Kiedy wczoraj stałem pod budynkiem dworca, byłem naprawdę zły: opóźnienie pociągu przekraczało wszelkie wyobrażalne granice. Kląłem w duchu jak nieprawdopodobnie wpieniony szewc i właśnie miała nastąpić spektakularna kulminacja mojego oburzenia – zamierzałem bowiem poczęstować kopnięciem butelkę plastykową, która leżała na chodniku – lecz spostrzegłem, że oto zbliża się do mnie jakiś lowelasik o obłudnych oczkach, w spodniach do golfa z czystej wełny, żakardowej marynarce z szalowymi klapami i w lakierowanych mokasynach.
– Dobry człowieku – powiedział – Czy mogę zająć chwilkę?
– Daj mi pan spokój – warknąłem.
– A czy mogę mieć prośbę? – spróbował inaczej.
– A w&