O której wstawali do pracy
Haruki Murakami – o 4.00 rano (kiedy pracuje nad książką)
Benjamin Franklin – o 5.00
Federico Fellini – o 6.00
Zygmunt Freud – przed 7.00 rano
Tomasz Mann – codziennie przed 8.00 rano
Gustaw Flaubert – o 10.00
Marcel Proust – około 15.00, 16.00
Honoré de Balzac – o 1.00 w nocy
Umberto Eco: „Nie ma zasad. Dla mnie niemożliwością byłoby posiadanie planu”
Kiedy ktoś karmi krwistym rostbefem, już samo to dobrze o nim świadczy. A potem jest jeszcze lepiej! Czy istnieje milszy opiekun niż ten, który bierze na smycz?
Na talerzach z czarną, szeroką obwódką, malowanych w rajskie kwiaty, leżały cieniutko pokrajane plasterki łososia i marynowane węgorze. Na grubej desce kawałek sera z łezką, a w srebrnej fasce – obłożony śniegiem – kawior. Między talerzami kilka smukłych kieliszeczków i trzy kryształowe karafki z różnokolorowymi wódkami. Wszystkie te rzeczy umieszczone były na maleńkim marmurowym stoliczku, sympatycznie połączonym z ogromnym rzeźbionym dębowym bufetem, wyrzucającym z siebie pęczki srebrzystego i szklistego światła. Pośrodku pokoju stał ciężki jak grobowiec zasłany białym obrusem stół, na nim dwa nakrycia, serwetki zwinięte na podobieństwo papieskich tiar i trzy ciemne butelki.
