Rok Lema

Fragment powieści „Obłok Magellana”

ilustracja: Tomek Kozłowski

Jestem jednym z dwustu dwudziestu siedmiu ludzi, którzy w roku 3123 opuścili Ziemię, wyruszając po raz pierwszy poza granice Układu Słonecznego, do gwiazdy Centaura. Osiągnęliśmy zamierzony cel i teraz, w dziesiątym roku podróży, rozpoczynamy drogę powrotną.

Czyta się 1 minutę

Pocisk nasz osiągnie niebawem szybkość, przechodzącą połowę szybkości światła, a jednak miną lata, zanim z mroków wynurzy się niedostrzegalna teraz przez najsilniejsze teleskopy Ziemia, jako błękitny pyłek w miliardach gwiazd.

Przywieziemy Wam kroniki wyprawy, cały nieprzejrzany jeszcze ogrom naszego doświadczenia, wiernie utrwalony w mechanicznej pamięci naszych automatów.

Przywieziemy Wam dzieła naukowe niezmiernej wagi, powstałe w czasie lotu. Otwierają one nieprzeczuwane, bezkresne obszary poszukiwań w głębi Kosmosu.

Z ostatniej chwili!

U nas masz trzy bezpłatne artykuły do przeczytania w tym miesiącu. To pierwszy z nich. Może jednak już teraz warto zastanowić się nad naszą niedrogą prenumeratą cyfrową, by mieć pewność, że żaden limit Cię nie zaskoczy?

Ale w podróży tej poznaliśmy coś trudniejszego i piękniejszego niż odkrycia naukowe i tajemnice materii, coś, czego nie może ogarnąć żadna teoria ani zanotować najdoskonalszy automat.

Jestem sam. Kabinę zalega półmrok, w którym ledwo się wyróżniają kontury sprzętów i małego aparatu przede mną. W jego wnętrzu drży okruch kryształu, utrwalający mój głos. Zanim zacząłem mówić, zamknąłem oczy, pragnąc być bliżej Was. Słyszałem wtedy wielką, czarną, nieskończoną ciszę Wszechświata, która przygniatała nas i osaczała przez lata. Będę usiłował powiedzieć Wam, jakeśmy ją pokonali.

Tekst pochodzi z numeru 454–455/1953 r., a możecie Państwo przeczytać go w naszym cyfrowym archiwum.

Cały „Obłok Magellana” znajdziecie Państwo w naszej kolekcji.