicielach klasy czytającej (naukowiec, bibliotekarka) przenoszących się za miasto i nawet nieprzypuszczających, co to w sumie znaczy – spektakl "Sąsiedzi" Andrzeja Sadowskiego recenzuje

Tysiąc historii, historyjek, „każda swoje”, to o czym to, za przeproszeniem, jest? O przenoszeniu gór – i dosłownie, i metaforycznie. Na tym mniej więcej polega wiara, że coś jest niemożliwe, że czegoś się nie da, więc dlatego wierzysz – spektakl Moniki Strzępki recenzuje

Borczuch zrobił przedstawienie na złość – o zachowywaniu integralności. Kolejne w swoim dorobku dzieło teatrologiczne, a nie teatralne.