Anna Romantowska, z zawodu aktorka, od dłuższego czasu nie grywa w teatrze. Od bardzo dłuższego. W latach 90. dwie jakieś tam role, a potem już cisza! Zrobiła jak Debra Winger: „Tę całą psiarnię rzucę!” Zebraliśmy się dzisiaj, żeby jej POSŁUCHAĆ. O dwóch audiobookach w wykonaniu jednej aktorki pisze
Czemu dzieci nie czytają? A jak mają czytać, kiedy jeszcze nie umieją? Nie mówię o wtórnym analfabetyzmie, lecz o zwykłym, wczesnoludzkim: o ludziach niskiego wzrostu nieczytających z racji nieumienia. To właśnie dla nich stworzono rodziców oraz audiobooki. O Januszu Gajosie czytającym na głos „Kubusia Puchatka” pisze
Proponuję uczniom zestaw powiększony z podwójną posypką: i nie trzeba czytać, i jest to totalne, czego nie przeczytacie, bo Wam będzie przeczytane. Najsłynniejsze dzieło Umberta Eco jest lekturą z listy rozszerzonej uzupełniającej, czyli dla uczniów nieanalfabetów, ale ja, choć umiem czytać, i tak wolę ze słuchania. O audiobooku „Imienia róży” pisze
O audiofilskich bzikach, wielkim powrocie winyli i zachwycie nad analogową inżynierią pisze
Reportaż „Głosy” o głośnym morderstwie popełnionym przez Polaka na wyspie Jersey został przekształcony we wciągające słuchowisko. Oby tak brzmiała przyszłość audiobooków. Pisze
Ta książka, choć jest książką, od początku była gadką i tylko czekała, żeby ją powiedzieć. Takie lubimy najbardziej – niepapierowe. Katarzyna Nosowska, o czym może wiecie, jest artystką słowa, ale śpiewanego, wydobywanego, jest artystką głosu. Książka się zresztą wzięła z gadania na Insta, potem spisanego, a potem przeczytanego. Audiobooka „A ja żem jej powiedziała” słucha
Chciałbym zwrócić Państwa uwagę zwłaszcza na dwa głosy: Pauliny Puślednik i Małgorzaty Bieli. Są to aparaty mowy wyćwiczone, wyszkolone, wychowane na Masłowskiej – audiobooka „Innych ludzi” słucha
Biologiczny król polskich audiobooków kulturowo jest królową. O tym, jak Michał Witkowski czyta na głos własne książki, pisze
Drzewa i ich zbiorowiska nie powstrzymają globalnych zmian klimatycznych, mogą jednak znacząco je łagodzić. Pisze Michał Książek. Czyta Joanna Pawluśkiewicz.
Na dębie w Puszczy Białowieskiej rośnie mały świerk. Drzewo na drzewie. Mniej więcej 20 m nad ziemią. Pisze Michał Książek. Czyta Joanna Pawluśkiewicz.
O jednej z najdziwniejszych „Przekrojowych” okładek i o burzliwych latach 90. pisze Ewa Pawlik. Czyta autorka.
Sięgnęliśmy dna i możemy zmierzyć głębokość naszego upadku. To dokładnie 10,898 metrów pod powierzchnią oceanu. Tak symbolicznie można skwitować zagrożenie, które ludzkość – a właściwie jej bogatsza część – sama na siebie ściągnęła. Ostrzega Agata Kasprolewicz.
Duże wahania temperatury, susze i mrozy zmieniały bieg dziejów Europy. Nawet wówczas, gdy miały miejsce w zupełnie innej części świata, bo taki mamy klimat. Opisał Andrzej Krajewski. Czyta Rafał Fudalej.
O wodzie nad naszymi głowami napisała fizyczka atmosfery Aleksandra Kardaś. Czyta Rafał Fudalej.
W jesiennym numerze o opowieść o ulubionym dziele redakcja „P” poprosiła swoją ukochaną artystkę, która już jakiś czas nie żyje – Virginię Woolf. W spirytystycznym kontakcie z pisarką pomógł autor „Nowych wierszy sławnych poetów" Grzegorz Uzdański.
O tym, jak pewien drwal nie ściął drzewa, napisał Łukasz Kaniewski. Przeczytał Rafał Fudalej.
W dawnych czasach żyła w Indiach kobieta o bardzo kłótliwym usposobieniu. Nazywała się Kalaha, co w bengali oznacza „swar”... Przypowieść o złośnicy przybliża Swami Jogananda. Czyta Natalia Kalita.
Gdy w życiu nie czeka człowieka już zbyt wiele radości, można na pożegnanie zrobić swoim bliskim coś tak przewrotnego, że wszyscy będą o tym pamiętać jeszcze bardzo długo. Przemyślał Andrzej Krajewski. Przeczytał Rafał Fudalej.
