Krzysztof Kieślowski dał mi szansę zdarcia maski, zrzucenia wędzidła szekspirowskiego tekstu, w którym nie można przekręcić choćby sylaby. Otrzymałem coś, o czym wtedy mogliśmy tylko marzyć, czyli wolność. Przekonywał mnie, że występ przed kamerą jest szansą powiedzenia czegoś od siebie. Kino zaczynało się dla niego w miejscu, w którym mogliśmy przekazać nasz stosunek do współczesnego świata – mówi Jerzy Stuhr, jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów teatralnych i filmowych. Rozmawia Mateusz Demski

Tytus Grodzicki staje w szeregu z klasycznymi reporterami, tymi od „decydującego momentu” i tymi od „jeśli nie jesteś wystarczająco blisko”. Na dodatek w czerni i bieli. Nie ma tutaj tego – ponoć legendarnego – nieba, jest za to wyostrzony zmysł dotyku i węchu. O „Deglet Nour” pisze Joanna Kinowska

Bezwarunkowe przywiązanie do nowej ojczyzny sprawiło, że Lina Bo Bardi straciła wiele szans na zaprojektowanie znaczących budynków, a świat architektury zapomniał o jej nazwisku na wiele lat. Dopiero ostatnia dekada, związana z licznymi wystawami i nagrodami przyznawanymi projektantce pośmiertnie, przywróciła jej stosowne miejsce w historii brazylijskiego i międzynarodowego modernizmu. Jej twórczość trudno jednak zakwalifikować do jednego stylu. Pewne jest, że w centrum zainteresowania Bo Bardi zawsze znajdował się człowiek. Pisze Łukasz Stępnik

Do katalogu Netflixa trafił właśnie „When Heroes Fly”, kolejny wyśmienity izraelski dramat wyprodukowany przez Keshet. Jego autor, Omri Givon (napisał i wyreżyserował wszystkie odcinki), bawi się w dynamiczne sceny akcji i atrakcji głównie dlatego, że musi, bo tego wymaga dzisiaj szeroka międzynarodowa widownia. Interesuje go jednak przede wszystkim ludzkie wnętrze. Obejrzyjcie, zanim świat zacznie zachwycać się zwiastunami przygotowywanego amerykańskiego remake’u. Recenzuje Dariusz Kuźma

Była ona i był on. Oboje w cudownym miejscu, w którym niczego im nie brakowało. Jeden błąd wystarczył, by stracić wszystko bezpowrotnie. Ich historia fascynowała od zawsze. Nic dziwnego, bo relacja o Adamie i Ewie w ogrodzie Eden przez tysiące lat była jednym z wyjaśnień tego, skąd wzięliśmy się na świecie. Pisze Marcin Kozłowski

W każdym nowym roku szukamy sensów, nowych celów i nadziei. Czekając na sylwestrową noc, myślimy o tym, jak sprawić naszym bliskim radość prezentami, choć często przenika przez to jeszcze inne marzenie: jak ich ochronić? Zabezpieczyć. Ile jeszcze będzie danych nam spokojnych przygotowań do nowego roku, wśród świątecznych potraw i lenistwa, migoczących światełek i zbytku, zanim zacznie się głośno mówić o tym, dokąd uciekać: przed przemocą, żywiołami, skażonym środowiskiem? Pyta Anna Rembowska

Miejscami zachwycające „Šulinys” zespołu Babadag zostawia z poczuciem zdezorientowania wynikającego z przesytu. Recenzuje Jan Błaszczak

Okazuje się, że rok 2018 był przede wszystkim rokiem literatury naukowej, książek, które wyszły spod piór wybitnych badaczek. Oprócz tego był to czas twórców grozy, Stephena Kinga i Lovecrafta, którzy znów nas zaskoczyli. Swój osąd na temat tego, co opublikowano w zeszłym roku, wydaje Tomasz Wiśniewski

Gdyby „Antologię umysłu” oceniać wyłącznie przez pryzmat komiksów, to wypada ona bardzo słabo. Publikacja ta jest jednak czymś więcej niż zbieraniną różnych prac – to manifest artystyczny. I obok niego nie można przejść obojętnie. Pisze Łukasz Chmielewski

Jeśli wystarczająco wiele razy powtórzymy, że atak na prezydenta Adamowicza to symboliczny koniec jakichś wartości, to właśnie tak będzie. Jeśli samych siebie przekonamy, że nie ma już żadnych szans na zasypanie podziałów, a przynajmniej na poprawę jakości debaty publicznej w Polsce, to ta szansa rzeczywiście zniknie. Pisze Julia Fiedorczuk

Oto kompendium prawdopodobnej przyszłości dla każdego. Lepiej przeczytać tę książkę, nim staniemy się nieśmiertelni. A to już za chwilę. „Ludzkość poprawioną” recenzuje Paulina Wilk

Czy pisanie to dobry temat dla pisarza? Alessandro Baricco manipuluje czytelnikiem bardzo sprawnie i w pierwszym momencie nie wiadomo, czy ta zgrabna historyjka skrywa w sobie coś głębszego niż tylko błahą zagadkę. Książkę „Mr Gwyn” recenzuje Sylwia Stano 

Ma 44 lata. Chorował od jakiegoś czasu i już wie, że umiera. Wspólnie z uczniami i przyjaciółmi zbiera, a potem pali wszystkie kontrowersyjne obrazy, polityczne karykatury, niemoralne humoreski. Zostawi żonę i dwóch synów (z marniejszym talentem). Pieter Bruegel nie chce, aby potem mieli problemy z powodu wywrotowej działalności i artystycznej dezynwoltury ojca. Pisze Piotr Stasiak

Dobrze przestrzegane procedury bioasekuracji w praktyce gwarantują, że zwierzęta pozostaną zdrowe. Jak jednak łatwo sobie wyobrazić, hodowcom rzadko chce się zawracać głowę takimi zasadami – nic dziwnego, że według NIK ponad 70 procent ferm standardów tych nie spełnia. Jednak z chorobą trzeba jakoś walczyć, a przynajmniej wykazać się, że się próbowało. No i padło na dziki. Pisze Mikołaj Golachowski

Urodził się w Polsce, dzieciństwo spędził w Ameryce, studiował w Krakowie, potem jeszcze kilkakrotnie lawirował między tymi dwoma krajami. Jego biografia jest wystarczająco pojemna, by objąć co najmniej trzy życiorysy, a rzeźbiarski talent to tylko wierzchołek góry lodowej geniuszu, ambicji i ego. Dokument Ireneusza Dobrowolskiego „Walka: Życie i zaginiona twórczość Stanisława Szukalskiego” przypomina o postaci zmarłego w 1987 r. rzeźbiarza. Poleca Jakub Popielecki

Narrator tej książki próbuje nie bez autoironii stać się poetą. „Kontener” trzeba trochę czytać jako poezję. Pierwsze dni po śmierci matki to okres intensywnego widzenia życia, widzenia rzeczy wyraźniejszymi; wszystko wydawało mi się ostrzejsze. Rodzaj ogólnej jaskrawości. Smaki, barwy, ruchy – opowiada Marek Bieńczyk o nowej książce, którą zaczął pisać po odejściu matki. Z autorem rozmawia Łukasz Saturczak

Trzy aukcje „Przekroju” na rzecz Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy: rysunek Marka Raczkowskiego, prenumerata kwartalnika ważna przez wszystkie zimy, lata, jesienie i wiosny do końca świata (i jeden dzień dłużej) oraz praktycznie niedostępny na rynku kalendarz zdzierak.

Przez długie lata miewał znacznie więcej pomysłów, niż był w stanie pomieścić na płycie. Niestety, tamte czasy to już odległa przeszłość. Na „About The Light” Steve Mason tylko okazjonalnie nawiązuje poziomem do chlubnych czasów The Beta Band. Żałuje Jan Błaszczak

„Pewnego lata” to w 2016 r. najczęściej zakazywana książka w amerykańskich bibliotekach. Oburzenie miały budzić treści dotyczące seksu, narkotyków i postaci LGBT. Mnie dzieło Mariko i Jillian Tamakich zachwyciło – to arcydzieło, którego wstyd nie znać. Recenzuje Łukasz Chmielewski

Ród Malików od czterech pokoleń zajmuje się robieniem tradycyjnych krakowskich szopek. Malikowie jako jedyni rokrocznie w okresie grudnia i stycznia wystawiają tradycyjne jasełka. Z przedstawicielkami rodziny, Anną i jej córką Rozalią, rozmawia Beata Bialik

Charlesa Bukowskiego dziwią pisarze i poeci wypruwający żyły w bólach tworzenia, on to po prostu lubi robić i robi, bo bez tego sobie życia nie wyobraża. Tanią whisky i piwo zamienił na wytrawne wino, a pokoje brudnych moteli na dom i nawet kupił lepszy samochód, o czym opowiada, jak o wszystkim innym, ze spokojnym dystansem. O zbiorze wywiadów i relacji ze spotkań z pisarzem „Świecie, oto jestem. Wywiady i spotkania, 1963–1993” pisze Anna Wyrwik

Przez dom, który wspólnie stworzyli, Carl i Karin Larsson wyrażają całościową koncepcję życia i sztuki, ich wzajemnego przenikania się. Dla rozwoju człowieka – w myśl tej koncepcji – równie ważne są literatura i kontakt ze sztuką, jak i wnętrze domu, meble, naczynia, ubrania, przedmioty codziennego użytku, a także to, co jemy. Estetyka i filozofia Lilla Hyttnäs, domu Larssonów, mogą wydawać się nam znajome. Są nazywani prekursorami i inspiratorami stylu Ikei. Pisze Agnieszka Drotkiewicz

Tysiące zdjęć w jednym miejscu. To jakby siedzieć kilka dni w Internecie i przeglądać, tylko że tu jest na żywo, w oryginałach. Wszystko piękne, ważne. Energia i kobiecość. Ale to niezupełnie w duchu feministycznym. Albo coś tu z nim nie zagrało. Jedna z prac z hasztagiem MeToo. Bo też ten kuratorski wybór to bardziej hasztagi niż realne dostrzeganie. Joanna Kinowska

Lekko jazzujący, społecznie zaangażowany hip-hop autorstwa Noname to miód na serce dla sierot po Bilalu, The Roots i całego środowiska Soulquarians. Pisze Jan Błaszczak