Próba usprawiedliwienia się przed bliskimi

Kilka dni temu wybrałem się pod sejm, aby protestować. Kiedy zrozumiałem, że pomyliłem dni i stoję tam sam, było już za późno. Pojawiła się telewizja i zadano mi pierwsze pytanie:

– Przeciw czemu pan protestuje?

Byłem zdenerwowany, nie wiedziałem, co powiedzieć, i rzuciłem:

– Mam dziurę w skarpecie.

Wszystko nagrywano, a mikrofon praktycznie dotykał mi nosa.

– Czy jest pan komunistą?

Myśli splątały mi się jeszcze bardziej i powiedziałem:

– Sądzę, że parkiet, którym wyłożone jest moje mieszkanie, to przejaw okultyzmu.

Następnie pojawiło się pytanie, którego nawet nie dosłyszałem, i ostatecznie straciłem już resztki pewności siebie, zacząłem się jąkać:

– Ja, ja ja, przecież nie czytałem Goethego i boję się tygrysów.

Po tych słowach uciekłem.

Spisuję to wszystko, aby ci, którzy na dniach zobaczą mnie w telewizji – mam tu w szczególności na myśli moją Joannę i rodzinę, wiedzieli, jaki był prawdziwy kontekst moich wypowiedzi.

Data publikacji: 07.05.2017