Zagadka z dziełem sztuki (4)
Rozmaitości

Zagadka z dziełem sztuki (4)

Tomasz Wichrowski
Czyta się 2 minuty

Oto nasza nowa zagadka – pod grafiką znajdziesz odpowiedź, o jakim artyście chcieliśmy tym razem opowiedzieć.

Keith Haring skupił na sobie uwagę świata sztuki na początku lat 80. XX w., pracując w przestrzeniach Nowego Jorku. Połączył atrakcyjność karykatur z surową estetyką art brut – sztuki marginesu. Stworzył odrębną estetykę pop-artu wyrażającą się w płynnych, śmiałych konturach, gęstej i rytmicznej mieszance obrazów powtarzających jego ulubione motywy: niemowląt, szczekających psów, latających spodków czy tańczących postaci, a także elementów miłosnych i seksualnych.

Jako artysta i działacz społeczny uważał, że nawet poruszając poważne problemy, można się jednocześnie bawić. Do promocji takiego sposobu myślenia zaangażował prostotę środków wyrazu, łagodność form i żywe kolory. Odciął się w ten sposób od wyraźniej abstrakcyjnego i koncepcyjnego podejścia poprzedniego pokolenia twórców oraz ekspresjonizmu bardziej współczesnych mu malarzy.

Informacja

Z ostatniej chwili! To ostatnia z Twoich trzech treści dostępnych bezpłatnie w tym miesiącu. Słuchaj i czytaj bez ograniczeń – zapraszamy do prenumeraty cyfrowej!

Subskrybuj

Haring wierzył w wiarygodność ulicy, tworząc głównie w nurcie street artu. Wiele spośród swoich prac wykonał nielegalnie, używając kredy bądź farb, na stacjach metra i chodnikach, licząc się z ich krótką żywotnością. Za pomocą prostych figur komentował tematy polityczne, wyzysk i opresję, nadużywanie narkotyków, apartheid czy strach związany z zagrożeniami zimnej wojny. Ważne miejsce w jego twórczości zajmowała symbolika związana z epidemią AIDS, która wybuchła w latach 80.

Prace Haringa mają wyraźnie osobisty charakter. Artysta otwarcie przyznawał się do swojego homoseksualizmu, wspierając emancypację gejów i lesbijek, choć jego twórczość często przedstawia to środowisko jako świat pełen ciemnych namiętności i nadużyć.

W bardzo krótkim czasie dołączył do artystycznej socjety Nowego Jorku, zaprzyjaźniając się m.in. z Andym Warholem czy Grace Jones. Ta pierwsza znajomość znacznie ułatwiła mu zdobycie popularności, lecz przede wszystkim to sztuka, jaką tworzył, stała za jego sukcesem.

Twórczość Haringa na stałe wpisała się w świadomość ludzi wrażliwych. Niewielu współczesnych artystów ma w dorobku tak dużo dzieł trwale zakorzenionych w kulturze popularnej. Dziś jego styl pracy, znajdując powszechne uznanie i miejsce w galeriach oraz muzeach, inspiruje nowe pokolenia artystów.

Keith Haring, Tuttomondo, Piza, 1989 r.
Keith Haring, Tuttomondo, Piza, 1989 r.
Keith Haring podczas pracy w Stedelijk Museum w Amsterdamie, 1986 r./Nationaal Archief CC BY 4.0
Keith Haring podczas pracy w Stedelijk Museum w Amsterdamie, 1986 r./Nationaal Archief CC BY 4.0

Czytaj również:

Służba duchom
i
Hector Hyppolite, „Damballah La Flambeau”, ok. 1945–1948; źródło: Wikipedia; domena publiczna
Wiedza i niewiedza

Służba duchom

Tomasz Wiśniewski

W kulturze zachodniej opętanie postrzegamy raczej w kategoriach psychopatologicznych. Tymczasem w społeczności Haitańczyków to fundamentalny element życia społecznego.

Według badań etnograficznych – prowadzonych przez Erikę Bourguignon w latach 70. XX w. – obejmujących 488 społeczeństw z całego globu 437 spośród nich miało zinstytucjonalizowane wzorce osiągania odmiennych stanów świadomości. Z tego aż 252 przypadki polegały na opętaniu: nawiedzeniu przez bóstwo, duchy, duchy zmarłych czy zwierząt. Rezultaty tych badań dają do myślenia, bo wskazują na pewną stałą, uniwersalną psychobiologiczną skłonność człowieka. Z porównań wynika, że to raczej nasza kultura, w której podobne zjawiska zostały zanegowane i zmarginalizowane – przynajmniej statystycznie rzecz biorąc – wyłamuje się z normy.

Czytaj dalej