„Jaki jest świat?” – pytają bohaterowie i twórcy filmu Daleka podróż za jeden uśmiech pokazywanego na 16. Festiwalu Filmowym Millennium Docs Against Gravity. Często wydaje się nam mały, bo skoro możemy w 9 godzin dolecieć do Ameryki, tego samego dnia polecieć na poranną kawę na placu św. Marka, a wieczorem wrócić tak, by zdążyć jeszcze na piwo do krakowskiej Alchemii, skoro pędzimy po autostradach 200, a pociągami 300–400 km/h, i skoro w kilkadziesiąt godzin możemy okrążyć glob, a w kilka dni odbyć podróż dookoła świata z przystankami na city breaki, to jakżeż świat może nie wydawać się mały? A przecież jest tak ogromny, z setkami kilometrów dróg, szos, traktów i ścieżek wzdłuż pustyń, stepów, lasów, pod wielkim wysokim niebem. Bezkres.

Gwendolin Weisser i Patrick Algaier – para z Niemiec, a dokładniej z Freiburga – wybrali się w podróż dookoła świata. Wyruszyli wiosną 2013 r. wyposażeni w dwa plecaki, ubrania i potrzebne rzeczy, śpiwory, namiot, kuchenkę oraz… plan, że ruszają na wschód i wrócą z zachodu. Nie mieli pojęcia, ile to potrwa, ale wiedzieli, że nie będą latać samolotem. Tak podróżowali przez 3 i pół roku autostopem przez Bałkany, Rosję, Azję Centralną, Iran, Pakistan, Indie, Nepal, Chiny, Mongolię… statkiem z Japonii do Meksyku, a potem już we trójkę – bo Gwen w czasie podróży zaszła w ciążę i w Meksyku urodziła – kupionym, wyremontowanym i przerobionym na dom busem volkswagenem, tzw. ogórkiem, po Ameryce Środkowej, statkiem do Europy i dalej do domu. Łącznie 97 000 km. Spali przede wszystkim w namiocie, czy to w deszczu, w śniegu czy w upale, czasem w miastach, robiąc przerwę na pranie, na couchsurfingu, często po prostu u ludzi, gościnnych ludzi ze Wschodu. Właśnie, ludzie. Gdy oglądałam ten film w kinie, pomyślałam, że to film o uśmiechu, bo ci wszyscy napotkani ludzie najzwyczajniej w (tym ogromnym) świecie uśmiechali się: biali, czarni, brązowi, żółci, bezzębni i w okularach, łysi i potargani, matki, ojcowie, dzieci i starcy, kolejni kierowcy zatrzymywanych kciukiem samochodów. Wtedy przypomniał mi się tytuł. Weit. Die Geschichte von einem Weg um die Welt, co można tłumaczyć jako Daleko. Historia drogi dookoła świata – i tak właśnie w Polsce był pierwotnie tłumaczony, zupełnie więc nie wiem, skąd w programie Festiwalu Daleka podróż za jeden uśmiech, ale nad fantazją autorów spolszczeń tytułów filmowych już wiele osób wzdychało, ja pomilczę. Tytuł tytułem, ale wrażenie wynikające z przyglądania się reakcjom tych wszystkich ludzi pozostaje.