felietony

Kilka skromnych słów o wieczornym uczuciu niepokoju nieśmiało poleca uwadze Mateusz Kołczinger.

O trudnej relacji dyktatora i kobiet, która może doprowadzić do obalenia reżimu. Relacja z Białorusi.

O tym, że w szafie nie siedzi się w pojedynkę i o różnicach w życiu LGBT+ u nas i u sąsiadów. Komentarz z Berlina.

Smutny komentarz na temat sytuacji osób LGBT+ w naszym kraju.

Felieton z cyklu „Życie w przekroju”.

Czasami dotarcie do sedna problemu jest łatwiejsze, niż sądzimy. Wystarczy trochę uważności.

W latach przedwojennych bardzo modne było zestawienie brązu z zielonym, natomiast nikt nie odważyłby się użyć wówczas zestawienia brązu z czarnym.

Czy jesteśmy we wszechświecie sami? A jeśli nie, to czy obcy okażą się naszymi przyjaciółmi?

O piekle lata i piekle sztuki pisze w jesiennym felietonie Stach Szabłowski.

Są dramaty, które aż się proszą, żeby je wystawić jesienią – pisze w nowym felietonie Maciej Stroiński.

Słowo „jesieniara” zdobyło drugie miejsce w ostatnim konkursie na Młodzieżowe Słowo Roku. Na czynniki pierwsze rozkłada je niezastąpiony Mirosław Bańko.

Proponuję, aby zamiast koloru granatowego lub czarnego, który w tej chwili obowiązuje naszą młodzież szkolną, wprowadzić (powoli) kolor szary – pisała o mundurkach w 1960 roku Zientarowa, czyli Mira Michałowska.

IX Ogólnopolski Turniej Krzyżówek z „Przekrojem” już za nami. Z tej okazji przypominamy tekst Stefanii Grodzieńskiej z naszego archiwum.

Problemy Michała Szpaka z wykonywaniem piosenek, które przez lata stanowiły trzon jego repertuaru, mogą wydawać się prawnym kuriozum. Niewykluczone jednak, że wobec trwającego kryzysu podobne tarcia staną się niebawem chlebem powszednim.

Zapomniałem, że pomniki mają jeszcze jeden potencjał, rzadko uruchamiany, ale potężny. Pomniki można stawiać, ale można je również obalać. A także wieszać na nich flagi.

Felieton o tym, jak pracowało się w „Przekroju” w latach 40-tych.

Coś pięknego. Kwiat przypominający łuskowca, zielony albo fioletowy, twardy na zewnątrz, w środku miękki i włochaty, o trudnym do opisania smaku. Italo Calvino najlepszą powieść porównywał właśnie do karczocha – ze względu na pożądaną w dziele literackim wielość warstw, do których dociera się przy kolejnych lekturach. Jeanette Winterson opisywała jedzenie karczocha jako czynność silnie zmysłową.

Jak żyć wśród drobnych chamstewek i codziennych aktów bezczelności oraz jak odmienić brzydkie oblicze tej ziemi – pisze Paulina Wilk