O byciu szefem FBI

To, że objąłem stanowisko szefa FBI, wywołało potężną falę oburzenia w tak zwanym środowisku literackim.

Wydawałoby się, że w cywilizowanym kraju taka nominacja powinna raczej cieszyć.

Ale nie u nas.

Zagrzmiało. Oto ze wszystkich stron pojawiły się wściekłe, cokolwiek dziwne oskarżenia pod moim adresem; oto dawni przyjaciele zarzucili mi niepoprawność stylistyczną, frankofilską pretensjonalność i ogólny brak „kręgosłupa moralnego”; oto nagle nikt nie lubi USA.

Drogie Koleżanki i Drodzy Koledzy Po Piórze, wiem, że wszyscy padliście ofiarą zwykłej zawiści.

Ale jeśli chcieliście mnie krytykować, to należało pisać nie o moich książkach, lecz o moich detektywistycznych kompetencjach. A przecież uczyłem się od najlepszych (Marlowe, Cooper).

Niby nieco lepiej, bo na pozór bardziej merytorycznie, wypadła cześć prasy: moja decyzja jest „gestem politycznym” (według słów felietonistów Krytyki Politycznej),"faktem o niepoślednim znaczeniu" (Gazeta Wyborcza), ale także „zdradą” (cała reszta tzw tygodników opinii).

W każdym razie podjąłem już decyzję i chcę, żebyście wiedzieli, że się Wam udało – złamaliście mnie, złamaliście pierwszego Polaka, który zajmował tak wysokie stanowisko.

Właśnie wysłałem pismo do prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Właśnie zrezygnowałem z pełnionej przez trzy sekundy funkcji szefa FBI.

Data publikacji: 13.05.2018