felietony

Dlaczego Sempołowska mogła być działaczką społeczną, a Wasilewska musiała zostać działaczem, dlaczego Curie-Skłodowska była jeszcze pracownicą naukową, a dr Cytowska już jest pracownikiem?

Wojna na granicy turecko-syryjskiej nie jest pierwszą, która toczy się na oczach całego świata. Przypadek Kurdów wydaje się jednak o tyle szczególny, że mamy tu do czynienia z grupą demonstracyjnie opuszczoną przez supermocarstwo, które wcześniej używało jej do realizacji swoich politycznych celów.

„Nasza planeta” to być może pierwszy film przyrodniczy tak dobitnie pokazujący wywołane przez naszą cywilizację cierpienie zwierząt – i właśnie o tym chcę dziś napisać, wychodząc od szczególnie drastycznej sceny pojawiającej się pod koniec drugiego odcinka.

Oto kilka powodów, dla których nie wybiorę się na wakacje do Arabii Saudyjskiej, mimo że następca tronu książę Salman tak serdecznie zaprasza.

Uchodzą za obciach. Traktowane bywają z wyższością. Kwitowane ironicznym uśmiechem. Oklaski są jednak w tej sytuacji nie tylko jak najbardziej na miejscu – są wręcz wskazane.

Można powiedzieć, że przeznaczenie krwi spełnia się w skali mikro – w żyłkach, tętniczkach i ich połączeniach tworzących niemapowalny labirynt godny samego króla Minosa. Co ma jednak począć XXI-wieczny Tezeusz, próbujący namierzyć swojego Minotaura, którym jest przykładowo tętniak lub zator miażdżycowy? Na pomoc przychodzą mu pokryte hydrożelem robakopodobne mikroroboty prosto z MIT.

Przy obiedzie w stołówce Czytelnika kolega pyta: „Kto dostanie Nobla?”. „A kogo to obchodzi?” – myślę, skoro ekstraklasę literatury tworzą dziś rynek i emocje globalne.

W Polsce tęcza nie jest prostą sprawą.

„Zapiski z wygnania” w reżyserii Magdy Umer są spektaklem rocznicowym: na 50. rocznicę Marca ’68. Mógłbym powiedzieć nieoryginalnie, że na „Zapiskach” płakałem, ale płakał chyba każdy, kto widział to przedstawienie.

czyli felieton językowy z coraz większym rozmachem.

W Polsce spraw przemilczanych jest bardzo wiele. Wysunąłbym nawet tezę, że duża część polskiej tożsamości zbiorowej opiera się na rytuałach przemilczania, głęboko spajających wspólnotę.

Im jestem starszy, tym mniej śmierć mnie zajmuje.

W cywilizowanym świecie prawie nigdy nie bywa ciemno – i nigdy naprawdę cicho. Cisza to luksus – bycie „poza zasięgiem” (Internetu, telefonu) to już po prostu zbytek, mało kto może sobie na niego pozwolić, i coraz mniej takich miejsc, gdzie „odcięcie się” bywa możliwe.

Wiele wskazuje na to, że nawet jeśli zdołamy jakimś cudem przetrwać katastrofę klimatyczną, dzieła zniszczenia ludzkiej cywilizacji dokończą superbakterie, czyli organizmy odporne na wszelkie znane antybiotyki.

Morrison odrzucała ideę „wąskich drzwi” i żądała dla siebie całego świata. Wzbogaciła sobą nasze literackie dziedzictwo, a teraz każda uczennica oraz uczeń, bez względu na pochodzenie, może uważać Morrison za swoją literacką przodkinię.

W 15. rocznicę śmierci Czesława Miłosza przypominamy felieton z pierwszego numeru „Przekroju”.

Dlaczego od bez mała 30 lat nie udało się wpisać filozofii na listę obowiązkowych przedmiotów szkolnych?

O 17.00 popatrzę w niebo. Ale nie pomyślę o tych, którzy zginęli. O nas pomyślę. I o naszej przyszłości w tym wytrwałym świecie.