Jakub Popielecki

„Dlaczego jesteśmy kreatywni?” to film napędzany pasją, która trzyma wszystko w kupie i pozwala spiąć w całość ciąg partyzanckich wywiadów okraszonych animowanymi sekwencjami i komentarzem z offu. Hermann Vaske, zadając swoje tak-głupie-że-aż-mądre pytanie, stawia przed rozmówcami wyzwanie: bądźcie kreatywni, czas start! Recenzuje Jakub Popielecki

Reżyser Luca Guadagnino chce skruszyć monolit dziedzictwa i pamięci. Każe nam spojrzeć w przeszłość, by ta mogła boleśnie ukłuć nas w paluszek. Zamiast zasnąć, mamy się jednak przebudzić. „Suspirię” recenzuje Jakub Popielecki

Zdziwi się ten, kto oczekuje, że w „7 uczuciach” – jak w „Dniu świra” – frustracja zostanie choćby na chwilę katartycznie zneutralizowana przez śmiech. Reżyser przerabia tu tak grube problemy, że po prostu nie bardzo jest z czego się śmiać. Najnowszy film Marka Koterskiego recenzuje Jakub Popielecki

Swego czasu Noé lubił dość ostentacyjnie poprężyć artystyczne muskuły. Obnosił się ze swoimi inspiracjami i pretensjami, samemu wpisywał się w poczet wielkich z Kubrickiem na czele. W „Climaxie” tymczasem reżyser spuszcza powietrze z balonu patosu. Nowy film Gaspara Noégo recenzuje Jakub Popielecki

W pierwszym „Predatorze” Shane Black opowiedział dwa głupawe dowcipy, po czym został rozpruty przez tytułowego kosmitę. Choć tym razem twórca awansował z drugoplanowego aktora na reżysera i współscenarzystę, historia się powtarza: Black ponownie opowiada nam kilka głupawych dowcipów i przegrywa w starciu z oryginalnym „Predatorem”. Recenzuje Jakub Popielecki

Historia jest tak absurdalna, że musiała wydarzyć się naprawdę: niejaki Ron Stallworth, pierwszy czarnoskóry funkcjonariusz policji w Colorado Springs, podjął się w latach 70. infiltracji Ku Klux Klanu i… zdobył oficjalną legitymację członkowską organizacji. „Czarne bractwo. BlacKkKlansman” fabularyzuje tę napisaną przez samo życie komedię, ale ostrze satyry wymierzone jest tu – z pełną powagą – z powrotem w stronę rzeczywistości. Pisze Jakub Popielecki

W „Człowieku delfinie” francuski nurek Jacques Mayol jest pokazany jako facet z potencjałem na szereg rozmaitych biografii. Reżyser nie chce jednak za wszelką cenę wtłoczyć swojego bohatera w jakąś definitywną interpretację. Nie zamyka też dyskusji o tym, co kierowało Mayolem: pycha czy ciekawość, sportowe ego czy duchowa potrzeba? Pisze Jakub Popielecki

„Człowiek, który zabił Don Kichota” to następna historia o Ikarze, który podlatuje za blisko słońca, by upaść pod presją zawiadującej „prawdziwym światem” machiny rozumu i biznesu. Być może Gilliam chce nam coś powiedzieć o naszych czasach, ale po reżyserze wizjonerze oczekiwałoby się bardziej wyszukanych analogii. Mimo aktualnych aluzji produkcja ta pod wieloma względami pozostaje filmem sprzed ćwierć wieku. Recenzuje Jakub Popielecki

Powiem wprost: ja się po prostu nudziłem. To film – już od pierwszych minut – potwornie przegadany, a na dodatek zdecydowanie za długi. Co wcale nie znaczy, że sposób, w jaki Cruise robi tu rzeczy, nie jest właściwym sposobem robienia tych rzeczy. Najnowszy film serii „Mission: Impossible” ocenia Jakub Popielecki

To jeden z rzadkich dokumentów, które pokazują ścisły związek między codziennością artysty a niecodziennością jego sztuki. Kolekcje McQueena przedstawione są tu nie jako odskocznia od jego życia, a raczej jako jego bezpośrednia emanacja, jakiś domagający się egzorcyzmu demon. Czuć tu nutę wampiryzmu. O filmie „McQueen” w reż. Iana Bonhôte i Petera Ettedgui pisze Jakub Popielecki

„Sicario 2: Soldado” to sequel nieco wymuszony i – mimo swoich zalet – generalnie niezbyt potrzebny. Zamiast dopełniać oryginał, tylko przyklepuje to, co powiedziano za pierwszym razem – ocenia Jakub Popielecki

Oto wizualnie imponujący, emocjonalnie zniuansowany, obyczajowo świadomy, autentycznie zabawny film zarówno dla młodych, jak i starych – „Iniemamocnych 2” w reżyserii Brada Birda recenzuje Jakub Popielecki

Horror, jak każdy gatunek filmowy, jest zabawą z oczekiwaniami, z ich twórczym spełnianiem bądź negowaniem. Państwo na sali po prostu oczekiwali czego innego – o filmie „Dziedzictwo. Hereditary” w reżyserii Ariego Astera pisze Jakub Popielecki

Paweł Pawlikowski przywołuje na ekran czarno-białe duchy polskiej szkoły filmowej. Stoicki szatyn i uczuciowa blondynka, aura melancholijnej ballady jazzowej, gorzki romantyzm opowieści o mijających się bratnich duszach. Takich „widm” mamy tu więcej: Munk, Wajda, Kawalerowicz. Ale film nie jest wyrachowanym ćwiczeniem z nostalgii. Chłodny jest tylko tytuł. O „Zimnej wojnie” pisze Jakub Popielecki

Dobrze, żeby film poświęcony twórczości jednego z bardziej „zmysłowych” reżyserów, sam był „organoleptyczny”, sensualny. O filmie „Love Express. Zaginięcie Waleriana Borowczyka” w reżyserii Kuby Mikurdy pisze Jakub Popielecki

Zwieńczenie 18 filmów i 10 lat tzw. kinowego uniwersum Marvela, miliony dolarów budżetu, kilkadziesiąt pierwszoligowych gwiazd w obsadzie, dobijający niemal do 3 godzin metraż. Nawet reżyserów jest dwóch! Film „Avengers: Wojna bez granic” recenzuje Jakub Popielecki

Reżyserka Rungano Nyoni opowiada nam baśń o małej dziewczynce i czarach, ale nie jest to opowieść, która kończy się szczęśliwie – film „Nie jestem czarownicą” recenzuje Jakub Popielecki

Co na poziomie suchego opisu fabuły brzmi bowiem jak „Uprowadzona” z Liamem Neesonem, tyle że z Joaquinem Phoenixem, jest w rzeczywistości „Uprowadzoną” – tyle że w stylu arthouse. O filmie „Nigdy cię tu nie było” w reż. Lynne Ramsay pisze Jakub Popielecki

Wychodzi na to, że Metallica, chcąc nie chcąc, śpiewa o nas. „Zafiksowani na autodestrukcję”? A to Polacy właśnie. Z czasem jednak nie sposób pozbyć się myśli, że Małgorzata Szumowska piętnuje z automatu, proponując łatwą wyliczankę pijanych szwagrów, lubieżnych księży i polaczkowatych polaczków. „Twarz” recenzuje Jakub Popielecki

Oto wcielenie naczelnego geekowskiego marzenia, że twoje hobby ma sens i jest kluczem do rozwiązania wszystkich problemów. Ale jednego nie udało się Stevenowi Spielbergowi skopiować od klasyków Nowej Przygody. O filmie „Ready Player One” pisze Jakub Popielecki

O nagrodzonym Oscarem „Ikarze”, filmie reżysera masochisty (Bryana Fogela), wyprzedzającym bieg rzeczywistości, pisze Jakub Popielecki

„Anihilacja” to materiał na film kultowy, a nie na przebój weekendu, kino zbyt ambitne dla własnego dobra; takie, które samo anihiluje się w box-offisie, celując od razu ku gwiazdom – pisze Jakub Popielecki

Tytułowe „phantom thread" odnosi się do zjawiska fantomowego odruchu nawiedzającego szwaczki, których dłonie po całym dniu pracy wciąż wykonują krawieckie gesty. Ale owa „nić widmo” to również metafora całego filmu, w którym gęsto przeplatają się kolejne, na pierwszy rzut oka niewidoczne, motywy. „Nić widmo” recenzuje (i poleca) Jakub Popielecki

Tytuł filmu Alexandra O. Philippe’a odnosi się do 78 ustawień kamery i 52 cięć montażowych, jakie złożyły się na słynną hitchcockowską scenę pod prysznicem – dokument „78/52” recenzuje Jakub Popielecki

Zamiast ponurej ballady o niemożliwości ucieczki w świat fantazji zainscenizował regularne love story, w którym fantazja manifestuje się jako cudowne porozumienie ponad podziałami. W efekcie owa „mała syrenka à rebours” to film równie paradoksalny co lista jego inspiracji. O filmie „Kształt wody” Guillerma del Toro pisze Jakub Popielecki

Tytuł poświęconego Stevenowi Spielbergowi dokumentu w reżyserii Susan Lacy mówi wiele: jedno słowo, jedno nazwisko. O klasycznym, legendarnym twórcy wręcz wypada opowiadać klasycznie. Grunt, by było ciekawie. A jest! – recenzuje Jakub Popielecki

Debiutujący za kamerą Paweł Maślona pokazuje, że to, co nas dzieli, być może jest właśnie tym, co nas łączy. Film „Atak paniki” recenzuje Jakub Popielecki

Mamy tu jaskrawą opozycję: z jednej strony beztroscy hipsterzy z placu Zbawiciela, z drugiej – groźne kordony policjantów. Ale „Najpiękniejsze fajerwerki ever” nie są opowieścią o tym, że idzie konserwa i zamknie nam imprezę. A przynajmniej nie tylko. O filmie Aleksandry Terpińskiej pisze Jakub Popielecki

Co by było, gdyby orki i elfy od 2 tys. lat żyły ramię w ramię z ludźmi? A gdyby połączyć policyjny thriller z filmem fantasy? A gdyby David Ayer skrzyżował dwa swoje filmy, np. „Bogów ulicy” i „Legion samobójców”? Podobne „cobybyłogdyby” legły u podstaw filmu „Bright”, komediowo-fantastyczno-strzelanej pogadanki o ksenofobii. Pisze Jakub Popielecki

Sam pomysł jest jeszcze całkiem zabawny: lekarstwem na problemy współczesnego świata okazuje się wynalazek skandynawskich naukowców, którzy wymyślili, jak zmniejszyć człowieka. Tak oto skromne oszczędności stają się fortuną pozwalającą na zakup willi w lilipucim kurorcie. W taką sytuację Alexander Payne wrzuca swojego typowego bohatera. O filmie „Pomniejszenie” pisze Jakub Popielecki

Grek Yorgos Lanthimos przeszczepia antyczną tragedię na grunt amerykański – „Zabicie świętego jelenia” recenzuje Jakub Popielecki

Łukasz Ronduda zagląda do wystawienniczego kubika bez sceptycyzmu i znajduje w nim coś pozytywnego – film „Serce miłości” recenzuje Jakub Popielecki

Łatwo machnąć ręką, że „Nie jestem twoim murzynem” przerabia stare problemy, że to bezpieczna wycieczka do przeszłości, do roku 1968, kiedy pisarz James Baldwin zawitał do programu Dicka Cavetta, by napiętnować przed kamerami rasistowski fundament amerykańskiego społeczeństwa – film Raoula Pecka recenzuje Jakub Popielecki

Film Chrisa Smitha opowiada o okolicznościach realizacji „Człowieka z księżyca” Miloša Formana, gdzie Jim Carrey wcielił się w swojego idola, kontrowersyjnego komika Andy’ego Kaufmana – dokument Netfliksa recenzuje Jakub Popielecki

Świat zmienia się nie do poznania, ale historia i tak się powtarza: polskość wciąż jest konfliktem tragicznym – „Cichą noc” w reżyserii Piotra Domalewskiego recenzuje Jakub Popielecki. Jakub Popielecki

Przesadną reakcję na „mother!” w dużej mierze usprawiedliwia przesada, z której Darren Aronofsky zrobił swoją twórczą strategię. Ale śmiechy z byle cięć montażowych płyną raczej z niezrozumienia konwencji, którą założył sobie artysta. A przecież od otwierających scen jasne jest, że gonitwy z siekierą w ręku tu nie będzie, a w piwnicy nie zadomowi się sekta satanistów – przekonuje Jakub Popielecki

Gdyby ktoś nakręcił fabularyzowaną wersję dokumentu „Kochana mamusia nie żyje”, powiedzielibyśmy pewnie: „Fajne, ale ciut przesadzone”. O filmie Erin Lee Carr pisze Jakub Popielecki

Reżyser przekopał się tu przez archiwum, które pozostawił po sobie Beksiński ojciec, po czym zmontował z niego dokumentalną opowieść o rodzinie, opowiedzianą jej własnymi słowami i obrazami. Miła odmiana w gąszczu kłótni o to, jacy naprawdę byli Beksińscy – o filmie „Beksińscy. Album wideofoniczny” pisze Jakub Popielecki

Po co opowiadamy sobie historie o duchach? Film „A Ghost Story” w reżyserii Davida Lowery'ego recenzuje Jakub Popielecki

Norman Leto pokazuje nam narodziny i rozwój materii, zagląda do głębin ludzkiego ciała i mózgu, pozwala też sobie na wizję przyszłości. Spekuluje, jaki będzie dalszy ciąg zjawisk, które zaczęły się miliardy lat temu – film "Photon" w reżyserii Normana Leto recenzuje Jakub Popielecki

Clooney-sumienie-narodu nie porwie tłumów jak – nie przymierzając – Donald Trump. Swoim filmem przekona co najwyżej tych już przekonanych. A i oni będą zmuszeni powiedzieć mu w końcu: „było” – o filmie Suburbicon w reżyserii George’a Clooneya pisze Jakub Popielecki

Nowe filmowe „To” jest ekranizacją wierną „elokwentnej” literze oryginału Stephena Kinga. Reżyser stawia na świeżość dziecięcej perspektywy, dojrzałość bohaterów zostawia na planowaną kontynuację. Dostajemy tu tylko połowę historii. To typowy film naszych czasów. O filmie Andresa Muschiettiego pisze Jakub Popielecki

Zapowiadający się na thriller z pieprzykiem, zaczyna się jak baśń, sugeruje, że może być romansem przygodowym, a opowiada – jak zwykle u tej reżyserski – o uśpionej seksualności. A dobrą reżyserię poznajemy też po bezbłędnym castingu – o nowym filmie Sofii Coppoli „Na pokuszenie” pisze Jakub Popielecki

Ruben Östlund sprytnie łapie komitywę z widzem, wkupuje się w jego łaski, by pod maską farsy przemycić naprawdę poważne pytania – film „The Square” recenzuje Jakub Popielecki

Seidl wraca do Afryki, gdzie, podążając szlakiem seksturystyki, wybrał się przy okazji „Raju: Miłości”. Tym razem interesuje go śmierćturystyka: Austriackie rodziny wyruszające do buszu, by ustrzelić parę zwierząt i kilka fotek. W obiektyw patrzą dumni myśliwi okraszeni aureolą z łbów martwych zwierząt. Oto banał czyjejś codzienności zintensyfikowany tak, by kłuł widza w oczy jawnym Złem. O „Safari” w reż. Ulricha Seidla pisze – Jakub Popielecki

Punkt wyjścia jest prosty: przychodzi kobieta do psychoterapeuty i się zakochuje. A psychoterapeuta ma sekret – to brat bliźniak, też psychoterapeuta. Dalej idzie klasycznie. Ale nie dajcie się jednak zwieść: głębia jest złudzeniem, a sedno sprowadza się do błyszczącej powierzchni. Nowy film François’a Ozona recenzuje Jakub Popielecki

Kotofilia jest mocna nie tylko w Internecie, lecz także w realu. Ostatnio jej siłę poczułem na własnej skórze, gdy w wypełnionej po brzegi sali kinowej rozległa się burza oklasków. Aplauz stanowił zwieńczenie seansu filmu "Kedi" – sekretne życie kotów. Nie tyle dokumentu, co doku-mem-tu – pisze Jakub Popielecki

Mimo rozwoju technologii internetowych miasto i jego arterie wciąż pozostają kluczowym węzłem komunikacyjnym, swoistym fizycznym hardware’em wobec internetowego, bezcielesnego software’u. Przypomina o tym „21 x Nowy Jork” Piotra Stasika, dokument będący symfonią miejską na dzisiejsze czasy – pisze Jakub Popielecki

„Okja” za nic ma zasady retoryki, w tym zasadę reductio ad Hitlerum, i jak gdyby nigdy nic stawia znak równości między fabrykami przetwórstwa mięsnego a Holokaustem – i nie ociera się przy tym o nadużycie. Cud retoryczny i artystyczny zarazem? I czy antysystemowy film finansowany przez platformę filmową Netflix, będącą tego systemu częścią, to nie jest rodzaj cyfrowego cyrografu? – o filmie Bong Joon-ho pisze Jakub Popielecki

W finale filmu los ludzi zostaje sprowadzony niemalże do przypisu, a my (szok!) kibicujemy. Panie i panowie: oto posthumanizm. Wdrażany tak skutecznie, że nie sposób potem pisać o filmie bez odmieniania przez wszystkie przypadki słowa „małpa” – o filmie Wojna o planetę małp w reżyserii Matta Reevesa pisze Jakub Popielecki

Czytaliśmy nagłówki, widzieliśmy migawki z oblężenia, nazwa miasta zdążyła już przepoczwarzyć się w zgrabny skrót myślowy, hasztag, mem. Znak czasów: telewizja i internet mogą pokazywać wojny niemal na żywo, z jednej strony potęgując poczucie bezsilności, z drugiej - znieczulając. Film Firasa Fayyada i Steena Johannessena chce skrócić ten dystans. Jakub Popielecki

Nie jest to „bajka” dla kilkuletniego malucha; do kina trzeba zabrać ze sobą dziecko gotowe sprostać ciężarowi poruszanych tu tematów i samemu być gotowym na trudne pytania po seansie. Komu taka rozmowa niestraszna, ten doceni jeszcze jedną cechę animacji Barrasa. O „Nazywam się Cukinia” pisze Jakub Popielecki

W „Aquariusie” Kleber Mondonça Filho opowiada o przemijaniu, o przekazywanym z pokolenia na pokolenie dziedzictwie, o kołowrocie młodości i starości. Kamera swobodnie przekracza tu granice czasu, ale ogranicza się do jednej przestrzeni. Film jest też wspaniałym powrotem na szczyty aktorstwa Sonii Bragi. Pisze – Jakub Popielecki

Co mamy z tego, że grupa chętnych do wystąpienia przed kamerą osób pospekuluje sobie na temat zbrodni, o którą co najwyżej ledwie się otarły? A może należy odwrócić pytanie i dociekać: co mają z tego one same? Bo przecież nie chodzi jedynie o parcie na szkło, o próbę podpięcia się pod cudzą tragedię w pogoni za pięcioma minutami sławy. Jakub Popielecki

Zorganizowana w ciasnym wnętrzu zwyczajnego mieszkania stypa, na którą zjechali krewni zmarłego wujka Emila, mogłaby odbywać się na jakimś polskim blokowisku, z udziałem polskich matek, braci i ciotek. Znajomo brzmią też tematy rozmów: spuścizna poprzedniego ustroju, która determinuje współczesne polityczne podziały, jakieś międzynarodowe teorie spiskowe wyssane z palca, telewizji i internetu. O filmie „Sieranevada” pisze – Jakub Popielecki

W swoim, niespodziewanie, ostatnim filmie Michael Glawogger spróbował cofnąć się do pierwotnego impulsu dokumentalisty. Porzucił tytuł, w którym zwykle jednoznacznie sugerował podejmowany temat, a wreszcie porzucił nawet... temat. O dokumencie „Bez tytułu” w reż. Michaela Glawoggera i Moniki Willi pisze Jakub Popielecki

Dokument Laurenta Bouzereau ma w sobie silny „pomnikowy” pierwiastek: nasi chłopcy dali radę, a gwiaździsty sztandar powiewał nad ich głowami, wiadomo. Ale macho-patriotyczny ton przełamuje nie tylko głos Meryl Streep jako narratorki – o „Five Came Back” pisze Jakub Popielecki

Powtórka ulubionych tropów z filmów "Obcy – ósmy pasażer Nostromo" i "Obcy– decydujące starcie" to zagranie wybitnie cyniczne i wybitnie – leniwe. A kiedy reżyser jednak proponuje chwilami coś świeżego, czyni to kosztem tytułowego kosmicznego monstrum – o filmie Obcy: Przymierze pisze Jakub Popielecki

Wydawało się, że Brunona Dumonta można spokojnie zamknąć w szufladce dla ponurych filmowych filozofów, a ten nieoczekiwanie pokazał, że ma poczucie humoru. Najnowszy film francuskiego reżysera recenzuje Jakub Popielecki

Kino drogi lubi sprzedawać mit o tym, że ucieczka do wolności jest możliwa. W filmie Andrei Arnold droga to jednak zaklęty krąg, pętla, która tylko reprodukuje stan wyjściowy. Jakub Popielecki

Nierówny film Scorsesego jest najciekawszy tam, gdzie reżyser zamiast gorącej kąpieli oczywistości stawia na kubeł zimnej wody – recenzuje Jakub Popielecki

Serra w fascynujący sposób – nie bez przebłysków nieoczekiwanego humoru – opowiada tu o skomplikowanej relacji między polityką a medycyną, władzą a wiedzą – film „Śmierć Ludwika XIV” recenzuje Jakub Popielecki

Lanthimos niby snuje wizję dystopii, ale oczywiście mówi o nas. Jakub Popielecki