Miłada Jędrysik

W dziennikarstwie, gdzie produkuje się czarne literki na białym tle, od dawna jest problem: białe i czarne lepiej się sprzedaje. W życiu publicznym też albo jesteś z nami, albo przeciwko nam. Czy można coś z tym zrobić?

Wszystko możemy nazwać tak, żeby nie dotknąć sedna. Ale w odróżnieniu od języka, którym przemawia do nas władza, w sztuce dystans i metafora tworzą potrzebny dysonans, dzięki czemu sztuka mówi (pokazuje) więcej.

W listach pytacie, jak dobrze wypaść na Facebooku. Odpowiedź brzmi: nie da się dobrze wypaść na Facebooku. Tam wszystko widać. Wszystko. Media społecznościowe to wizytówka, na której każdy zostawia psychologiczny odcisk palca.

Dzisiaj już się tak nie przemyca treści między wierszami. Dziś można pisać swobodnie o tym, że jest się odmieńcem. A potem stawić czoła wylewowi nienawiści na internetowych forach...

Ta pani, co złorzeczy pod nosem, przechodząc obok matrony w hidżabie, czy tak samo złorzeczyłaby pod nosem, gdyby nie antyemigrancka retoryka sącząca się z internetowych forów, z mediów publicznych, z dzienników telewizyjnych i programów publicystycznych? Czy ten pan, który wstaje i się przesiada, żeby być jak najdalej od śniadych, też dbałby o czystość rasową, gdyby nie nieprzejednane stanowisko władz?

Jak rozmawiać w społeczeństwie, które nie potrafi lub nie chce ze sobą rozmawiać? – nad metodami wydostawania się z pułapek dulszczyzny zastanawia się Redaktor Prowadząca „Przekroju”.