Pizza
Spróbujmy po włosku!

Artykuł „Ryż po polsku” (nr 806) zwraca uwagę, że „bazę węglowodanową” kuchni amerykańskiej stanowi ryż i makaron, a nie jak u nas ziemniaki. Otóż jest to wpływ kuchni włoskiej, spopularyzowanej w USA przez włoskich emigrantów. Postępującą italizację kuchni amerykańskiej obserwuje się już od dłuższe­go czasu. Niektóre włoskie po­trawy narodowe, a zwłaszcza neapolitańska pizza, stały się tam niesłychanie popularne. Oto przepis na te świetne, proste i niedrogie, a zupełnie u nas nieznane dania. Dosto­sowany do naszych warunków i wielokrotnie sprawdzony.

Pizza

Zagnieść ciasto, najlepiej półkruche z jednego jajka, mą­ki i tłuszczu (masło lub mar­garyna) z dodatkiem soli. For­mę do pieczenia lub prodiż wysmarować masłem (Włosi używają oliwy). Uformować z ciasta cienki placek. Po­wierzchnię placka lekko po­smarować masłem i posypać grubą warstwą tartego lub drobno poszatkowanego sera (może być tylżycki, salami, najlepszy będzie ementaler). Na tym ułożyć pokrajane w ćwiartki jędrne pomidory.

To jest podstawa pizzy i mo­żna ją zapiekać już w tym stanie. Ale kto chce mieć pra­wdziwy specjał, ten niech ułoży teraz na wierzchu kilka plasterków boczku albo szyn­ki, albo obraną ze skórki i po­krajaną w talarki parówkę. Niech przybierze wszystko z wierzchu pierścieniem pokrajanej cebulki i paskami pokrajanego i oczyszczonego strąka świeżej papryki. Niech, jeśli ma akurat puszkę drogich, ale świetnych korków serdelowych, doda parę rozwi­niętych filecików i kaparków. Będzie to tzw. pizza capriciosa — specjał nad specjały.

Teraz powierzchnię tak obło­żonego placka jeszcze lekko po wierzchu posypujemy tartym serem, jeśli mało tłusty to dajemy parę cienkich wiórków masła i wypiekamy tak długo, aż się ser roztopi, ciasto upiecze, a całość zarumieni, co trwa około pół go­dziny.

Kraje się na równe kawałki, je widelcem i nożem, jeśli go­rące. Włosi popijają winem (oczywiście wytrawnym, a nie docukrzanym i wzmacnianym wódką paskudztwem, które ma u nas największe powodzenie), ale i z piwem pizza świetnie smakuje. Jest to typowy włoski przysmak kolacyjny, jadany w pizzeriach — lokalach specjalizujących się w poda­waniu tej potrawy. Radzę spróbować (…).

Smacznego.

Wypróbował i podał Mieczysław Lis-Gawalewicz

Tekst pochodzi z numeru 809/1960 r. (pisownia oryginalna), a możecie Państwo przeczytać go w naszym cyfrowym archiwum.

Data publikacji: 09.10.1960